ΜΠΛΕΪΚ & ΜΟΡΤΙΜΕΡ - Λεπτομέρειες...

Θα μου πείτε και με το δίκιο σας: Μα τι διάολο έχει πάθει αυτός με ΜΠΛΕΪΚ, ΜΟΡΤΙΜΕΡ και ΘΟΡΓΚΑΛ;; Παιδιά, συμπαθάτε με! Έχω πιάσει να ξαναδιαβάζω τα παλιά μου comics κι έτσι, με τη σειρά που τα 'χω πιάσει, με την ίδια σειρά θα τα τρώτε κι εσείς στη μάπα. Τι σημαίνει τώρα το "εσείς", όταν ο μοναδικός αναγνώστης είμαι εγώ, είναι μια απορία βαθυστόχαστη και γι' αυτό παντελώς άχρηστο ν' απαντηθεί. Στη δουλειά μας τώρα...

Σε αντίθεση με τα εκπληκτικά δομημένα φόντα - σε προοπτική, καθαρότητα, λεπτομέρεια - οι χαρακτήρες του Jacobs δεν είναι παρά αναβαθμισμένες καρικατούρες κι οι προσωπικότητές τους εξίσου επίπεδες με το χαρτί, που τις φιλοξενεί. Διαβάζοντας το "ΤΟ ΑΙΝΙΓΜΑ ΤΗΣ ΑΤΛΑΝΤΙΔΑΣ" (από τη ΜΑΜΟΥΘΚΟΜΙΞ), τελειώνεις με ανάμικτα συναισθήματα (κοινώς: σαλάτα ή τουρλού): από τη μία, χορτάτος συνεχούς δράσης και ανατροπών κι από την άλλη αναίσθητος από τη γελοιότητα των διαλόγων και την αφέλειας των ηρώων. Για παράδειγμα, ο σούπερ βασιλάνακτας μιας ολάκερης Ατλαντίδας, μορφή επιβλητική που θυμίζει (τουλάχιστον) γενικό προϊστάμενο του Δία, έχει για δεξί του χέρι κάποιο Μάγκωνα, ήτοι μια λακέρδα και μισή, μια σκατόφατσα του κερατά, η οποία φωνάζει από τα 10 τονο-παρσέκς ότι πρόκειται περί κοινού απατεώνα και κακού.. ναι, ναι! κακού ανθρώπου! Αν βάλεις ένα 4χρονο, που 'χει μεγαλώσει μόνο με στοργή και Μπομπ Σφουγγαράκη, θα καταλάβει απ' το πρώτο καρέ, ποιος είναι ο δολοφόνος. Απ' την άλλη ο ανώτατος άρχοντας - που μοιάζει, όπως είπαμε, κλωνοποίηση του Δία με περμανάντ - του αναθέτει όλες τις αποστολές εμπιστοσύνης - πάντα με βλοσυρό ύφος σοφιασκαιμηχέσω - κι εφτά σελίδες πριν το τέλος, όταν όλα έχουν γίνει μπουρδέλο και μόνο αφού ο ίδιος ο κακός άνθρωπος του αποκαλύψει την πλεκτάνη, μοιάζει να πέφτει από τα σύννεφα. Ανάθεμα, βέβαια, κι αν έχει καταλάβει τι έγινε, απλά συνοφρυώνεται και το παίζει καμπόσος!

Αλλά, όπως κλασικά συμβαίνει, γι' αλλο πράγμα ξεκίνησα ετούτη την ανάρτηση. Τώρα, όμως, δε θυμάμαι πια τι. Α ναι, ξεκίνησα με αφορμή κάποιες λεπτομέρειες. Ορίστε λοιπόν ένα κριτικό σάρωμα, με σεβασμό στις τελευταίες.

ΛΕΠΤΟΜΕΡΕΙΑ 1η

Σαν ελάχιστο φόρο τιμής στη συγχωρεμένη μου γιαγιά - και σ' όλες τις γιαγιάδες του κόσμου - την οποία μου θύμισαν οι ανατριχιαστικά συνταρακτικοί διάλογοι της ιστορίας...

Αχ πού 'ν' τος, πού 'ν' τος ο κιαρατάς;!

ΛΕΠΤΟΜΕΡΕΙΑ 2η

Εδώ φαίνεται ξεκάθαρα, ότι για να ανατρέψεις μια κοινωνία τόσο οργανωμενο-προηγμένη, όπως αυτή της βυθισμένης Ατλαντίδας, το σημαντικότερο είναι να συγκεντρώσεις γύρω σου τους πλέον εκλεκτούς συνεργάτες: πρόθυμους, ευφυείς και - κυρίως αυτό - με ισχυρή προσωπικότητα...

Και Χαίρε-Χαίρε, Λέγε-Λέγε, ο Χριστιανός μπερδεύτηκα...

ΛΕΠΤΟΜΕΡΕΙΑ 3η

Οι καθηλωτικές ατάκες βομβαρδίζουν ασταμάτητα τον αναγνώστη (Σημ. Παρατηρώντας τη μεσαία φυσιογνωμία: περιποιημένος βρεττανικός μύστακας, σε καθαρόαιμο από 30 γενιές Άτλαντα!) ...

Ο αναγνώστης ή από πέσιμο θα πάει ή από χέσιμο.
Ωστόσο, το υψηλό επίπεδο συχνά θυμίζει Όμηρο:
"Κάτω εκρημνίσθη, κι έζωσεν αυτόν θανάτου σκότος" [Ε, 47]

ΛΕΠΤΟΜΕΡΕΙΑ 4η

Εδώ παρακολουθούμε το Μόρτιμερ, αυτόν τον ατρόμητο Σκώτο εκπρόσωπο, αυτήν την τριχωτή, πυρόξανθη κουράδα, που πληρώσαμε 1050 δραχμές για να διαβάσουμε τις περιπέτειές του (οκ! 525 δρχ. αφού είναι δύο οι πρωταγωνιστές), με πόση σπιρτάδα και τι απαράμιλλο θάρρος απαντάει στην ανακοίνωση του συνοδοιπόρου του...

Χαχα! Μήπως έχει τίποτα αγκάθια, τίποτα κατσαριδάκια;;
Όχι προς θεού! Τη λέμε "υπερβολικά επικίνδυνη ζούγκλα"
μόνο και μόνο για να κρατάμε χαμηλά τις
αντικειμενικές αξίες! ΠΟΣΟ ΜΑΛΑΚΑΣ ΠΙΑ !!!;;;

ΛΕΠΤΟΜΕΡΕΙΑ 5η

Όπου ο ανεκδιήγητος Μόρτιμερ ανυπομονεί να βγάλει τα μασκαριλίκια. Ο παρατηρητικός αναγνώστης θα διαπιστώσει αναφανδόν, στο αμέσως επόμενο καρέ, πόσο αξιοπρεπής φαίνεται πλέον με τη νέα του ενδυμασία...

Ούτε για γαμπρός!

ΛΕΠΤΟΜΕΡΕΙΑ 6η (Ετεροχρονισμένη)
 

Όπου ο πουριτανός και αυτοκρατορικός Μπλέικ, υψηλόβαθμο στέλεχος της Σκότλαντ Γιάρντ, στητός και άκαμπτος σαν απολιθωμένη καμηλοπάρδαλη, φωνάζει στιβαρά "Γιούπι" σε ένα ξέσπασμα ανδροφροσύνης! Με το ίδιο απαράμιλλο δέος, απολαμβάνουμε το εξαιρετικό συνολάκι και τις όλο σκέρτσο γάμπες του αξιοπρεπέστατου - κατά τ' άλλα - φίλου και βοηθού του, Μόρτιμερ. Σε αυτούς τους ανθρώπους εναποτίθεται, συχνά, η τύχη και η μοίρα ετούτου του κόσμου. Ουδέν σχόλιον...

Μαγεία εις την 9η (τέχνη)!

ΛΕΠΤΟΜΕΡΕΙΑ 7η

Κλείνοντας, να επιστήσουμε την προσοχή σε μια λεπτομέρεια (?) που είναι αφανής. Αν εξαιρέσουμε την πρώτη σελίδα, η οποία διαδραματίζεται σ' ένα σταθμό όπου στο βάθος, σα χρωματιστά μυγοχέσματα, διακρίνονται 4 (!) ολόκληρες μισές γυναικείες φιγούρες, στις υπόλοιπες 61 σελίδες άλλη γάμπα, από την ξυρισμένη κόντρα γάμπα του Μόρτιμερ, μην ελπίζετε να δείτε! Εκατό φορές χειρότερος από τον Hergé! Μισογυνισμός, πουριτανισμός, κρυφο-ομοφυλοφυλισμός (η αιχμή εδώ, στο πρώτο συνθετικό), απλός εκφυλισμός του εγκεφαλικού φλοιού; Το μυστικό το πήρε ο Jacobs στον τάφο του κι εμείς θα πάρουμε την απορία στους δικούς μας.

Θα αναρωτηθούν, τώρα, μερικοί αφελείς: μα πώς διάολο πολλαπλασιάζονται οι Άτλαντες; Με μίτωση; Με αυγά; Με κλωνοποίηση; Με έγχρωμες φωτοτυπίες;; Πού είναι οι γυναίκες τους; Τις πήρανε φεύγοντας απ' τον πλανήτη ή στα μισά της διαδρομής (κοντά στο κέντρο του Γαλαξία, 30.000 έτη φωτός με τα πόδια) θα διαπιστώσουν - από τη μαλακία που θα πέφτει σύννεφο - ότι κάτι ξεχάσανε πίσω;

Ίσως, η απορία μας λυθεί απλώς με το παρακάτω αποχαιρετιστήριο καρεδάκι...

Ευλογήμενο το νερό και η αδιαφάνειά του!
Δε θέλουμε να ξέρουμε τίποτα περισσότερο!!