STORM - Η εξαίρεση που επιβεβαιώνει ποιος ξέρει τι... [Μέρος 1ο]

Το δεύτερο τεύχος του STORM "ΤΟ ΑΝΑΚΤΟΡΟ ΤΟΥ ΘΑΝΑΤΟΥ" (Εκδ. STAR COMICS) είναι αυτό ακριβώς, που πρέπει να είναι ένα comic φαντασίας!!! Απολαυστικό από κάθε άποψη!!! Ο Lawrence - αν εξαιρέσουμε τις μικρές παρατηρήσεις της προηγούμενης ανάρτησης - βάζει σταθερά τα δυνατά του, όποια κι αν είναι αυτά. Η εξαίρεση εδώ, λοιπόν, δε μπορεί παρά να οφείλεται στον MARTIN LODEWIJK. Αν τον ξανασυναντήσω σε κατοπινό τεύχος, θα τον τσεκάρω εκ νέου. Προς το παρόν, ο άνθρωπος φέρει εις πέρας το ρόλο του σεναριογράφου, σχεδόν, άψογα!! Κι εξηγούμαι...

Ο Lodewijk έχει άλλη ποιότητα σκέψης. Κοιτάει τους ήρωές του στα μάτια, τους βλέπει σα μια μικρή υπόσχεση. Θέλει να τους ξεκολλήσει απ' το χαρτί, αλλά δίχως υπερβολές. Συνειδητοποιεί χωρίς ψευδαισθήσεις, ότι έχει να κάνει με ένα comic χωρίς πολλές σεναριακές απαιτήσεις, ντόρος να γίνεται κι ό,τι να 'ναι αχταρμάς. Έτσι δεν ορθώνει τους ήρωες πάνω απ' το μέτρο που τους αρμόζει, ώστε να αλλοιωθεί ο βασικός χαρακτήρας της σειράς. Τους ορθώνει ένα χιλιοστό, ένα ελάχιστο, τοσοδούλι χιλιοστό. Όμως τους ορθώνει. Η αντίθεση με την προχειρότητα του Dunn ή με τον Matenas (στα 2 τεύχη που έπονται) γίνεται ολοφάνερη, μόνο και μόνo, από τη μικρή αυτή διαφοροποίηση. Κι εδώ επισημαίνουμε μια μικρή comic-σική παραδοξότητα. Για να ξεκολλήσεις το χαρακτήρα ενός comic απ' το χαρτί, δε γίνεται να τον τραβήξεις προς τα έξω, εφόσον δεν έχεις ούτε εσύ πώς να τον πιάσεις, όμως ούτε κι εκείνος έχει συνείδηση να πιαστεί από σένα. Δε γίνεται επίσης να τον απλώσεις, ώστε να ξεχειλίσει απ' τη σελίδα, καθώς έτσι - ακόμα κι αν έτεινε στο άπειρο - δε θα έπαυε να παραμένει επίπεδος. Εκείνο που γίνεται, ωστόσο, είναι απλά να τον σπρώξεις βαθύτερα. Όσο πιο βαθιά τον σπρώξεις, τόσο περισσότερο μεγαλώνει στην τρίτη, εσωτερική του διάσταση. Όμως, ετούτη η τρίτη διάσταση αποτελεί μεταφορά - διαφορετικά, αν σμπρώχναμε θα σχιζόταν απλά το χαρτί - κι είναι εδώ, που έρχεται το σενάριο, πολύτιμος συνοδοιπόρος και στήριγμα της τέχνης του comic. Καθώς η  τρίτη διάσταση είναι νοητική-συναισθηματική, εκτείνεται μονάχα μέσα στον εγκέφαλο του αναγνώστη.

Ο Lodewijk κάνει το εξής απλό: αντί να σκοτώνει κόσμο δεξιά κι αριστερά, με την ίδια αδιαφορία που ανατινάζονται οι κομπάρσοι στις ταινίες του Σταλόνε, φροντίζει πρώτα το εξής: ΔΗΜΙΟΥΡΓΕΙ ΣΧΕΣΕΙΣ ΜΕΤΑΞΥ ΤΟΥΣ! Εντάξει, και μετά τους σκοτώνει!! Απλό να το λέμε, όμως μάλλον δύσκολο να τηρείται αυτή η ελάχιστη απαίτηση, αν κρίνουμε από τα υπόλοιπα σενάρια του STORM. Στο πρόσωπο του γαμιά μονομάχου Μπάρλεντον, ο Lodewijk χτίζει έναν επίδοξο φίλο του Storm. Σε μια φιλία, που μοιάζει φιλία μεταξύ ίσων, ο Μπάρλεντον αναδεικνύεται σε ξεχωριστή φυσιογνωμία, καθώς ο ίδιος αναγνωρίζει με σεβασμό την αξία του Storm και τον αποδέχεται ως σύντροφο και συμπολεμιστή. Καταθέτει, έτσι, στα μάτια του αναγνώστη έναν χαρακτήρα με κρίση και πλαστική ψυχοσύνθεση, αντί για πλαστική οδοντόβουρτσα. Ο Μπάρλεντον έχει τη διάσταση μιας πατρικής φιγούρας, που πιάνει το Storm απ' το χεράκι. Ο τελευταίος απλά χοροπηδάει από καρέ σε καρέ σα μαλακισμένη μαριονέτα ή μ' εκείνο το χαμένο βλέμμα ενός μικρού παιδιού στο Supermarket, που δεν ξέρει σε πιο διάδρομο να πρωτοτρέξει.

Πολύ περισσότερο, η τραγικότητα ενός παντελώς άδοξου τέλους, εξυψώνει το Μπάρλεντον διπλά. Πρώτον, χάνεται μια γνήσια σχέση χαρακτήρων κι αυτό κάνει τον αναγνώστη να δυσανασχετεί. Ειλικρινά, αν ζούσε ο Μπάρλεντον, θα είχε ικανό όγκο, ώστε να σταθεί επάξια δίπλα στο Storm, καθιστώντας το τεύχος άξιομαχο, μέχρι τελευταίας σελίδας. Ο άδικος θάνατός του, εκτός από τον ίδιο το Storm, εξοργίζει εξίσου και τον αναγνώστη, δηλαδή κάνει αυτό ακριβώς που έχει χρέος να κάνει ένα σενάριο: μαζί με την πλοκή, συν-κινείται και ο θεατής. Σημειώνουμε ότι ούτε με τη Ρέντχεντ δεν υπάρχει αυτό το βάθος, καθώς το μόνο που κάνει είναι να τρέχει πίσω απ' το πουλί του Storm, να σώζει ο ένας τον άλλο και στο τέλος, αντί να πέσει ένα γαμήσι να γελάσει κάθε πικραμένος, μένει η Ρέντχεντ με το μουνί στο χέρι. Δεύτερον, η τραγική αυτή εξέλιξη είναι και ο βασικός μοχλός, που θα προκαλέσει την ανατροπή και την ακόλουθη κίνηση της πλοκής. Έχει, δηλαδή, ο θάνατος του Μπάρλεντον, όχι μόνο συναισθηματική, αλλά και λειτουργική-μηχανική αξία! Στα χνάρια της αρχαίας τραγωδίας και του Σαίξπηρ!! (ΟΚ πάσο, το παράκανα!)

Να εκθειάσω λίγο ακόμα Lodewijk;; Όλα αυτά γίνονται μέσα σε 4-5 σελίδες, σε κάποιες απ' τις οποίες αρκεί μόνο ένα καρέ! Για παράδειγμα, το παρακάτω συμπυκνώνει όλα όσα είπαμε για το χαρακτήρα του Μπάρλεντον, μέσα σε ελάχιστες λέξεις...

Μπορεί να μην είναι Επικούρειος φιλοσοφία, ωστόσο είναι
ό,τι πιο βαθύ μπορεί να προσφέρει ένα comic: μεγαλείο και
τραγικότητα! Ειδικά, σε σύγκριση με κάθε επίπεδο μαλάκα,
ο οποίος περιορίζεται σε 2-3 εκφράσεις κλισέ. Ο Storm
στο background ξύνει τ' αρχίδια του. Δεν έχει καταλάβει
τίποτα: "Τελικά, τι θα γίνει; θα πάμε για μπυρίτσα;;"

Ο Μπάρλεντον την ώρα που 'ναι να τον πιεί. Ο ατρόμητος μαχητής,
έτοιμος ν' αποδεχτεί μια μοίρα, προδιαγεγραμμένη πολύ καιρό πριν.
Όμως, ακόμη και μια δεδομένη αντίθεση στην φαινομενικά ηττοπαθή
του στάση, συνιστά την έναρξη μιας διαλεκτικής - άρα την έναρξη
μιας εσωτερικής δράσης - και ως εκ τούτου σεναριακή επιτυχία.
Στο μεταξύ, ο Storm στο background ακόμα ξύνει τ' αρχίδια του.
"Α, επιτέλους, η μπυρίτσα! Αλλά... γιατί μόνο μία; ε; γιατί;"

Η συνέχεια τη δράσης μεταφέρεται στο "Ανάκτορο του Θανάτου", ήτοι ένα τιτάνιο και παντελώς άχρηστο κατασκεύασμα, σα διαστημικό κρουαζιερόπλοιο, στη μέση του πουθενά. Εννοείται, πως στέκει εντυπωσιακό πάνω από την άγονη έρημο, η μέρα με την νύχτα, σε σχέση με τα σκωροφαγωμένα φράγματα του προηγούμενου τεύχους ή τους τριτοκοσμικούς οικισμούς των δύο επόμενων. Σύμφωνα με μια κατοπινή καταιγιστική ατάκα (δηλαδή, ατάκα του Storm), πρόκειται για "ένα γιγαντιαίο πολεμικό σκάφος, που εγκαταλείφθηκε από το πλήρωμά του, πριν από πολλούς αιώνες... πριν ακόμη επικρατήσει η βαρβαρότητα πάνω στη Γη. Τα αμυντικά του συστήματα είναι προγραμματισμένα ν' αποκρούουν κάθε εισβολέα, που θα επιχειρήσει να το καταλάβει".

ΜΑΛΑΚΙΑ 1η

Όσο Lodewijk και να 'σαι, η μαλακία είναι σύμφοιτη με αυτή καθαυτή τη γέννηση του STORM και την ουσία του αχταρμά-σαλάτα-του-Σεφ. Αν ΠΡΟΤΟΥ επικρατήσει η... βαρβαρότητα, υπήρχε ανάγκη για ένα πολεμικό σκάφος τέτοιων διαστάσεων, πώς θα χαρακτηρίζαμε την προγενέστερη κοινωνία; Ειρηνική και πολιτισμένη;;; Αντιφάσεις που κόβουν το οστό, ως το μεδούλι. Καθαρή αστική αντίληψη: αν δε σφάζεις φορώντας γραβάτα, δε μπορείς παρά να είσαι βάρβαρος!

ΜΑΛΑΚΙΑ 2η

Αν το σκάφος είχε όντως εγκαταλειφθεί από το πλήρωμά του, τότε τι δουλειά έχουν τα δεκάδες πτώματα, που διακοσμούν τα ανώτερα δώματα του Ανακτόρου, σε πολυποίκιλες θέσεις και στάσεις;;; Άμα του μπει του καλλιτέχνη, να φτιάξει πτώμα, δεν πα' να φωνάζουν δεκαεφτά σεναριογράφοι, το πτώμα θα μπει. Τελείωσε! Στο κάτω-κάτω, να πεθάνεις είναι κι αυτό μια μορφή εγκατάλειψης. Καλή θέληση να υπάρχει. Θες και μυαλό;;;

ΜΑΛΑΚΙΑ 3η

Αφού τα αμυντικά συστήματα είναι "προγραμματισμένα ν' αποκρούουν κάθε εισβολέα", τότε γιατί δεν του καίγεται λαμπάκι (του σκάφους) όταν η μικρή, ιπτάμενη κονσέρβα πλησιάζει απειλητικά, με ιλιγγιώδη ταχύτητα;;; "Τι ξέχασα, τι ξέχασα;" φέρεται να ψελλίζει, λίγο πριν ξεψυχήσει, ο τελευταίος απ' τους εργολάβους μηχανικούς, που είχαν αναλάβει να παραδώσουν αυτό το τιτάνιο έργο - επί κυβέρνησης Καραμανλή.

Να απογειώνονται ξέρουν μια χαρά, παρ' όλα αυτά...

ΜΑΛΑΚΙΑ 4η

Μιλάμε, τώρα, για την υπέρτατη πολεμική μηχανή. Μιλάμε για το επιστέγασμα την πολεμικής τεχνολογίας, έτσι; Μιλάμε για έναν μεταλλικό όγκο, ίσα μ' ένα μικρό βουνό, εξοπλισμένο με μυριάδες ύπουλες παγίδες κατά προσωπικού και δύναμη πυρός ικανή να ισοπεδώσει μια μεσαία ήπειρο. Η ανοησία, όμως, εξακολουθεί να παραμένει στο απυρόβλητο, ακόμα κι ενός Θανατερού Ανακτόρου! Το οποίο είναι περισσότερο ανάκτορο της μαλακίας και της κακοτεχνίας. Μπορεί να μην καταλαβαίνει από στρατούς, πυρηνικά και άλλα τέτοια, αλλά δεν τρέχει κάστανο: αρκεί να ρίξει κανείς πάνω του μια μικρή γκαρσονιέρα με φτερά, έναν ιπτάμενο, φλεγόμενο μοτοσακό , ένα μικρό θερμοσίφωνα με τιμόνι και το Ανάκτορο της Κομπόστας ανατινάζεται σύμπαν και διαμιάς, δίχως να μείνει πίσω κολυμπηθρόξυλο. Τι τεχνολογίες και μαλακίες, μου λες εσύ τώρα; Γίνονται όλα παρανάλωμα του πυρός και στάχτη γι' αλισίβα, γιατί έξι-εφτά - μετρημένες - λαμαρίνες, καμιά 100-αριά βίδες με παξιμάδι και δεκαπέντε λίτρα κηροζίνης, έσκασαν πάνω σε μια μικρή βεράντα, μιας επιφάνειας 100.000-άδων στρεμμάτων! Τελεία και παύλα κι είναι ό,τι πιο λογικό να συμβεί. Κάθε αντίρρηση και κάθε "μα" και "μου" είναι, φυσικά, εκ του πονηρού και θα γίνονται δεκτά με τον δέοντα σαρκασμό και τη χαιρεκακία.

Αυτά είναι! Μια στιγμή στα χίλια χρονια να μην προσέξεις ή να πας για κατούρημα
και πάει το Ανάκτορο του Θανάτου! Δεν τα φτιάχνουν πια, όπως παλιά...

Κι έτσι, εδώ κλείνει μια παρένθεση, που δεν άνοιξε ποτέ! Στο Μέρος Βου θα επανέλθουμε στην κριτική ανάλυση του σεναρίου, απ' όπου κι εκτροχιαστήκαμε προς τη φτηνή ειρωνία. :P

STORM - Στο Δία βρέχει πατάτες [Μέρος 3ο]

SAUL DUNN = ο άνθρωπος, που εξύψωσε τη συγγραφή σεναρίου comic σε ουρανούς αδιάβατους και απροσπέλαστους, από την κοινή λογική! Τόσο ψηλά, που τη ζήλεψαν οι αστεροειδείς κι οι κουράδες των αγγέλων! Τόσο μπροστά, ώστε ούτε σε χίλια χρόνια, από τώρα, δε θα καταφέρουμε να δούμε τη σκόνη της ή να μυρίσουμε τα οπίσθιά της! Άξιος, μέχρις εκεί που δεν παίρνει! Γιατί στ' αλήθεια δεν παίρνει, ο άνθρωπος! Δεν παίρνει ούτε από λόγια, ούτε από γράμματα, ούτε από σχέδια! Είναι ανεκδιήγητος κι απατεώνας, του κοινού Ποινικού Δικαίου! Έπιασε αυτό τον κακομοίρη, μα ταλαντούχο Lawrence - εδώ έχει ψωμί η δουλειά, σκέφτηκε, κι έγλυψε τα δάχτυλά του - και ποιος ξέρει με τι μεθόδους πονηρές και telemarketing τον ξεγέλασε και δέχτηκε ο άλλος, να κάτσει να του εικονογραφήσει όποια απαράδεκτη παπαρουνιά του κατέβαινε στο κεφάλι, τα ιδρωμένα βράδια της δυσκοιλιότητας.

Η ηλιθιότητα κι η ρηχότητα του σεναρίου (αλλά και πολλών επόμενων) δεν είναι δυνατό να γίνει αντιληπτή και να εκθειαστεί μόνο από τον πρώτο τόμο, αλλά είναι δέον να εκτιμηθεί στο σύνολο της σεναριακής δομής, ροής και ντροπής. Φύγαμε, τουλάχιστον με όσα στοιχεία έχουμε, προς το παρόν...

ΦΑΥΛΟΤΗΣ 1η

Όπου η ιστορία μας - το άνοιγμα της παρθενικότερης σελίδας ever - ξεκινά με τα εξής λόγια:

"Σ' ένα γιγαντιαίο διαστημικό σταθμό, σε τροχιά γύρω από το Δία, η ατμόσφαιρα είναι ασυνήθιστα τεταμένη. Σε λίγο, ο αστροναύτης Στορμ θα εκτοξευτεί στο διάστημα, με αποστολή να εξερευνήσει την Κόκκινη Κηλίδα, που εδώ και τετρακόσια χρόνια αποτελεί για τους επιστήμονες ένα μεγάλο ερωτηματικό."

"Το διαστημόπλοιο του Στορμ "Εξερευνητής" μελετήθηκε ΕΙΔΙΚΑ (η υπογράμμιση δική μου!) γι' αυτή την αποστολή και είναι το πιο σύγχρονο στο είδος του" (Ποιο είδος; Στο να μελετάει Κόκκινες Κηλίδες;; Αφού μονάχα μία υπάρχει! Μπόινγκ!!)

"Έφτασε η στιγμή να ανακαλύψουμε την αλήθεια για την Κόκκινη Κηλίδα"

"Το ταξίδι συνεχίζεται χωρίς σοβαρά προβλήματα, όμως..."

...ΟΜΩΣ, η μαλακία που είχε στον εγκέφαλο ο Dunn ήταν τόσο ανεπίδεκτη εγχειρήσεως, ώστε συνέχισε να γράφει ό,τι ασυναρτησία του κατέβαινε, ανίκανος να σκεφτεί ο,τιδήποτε ευφυέστερο!!! Γιατί, ορίστε τι διαβάζουμε στο αμέσως επόμενο καρέ...

Μιχαλάκη, όχι στα βαθιά, παιδί μου!

Ρε σεις, ΔΟΥ-ΛΕΥ-Ο-ΜΑ-ΣΤΕ;;; Μιλάμε για μια απόστολή κι ένα σκάφος που σχεδιάστηκαν ΕΙΔΙΚΑ για τη μελέτη της Κηλίδας και το μοναδικό σεναριακό εύρημα, που έχει να μας τρίψει στη μούρη ο αχαΐρευτος είναι: ΜΗΝ ΠΛΗΣΙΑΖΕΙΣ ΠΟΛΥ ΣΤΗΝ ΚΟΚΚΙΝΗ ΚΗΛΙΔΑ! ΟΙ ΑΝΕΜΟΙ ΕΙΝΑΙ ΙΣΧΥΡΟΙ ;;; Ρε φίλε, η Κόκκινη Κηλίδα είναι ένας μόνιμος και τιτάνιος κυκλώνας και γι' αυτό οι άνεμοι είναι ισχυροί Σ-Υ-Ν-Ε-Χ-Ε-Ι-Α!!! Και στο κάτω-κάτω γι' αυτό ΕΙΔΙΚΑ δε φτιάχτηκε το σκάφος, ΤΟ ΠΙΟ ΣΥΓΧΡΟΝΟ ΣΤΟ ΕΙΔΟΣ ΤΟΥ ;;;!!! ΓΙΑ ΝΑ ΠΛΗΣΙΑΣΕΙ ΠΟΛΥ ΣΤΗΝ ΚΟΚΚΙΝΗ ΚΗΛΙΔΑ!!! ΦΡΙΚΗ!!! 200 δραχμές στα σκουπίδα (γιατί τότε δεν υπήρχε ανακύκλωση) απ' τη 2η μόλις σελίδα!!!

ΦΑΥΛΟΤΗΣ 2η

Ανελέητο κυνηγητό, μέσα στα σοκάκια και τις ατραπούς της ανοησίας! Μια ορδή ουρακοτάγκων έχει πάρει στο κατόπι τους πρωταγωνιστές. Στρίβοντας από μια γωνία, τους αντικρύζουν στο βάθος, που προσπαθούν να το σκάσουν. Η απόσταση που τους χωρίζει είναι-δεν είναι 100 μέτρα. Επίσης, αν ο λατρευτός αναγνώστης λάβει τον κόπο να μετρήσει, με την άκρη του μολυβιού του, τα σκαλοπάτια στο τρίτο καρέ, θα διαπιστώσει ότι δεν είναι περισσότερα από 16 (αλλά, βέβαια, πολύ φαρδιά)! Ο σύγχρονος πρωταθλητής τρέχει τα 100m σε λιγότερο από 10 δευτερόλεπτα, ενώ ένας μέσος αθλούμενος σε λιγότερο από 20. Αν δεχτούμε ότι σ' εκείνο το μακρινό μέλλον η φυσιολογία των ανθρώπων δεν φαίνεται να έχει αλλάξει ιδιαίτερα (ο Dunn δε μας προϊδεάζει για κάτι τέτοιο), ας συμφωνήσουμε στους ίδιους αριθμούς.

Όμως ΟΧΙ!! Οι κακοί φρουροί με το που βλέπουν τους ήρωες, έτοιμους να γίνουν καπνός εκατό μέτρα ή είκοσι δευτερόλεπτα μπροστά τους, θεωρούν άσκοπο ΑΠΛΑ ΝΑ ΤΡΕΞΟΥΝ!!! Θεωρούν προτιμότερο να φύγουν, να πάνε πίσω και να επιστρέψουν κουβαλώντας μια πολιορκητική μηχανή, που ζυγίζει τρεις τόνους και χρειάζεται 4 άντρες να τη σύρουν, μόνο και μόνο για να εκτοξεύσουν ένα σχοινί αντίκρυ, πάνω απ' τους κυνηγημένους μας ήρωες, ώστε να εκμεταλλευτούν ΤΗ ΦόΡΑ ΤΗΣ ΒΑΡΥΤΗΤΑΣ!!! ΠΩΣ;;; ΤΙ;;; ΟΡΙΣΤΕ;;; ΗΜΑΡΤΟΝ!!! Αν ο εγκέφαλος του Dunn είχε αξιοπρέπεια θα μετακόμιζε σε άλλο κρανίο!!!

Στο μεταξύ, ΟΛΟ ΑΥΤΟ ΤΟ ΔΙΑΣΤΗΜΑ, οι Storm, Ρέντχερ και Κίνλεϊ ούτε που τους περνάει από το μυαλό ότι μπορούν απλά ΝΑ ΣΥΝΕΧΙΣΟΥΝ ΝΑ ΤΡΕΧΟΥΝ!!! Τι κάνουν αντ' αυτού; Στέκονται αποσβολωμένοι στις θέσεις τους και κοιτάνε! Ορίστε; Ναι, ακριβώς αυτό. Την έχουν αράξει και χαζεύουν σε απόσταση αναπνοής τους ανθρώπους, που θέλουν να τους σφάξουν, μασουλώντας με αγωνία ποπ-κορν και πετώντας έξυπνες ατάκες, όπως πχ. το ασύγκριτης ευστροφίας συμπέρασμα στο οποίο καταλήγει ο Κίνλεϊ στο δεύτερο καρέ: "Δεν το βάζουν κάτω εύκολα!". Ναι, μετά από 5-10 λεπτά πραγματικού χρόνου, όπου οι φυγάδες στέκονται και κοιτάνε σα μαλάκες τους διώκτες τους, οι οποίοι - απ' τη μεριά τους - χαροπαλεύουν με τη νοημοσύνη, αναζητώντας τον καλύτερο δυνατό τρόπο για να κατέβουν 16 (!!!) σκαλοπάτια, αυτό συνιστά για τον Κίνλεϊ ασυγκράτητο πείσμα! Παιδιά, δεν έχουμε το Θεό μας, έτσι;;;

Ο ταπεινός αναγνώστης, που έχει πληρώσει 200 δραχμές, περιμένει κι αυτός απ' την μεριά του όλη αυτή τη δραματική εξέλιξη να λάβει κάποτε τέλος, ελπίζοντας κατ' αυτόν τον τρόπο να επιβραδυνθεί η εξάτμιση των νευρωνικών του συνάψεων.

Τα πάντα είναι πρωτόγονα, ωστόσο το σχοινί είναι από ειδικό σούπερ-εξελιγμένο
υλικό, το οποίο είναι φιλικό προς το ανθρώπινο δέρμα: οι κακοί φρουροί γλιστρούν
με τη φόρα της βαρύτητας, κι όμως αντί τα χέρια τους ν' αχνίζουν σαν σπινιάρισμα
Χαγιαμπούσας, παραμένουν λεία και τρυφερά σαν τα πρώτα, εφηβικά σκιρτήματα!

ΦΑΥΛΟΤΗΣ 3η

Αυτό το είδαμε και στους ΜΠΛΕΪΚ & ΜΟΡΤΙΜΕΡ (αλλά βαρέθηκα να το σχολιάσω, τότε), όταν η δράση είχε μεταφερθεί - προς το τέλος του ΑΙΝΙΓΜΑΤΟΣ ΤΗΣ ΑΤΛΑΝΤΙΔΑΣ - σε μια αίθουσα κεντρικού ελέγχου ενός τιτάνιου φράγματος. Μια άστοχη βολή και η καταστροφή ενός μοναδικού πάνελ αρκούσε για να αρχίσει το φράγμα να ξερνά τα σωθικά του, πάνω στους πανικόβλητους Άτλαντες! Ε... χμμμ... ναι... μάλιστα... αυτό ακριβώς! Ένας ολόκληρος πολιτισμός εξαρτιόταν απ' το αν θα βραχυκυκλώσει ένα μοναδικό πάνελ! Ούτε μηχανισμοί ασφάλειας, ούτε τίποτα! Σα να λέμε ότι συνδέουμε στην πρίζα μας μια καμμένη συσκευή και ανατινάζεται το σπίτι (ψέμματα: ανατινάζεται ολόκληρος ο Δήμος Χαλανδρίου - αν, φυσικά, μένουμε Χαλάνδρι, αλλιώς γιατί ν' ανατιναχτεί το Χαλάνδρι κι όχι πχ. το Λουτράκι. ε; ε; δεν είναι πολύ λογικά κι ενδιαφέροντα, όσα γράφω;;)!

Η ιστορία, όμως, επαναλαμβάνεται. Όπως, ακριβώς, και η μαλακία! Αρκεί ο Γκαστ να πατήσει ένα μοναδικό κόκκινο κουμπί και γαμιέται το Σύμπαν!! Για user-friendly ούτε κουβέντα: αντί το πάτημα του κουμπιού να δώσει εντολή σε κάποιον εξελιγμένο μηχανισμό και στην έναρξη μιας αυστηρά καθορισμένης, αλγοριθμικής διαδικασίας, οι μηχανικοί και προγραμματιστές του παρελθόντος θεώρησαν ότι η καλύτερη λύση είναι ν' αρχίσουν απλά να ανατινάζονται τα πάντα, χωρίς καμία λογική. Ακόμα και τα Windows 2000 να είχαν εγκατεστημένα, θα σε ρώταγαν τουλάχιστον 2 φορές πριν σβήσουν την αγαπημένη σου τσόντα, όχι τώρα που 'ναι να διαγραφούν ολόκληρες ήπειροι από το χάρτη! Αλλά ακόμα αυτό δεν τους ήταν αρκετό: για να εντυπωσιάσουν ακόμη περισσότερο, οι μηχανικοί της εποχής είχαν φροντίσει να περάσουν ακόμα και τις σωληνώσεις μέσα απ' τα ηλεκτρονικά κυκλώματα, τα οποία αντί να εκρήγνυνται... πιτσιλάνε! Εντάξει, οι εξυπνάκηδες μπορεί να μας τρίψουν στη μούρη, πως αυτό το τελευταίο έγινε για την καλύτερη ψύξη. Η ουσία, πάντως, δεν αλλάζει: ο Saul Dunn, πέταξε για άλλη μια φορά τα υγρά του, ξεδιάντροπα, πάνω στη μούρη μας!

Press any key, to continue...

ΦΑΥΛΟΤΗΣ 4η

Φτάνουμε στο τέλος. Ο εγκέφαλός μας εξαντλημένος, πλέον, από τα αλλεπάλληλα χτυπήματα της άκρατης βλακείας. Ελπίζουμε, τουλάχιστον, αφήνοντας τις τελευταίες σελίδες, ο σεναριογράφος να δικαιώσει, με κάποιον ταπεινό τρόπο, τις προσδοκίες μας ή να ανανεώσει τις ελπίδες μας. Μπααα! Αντί γι' αυτό, μας δίνει τη χαριστική βολή!

Ο ολογραφικός κωλόγερος, ο οποίος αλληλεπιδρά άριστα με τον πραγματικό κόσμο, δείγμα ενός σούπερ-γουάου-τεχνολογικά-εξελιγμένου πολιτισμού, αποχαιρετά τους ήρωές μας με ένα τελευταίο δώρο και τις εξής κουβέντες: "Υπάρχει κάτι ακόμα, που πρέπει να κάνω, για να γίνει ασφαλέστερο το ταξίδι σας". Τα κύματα δίπλα βρυχώνται με μανία, οι ωκεανοί έχουν ξεσηκωθεί έτοιμοι να καταπιούν τα πάντα κι οι άνθρωποι φαίνονται τιποτένιοι κι ανυπεράσπιστοι, μπροστά στο ασυγκράτητο ξέσπασμα της φύσης. Η ασφάλεια φαντάζει σα μια πολύ εύθραυστη πολυτέλεια, σε αυτές τις κρίσιμες στιγμές και περιμένουμε όλοι απ' τον φωτονικό πορνόγερο μια λύση ισοδύναμη της κρισιμότητας. Ίσως, ένα μικρό υποβρύχιο με πυρηνικό κινητήρα, ίσως μια ερμητικά σφραγισμένη κάψουλα με άφθονη παροχή οξυγόνου, ίσως μια διασωστική φουσκωτή βάρκα μ' ένα φακό και λίγα τρόφιμα, ίσως κάτι που να σέβεται τον αναγνώστη γενικότερα;;;

ΑΛΛΑ ΜΠΑ, ΟΥΤΕ ΚΑΤΑ ΔΙΑΝΟΙΑ!!! ΓΙΑ ΜΙΑ ΑΚΟΜΑ ΦΟΡΑ Ο DUNN ΑΡΝΕΙΤΑΙ ΣΤΟ IQ ΜΑΣ ΤΟΝ ΠΗΧΥ ΤΟΥ 60!!! Η ΑΝΕΞΑΝΤΛΗΤΗ ΦΑΝΤΑΣΙΑ ΤΟΥ SAUL DUNN, ΤΟ ΜΟΝΟ ΠΡΑΓΜΑ ΠΟΥ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΣΚΕΦΤΕΙ ΕΙΝΑΙ ΜΙΑ ΑΠΛΗ, ΞΥΛΙΝΗ... ΣΧΕΔΙΑ!!! Ε-Λ-Ε-Ο-Σ!!! ΜΙΑ Σ-Χ-Ε-Δ-Ι-Α!!! ΜΙΑ ΣΧΕΔΙΑ ΑΠΟ ΕΦΤΑ ΚΑΚΟΜΟΙΡΗΔΕΣ ΚΑΙ ΛΕΙΨΟΥΣ  ΚΟΡΜΟΥΣ, ΔΕΜΕΝΟΥΣ ΜΕ ΚΑΝΝΑΒΟΣΧΟΙΝΟ!!! ΜΙΑ ΣΧΕΔΙΑ ΣΑΝ ΑΥΤΕΣ ΠΟΥ ΣΥΝΑΝΤΑΜΕ ΣΤΟΝ ΠΟΠΑΫ ΚΑΙ ΤΟ ΣΕΡΑΦΙΝΟ!!! ΜΙΑ ΣΧΕΔΙΑ ΜΙΚΡΟΤΕΡΗ ΚΙ ΑΠΟ ΗΜΙΔΙΠΛΟ ΣΤΡΩΜΑ, ΟΠΟΥ ΚΑΛΑ-ΚΑΛΑ, ΑΚΟΜΑ ΚΙ ΑΝ Ο STORM ΞΑΠΛΩΝΕ ΔΙΑΓΩΝίΩΣ, Η ΠΟΥΤΣΑ ΤΟΥ ΘΑ ΚΡΕΜΟΤΑΝΕ ΣΤΑ ΚΥΜΑΤΑ !!! ΜΙΑ ΤΡΙΣΑΘΛΙΑ, ΚΑΚΟΦΤΙΑΓΜΕΝΗ ΣΧΕΔΙΑ ΑΠ' ΤΑ PRAKTIKER, ΜΕ ΤΗΝ ΟΠΟΙΑ Η ΡΕΝΤΧΕΡ ΕΝΤΥΠΩΣΙΑΖΕΤΑΙ ΚΑΙ Ο STORM ΜΕΝΕΙ ΕΥΓΝΩΜΩΝ!!! "ΚΟΙΤΑ, ΣΤΟΡΜ!" ΛΕΕΙ Η ΗΛΙΘΙΑ ΚΟΚΚΙΝΟΜΑΛΛΑ! ΚΟΙΤΑ ΣΤΟΡΜ ΠΟΣΟ ΜΑΛΑΚΕΣ ΕΙΜΑΣΤΕ ΚΙ ΕΜΕΙΣ, ΚΙ ΟΛΟΙ ΟΙ ΑΝΑΓΝΩΣΤΕΣ!!!

Μήπως καλύτερα να κολυμπήσουμε;;;

Το STORM μπορούσε να είναι ένα comic, με δυνατότητες ν' αφήσει εποχή ποικιλοτρόπως. Κι άφησε όντως εποχή, όμως δυστυχώς μονάχα στη μία διάσταση. Ο Lawrence βάζει τα δυνατά του, αλλά το στοίχημα τελικά χάνεται. Οι γραφιάδες καταφεύγουν σε σεναριακές ευκολίες, του τύπου "ό,τι να 'ναι". Πετάνε αχταρμά όλα τα δυνατά κλισέ σε μια επιστημονικοφανή σαλάτα με πατάτες. Είναι ανίκανοι ή απλά δεν έχουν διάθεση; Κατά τη γνώμη μου το πρώτο. Οι άνθρωποι είναι, εν γένει, ατάλαντοι ή το ταλέντο τους επαρκεί μέχρι και το επίπεδο μιας ΜΑΧΗΣ, ενός ΚΡΟΝΟΥ ή μιας ΠΕΡΙΠΕΤΕΙΑΣ. Χωρίς να υποβαθμίζω τα τελευταία, αλλά τιμώντας τα στο δικό τους επίπεδο επάρκειας. Οι άνθρωποι, με τους οποίους συνεργάστηκε ο Lawrence (εκτός κι αν φέρει κι ο ίδιος ευθύνη) είναι ξεκάθαρα ανάξιοι για comics επικών διαστάσεων και απαιτήσεων. Είναι τελικά το STORM μεγάλο comic; Μέχρις εκεί, που έχει φτάσει η επανάληψή μου, δηλαδή στο 4ο τεύχος, ξεκάθαρα όχι. Κάθε τεύχος εμφανίζεται ελλιπές σε κάτι. Είναι, όμως, ένα εξαιρετικά καλό comic και η θέση του στις καρδιές μας αναντικατάστατη.

Στο Πάνθεον των μεγάλων δεν εγκαθίστανται όλοι. Μόνον εκείνοι, που καταφέρνουν να διατηρήσουν τις κατάλληλες ισορροπίες, ώστε να παραμένουν το ίδιο ακμαίοι ακόμα και στις αναγνώσεις εκ νέου. Που στέκονται το ίδιο τίμια στα μάτια του ανήλικου, του ενήλικου ή του υπερήλικου αναγνώστη. Ο Storm δεν το καταφέρνει αυτό. Διαβάζοντας ξανά το comic, ως ενήλικος, μόνο να γελάσω μπορούσα. Σέβεται την όραση, αλλά αδικεί καταφανώς τη νοημοσύνη μου. Η ανάγνωση δε μπορεί να κυλήσει, παρά μονάχα πατώντας πάνω στην παιδική αφέλεια. Όμως στον ενήλικο, αρετή δεν είναι να μην χάσει - ή να κερδίσει ξανά - την παιδική αφέλεια, αλλά την παιδική αθωότητα. Ποιοτικά η μέρα με τη νύχτα. Κι έχει πολύ καθαρή την επίγνωση - που δεν έχει ένα παιδί - πότε δε σέβονται την αθωότητά του αυτή ή προσπαθούν να την εκμεταλλευτούν. Εκεί, ο δίκαιος δεν πρέπει να χαρίζεται εύκολα. Αυτά.

STORM - Στο Δία βρέχει πατάτες [Μέρος 2ο]

Σε αυτό το δεύτερο μέρος, θα περιλάβω λίγο τον DON LAWRENCE, να ξεμπερδεύω μ' αυτόν, γιατί μαζί του δεν έχω και τίποτα φοβερό. Μόνο τυπική ξινίλα. Ούτε καούρες, ούτε παλινδρομήσεις.

Λεπόν, έχομεν και λέμεν: πολύ καλός ο Lawrence κι όποιος πει το αντίθετο συγχέει απλά το γούστο του με την αντικειμενική κρίση. Ταλαντούχος, πρωτότυπος, αυθεντικός, ευφάνταστος και μπλα μπλα. Είναι πολύ εύκολο να κατανοήσει κάποιος ενήλικος - με στοιχειωδώς εξασκημένο μάτι - γιατί η παιδική ματιά γλιστράει μαγεμένη, πάνω στο ιλουστρασιόν χαρτί, δίχως να ρίχνει άγκυρα στις επιμέρους ατέλειες. Αντιθέτως, ο ενήλικος εγκέφαλος πιο αναλυτικός, πιο (επι)κριτικός, πιο "γήινος", στέκεται και χασκογελάει ειρωνικά με το δείκτη τεντωμένο. Τι απ' τα δύο είναι καλύτερο; Τίποτα! Διαφορετικές όψεις ή παραλλαγές στο ίδιο θέμα. Ίσως η παιδικότητα έχει το ελαφρύ προβάδισμα. Μόνο και μόνο, για την αθωότητα της προσέγγισης, την έλλειψη υστεροβουλίας. Το παιδί επιζητά ασυνείδητα να αφεθεί στα χέρια του δημιουργού, να παρασυρθεί, να γοητευτεί, κάτι που είναι ό,τι πιο τίμιο. Ο ενήλικος (κυρίως αυτός που δε μπορεί να δημιουργήσει από μόνος του, πχ. γιατί λέτε να στάζω - εγώ προσωπικά - φαρμάκια;) βλέπει τη δημιουργία του άλλου να' ταν το χωράφι του και πιάνει να το οργώσει και να το μαγαρίσει, με τα δικά του υπολογιστικά εργαλεία. Σίχαμα κατά μια έννοια.

ΣΤΑΣΗ 1η

Πάμε πάλι και τέρμα με τις θωπείες. Ο Lawrence έχει ένα από τα βασικά μειονεκτήματα του Rosinski επί 100: την ασυνέπεια! Από καρέ σε καρέ, οι ήρωες αυξομειώνονται σε όποια διάσταση κι αν ψάξεις να βρεις κοινό μετρο. Υπάρχει μια αναμφισβήτητη τάση για μεγάλα κεφάλια. Οι περισσότεροι άντρες περιφέρονται δεξιά κι αριστερά, κουβαλώντας κάτι γουρουνοκεφαλές και μοσχαροκεφαλές να! με το συμπάθειο. Το κεφάλι του Storm, ακόμα και στη στάμπα του οπισθόφυλλου ή του εσώφυλλου, φαίνεται να ζυγίζει όσο το υπόλοιπο σώμα του μαζί! Γενικότερα, τα χαρακτηριστικά των ηρώων θυμίζουν παραλλαγές στο χρόνο ή στο σόι: οι χαρακτήρες άλλοτε φαίνονται γηραιότεροι, άλλοτε νεότεροι, άλλοτε σαν δεύτερα ξαδέλφια των εαυτών τους, άλλοτε πρησμένοι κι άλλοτε ξεφούσκωτοι. Μπρατσαράδες στο ένα καρέ, γίνονται τσιχλιμπόχληδες και τσιλιβίθρες στο άλλο.

Ο ποντικαράς Γκαστ...

Πωπω ένα ποντίκι!!!

Ένα όνειρο που έγινε πραγματικότητα: εδώ ο Γκαστ, μετά την
εγχείρηση στην Αργεντινή και την ορμονοθεραπεία. Τα μπρατσάκια
του θυμίζουν παλλακίδα του Μαχαραγιά. Αν του έσβηνες τη μάπα και
στη θέση της ζωγράφιζες τις ματάρες και τις χειλάρες της Ρέντχερ,
κανείς δε θα καταλάβαινε τη διαφορά. Τα βράδια κάνει επαλείψεις
με Nivea και Aloe Vera, για να έχει απαλή και λαμπερή επιδερμίδα.

Ο ίδιος ο Storm, αλλού είναι μυώδης και γεροδεμένος κι αλλού τα μπρατσάκια ή τα ποδαράκια του μοιάζουν με καλαμάκια του φραπέ. Αυτά που μένουν σταθερά - συνήθως, όχι πάντα - είναι ο τιτάνιος κορμός του, σα ντιβανοκασέλα, και το παλαιολιθικό του κρανίο.

Όταν η τεστοστερόνη χτυπάει υπέρυθρο...

Αλλά και στην κίνηση δεν τα πάει καλύτερα. Δεν έχει άνεση και φυσικότητα κι όταν έρχεσαι, μόλις, από την εξαιρετική αντίληψη του Rosinski στη φυσιολογία της κίνησης, η αντίθεση χτυπάει ακόμη πιο έντονα. Οι στάσεις των σωμάτων φιλοδοξούν με την υπερβολή και την ένταση να ενισχύσουν τη δράση κι ωστόσο αυτή η υπερβολή είναι κι η αχίλλειος πτέρνα τους: καταντούν στιλιζαρισμένες ή επιτηδευμένες, αφύσικες κι άλλοτε άγαρμπες, στην τελική άτοπες και παράδοξες. Ίσως εδώ, να σφάλλω, καθώς υποκύπτω σ' αυτό που στη προηγούμενη ανάρτηση καταλόγιζα στους άλλους: συγχέω την τεχνοτροπία, το στιλ, με το προσωπικό μου γούστο. ΟΚ δεκτό! Το έβγαλα όμως εγώ από μέσα μου;; Αυτά είναι...

Όπου ο Storm έχει μόλις βγάλει το κράνος του.
΄Η μήπως τον πείραξε κάπως το ταξίδι κι είναι
έτοιμος να αποθέσει το χθεσινοβραδινό ketering;

ΣΤΑΣΗ 2η

Εντάξει, τα κυριότερα τα είπα. Τούτο 'δω είναι λίγο χαζό και τέτοια, πιθανότατα, θα βρει κανείς δεκάδες, στη συνολική έκταση των τευχών. Έτσι για τη γεύση...

Είναι τώρα αυτό το γέρικο ολόγραμμα, με την κατάλευκη μακριά γενειάδα, τόσο μακριά που αν έπιανε ψαλίδα θα ήταν κλαδευτήρι, που περιγράφει σε Storm και Ρέντχερ τα γεγονότα του παρελθόντος. Σ' εκείνο το μακρινό παρελθόν, λοιπόν, (μέλλον για το Storm) οι άνθρωποι είχαν προφανώς τέτοια τεχνογνωσία και τεχνολογία (αλλιώς πώς;), ώστε είχαν φτιάξει ένα τεράστιο τείχος, εκτεινόμενο σε ολόκληρη την περιφέρεια της Γης, το οποίο περιόριζε όλη την υδάτινη μάζα των ωκεανών στο μισό σχεδόν πλανήτη (προφανώς το άλλο μισό θα ήταν ξηρά, άντε καμιά Λίμνη του Μπάμπη ή κανάς Κηφισός). Το σούπερ-γαμάτο αυτό τείχος, το υπερασπίζονταν μέρα-νύχτα αμέτρητοι φρουροί, μας λέει ο παππούς. Στο μεταξύ, στο καρέ βλέπουμε τους αμέτρητρους φρουρούς (ο τεμπελχανάς Lawrence έχει ζωγραφίσει μόνο 8) να κοιτάνε απ' τη μεριά της θάλασσας. Από τι ακριβώς, προστάτευαν το τείχος απ' τη μεριά της θάλασσας, οι αμέτρητοι αυτοί φρουροί; Απ' τις τσιπούρες της ή τα ιπτάμενα δελφίνια; Τέλος πάντων, πρώτη πατάτα!

Κανείς, βέβαια, δεν αναρωτιέται αυτή η τιτάνια μετατόπιση μάζας, ποιες ασύλληπτες επιπτώσεις θα είχε στις τεκτονικές πλάκες, την περιστροφή του πλανήτη ή τις παλλιροϊκές δυνάμεις. Αλλά έστω, ας μην το υπολογίσουμε αυτό στις πατάτες - καθότι σεναριακή και υπάγεται στην επόμενη ανάρτηση. Ας υποθέσουμε ότι η τεχνολογία τους ήταν τόσο εξελιγμένη, ώστε αυτά τα προβλήματα ήταν απλή οδοντόκρεμα.

Η γεωτρητική, ωστόσο, κατάχρηση και η καταχρηστική γεώτρηση του πλανήτη διατάραξε, λέει τελικά, την ισορροπία της φύσης ανεπανόρθωτα (κάτι που φυσικά δεν έκανε η μετατόπιση όλων των ωκεανών στην μία πάντα μόνο - οκ! νταξ!). Αυτή η διατάραξις, το λοιπόν, ήταν τόσο ισχυρή ώστε, τελικά, προκάλεσε και το πρώτο και μοιραίο ρήγμα, στο σούπερ-εξελιγμένο τείχος! Μιλάμε, τώρα, για ένα βαθύ ρήγμα - αλλά ΕΝΑ! - σε ένα τείχος με περιφέρεια ίσα μ' αυτήν της Γης. Τέλος πάντων. Και τι βλέπουμε πιο κάτω; Ένα υποβρύχιο στιγμιότυπο απ' αυτό το σούπερ-εξελιγμένο τείχος, ενός σούπερ-εξελιγμένου πολιτισμού. Περιμένατε να δείτε σούπερ λείες, γυαλιστερές επιφάνειες; Περιμένατε, ακόμη, αμέτρητους αισθητήρες και φωτάκια ενδείξεων;; Ή πάλι τεράστιες δομές και αντερείσματα, που εξασφαλίζουν την ασφάλεια και τη σταθερότητα;;; Μπααα, τίποτα απ' αυτά! Αντιθέτως, βλέπουμε απλά μια υποβρύχια μάντρα, που θυμίζει περισσότερο τις πλίνθινες περιφράξεις στα νησιά των Κυκλάδων, στις στάνες και στο χωριό του Αστερίξ. Χοντρή κοτρώνα, πέτρα Καρύστου και λίγο τσιμεντάκι ανάμεσα. Σκυρόδεμα; "Τι είναι αυτό;" αναρωτιέται ο σούπερ-εξελιγμένος πολιτισμός καθώς καταποντίζεται ένας μετά τον άλλον, μπουκωμένοι φύκια και μεταξωτές σαρδέλες...

Πετραδάκι-πετραδάκι, για τα σένα το 'χτισα...

Αλλά, παρά την άδικη μεμψιμοιρία μας, ο Lawrence είναι ένας αξιοπρεπέστατος κύριος. Ας περάσουμε τώρα (πάντα με αγάπη) στο μπουχέσα και κλασομπανιέρα, που έγραψε αυτό το πρώτο σενάριο (ο Θεός να το κάνει).

[ Συνεχίζουμε με τρυφερότητα στο 3ο μέρος... ]

STORM - Στο Δία βρέχει πατάτες [Μέρος 1ο]

Υπάρχει ένας ( βρε Ε-Ν-Α-Σ λέμε!!! ) - της γενιάς μου (1974), ο οποίος σαν κράτησε - κάπου μέσα στη δεκαετία του '80 - το πρώτο τεύχος του STORM "Ο ΥΠΟΓΕΙΟΣ ΚΟΣΜΟΣ" (Εκδ.STAR COMICS), δεν έμεινε με το στόμα ανοιχτό και με το σάλιο να στάζει στάλα-στάλα, πάνω στο λευκό μπλουζάκι με τη σιδεροτυπία απ' το ΑΓΟΡΙ;;; Αυτές οι μνήμες μένουν ανεξίτηλες, καθώς έχουν την ένταση της πρώτης εκσπερμάτισης και το βάθος μιας κατάστηθης μαχαιριάς! Συνηθισμένοι απ' το 99,99% της τεχνοτροπίας των σκίτσων με τα μαύρα (ή άλλα), καθαρά (ή άλλα) περιγράμματα, τι εκρηκτική αποκάλυψη ήταν ετούτα τα παράταιρα καρέ, που έμοιαζαν περισσότερο με ζωγραφικούς πίνακες, παρά με κάτι που να θύμιζε την τυποποιημένη παραγωγή comic, που συναντούσες ίσαμε τότε στα ελληνικά ράφια!!!

ΠΟΣΗ ΣΥΓΚΙΝΗΣΗ, ΠΟΣΗ!!!

Ξαναδιαβάζοντας τον STORM σήμερα - ξερωγώ 30 χρόνια μετά - χτυπιέμαι από τα γέλια σα μικρό παιδί και σκέφτομαι: ΠΩΠΩΠΩ, ΠΩΠΩΠΩ, ΤΙ ΠΑΤΑΤΑ ΗΤΑΝ ΑΥΤΟ!!! :P

Όχι πως δεν έχει αφήσει εποχή, όχι πως δεν είναι ένα συνολικά εντυπωσιακό comic κι ούτε πως τα σχέδια δεν είναι, κατά μέσον όρο, εκπληκτικά! Όμως, αν αποφασίσει κανείς να σταθεί λίγο παραπάνω στα σημεία, τότε είναι να κλάψουνε μανούλες. Ας είμαστε ευθείς: το συντριπτικό μειονέκτημα του STORM είναι τα απαράμιλλης ηλιθιότητας σενάρια κι οι παπαρούνες που τα έγραψαν. Οι οποίοι θα έπρεπε, ξαναδιαβάζοντας τις ιστορίες τους κι εφόσον δεν έχει εξατμιστεί κι η τελευταία στάλα αιδημοσύνης απ' τα σπλάγχνα τους, να προχωρήσουν σε τιμητικό seppuku, ανεβάζοντας τοιουτοτρόπως το μέσον όρο αξιοπρέπειας του πλανήτη Γη.

Αν είναι κάποιος που δεν την έχει παίξει, έστω και
μια φορά, για πάρτη της Ρέντχερ προλαβαίνει!

Φυσικά, όπως τα πάντα στην Ελλάδα - από σειρές Επιστημονικής Φαντασίας, έως και το αγαπημένο μου MILKO ACTION - έτσι κι ο STORM σταμάτησε, πριν καν φτάσει στη μέση. Όταν πριν χρόνια πολλά-καλή χρονιά, έμαθα ότι στο εξωτερικό είχαν εκδοθεί τα απίστευτα τεύχη τρελάθηκα. Ειδικά, όταν είχα φάει τα δάχτυλά μου μέσα στις μυγοχεσμένες, ποντικότρυπες του Μοναστηρακίου ή σε κάτι ξεχασμένα κι απ' το Θεό πρακτορεία τύπου σε νησιά ή βουνοκορφές, αναζητώντας με λύσσα το χαμένο 9ο τεύχος ή με αγωνία αν είχε ποτέ εκδοθεί 11ο!!!

Το ίδιο τρελάθηκα όταν διαπίστωσα ότι δημιουργήθηκε κάποια στιγμή στην Ελλάδα, μια ομάδα STORM-όφιλων, που είχαν σκοπό να πάρουν τα δικαιώματα ΟΛΩΝ των τευχών, να τα μεταφράσουν και να τα διαθέσουν!!! Και τρελάθηκα ακόμη περισσότερο, όταν τα ανακάλυψα το 2010 (νομίζω) στα ράφια του Παπασωτηρίου. Εκεί που έπαθα πραγματική υστερία και άφριζα ήταν όταν πρωταντίκρυσα την τιμή, κάτι 70 ευρώ ή εκεί τριγύρω!!! ΕΛΕΟΣ!!! Είπαμε, ρε παιδιά, Επιστημονική Φαντασία, αλλά η δική σας πραγματικά οργιάζει!!! Δεν ξέρω αν από τότε, έχει γίνει καμία προσπάθεια επανέκδοσης σε μη-πολυτελείς, απλόδετους τόμους, με προσιτή τιμή. Ωστόσο εδώ χεστήκαμε, καθώς δεν είναι blog ενημέρωσης, η οποία είναι εφήμερη, αλλά blog σχολιασμού και κριτικής, τα οποία είναι all time classics.

[ Συνεχίζουμε με αγάπη στο 2ο μέρος... ]

ΘΟΡΓΚΑΛ - Τελευταίες πινελιές...

Κι αυτά... Ο ΘΟΡΓΚΑΛ στην Ελλάδα (απ' τις Εκδ. ΜΑΜΟΥΘΚΟΜΙΞ) φτάνει έως και τη "ΛΥΚΑΙΝΑ", όταν (πηγή: Βικιπαίδεια) μέχρι το 2006 είχαν εκδοθεί 13 ακόμη τεύχη, τουλάχιστον σε σενάριο VAN HAMME. Αυτόν τον τελευταίο, να πω την αλήθεια, τον έχω αδικήσει παντελώς! Δυστυχώς, συχνά υπερτιμούμε το οπτικό (ή ήχητικό) μέρος σε σχέση με το συγγραφικό, τόσο στα comics, στις κινηματογραφικές ταινίες, όσο και στα τραγούδια. Μόνο κατ' εξαίρεση, ξεχωρίζουμε κάποτε μερικούς. Εννοείται, όσοι από εμάς δεν έχουμε εντρυφήσει στην 9η Τέχνη - σαν κάτι απίστευτους, καμμένους μαλλιάδες, με αλλοπρόσαλα t-shirts, χωμένους σε κάτι ανήλιαγες comico-τρυπες, π' αν τους ρωτήσεις θα σου πουν ακόμη και τι ώρα πιάσαν τη μάνα του Frank Miller οι ωδύνες του τοκετού - αλλά διαβάζουμε από απλό μεράκι.

Κλείνοντας τον ελληνικό ΘΟΡΓΚΑΛ, μπορούμε μόνο να τραυλίσουμε. Για ένα τέτοιο μικρό διαμάντι, βλέπετε - κι ας ήμουν γενικά πικρόχολος, είναι το χόμπυ μου - δεν είναι εύκολο να περιγράψεις, με φτηνά λόγια, τις πολυδιάστατες αισθητικές αντηχήσεις στα κανάλια της αντίληψης και της μνήμης. Υπάρχει κάποιος, απ' όσους προχώρησαν βαθιά μέσα στο σύμπαν του Θόργκαλ, ο οποίος να μην έμεινε απόλυτα παραδωμένος στους άλλοτε μελαγχολικούς, άλλοτε ματαιόδοξους, μα πάντα τραγικούς ήρωες του Van Hamme; Να μην έμεινε αποσβολωμένος απ' τις μαγευτικές τοποθεσίες, στις οποίες μας μεταφέρει ο Rosinski ή στην όλο μαεστρία ανασύνθεση και μεταστοιχείωση της δράσης, από γραπτό σενάριο σε μια συμφωνία εικόνων;

Στην "ΑΑΡΙΣΙΑ", Rosinski και Van Hamme σε αρμονία, μας αποδεικνύουν ότι για να ξεδιπλώσουν το μεγαλείο τους, δεν απαιτείται ένα σχολαστικά δομημένο σενάριο εικοσιτριών φύλλων, αλλά επιτυγχάνουν το ίδιο αριστοτεχνικά σε μικρές, παραμυθικές ιστοριούλες, μερικών μόνο σελίδων. Σαν τα κρόσια ενός λεπτοδουλεμένου χαλιού, σφραγίζουν περιμετρικά τις μικρές πτυχές του θοργκάλειου σύμπαντος, ταυτόχρονα διακοσμώντας και πλουταίνοντας το σύνολο.

Από την άλλη, στο αριστουργηματικό "Ο ΑΡΧΟΝΤΑΣ ΤΩΝ ΟΡΕΩΝ", οφείλουμε να αποδώσουμε όλες τις τιμές στον Van Hamme, ο οποίος συναρμόζει σε μια all-time-classic-must-read σύλληψη, την ακατανίκητη γoητεία των χρονικών παραδόξων με την τραγικότητα της ανθρώπινης ματαιοδοξίας. Δε χρειάζονται πολυάριθμοί στρατοί, τρανά παλάτια, καμαρωτοί ναοί. Μια ερειπωμένη καλύβα στη μέση ενός χιονισμένου πουθενά και τρεις μοιραίοι χαρακτήρες αρκούν, όταν η φαντασία και το μεράκι έχουν ρέντα!

Χωμένη σε μια γωνιά του χρόνου...

Πρωταγωνιστεί, επίσης, νεαρή (λαθρο)μετανάστρια
από την Κρήτη, με ακόρεστη διάθεση γι' άρμεγμα...

Δε γνωρίζω με ποιον τρόπο, ακριβώς, μπορεί να εξελίσσονται τα επόμενα τεύχη. Συμβαίνει συχνά, μεγάλα έργα να βουλιάζουν τελικά, κάτω απ' το ίδιο τους το βάρος, να κατακρημνίζονται μέσα στον εαυτό τους, αναμασώντας τα ίδια και τα ίδια, αναπαράγοντας την κοινοτοπία ή τη μετριότητα. Κάποια πράγματα, κάποτε πρέπει να κλείνουν τον κύκλο τους. Η ιδιαιτερότητα, ωστόσο, του ΘΟΡΓΚΑΛ είναι ότι έχει ανοιχτές πτυχές (ή πληγές) σε πολλαπλά επίπεδα - σε αυτό πιθανότατα να συμβάλλει η ιδιοφυΐα του Van Hamme -  ώστε θα μπορούσε άνετα να βγάλει αρκετά τεύχη ακόμη, δίχως το φόβο της φθοράς: η Ααρίσια έχει μόλις γεννήσει το 2ο παιδί της κι ακόμη δε γνωρίζουμε απολύτως τίποτα για τις πιθανές δυνάμεις του, όπως επίσης δεν γνωρίζουμε απολύτως τίποτα ούτε για την εξέλιξη του Γιολάν, ενώ τέλος η τύχη της Κρις Ντε Βαλνόρ αγνοείται ακόμη, κάπου σε μια μακρινή αμερικάνικη έρημο - που σημαίνει ότι είναι ένας χαρακτήρας ανοιχτός για μελλοντική χρήση.

Κάπου εδώ ολοκληρώνεται, προς το παρόν, η δική μου ενασχόληση με το ΘΟΡΓΚΑΛ. Αν κάποτε πέσει στα χέρια μου κάποιο από τα ανέκδοτα - στα ελληνικά - τεύχη, θα δω τι θα κάνω. Θα μου πείτε υπάρχει και η πειρατία. Στην ανάγκη ναι. Θα προσπαθήσω να το αποφύγω, καθώς ήδη εκτίθεμαι σκανάροντας ό,τι να 'ναι απ' τη ΜΑΜΟΥΘΚΟΜΙΞ. Το έχω ξαναγράψει, όμως, ό,τι κάνω δε γίνεται για εμπορικούς λόγους - είναι φανερό φαντάζομαι, από τις μαλακίες που γράφω :) - αλλά πολύ περισσότερο αποτελεί και μιας μορφής διαφήμιση, για πάρτη τους. Ο χρόνος θα δείξει. Είναι πάντως γεγονός ότι, σε αντίθεση με τις κινηματογραφικές ταινίες ή τη μουσική, καμιάς τεχνολογίας οθόνη δεν έχει αντικαταστήσει ακόμη στην καρδιά και τις αισθήσεις μου την καθηλωτική επίδραση και την απέριττη ομορφιά του τυπωμένου χαρτιού.

ΘΟΡΓΚΑΛ - Οι Τοξότες...

Άμα λέω εγώ ότι άμα θέλει ο Rosinski μπορεί να κάνει θαύματα, αλλά βαριέται και τον παίζει, εσείς μου λέτε κολοκυθοκορφάδες...

Θαυμάσιος Rosinski!!!

Εξαιρετικός Rosinksi!!!

Σήμερα, έχει μόνο καλά λόγια. Εννοείται, πως είχα και λίγο φαρμάκι να στάξω, αλλά μετά την είδα αλλιώς κι είπα ασ' το βρε αδερφέ, δεν αξίζει τον κόπο, κοντοί ψηλοί, δυο μέτρα γης θα πάρουμε όλοι. Τα έχουμε ξαναπεί για τον Rosinski, μη γινόμαστε και κουραστικοί (όχι πως άμα είχα όρεξη δε θα γινόμουν).

Από το τεύχος αυτό ("ΤΟΞΟΤΕΣ" - Εκδ. ΜΑΜΟΥΘΚΟΜΙΞ) και 3-4 τεύχη μετά, η ιστορία είναι απλά εκπληκτική και σε σημεία αριστουργηματική!!! Όσοι δεν έχετε τρέξει ακόμη στο περίπτερο, μην το κάνετε. Στο περίπτερο θα βρείτε τσίκλες και σερβιετάκια, αλλά ΘΟΡΓΚΑΛ δε θα βρείτε, γιατί είναι παλιός. Σε κανά μαγαζί με comics. Καλή διασκέδαση, παίδες και παιδούλες...

BLAKE & MORTIMER - Υπόθεση Βαρεμάρα...

Κι όμως ναι. Πάλι το σκάει ο Όλρικ, πάλι βοηθός του είναι ο αυστραλοπίθηκος Σάρκυ, πάλι στο τέλος σκοτώνονται όλοι εκτός απ' αυτούς τους δύο, κ.ο.κ. Σαν κρητική βεντέτα, εις τον αιώνα των άπαντα. Συνολικά βαρετή θεματολογία, εντελώς αστικού ενδιαφέροντος: διπλωματικές σχέσεις, ένα κλεμμένο περιδέραιο, διαπλοκή και διαφθορά, κυνηγητά στους δρόμους του Παρισιού, ανταλλαγή πυροβολισμών, κ.ο.κ.

Τώρα, κατ' εξαίρεση της φαρμακερής μου γλώσσας, θα μιλήσουμε για τα καλά...

Εντάξει, ένα καλό μόνο...

Α ναι! Μιλάμε για την ιστορία "ΥΠΟΘΕΣΗ ΠΕΡΙΔΕΡΑΙΟ" (Εκδ. ΜΑΜΟΥΘΚΟΜΙΞ)

ΚΑΛΟ (1)

Ο Jacobs αποτίνει, αριστοτεχνικά, φόρο τιμής στο Παρίσι. Για άλλη μια φορά, αποδεικνύει το τιτάνιο μέγεθος και τη σχεδιαστική του σοβαρότητα (βλ. εξαίρεση: Φαρμάκι 1, παρακάτω). Ο άνθρωπος είναι τεράστιος, γιατί δεν πιάνει να ζωγραφίζει γαλλικά σπίτια από καρτ-ποστάλ και να τα χώνει φόντο στη δράση και χαιρετίσματα. Ο άνθρωπος, προφανώς, γύριζε το Παρίσι αυτοπροσώπως αναζητώντας τα πεδία της δράσης του ή - έστω - η έρευνα, που πιθανόν έκανε από απόσταση, είναι τόσο ενδελεχής που σ' αφήνει άναυδο.

Παραθέτω ένα απλό παράδειγμα κι ωστόσο είμαι βέβαιος ότι, αν κανείς από εσάς έχει περισσότερη διάθεση, θα καταφέρει να βρει πληθώρα πλεονάζοντων αποδείξεων. Η παρακάτω σκηνή δράσης εξελίσσεται στους δρόμους του Παρισιού, όπου κάθε αναφορά και οδηγία είναι τόσο ακριβής, σα να διάβαζε κανείς τουριστικό οδηγό...

A Paris, quand un amour fleurit...

Η πλατεία Denfert σήμερα...

Και χθες ίδια ήτανε...

Κι η λεωφόρος René-Coty, η οποία οδηγεί στο πάρκο Montsouris...

Στράτα στρατούλα, εις τας Παρισίους...

Και μια συνολική άποψη της διαδρομής, από το Google Earth...

Τι άλλο να κάνω, για να ξεγκαβωθείτε;;

Χρειάζονται άλλα σχόλια;;; Μόνο σεβασμός!

ΦΑΡΜΑΚΙ 1

Είναι αδύνατο να μη διαπιστώσει κανείς την αλλαγή τεχνοτροπίας του Jacobs. Ο ρεαλισμός του καλλιεργείται ακόμη περισσότερο και οι φιγούρες φανερά πιο ώριμες σε ύφος και στιλ. Έχει, προφανώς, αντικαταστήσει τα πενάκια ή τα πινέλα του. Στα προηγούμενα τεύχη, το φόντο γινόταν με γραμμές αν όχι του ίδιου πάχους, αρκετά κοντά στο πάχος με το οποίο σχεδίαζε το πρώτο πλάνο και τους ήρωες. Για το λόγο αυτό, τα καρέ δεν είχαν ιδιαίτερο βάθος, παρά μια ισοπεδωτική λεπτομέρεια - χωρίς αυτό να ειπώνεται με επικριτική διάθεση, αλλά σαν απλή διαπίστωση. Σε αυτό το τεύχος, ωστόσο, οι χαρακτήρες σε πρώτο πλάνο γίνονται συνήθως με πλούσιες, παχιές γραμμές, ενώ το φόντο με πολύ-πολύ ψιλό πενάκι.

Ωραία και πού 'ναι το φαρμάκι, λοιπόν;;; Ας πούμε ότι βλέπετε απέναντί σας την ομορφότερη γυναίκα, που έχετε δει ποτέ σας. Τέλεια από κάθε άποψη. Ή μάλλον όχι τέλεια, αλλά ιδανική. Μ' εκείνες τις μικρές, διακριτικές ατέλειες που την κάνουν εκθετικά ομορφότερη. Ο τρόπος που περπατάει, που μισοκλείνει τα βλέφαρα ή τα χείλη, ο τόνος της φωνής της. Είστε σε έκσταση, νιρβάνα, ετοιμάζεστε να εγκαταλείψετε το σώμα σας και να ενωθείτε με τη συμπαντική ολότητα. Και στο σημείο αυτό, απλά γυρίζει και κλάνει. Θα ξενερώσετε ή όχι; Δεν έχω τίποτα με την κλανιά, ούτε όμως είμαι και πορδολάγνος. Όπως, επίσης, ούτε η γυναίκα αυτή θα πάψει να είναι όμορφη, επειδή αερίστηκε. Κι όμως, για μια στιγμή, για ένα τοσοδούλι διάστημα χρόνου, η πορδή θα φανεί τόσο αταίριαστη με το όραμα που την πλαισιώνει, ώστε κάθε υπερσυμμετρία θα γκρεμιστεί σε μια μονοδιάσταση έκφραση απώθησης.

Πού θέλω να καταλήξω με την πολυλογία μου;;; Ρε φίλε Jacobs, θες να μας πείσεις ότι κάνεις ρεαλιστικό comic και μάλιστα αποφασίζεις να το κάνεις να φαίνεται ακόμη ρεαλιστικότερο. Γιατί ρε γαμώτο, το γυρίζεις έτσι απότομα σε ντίζελ; γιατί μας βυθίζεις στο βόθρο χωρίς αναπνευστήρα; Αυτό το ρημάδι το καρέ πού διάλο κολλάει;;; Τι άσχετα, απαράδεκτα, καρτουνίστικα μάτια είναι αυτά;; Αβάσταχτη παραφωνία σε ένα εντελώς άλλου ύφους περιβάλλον. Ήττα.

Τον περιλούζει με αφρό από άλλο comic...

ΦΑΡΜΑΚΙ 2

Σας έχω πει ότι ο αγαπημένος μου ήρωας είναι ο Μόρτιμερ; Όχι; Περίεργο! Μήπως τότε δεν είναι; Δύσκολη επιλογή εκείνη του μη χείρονος. Αλλά να το παραδεχτούμε : ο Μπλέικ είναι επίπεδος όσο κι οποιοσδήποτε δημόσιος υπάλληλος, άκαμπτος σα στέκα που 'χει καταπιεί άνθρωπο, την ώρα που ο Μόρτιμερ έχει την αξιοπρέπεια μιας πετυχημένης εκσπερμάτισης. Εδώ που τα λέμε, ακόμα κι ο ίδιος ο Jacobs βάζει συχνά τον Μπλέικ στο περιθώριο των ιστοριών του. Γίνεται, λοιπόν, να περάσει τεύχος να μην σχολιάσω Μόρτιμερ; Εδώ θα σχολιάσω και λίγο αναδρομικά, σα φορολογικό νομοσχέδιο.

Ο Μόρτιμερ υποτίθεται πως είναι ένας από τους σοβαρότερους επιστήμονες. Σε τι ακριβώς, ένας θεός ξέρει αφού χώνεται σαν την πορδή - να τη πάλι, ούτε Λαζόπουλος να 'μουν - σε κάθε επιστημονικό πεδίο, από ιστορία και παλαιοντολογία, μέχρι ηλεκτρομαγνητισμό και πυρηνική ενέργεια. Μπορεί να πήγε σε κάποιο ελληνικό Ι.Ε.Κ., από εκείνα που μπροστά στο κύρος τους υποκλίνεται η υφήλιος. Χαίρει επίσης άκρατου σεβασμού, από την παγκόσμια επιστημονική κοινότητα και, πιθανότατα, ο τοίχος πίσω απ' το γραφείο του είναι γεμάτος με "Αιέν Αριστεύειν", από τη σαρωτική του πορεία στη Δευτεροβάθμια Εκπαίδευση. Παρ' όλα αυτά, δεν υπάρχει τεύχος που να μην την κάνει τη χοντρομαλακία του. Όπως πχ. να γκαρίζει σαν ετοιμόγεννη, μέσα στις κατασκότεινες κι ετοιμόρροπες στοές και κατακόμβες, του υπόγειου Παρισιού.

Ο ιδανικός σύντροφος για ορειβασία...

Επειδή βαριέμαι να σκανάρω, μην ξεχνάμε επίσης ότι:

(α) Στη "ΔΙΑΒΟΛΙΚΗ ΠΑΓΙΔΑ", προσπαθώντας να διώξει κάτι θεόρατες κουνουπιέρες, του σπάει το λουρί του κράνους και το χάνει σ' ένα βάλτο, κάπου στο βάθος του καρέ. Για να το ξαναβρεί και να επιστρέψει, θα αναστατώσει τη μισή πανίδα της Ιουρασίου.

(β) Στο "ΑΙΝΙΓΜΑ ΤΗΣ ΑΤΛΑΝΤΙΔΑΣ", πάλι προσπαθώντας να διώξει κάτι θεόρατα κουνούπια - προφανώς είναι γλυκοαίματος - θα χάσει το όπλο του μέσα σε κάτι βάλτους. Για να το ξαναβρει και να επιστρέψει, θα αναστατώσει τη μισή χλωρίδα της "υπερβολικά επικίνδυνης ζούγκλας" βάζοντας σε κίνδυνο όχι μόνο τη δική του ζωή, αλλά και του συμπολεμιστή του.

Τι άλλο να πει κανείς, γι' αυτό το εξαιρετικό, σκωτζέζικο δείγμα κατάθεσης σε Τράπεζα Σπέρματος,  με επιτόκιο 30 τοις εκατό;; Εύχεσαι να ήταν πεντάδυμος, να κάνεις δώρο έναν σε κάθε ήπειρο.

ΥΣΤΕΡΟΓΡΑΦΟ

Κι ένας φόρος τιμής, από τον Jacobs στον... εαυτό του! Κι όμως ναι, είτε το κατάπιε, είτε το καβάλησε, πρόκειται μάλλον για καλάμι, του είδους μπαμπού!! Ειναι γνωστό, ότι πολύ συχνά οι καρτουνίστες αποτίνουν τιμές σε συναδέλφους που τους ενέπνευσαν ή τους αγαπούν, χώνοντας εμβόλιμα υπονοούμενα, μέσα σε κάποιο απ' τα καρέ μιας ιστορίας. Όπως πχ. έκανε ο Hergé για τον Jacobs, στα "ΠΟΥΡΑ ΤΟΥ ΦΑΡΑΩ". Όχι ο Jacobs, όμως! Όχι το παιδί! Δεν είναι αυτός απ' αυτούς! Αυτός είναι μεγάλος, είναι τεράστιος, την έχει μεγαλύτερη απ' όλους! Του περισσεύουν δυο καρέ χώρος και πώς σκέφτεται να τα γεμίσει; ε; πώς; Μα με τον εαυτό του φυσικά!!!

Ένας απ' τους πλέον επικίνδυνους κακοποιούς στο Παρίσι...

Βλέπουμε το χοντρο-Λούι διαβάζει ένα τεύχος του περιοδικού "TINTIN". Χαζεύουμε το εξώφυλλο, googl-άρουμε μια στάλα και τι να δούμε;; Πρόκειται για την ιστορία που... διαβάζουμε ήδη! Μπράβο Jacobs, μπράβο!!! Πολύ γουστάρουμε που σ' αρέσει... Η ΔΙΚΗ ΣΟΥ ΙΣΤΟΡΙΑ, ΜΑΔΑ ΦΑΚΑ!!!

"TINTIN", τεύχος 884

Ορεβουάρ κι ατουταλέρ...