ΘΟΡΓΚΑΛ - Τελευταίες πινελιές...

Κι αυτά... Ο ΘΟΡΓΚΑΛ στην Ελλάδα (απ' τις Εκδ. ΜΑΜΟΥΘΚΟΜΙΞ) φτάνει έως και τη "ΛΥΚΑΙΝΑ", όταν (πηγή: Βικιπαίδεια) μέχρι το 2006 είχαν εκδοθεί 13 ακόμη τεύχη, τουλάχιστον σε σενάριο VAN HAMME. Αυτόν τον τελευταίο, να πω την αλήθεια, τον έχω αδικήσει παντελώς! Δυστυχώς, συχνά υπερτιμούμε το οπτικό (ή ήχητικό) μέρος σε σχέση με το συγγραφικό, τόσο στα comics, στις κινηματογραφικές ταινίες, όσο και στα τραγούδια. Μόνο κατ' εξαίρεση, ξεχωρίζουμε κάποτε μερικούς. Εννοείται, όσοι από εμάς δεν έχουμε εντρυφήσει στην 9η Τέχνη - σαν κάτι απίστευτους, καμμένους μαλλιάδες, με αλλοπρόσαλα t-shirts, χωμένους σε κάτι ανήλιαγες comico-τρυπες, π' αν τους ρωτήσεις θα σου πουν ακόμη και τι ώρα πιάσαν τη μάνα του Frank Miller οι ωδύνες του τοκετού - αλλά διαβάζουμε από απλό μεράκι.

Κλείνοντας τον ελληνικό ΘΟΡΓΚΑΛ, μπορούμε μόνο να τραυλίσουμε. Για ένα τέτοιο μικρό διαμάντι, βλέπετε - κι ας ήμουν γενικά πικρόχολος, είναι το χόμπυ μου - δεν είναι εύκολο να περιγράψεις, με φτηνά λόγια, τις πολυδιάστατες αισθητικές αντηχήσεις στα κανάλια της αντίληψης και της μνήμης. Υπάρχει κάποιος, απ' όσους προχώρησαν βαθιά μέσα στο σύμπαν του Θόργκαλ, ο οποίος να μην έμεινε απόλυτα παραδωμένος στους άλλοτε μελαγχολικούς, άλλοτε ματαιόδοξους, μα πάντα τραγικούς ήρωες του Van Hamme; Να μην έμεινε αποσβολωμένος απ' τις μαγευτικές τοποθεσίες, στις οποίες μας μεταφέρει ο Rosinski ή στην όλο μαεστρία ανασύνθεση και μεταστοιχείωση της δράσης, από γραπτό σενάριο σε μια συμφωνία εικόνων;

Στην "ΑΑΡΙΣΙΑ", Rosinski και Van Hamme σε αρμονία, μας αποδεικνύουν ότι για να ξεδιπλώσουν το μεγαλείο τους, δεν απαιτείται ένα σχολαστικά δομημένο σενάριο εικοσιτριών φύλλων, αλλά επιτυγχάνουν το ίδιο αριστοτεχνικά σε μικρές, παραμυθικές ιστοριούλες, μερικών μόνο σελίδων. Σαν τα κρόσια ενός λεπτοδουλεμένου χαλιού, σφραγίζουν περιμετρικά τις μικρές πτυχές του θοργκάλειου σύμπαντος, ταυτόχρονα διακοσμώντας και πλουταίνοντας το σύνολο.

Από την άλλη, στο αριστουργηματικό "Ο ΑΡΧΟΝΤΑΣ ΤΩΝ ΟΡΕΩΝ", οφείλουμε να αποδώσουμε όλες τις τιμές στον Van Hamme, ο οποίος συναρμόζει σε μια all-time-classic-must-read σύλληψη, την ακατανίκητη γoητεία των χρονικών παραδόξων με την τραγικότητα της ανθρώπινης ματαιοδοξίας. Δε χρειάζονται πολυάριθμοί στρατοί, τρανά παλάτια, καμαρωτοί ναοί. Μια ερειπωμένη καλύβα στη μέση ενός χιονισμένου πουθενά και τρεις μοιραίοι χαρακτήρες αρκούν, όταν η φαντασία και το μεράκι έχουν ρέντα!

Χωμένη σε μια γωνιά του χρόνου...

Πρωταγωνιστεί, επίσης, νεαρή (λαθρο)μετανάστρια
από την Κρήτη, με ακόρεστη διάθεση γι' άρμεγμα...

Δε γνωρίζω με ποιον τρόπο, ακριβώς, μπορεί να εξελίσσονται τα επόμενα τεύχη. Συμβαίνει συχνά, μεγάλα έργα να βουλιάζουν τελικά, κάτω απ' το ίδιο τους το βάρος, να κατακρημνίζονται μέσα στον εαυτό τους, αναμασώντας τα ίδια και τα ίδια, αναπαράγοντας την κοινοτοπία ή τη μετριότητα. Κάποια πράγματα, κάποτε πρέπει να κλείνουν τον κύκλο τους. Η ιδιαιτερότητα, ωστόσο, του ΘΟΡΓΚΑΛ είναι ότι έχει ανοιχτές πτυχές (ή πληγές) σε πολλαπλά επίπεδα - σε αυτό πιθανότατα να συμβάλλει η ιδιοφυΐα του Van Hamme -  ώστε θα μπορούσε άνετα να βγάλει αρκετά τεύχη ακόμη, δίχως το φόβο της φθοράς: η Ααρίσια έχει μόλις γεννήσει το 2ο παιδί της κι ακόμη δε γνωρίζουμε απολύτως τίποτα για τις πιθανές δυνάμεις του, όπως επίσης δεν γνωρίζουμε απολύτως τίποτα ούτε για την εξέλιξη του Γιολάν, ενώ τέλος η τύχη της Κρις Ντε Βαλνόρ αγνοείται ακόμη, κάπου σε μια μακρινή αμερικάνικη έρημο - που σημαίνει ότι είναι ένας χαρακτήρας ανοιχτός για μελλοντική χρήση.

Κάπου εδώ ολοκληρώνεται, προς το παρόν, η δική μου ενασχόληση με το ΘΟΡΓΚΑΛ. Αν κάποτε πέσει στα χέρια μου κάποιο από τα ανέκδοτα - στα ελληνικά - τεύχη, θα δω τι θα κάνω. Θα μου πείτε υπάρχει και η πειρατία. Στην ανάγκη ναι. Θα προσπαθήσω να το αποφύγω, καθώς ήδη εκτίθεμαι σκανάροντας ό,τι να 'ναι απ' τη ΜΑΜΟΥΘΚΟΜΙΞ. Το έχω ξαναγράψει, όμως, ό,τι κάνω δε γίνεται για εμπορικούς λόγους - είναι φανερό φαντάζομαι, από τις μαλακίες που γράφω :) - αλλά πολύ περισσότερο αποτελεί και μιας μορφής διαφήμιση, για πάρτη τους. Ο χρόνος θα δείξει. Είναι πάντως γεγονός ότι, σε αντίθεση με τις κινηματογραφικές ταινίες ή τη μουσική, καμιάς τεχνολογίας οθόνη δεν έχει αντικαταστήσει ακόμη στην καρδιά και τις αισθήσεις μου την καθηλωτική επίδραση και την απέριττη ομορφιά του τυπωμένου χαρτιού.