Saturday, October 4, 2014

STORM - Οι Άνθρωποι της Ερήμου & Η Πράσινη Κόλαση εν κρανίω...

Ο DICK MATENA είναι ένας σεναριογράφος, ακριβώς όσο πέος φανερώνει τ' όνομά του. Πολύ πέος, όμως!! Για σκεφτείτε τώρα, πόσο ενδιαφέρον μπορεί να βρεί ένας άντρας σε ένα πέος;; Εννοώ, εκτός απ' το δικό του;; Αυτό ακριβώς, στα λόγια μου έρχεστε. Ίσως, βέβαια, να γίνομαι λίγο σεξιστής, αλλά θα σας παρακαλούσα να μείνετε στην ουσία. Τα δύο αυτά τεύχη είναι απολύτως βαρετά. Σταματούν να γίνονται βαρετά, μόνο όταν γίνονται γελοία. Αυτά και πολλά είπα. Πάω τώρα να πω περισσότερα. Αλλά λιγότερα από άλλες φορές. Να ξεμπερδεύω θέλω...

ΤΕΥΧΟΣ 3 - ΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΤΗΣ ΕΡΗΜΟΥ

Το μόνο ενδιαφέρον εδώ, είναι αυτά τα αφρο-αμέρικαν ασημένια σκλαβάκια, μ' εκείνη τη γελοία κόκκινη βουλίτσα στο δόξα πατρί, σαν Ινδή μπαμπόγρια. Και, φυσικά, ο τρελός, νάνος επιστήμονας. Έχε γούστο, στο τελευταίο X-MEN ("Days Of Future Past") ν' αντιγράψανε την ιδέα, από εδώ! Όλα τ' άλλα, ο γνωστός αχταρμάς, το οικείο ό,τι να 'ναι, τα πάντα κλισέ και κακομελετημένα. Πχ. για 3.457η φορά κάποιος πυροβολεί κάποιον άλλον, ο οποίος τυχαίνει να βρίσκεται μπροστά στον κλασικό πίνακα ελέγχου κι εννοείται πως αστοχεί και τα πάντα ανατινάζονται και γίνονται κώλος. Φ-Τ-Α-Ν-Ε-Ι ΠΙΑ ΜΕ ΤΟΥΣ ΠΙΝΑΚΕΣ ΕΛΕΓΧΟΥ!!! ΦΤΑΝΕΙΕΙΕΙΕΙΕΙΕΙΕΙΕΙΕΙ !!!!!!!!!!!!!!

Παρακάτω, μοιράζομαι μαζί σας μόνο δύο πράγματα: την πιο κορυφαία μαλακία και την πιο κορυφαία στιγμή. Δε θα σας πω, όμως, ποιο είναι τι. Να δούμε αν θα το καταλάβετε, από μόνοι σας. Και, φυσικά, δε θ' ασχοληθώ άλλο.

Κάτι ύποπτο συμβαίνει, αναρωτιέται ο πολύ-κακός Μπάντζο κι ο δείκτης ευφυίας του εκτινάσσεται σε διψήφιο αριθμό! Χωρίς να διστάσει, τι κάνει εντελώς αυθόρμητα; Πατάει το μεγάλο κόκκινο κουμπί, που γράφει "STOP"; ΟΧΙ ! Μήπως εισάγει κάποιον προσωπικό κωδικό override του συστήματος;; ΜΠΑΑΑ ! Αλλά; Τι κάνει, το λοιπόν;;; Κάνει ό,τι θα έκανε κάθε λογικός άνθρωπος, αν επιθυμούσε να σταματήσει έναν ανελκυστήρα: τον πυροβολεί απλά και στυγνά, γαμώντας παντελώς την κονσόλα ελέγχου. Μάλιστα. Ντεζαβού.
Όμορφη δουλειά εδώ, από Lawrence!!! Εξαιρετικό σχέδιο, σωστή δόση θεατρικότητας
και τραγικότητας, ένας πραγματικά υπέροχος επίλογος, στην μετριότητα που προηγήθηκε...

ΤΕΥΧΟΣ 4 - Η ΠΡΑΣΙΝΗ ΚΟΛΑΣΗ

Για τον μπούτσο καβάλα! Από που να πρωτοξεκινήσεις;;

1. Μια ζούγκλα με τέσσερα επίπεδα. Στο τέταρτο και υψηλότερο κυριαρχούν κάτι τεράστιοι πίθηκοι. Στο δεύτερο οι άνθρωποι και στο τελευταίο κάτι μεταλλαγμένα, πράσινα ανθρωπάκια. Το νιώσατε κι εσείς πως κάτι λείπει ε; Μην περιμένετε να μάθετε ποτέ τι συμβαίνει στο τρίτο επίπεδο. Θα το πάρουν σχεδιαστής και σεναριογράφος στον τάφο τους.

2. Αυτό με τα ονόματα πια, μάλλον πρόκειται για εσωτερικό αστείο του Lawrence και των συνεργατών του. Ο πρωταγωνιστής, που χάνεται σε μια πλανητική καταιγίδα λέγεται Storm, η κοκκινομάλλα φίλη του Redhair, ο σκατόγερος που γνωρίζουν σε αυτό το τεύχος ονομάζεται Oldy ή Oldie, ο τριχωτός ουρακοτάγκος που φοράει εργατικό πουκαμισάκι και μιλάει μ' ανθρώπινη λαλιά λέγεται Ugly κ.τ.λ. Ποιος ξέρει, πόσα τέτοια ακόμα πέρασαν ασύλληπτα απ' την κοινή, γήινη νοημοσύνη μας. Πόση φαντασία πια, πόση;;;!!!

3. Όσοι γνωρίζουν και βοηθούν τους ήρωές μας, έχουν δίχως καμία απολύτως πρωτοτυπία προδιαγεγραμμένο τέλος. Ο πορνόγερος Όλντι, ενώ ζούσε μια ζωή διατηρώντας τις λεπτές ισορροπίες κι επιβιώνοντας μια χαρά μεραγκλαντάν, μόλις γνώρισε τον Storm, του την πέσαν τα πιθήκια και τον παράτησαν σέκο και πλήρη ημερών. Η Σάραν Μάραν και το κακό συναπάντημα, που αποφάσισε να βοηθήσει τη Ρέντχερ, μετά από λίγα καρέ θα βρεθεί πυροβολημένη, δια παντός κι εις τον αιώνα των αιώνων. Ο δασύς σύμμαχος Άγκλι, θα φύγει άκλαφτος μ' ένα βελάκι καρφωμένο στο ήπαρ και θα χαθεί στις αβύσσους. Δείξε μου τους φίλους σου, να σου πω ποιος είσαι.

4. ΜΕΓΑ ΣΕΝΑΡΙΑΚΟ ΣΦΑΛΜΑ! Η προχειρότητα της συγγραφής σε όλο της το μεγαλείο. Οι τελευταίες 7 σελίδες θα έπρεπε να ανήκουν σε ένα εντελώς διαφορετικό τεύχος. Ο Πέος Ματένας μπλέκει τα μπούτια του. Αδυνατεί να αναπτύξει την ιστορία της Πράσινης Κόλασης σε όλο το εύρος των 43ων σελίδων κι έτσι, στο τέλος, παραγεμίζει όπως-όπως το κενό με τεράστια σεναριακά άλματα, αφού δεν έχει την ικανότητα να συμπεριφερθεί κομψότερα ή ευφυέστερα. Είναι σα να τρως ακόμη το κυρίως πιάτο και το γκαρσόνι έρχεται, δια της βίας, σου παίρνει τη μπουκιά απ' το στόμα και σου τρίβει στη μούρη το πιάτο της επόμενης ημέρας. Σαν να μην έφτανε αυτό και προτού προλάβεις να γλύψεις τις σάλτσες, που στάζουν ακόμη απ' τα πρησμένα σου μάγουλα, σε πληροφορεί ότι το κατάστημα κατεβάζει ρολά και παρακαλείσθε όπως ξεχρεώσετε και αποχωρήσετε, εντός πέντε λεπτών. Και να πεις ότι το κυρίως σενάριο έχει αναπτυχθεί σε όλο του το μεγαλείο; Μπάζει από παντού κι είναι γεμάτο κενά κι αυθαιρεσίες. Θα μπορούσε κάλλιστα, η " Η ΠΡΑΣΙΝΗ ΚΟΛΑΣΗ", να αναπτυχθεί ευρύτερα και επαρκέστερα, κατακτώντας τα όρια της απλής αξιοπρέπειας. Δεν υπάρχει, λοιπόν, δικαιολογία. Υπάρχει μόνο η κάκιστη διαχείρηση του comic-σικού χωρόχρονου και η γυφτιά, με τη μεταφορική της φυσικά σημασία.

5. Οι εξωγήινοι περιγράφουν στον Storm, όλη την ιστορία των τελευταίων αιώνων ή χιλιετιών και την υποδούλωση του ανθρωπίνου είδους. Καμιά αναφορά, φυσικά, στο τεράστιο και ασύλληπτο φράγμα του 1ου τεύχους ή στον πλανήτη, που έγινε ανάστα ο Κύριος, λίγο καιρό πριν, καθώς ολόκληροι ωκεανοί ξεπήδησαν στην επιφάνεια από το πουθενά. Αν οι άνθρωποι είχαν εκβιαστικά επιστρέψει στη βαρβαρότητα, τότε ποιος πολιτισμός είχε κατασκευάσει εκείνα τα τεράστια μηχανήματα, που ενεργοποίησαν ξανά θάλασσες και πελάγη; Κι όχι μόνο αυτό - τώρα που το καλο-σκέφτομαι - κάθε τεύχος ξεκινάει σχεδόν σα να μην υπήρχε το προηγούμενο. Στο 1ο τεύχος αποχαιρετούμε τους ήρωές μας, καβάλα σε μια χάλι-tech σχεδία και τον κατακλυσμό του Νώε, να μαίνεται ολόγυρά τους. Στο 2ο τεύχος δεν τρέχει κάστανο. Κυνηγάνε αγρίμια για μπάρμπεκιου. Κι όλοι γύρω τους ζούνε μια χαρά της ζωούλα τους, ωσάν να μην τους άγγιξε ούτε καν ένα μικρό τσουναμίδιο δροσιάς. ΟΚ πάσο!

6. Χμμμ, ο αρχηγός των παντοδύναμων εξωγήινων σαλτιμπάγκων θεωρεί τον Storm ΜΕΓΑΛΗ ΑΠΕΙΛΗ! Θα μπορούσε να τον εξαφανίσει με 666 διαφορετικούς τρόπους, καθώς μην ξεχνάμε ότι είναι κυρίαρχος των στοιχείων της φύσης και, λίγα καρέ πριν, εξαφάνιζε κόσμο με κεραυνούς από τη μέση του πουθενά, προς τη μέση του πουθενά. Θα μπορούσε, επίσης, να τον ξεκάνει με τον πιο εύκολο κι ανώδυνο τρόπο, όσην ώρα ήταν αναίσθητος στο ρετιρέ πολυτελείας, όπου τον βρίσκουμε να συνέρχεται. Αλλά μπααα! Ούτ' αυτό! Ο Storm είναι κάτι περισσότερο κι από μεγάλη απειλή, είναι πολύ... γλυκούλης και τον συμπάθησε. Προτιμάει απλά να... του σβήσει τη μνήμη. ΟΚ πάσο!

7. Είσαι τουρίστας στην Αθήνα. Για τις ανάγκες του επιχειρήματος, ας υποθέσουμε ότι δεν είσαι ούτε καν Κινέζος τουρίστας, παρά πολύ χειρότερα είσαι Ινουίτ, Μαορί ή Πυγμαίος ιθαγενής, που διακτινίστηκε ως δια μαγείας σ' ένα στενό της Κυψέλης. Πόσην ώρα χρειάζεται να περπατήσεις για να βρεθείς στο πλησιέστερο δάσος; Άσε, μικρέ κι ανόητε, τους υπολογισμούς και παρακολούθησε τους διδασκάλους του είδους: Storm και Ρέντχερ βρίσκονται στη μέση μιας αχανούς, δαιδαλώδους, υπερεξελιγμένης, εξωγήινης πολιτείας, στο ρετιρέ ενός - προφανώς, εξίσου - αχανούς και δαιδαλώδους ουρανοξύστη. Δεν τρέχει κάστανο: τους βλέπουμε να χάνονται σ' ένα μικρό πορτάκι με τον Μπαρμπα-στρούμφ όμηρο. Στο αμέσως επόμενο καρέ, διαβάζουμε: "Λίγη ώρα αργότερα, ο Στορμ και η Ρέντχερ ξαναβρίσκονται στο πλημμυρισμένο δάσος". Πώς, πού, πότε, ποιος και γιατί; Έλα μωρέ, μας λέει ο Πέος Ματένας. Τι ψάχνεις να βρεις; Τσεπώσαμε εμείς τις ωραίες 200 σου δραχμούλες;

Στο επανειδείν...

1ο ΚΑΡΕ ΤΟΥ ΠΟΝΟΥ : Όπου ο Storm γραπώνει την πράσινη κουράδα απ' το λαιμό. Πού να πάει τώρα το μυαλό του άλλου, ότι το δεξί του χέρι - ναι, αυτό με την κοφτερή λόγχη - είναι παντελώς ελεύθερο;;

2ο ΚΑΡΕ ΤΟΥ ΠΟΝΟΥ : Με πολύ κόπο, ο Storm καταφέρνει να βρει το δεξί χέρι του εχθρού του - ναι, αυτό με την κοφτερή λόγχη - ο οποίος τόσην ώρα δεν του πέρασε απ' το μυαλό να το χρησιμοποιήσει. Ο πόνος είναι φοβερός κι η πράσινη κουράδα αφήνει τη λόγχη να πέσει. (ΣτΜ: Κάποιος τρώει τα νύχια τουουου!)

3ο ΚΑΡΕ ΤΟΥ ΠΟΝΟΥ : Ο εξωγήινος ηττημένος πιάνει το... σβέρκο του! Από πού κι ως πού; Ούτε το λαιμό, ούτε το χέρι του!! Άσχετο; Αυχενικό σύνδρομο;; Απλή μαλακία;;; Ή μήπως το αντίστροφο: πιάνει, δηλαδή, με το σβέρκο του το πονεμένο χέρι ; Μυστήρια πράματα!

No comments:

Post a Comment