ΧΑΝΣ - Για δε χαν'ς...

Όταν χρειάζεται κανείς 3 (!!!) ολόκληρα τεύχη και 800 + 2Χ900 = 2600 δρχ. για ν' αρχίσει - μόλις και μετά βίας - να πιάνει μια σκιά νοήματος, μέσα σ' ένα ατελείωτο και κουραστικό (ψυχολογικά και νοηματικά) κυνηγητό, απ' τον ένα κακό-χρόνο-να-'χεις στον άλλο, τότε κάτι σάπιο υπάρχει μέσα στο κεφάλι του DUCHATEAU - και δεν είναι φρονιμήτης. Απ' την άλλη, ένας ROSINSKI που δε θυμίζει και πολλά από τη μαγεία του ΘΟΡΓΚΑΛ. Μοιάζει περισσότερο να σχεδιάζει για να συμπληρώσει συντάξιμα, παρά από ειλικρινή οίστρο. Ο μόνος λόγος, που ο πρωταγωνιστής Χανς μας γίνεται συμπαθής, είναι μόνο και μόνο γιατί παραπαίει απ' τη μια παγίδα στην άλλη, εξίσου χαμένος με τον αναγνώστη. Κατά τ' άλλα, ο τυπικός καραγκιόζης με τα ογδονταεφτά ταλέντα: δεινός σκοπευτής, δεινός παλαιστής, δεινός αναρριχητής, δεινός δρομεύς, δεινός παρθένος άλτις (με χαμηλή οξύτητα), δεινός ταρίφας, δεινός εραστής, δεινός φιλόσοφος, δεινός πιλότος F16, δεινός προγραμματιστής σε Java, δεινός μεταξοσκώληκας, δεινόσαυρος, δεινός παγωτατζής, δεινός ασφαλιστής, δεινός στο τάβλι, σκάκι, ντάμα και κολτσίνα, δεινός γόης (μέσα σε 3-4 σελίδες οι γυναίκες είναι ικανές να τα παρατήσουν όλα και να πεθάνουν για πάρτη του), κ.ο.κ. Προχθές, μάλιστα, εθεάθη να προστατεύει ανήμπορη συνταξιούχο, την ώρα που σήκωνε χρήματα, από ΑΤΜ στον Άγιο Παντελεήμονα.

Κατά τη γνώμη μου, πολύ φλυαρία και πολύ μπέρδεμα για το τίποτα. Για τρία τεύχη, ο Duchateau ξεπουλάει τη μία ιδέα του πίσω από την άλλη, αχταρμά και φαινομενικά ασύνδετες μεταξύ τους. Λες και βιάζεται να μας πείσει για το πόση φαντασία διαθέτει. Όταν θα αποφασίσει όλα αυτά να δέσουν με κάποιο τρόπο, τότε ή θα 'ναι πια πολύ αργά, καθώς οι μισοί αναγνώστες θα βρίσκονται σε προχωρημένο στάδιο αποσύνθεσης κι οι άλλοι μισοί θα βλέπουν τηλεόραση, ή θα πρέπει να αναδυθεί απ' όλο αυτό το συνονθύλευμα με εξαιρετική μαεστρία, ώστε να ξανακερδίσει και πάλι το ενδιαφέρον μας. Δεν μας έχει προοικονομηθεί, όμως, τέτοιο ταλέντο, απ' την μεριά του. Κι ωστόσο, το τρίτο τεύχος - που έκλεισα τελευταίο - μας γεμίζει ελπίδες για κάτι πραγματικά εντυπωσιακό, στη συνέχεια. Μμμμ, καιρός να κατέβω ξανά κέντρο, αναζητώντας τις συνέχειες του ΚΟΚΚΙΝΟΥ ΚΥΚΛΟΥ από τις Εκδόσεις ΜΑΜΟΥΘΚΟΜΙΞ, αυτή τη φορά επενδύοντας τα ημερομίσθιά μου σε ευρώ.

Πάντως, τρία ολόκληρα τεύχη και δεν έχω βρει τίποτα άξιο λόγου να σχολιάσω! Ενδεικτικό ε; Για κάτσε να κάνω άλλο ένα πέρασμα, μήπως και ξεθάψω κανά τραγέλαφο!

[ ...Μερικές ώρες μετά... ]

1ο ΤΕΥΧΟΣ - ΤΟ ΤΕΛΕΥΤΑΙΟ ΝΗΣΙ

Τίποτα! Ματαιότης! Μηδέν στο πηλίκιο! Εκτός απ' το άσχετο του τίτλου, βέβαια. Τι πάει να πει "Το Τελευταίο Νησί";; Πού διάολο πάνε και τις σκέφτονται αυτές τις παπαριές, ρε πούστημ; Γιατί όχι "Ο Μυστηριώδης Ταξιδιώτης", "Η Επιστροφή του Τζεντάι" ή ακόμη "Τρελό Σαββατοκύριακο στου Raktor";;; Πού διάολο, πήγανε οι τηλεπαθητικές δυνάμεις του Χανς, στα επόμενα τεύχη;;; Πώς διάολο η Ορχιδέα μετατράπηκε, από ατίθασο αγρίμι και μάγκισσα, σε γλυκανάλατο, χαζογκομενάκι, κρεμασμένο από το σώβρακο του Χανς;;; Πώς διάολο μεταμορφωθήκανε δύο χιλιάδες, εξακόσιες δραχμές, σε χαρτί ανακύκλωσης;;;

Πολλές απορίες! Τόσες πολλές, που στα παπάρια μας κιόλας, αγαπητέ Duchateau και γλυκύτατε Rosinski.

2ο ΤΕΥΧΟΣ - ΑΙΧΜΑΛΩΤΟΣ ΤΗΣ ΑΙΩΝΙΟΤΗΤΑΣ

Τα κουλουβάχατα της Ιστορίας και πέντε φιστίκια Αιγίνης. Ό,τι να 'ναι. Οι πάντες, εκτός απ' το Χανσεατικό πρωταγωνιστή, την άγρια Βουκαμβίλια και τον κακό Βαλσαρύ (ή Βαλσάρυ, κατά το τομάρι), είναι αναλώσιμοι και περαστικοί, μέχρι αηδίας. Δεν προλαβαίνεις να συνδεθείς με κανέναν, ούτε φυσικά κανέναν να συμπαθήσεις. Η μέρα με την νύχτα, με το μεγαλείο και την μετέωρη τραγικότητα του ΘΟΡΓΚΑΛ. Εκεί, όπου η καρδιές μας σκιρτούσαν από οίκτο, ακόμη κι όταν βρίσκονταν αντιμέτωπες με το βδελυρέστερο κακό, καθώς χαροπάλευε γυμνός, μες στην ανθρωπινότητά του. Α ρε, κατακαημένε Van Hamme, πόσο σε είχα υποτιμήσει!!

Επίσης, ακόμη ένας βαρύγδουπος τίτλος, χωρίς πολλά πατήματα στο σενάριο. "Αιχμάλωτος της Αιωνιότητας", όπως λέμε π.χ. "Σωτήρη, στην πίτσα θες και μανιτάρια;"...

Κι εγώ, πάλι, ποιος είμαι;;;

Μέσα σ' όλα αυτά τα απαισιότατα, ωστόσο, ένα εξαιρετικά εύστοχο ηθικό δίλημμα αναδύεται. Δεν ειρωνεύομαι, είναι αλήθεια. Ίσως το πιο ενδιαφέρον σημείο του τεύχους. Ο κακός Βαλσαρύ έχει κλωνοποιήσει την καλή του Χανς επί δύο, απειλώντας ότι θα θυσιάζει και μια έκδοσή της στην τύχη, κάθε φορά που θα μένει δυσαρεστημένος απ' τη συμπεριφορά του ήρωα. Η αφορμή είναι παντελώς χαζή: ο Χανς θα μπορούσε να είναι νεκρός με 37 διαφορετικούς τρόπους, απ' όλες τις δοκιμασίες στις οποίες τον έχει υποβάλλει ο Βαλσαρύ, κι ωστόσο ο τελευταίος προτιμά να τον εκβιάσει με τον πιο ευφάνταστο κι ενεργοβόρο τρόπο, παρά να τον αφήσει στον τόπο, χώνοντάς του ένα πυρηνικό υπόθετο στον κώλο.

Η ιδέα όμως είναι εξαιρετικής σύλληψης. Αν είχαν κλωνοποιήσει τον πιο αγαπημένο άνθρωπο της ζωής μας, οι κλώνοι του θα μας ήταν αδιάφοροι ή θα είχαν λιγότερη αξία από το πρωτότυπο, μόνο και μόνο γιατί θα 'ταν κλώνοι; Θα ήταν οι κλώνοι λιγότερο άνθρωποι, απ' τον αγαπημένο μας ή απ' τους ανθρώπους, γενικά; Να κατασκευάσεις μια ζωντανή ύπαρξη δίχως παρελθόν - παρά μόνο με την ιδέα του παρελθόντος - σε μια συγκεκριμένη ηλικιακή στιγμή, σημαίνει πως η ύπαρξη αυτή δεν έχει ή δεν αξίζει ενός προσωπικού, μοναδικού και πρωτότυπου μέλλοντος; Πολύ περισσότερο, η καθ' όλα πραγματική αγάπη των κλώνων προς εμάς, θα ήταν μικρότερης σημασίας ή αξίας, μόνο και μόνο γιατί θα επρόκειτο για κλώνους; Είναι η αγάπη λιγότερο αγάπη, αν η πηγή της είναι κλώνος, ή μήπως η αγάπη είναι πάντα αγάπη;

Κι ενώ τόσα φιλοσοφικά ερωτήματα βρίσκουν διέξοδο και γόνιμο έδαφος, ο μονοδιάστατος κι ηλίθιος Duchateau, βάζει και τις τρεις Ορχιδέες να χασκογελούν σαν υπνωτισμένες αγελάδες. Δίχως άγχος ή έγνοια για το τι μέλλει γενέσθαι, δίχως ξέσπασμα χαράς ή ενθουσιασμού για την επανένωση με τον άνθρωπο, για τον οποίο θα έδιναν και τη ζωή τους. Σα να μην έφτανε αυτό, το γνήσιο κωλοπουτανάκι, μερικές σελίδες αργότερα, θα ζητήσει και τα ρέστα απ' τον κακομοίρη Χανς, γιατί δεν κατάφερε να την αναγνωρίσει. Ο άνθρωπος άφησε μια σκληροτράχηλη αμαζόνα και, ξαφνικά, του πασάρουν τρεις χαζοχαρούμενες, μελαχρινές barbie κι αυτός πρέπει να μυρίσει τις παρανυχίδες του. Χαζαμάρες. Εδώ ο Duchateau τα σκατώνει, μόνο και μόνο, γιατί δε βάζει τους κλώνους να συμπεριφέρονται σα γνήσιες Ορχιδέες, αλλά την Ορχιδέα να συμπεριφέρεται σαν κλώνος. Δεν κάνει, δηλαδή, ό,τι θα έκανε ένας τίμιος συγγραφέας, δημιουργώντας άπαξ κι αφήνοντας κατόπιν τους ήρωές του να λειτουργήσουν και να κινηθούν αυτόνομα, με το μοναδικό τους χαρακτήρα. Αντιθέτως, τους εκβιάζει συνεχώς, με την κακόγουστη παντοδυναμία ενός θεού, να χοροπηδάνε στο δικό του φάλτσο ρυθμό, μόνο και μόνο γιατί ο ίδιος είναι ανίκανος να συντάξει ένα αξιοπρεπώς δομημένο σενάριο.

3ο ΤΕΥΧΟΣ - ΟΙ ΜΕΤΑΛΛΑΓΜΕΝΟΙ ΤΗΣ ΞΕΝΑΓΙΑ

Το καλύτερο τεύχος της σειράς, so far. Και φυσικά το μόνο, με τίτλο σχετικό με το περιεχόμενο. Και μεταλλαγμένοι υπάρχουν, και Ξενάγια επίσης. Αυτά είναι! Ομορφιά! Κι επιτέλους, κάποιο συγκεκριμένο νήμα και νόημα αρχίζει να ξετιλύγεται. Δυστυχώς, μόνο κλείνοντας πια, μας αποκαλύπτεται το απρόβλεπτο πεπρωμένο, που καλείται να πληρώσει ο ήρωας. Σχεδιαστικά θα μπορούσε να είναι πολύ καλύτερο, αλλά μην είμαστε κι αχάριστοι. Και σενάριο και σκίτσο στην ίδια τιμή, που τόσο καιρό πληρώναμε μονάχα για μέτριο σκίτσο;; Για συνέλθετε λιγάκι, ρε αναρχο-άπλυτοι!

Τραβάμε τρίχες-ρυτίδες όπως να 'ναι - κατά προτίμηση,
με το αριστερό για τους δεξιόχειρες - ενώ παράλληλα την
παίζουμε διακριτικά, με το άλλο χέρι. Αυτό το ονομάζουμε
τεχνοτροπία. Τέλος, πουλάμε τις καλικατζούρες μας 900 δρχ.

Αυτά...