ΝΤΥΛΑΝ ΝΤΟΓΚ - Ζωή να 'χει το παιδί...

Άγνωστο πώς ή πότε (υπάρχει δηλαδή πιθανότητα, ακόμη και να το αγόρασα), κάποτε βρέθηκε στα χέρια μου το 1ο τεύχος του ΝΤΥΛΑΝ ΝΤΟΓΚ "Η ΑΥΓΗ ΤΩΝ ΖΩΝΤΑΝΩΝ ΝΕΚΡΩΝ" (Εκδ. ΜΑΜΟΥΘΚΟΜΙΞ). Τι ευχάριστη έκπληξη ήταν αυτή!!! Το εξαιρετικό ασπρόμαυρο σκίτσο, τα all-time classic ζόμπι (την εποχή εκείνη δεν είχαμε πάθει ακόμα overdose, από τη σχετική υπερ-παραγωγή τις προηγούμενη δεκαετίας), το πηγαίο μαύρο χιούμορ, ο κυνισμός του ήρωα, ο εντελώς σουρεάλ βοηθός Γκράουτσο με τις αλυσιδωτές κρυάδες του, όλα ετούτα - κι άλλα πολλά - συνέθεταν ένα μοναδικό μωσαϊκό, που παγίδεψε διαμιάς το ενδιαφέρον και το θαυμασμό μου!

Από τον τίτλο και μόνο, μπορείτε πολύ εύκολα
να φανταστείτε τι είναι αυτό που αντικρύζουν...

Δεν είναι κρίμα κι άδικο, παράξενο μεγάλο, που ο ANGELO STANO δε συνέχισε και στα επόμενα τεύχη, με το απαράμιλλο πενάκι του;!!! Έτσι, ψυχαναγκάζω τον εαυτό μου να ξεπεράσει τη μεροληψία του, αναζητώντας και στα επόμενα τεύχη εκείνο το κατιτίς. Εις μάτην. Με διαφορά, κατώτερα. Ο έρωτας είναι τυφλός (ή μάλλον ο ερωτευμένος)! Ο Stano δεν είναι απλά ταλαντούχος, είναι ευφυής. Η Wikipedia ισχυρίζεται ότι είναι, κατά ένα μέρος, επηρεασμένος απ' τον ζωγράφο EGON SCHIELE και μάλλον δεν έχει άδικο. Σε μερικά από τα έργα του Schiele, η σύγκριση είναι μάλλον αναπόφευκτη για όσους ασχολούνται, καθότι εγώ έπρεπε να googl-άρω το όνομα για να καταλάβω περί τίνος επρόκειτο. Τώρα όμως, που τον έμαθα, θα μπορώ κι εγώ στις συνομιλίες μου, να παραμπέμπω στο Schiele, ώστε να εντυπωσιάζω και να μαγεύω τους συνομιλητές μου και τις αφελείς στάρλετς.

ΑΡΙΣΤΕΡΑ: E.Schiele, τμήμα του έργου "Selfportrait with Chinese Lantern Fruits"

ΔΕΞΙΑ: E.Schiele, "Frauenkopf"

ΔΕΞΙΑ: E.Schiele, "Self Portrait"

ΑΡΙΣΤΕΡΑ: E.Schiele, "Portrait of the Painter Max Oppenheimer"

Τα αέρινα και εύπλαστα περιγράμματα ακολουθούν, συχνά, μια αλλοιωμένη προοπτική, η οποία επιτείνει το συναίσθημα του παραλόγου. Αυτή η αντίθεση, επιπλέον, μεταξύ των ισχνών και καθαρών γραμμών, οι οποίες εξαφανίζονται ανέλπιδα μέσα σε απόλυτους, μαύρους όγκους μελάνης ή "βρωμίζονται" από τολύπες καρβουνισμένης σκιαγράφησης, δημιουργεί ένα επιβλητικό και καταβλητικό αίσθημα απειλής, το οποίο δρα κατευθείαν στο ασυνείδητο. Δεν παρεμβάλλεται δηλαδή καμία από τις νοητικές, αισθητικές διεργασίες και αναλύσεις, αλλά αναπτύσσεται μια διαλεκτική αισθημάτων και συναισθημάτων. Ο Stano είναι απλά ανυπέρβλητος, σε αυτό που καταφέρνει εδώ!!

Εδώ υφέρπει, έντεχνα και ύπουλα, μια ψυχολογική αντιστροφή: Τα πτώματα
κείτονται κατάλευκα, λουσμένα στο άπλετο φώς, τη στιγμή που ο ζωντανός
περιφέρεται κατασκότεινος, μια σκιά μες στις σκιές. Ευφυές και σχιζοφρενικό!!!

Ο TIZIANO SCLAVI στο σενάριο. Αγνοούμε από πού είναι επηρεασμένος, αλλά αυτό είναι δεν είναι απαραίτητα μειονέκτημα. Αν ήταν δική του ιδέα (ή οποιουδήποτε κι αν ήταν) να χρησιμοποιήσει το Γκράουτσο Μαρξ, ως βοηθό του Ντύλαν, τότε αξίζει τρελά συγχαρητήρια. Αυτή η εντελώς σουρεαλιστική φιγούρα, από μόνη της, εδώ υπερ-σουρεαλίζεται: ένας υπαρκτός ήρωας, ανακατεμένος σε φαντασιακές περιπέτειες μυστηρίου, αντί του συνηθισμένου αντιστρόφου. Κατ' αυτόν τον τρόπο, τα πράγματα λειτουργούν με την απόλυτη εξουσία της φάλτσας νότας. Όταν η τελευταία έχει παρεμβληθεί έντεχνα κι επιτήδεια, τότε επιβάλλεται στη ροή των αισθημάτων τόσο απόλυτα, τόσο ολοκληρωτικά, ώστε περισσότερο κατακρημνίζεται η κανονικότητα της συμμετρίας στον ίσκιο της, παρά αμβλύνεται ή εξαϋλώνεται η παρατυπία μέσα στους συνειρμούς του αναμενόμενου. Όπως ακριβώς είναι ο βράχος, καταμεσίς σε ποτάμι φουσκωμένο, που αναδεικνύει την ορμή και τη λύσσα των υδάτων με την αντίστασή του, παρά ο κορμός που παρασύρεται αμαχητί, έτσι και το άτοπο χιούμορ του Γκράουτσο, εντείνει εκείνη την απροσδιόριστη ανησυχία, η οποία σημαίνει την απαρχή του τρόμου, όταν δηλαδή ο εγκέφαλος αδυνατεί πια να εντάξει τα δεδομένα, σ' ένα νοηματοδοτημένο και συνεπές σύνολο.

Το 1ο αυτό τεύχος βρίθει συμβολισμών τόσο της τυπικής αστικής μυθολογίας (βουντού, ζόμπι, ημίγυμνο, σεξ-τιμωρία-θάνατος, ήττα συμβατικής επιστήμης, παραφιλολογία Ρομέρο, Σατανάς, ερημωμένα χωριά, αφιλόξενη ύπαιθρος), όσο και και της αρχετυπικής (ζωή μετά θάνατον, υποστασιοποίηση του Κακού, άγχος καταδίωξης, τρόμος μπροστά στο άγνωστο, δέος απέναντι στο ανερμήνευτο). Είναι πλήρες και μοναδικό από κάθε άποψη, τόσο σχεδιαστικά, όσο και συγγραφικά, και γι' αυτό θα το ενέτασα, ανεπιφύλακτα, στις κορυφαίες δημιουργίες της comics-ικής τέχνης!

Συγγνώμη αγάπη μου! Πρώτη φορά μου συμβαίνει αυτό...

Μπρρράβο λοιπόν Stano! Μπρρράβο λοιπόν Sclavi!! Μπρρράβο και σ' όσους με αντέξατε, γι' άλλη μια φορά!!!

ΥΣΤΕΡΟΓΡΑΦΟ...

Κι ένα ευχάριστο, μουσικό διάλειμμα, προσφορά των αγαπημένων σας προϊόντων. Η ανεξάντλητη ευφυΐα των Stano και Sclavi δεν περιορίζεται στο οπτικό μέρος, αλλά πολύ περισσότερο επενδύει το comic, με το κατάλληλο soundtrack. Όχι με σκόρπια μουσικά σύμβολα να πετάνε στον αέρα, υπονοώντας κάποιαν αόριστη μελωδία τραλαλά, λες και διαβάζουμε ΑΣΤΕΡΙΞ, αλλά ποντάροντας στη δική μας συμμετοχή κι ευθύνη. Αναζητώντας τη συγκεκριμένη σονάτα του Ταρτίνι, η ηχητική απροσδιοριστία κατακρυμνίζεται σε απτή έκφραση πραγματικότητας. Ο αναγνώστης καλείται να γίνει κάτι περισσότερο από απλός θεατής, καλείται να γίνει μάρτυρας γεγονότος. Η μαγεία ξεχειλίζει από παντού κι αν ήταν στο χέρι των δημιουργών - είμαι βέβαιος - ακόμα κι αυτό το χαρτί θα μύριζε ελαφρά μούχλα ή θειάφι, τρίζοντας διακριτικά κάθε φορά που θα γυρίζαμε και μια νέα σελίδα...