ΝΤΟΝΑΛΝΤ ΝΤΑΚ - Η Ορχιδέα της Ερήμου...

Μερικές αγάπες είναι σαν την ΙΟΝ αμυγδάλου: χωρίς φουντούκια! Χμμμ, μάλλον δε βγαίνει νόημα. Να πω τότε κάτι άλλο. Μερικές αγάπες είναι σαν το πρώτο ΜΙΚΥ: μπορεί να μη θυμόμαστε ποιο τεύχος ήταν, αλλά χάρη σ' αυτό η καρδιά μας μυήθηκε στον έρωτα (κι όχι χάρη στο PLAYBOY, όπως μπορεί πολλοί λανθασμένα να πιστεύουν)! Αυτά, λοιπόν, συνέβησαν κάποτε με το ελληνικό (R.I.P.) ΜΙΚΥ και κάθε εκδοτική του έκφανση που πέρασε - τουλάχιστον εκείνη την πρώτη, αθώα εποχή, όταν το ένα δισέλιδο εναλλάξ με το άλλο χρωμάτιζαν κι αποχρωμάτιζαν τη φαντασία μας!! Μιλάμε, δηλαδή, για πολύ πριν περάσει και το ΜΙΚΥ - όπως όλοι μας - στην αισχρή εκείνη εμπορική περίοδο της τελευταίας 15ετίας, συμπαρασύροντας μαζί του ακόμα και το εξαιρετικό - στο μεγαλύτερο μέρος της ζωής του - ΚΟΜΙΞ. Αλλα γι' αυτό έχω ήδη γράψει (κλικ) κι όπως έχετε καταλάβει, μπορεί να μ' αρέσει να πολυλογώ, αλλά όχι να επαναλαμβάνομαι. Επειδή, φυσικά, δε μ' αρέσει δε σημαίνει και πως δεν το κάνω. Το ρεζουμέ: πού και πού, λοιπόν, θα πετάγομαι με ατελείωτα γλυκιά νοσταλγία και σε κείνα τα παλιά ή νεότερα τεύχη του Τερζόπουλου, που έκαναν τη ζωή μας λίγο πιο όμορφη.

Έτσι, για παράδειγμα, πήρα τις προάλλες στα χέρια μου (τυχαία δειγματοληψία, με επανατοποθέτηση) το ΚΛΑΣΙΚΟ ΜΙΚΥ #219 , από το οποίο βασικά ξεχωρίζουν δύο ιστορίες: "Η ΜΑΥΡΗ ΟΡΧΙΔΕΑ" και "Ο ΑΕΤΟΣ ΤΗΣ ΕΡΗΜΟΥ". Οι υπόλοιπες ανήκουν σ' εκείνη την κατηγορία, όπου έχω κατατάξει καμιά ντουζίνα Ιταλούς δημιουργούς, οι οποίοι δεν μπορείς να ξεχωρίσεις ποιος είναι ποιος και τους βαριέσαι από την πρώτη κιόλας σελίδα. Από τις δύο πρώτες ιστορίες που ανέφερα και με εντελώς χοντροκομμένη κριτική διάθεση, η "Μαύρη Ορχιδέα" παραμένει αξιοπρεπής και γουστόζικη, ενώ αντιθέτως "Ο Αετός της Ερήμου" αναλώνεται σε μια βαρετή κι ατελείωτη φλυαρία. Είναι όμως και οι δύο του ίδιου καλλιτέχνη, ενός οπτικά εντελώς γνώριμου τυπάκου κι εδώ, ακριβώς, άνοιξε το όλον θέμα: θα έσκαγα άμα δεν έβρισκα ποιος κιαρατάς ήταν αυτός ο σχεδιαστής!

Απαίσια ναι, άχρηστη όμως;;; Καημένε Σκρούτζ,
πού πήγε το επιχειρηματικό σου δαιμόνιο;;;

Βρε έφαγα τον κόσμο να googl-άρω, τίποτα! Εις μάτην! Μηδέν στο πηλίκιον! Ο καλλιτέχνης παρέμενε οικείος, αγαπητός, συνήθισμένος στις σελίδες του ΜΙΚΥ, αλλά αγνώστων λοιπών στοιχείων, κρυμμένος στο μυστηριώδη κόσμο του παρελθόντος και του διαδικτύου. Βλέπετε, εκείνη την εποχή δεν ήταν και πολύ της μόδας να συνοδεύονται οι ιστορίες από κανένα άλλο στοιχείο, πέραν δηλαδή του δικού μας χαμόγελου. Όχι, όχι, βρε φαρμακόγλωσσες! Δεν ήταν τσαπατσουλιά! Τότε ήταν ακόμα εποχή αθωότητας και κάθε μικρό βήμα στο comic ήταν κι ένα μεγάλο κέρδος για τον ελληνικό χώρο. Το χρέος και η ευθύνη εξαντλούνταν πρωτίστως στον αναγνώστη και, φυσικά, στην προώθηση του Ντισνεϊκού πολιτισμού - όποιος κι αν ήταν αυτός (μεγάλη κουβέντα, σε άλλο post). Όλα τα υπόλοιπα ήρθαν πολύ αργότερα. Όταν, μέσα από τις σελίδες του ΚΟΜΙΞ ανακαλύπταμε σιγά-σιγά, από την αρχή, όλες εκείνες τις αγαπημένες ιστορίες με τις οποίες μεγαλώσαμε, τα ονόματα των δημιουργών, τις χρονολογίες έκδοσης και, συχνά, τις ιστορίες πίσω από τις ιστορίες.

Τέλος πάντων, αφου δοκίμασα - όσο μου 'κοβε - όλους τους δυνατούς συνδυασμούς γλώσσας, σε "μαύρη", σε "ορχιδέα" και σε "ντίλι ντίλι το καντήλι" κι αφού για, περίπου μία ώρα, τσέκαρα έναν-έναν ΟΛΟΥΣ τους καλλιτέχνες εδώ (όταν λέμε ΟΛΟΥΣ, εννοούμε ΟΛΟΥΣ!), είπα να το ψάξω και στα ελληνικά!! Έτσι ανακάλυψα (για άλλη μία φορά) πόσο μαλάκας ήμουν κοντά δυο ώρες, αφού έπεσα αμέσως πάνω σε αυτή την εξαιρετική, ελληνική σελίδα (εδώ, η εξαιρετική ελληνική σελίδα!), όπου μπορείτε να χαθείτε άφοβα, υπεύθυνα και με ασυγκράτητη νοσταλγία! Παπούτσι απ' τον τόπο σου, λοιπόν. Θα σας συμβούλευα, πρωτού αναζητήσετε ο,τιδήποτε στο διαδίκτυο, να το ψάξετε πρώτα στα ελληνικά. Όχι δεν είμαστε τόσο πίσω, όσο νομίζουμε! Να μην τα πολυλογούμε, ο καλλιτέχνης υπήρχε και στην COMICLOPEDIA, αλλά είχα χάσει τ' αυγά και τα πασχάλια με τα απανωτά κλικ μπρος-πίσω και τον προσπέρασα χωρίς φλας κι από δεξιά. Με τιμή και περηφάνεια, λοιπόν, σας παρουσιάζω (επιτέλους) το LUCIANO GATTO!!!

ΤΣΟΜΠ, ΤΣΟΜΠ και νοσταλγία αθεράπευτη!!!

LUCIANO GATTO = Ο σχεδιαστής εκείνος, που χρειάζεται περισσότερα λίτρα αποσταγμένου νερού, παρά μελάνης! Ο καλλιτέχνης εκείνος, που θ' αναγνώριζες το αποτύπωμά του, ακόμα κι αν ζωγράφιζε με stick figures!! Ο δημιουργός εκείνος, που για κάποιο ανεξήγητο φροϋδικό λόγο, βάνει τους ηρωές του να εκτοξεύουν αμέτρητα σταγονίδια, προς όλες τις κατευθύνσεις!!! Τι θέλει να πει ο ποιητής;;; Ο κόσμος του Gatto είναι ένας κόσμος τσιτωμένος. Οι πρωταγωνιστές βρίσκονται, διαρκώς, σε μια αβάσταχτη προσπάθεια, σε απόγνωση, σε άγχος, στο τρέξιμο, στην κούραση, στην γκρίνια, στην απελπισία, στην ένταση γενικότερα. Είναι ικανός να ζωγραφίζει το Ντόναλντ ακόμα και κοιμισμένο, πάλι με σταγόνες να πετάνε γύρω απ' το κεφάλι του, σα να ονειρευόταν δυσκοιλιότητα. Καμια Gatt-ίσια φιγούρα δε χαλαρώνει ποτέ! Στοίχημα ό,τι γουστάρετε, πως ο καλός Luciano τα χτυπάει τα αντικαταθλιπτικά του...

Βρείτε ποιο από τα δύο ανθρωπάκια
σχεδίασε ο Luciano Gatto...
ΑΠΑΝΤΗΣΗ: Κανένα, εγώ τά 'φτιασα
και τα δύο, χο χο χο!!!

Ο Gatto είναι αξιοπρεπέστατος καλλιτέχνης, ειδικά για την καρτουνίστικη φόρμα που καλείται να βγάλει εις πέρας, στις ιστορίες αυτές. Σταθερή και καθαρή γραμμή, συνέπεια από καρέ εις καρέν, σε διαστάσεις, προοπτική και τα σχετικά. Καμιά φορά, μόνο, δίνει την εντύπωση πως τα καρέ του είναι συμπιεσμένα κατά ύψος και οι ήρωές του σαν λειψοκέφαλοι. Δε θα με παραξένευε αν μάθαινα ότι τα καρέ έχουν υποστεί φωτογραφική αλλοίωση, προκειμένου να προσαρμοστούν στις εκδοτικές διαστάσεις. Αλλά δε θα με παραξένευε και να μην το μάθαινα. Προσωπικό στοιχείο, λοιπόν, 10 στα 10 και 100% αναγνωρίσιμος. Μπορεί να μη μείνει στην ιστορία των comics σαν ηγετική φυσιογνωμία, αλλά στις δικές μας καρδιές θα μείνει για πάντα (έως ότου μας προλάβει ο Alzheimer) ως ένας από τους πιο αγαπητούς θεράποντες του ελαφρολαϊκού comic.

Η "Μαύρη Ορχιδέα" είναι μια απλή ιστορία, χωρίς πολλά πολλά, της κλασικής Σκρουτζικής γυφτιάς και της ντοναλντικής αφέλειας και ταλαιπωρίας. Χωρίς καμία επικότητα και δίχως να είναι κάτι ιδιαίτερο, αποτυπώνεται εύκολα και σε κάνει να χαμογελάς. Κι αυτό γιατί (α) δεν είναι φλύαρη, αλλά χαρακτηρίζεται από μια πολύ προσεγμένη οικονομία της πλοκής και (β) χαρακτηρίζεται από γουστόζικες ανατροπές, οι οποίες ισορροπούν με τέχνη σ' εκείνο το οριακό σημείο, μεταξύ παιδικής αφέλειας και ενήλικης κριτικής ξινίλας, ώστε μένουν όλοι ικανοποιημένοι χωρίς εκπτώσεις. Η κατάληξη λίγο ως πολύ αναμενόμενη, παρ' όλα αυτά ο αναγνώστης γυρίζει την τελευταία σελίδα χορτάτος.

Ήταν ακόμα πριν την Κρίση, τότε που γελούσαμε μ' αυτές τις ατάκες!

Προφανώς, όλα αυτά τα όμορφα οφείλονταν στην αξιοπρέπεια του σεναρίστα ROBERTO CATALANO, όπως έμαθα από τα παιδιά στο COMICS TRADES. Καμία σχέση, δηλαδή, με τους καραγκιόζηδες BAROSSO του "Αετού της Ερήμου", που πανάθεμά τους ήταν και δύο: άλλος στην πλοκή κι άλλος στα κείμενα! Ψιλοβαρεμάρα, με φωτεινά διαλείμματα στις διενέξεις μεταξύ ανηψιού και θείου. Οι εξελίξεις δε λειτουργούν αυθόρμητα μέσα στην πλοκή, αλλά κατασκευάζονται διαρκώς και πρόχειρα ή κακότεχνα από το πουθενά, όπως το μαγικό χαλί ή η κόρη του Χαλίφη, που θυμίζει τη Τζένη. Βλακείες ανάξιες λόγου, μόνο για μικρά παιδιά.

Από πότε τσεκάρουμε τη στάθμη του νερού, όπως του λαδιού;;;

Τέλος πάντων, αυτά για τον Luciano Gatto, προς το παρόν. Αποχαιρετώ και υπόσχομαι να επιστρέψω με νέες περιπέτειες φαρμακερής κριτικής...