Η "ΕΠΙΚΙΝΔΥΝΗ ΑΠΟΣΤΟΛΗ" δεν είναι από τα καλύτερα Λούκυ, αλλά έχει τουλάχιστον αξιοπρεπέστατο Λουκ. Μπορεί σε μια βδομάδα να μην το θυμάσαι καν, ωστόσο όταν τρίβεσαι μαζί του (στο γραφείο, στο μπάνιο ή στο ντιβάνι) κυλάει γλυκά σα μελωμένο ύδωρ και τρυφερά σα μεταξωτό μπαμπάκι (sic). Είναι η ώριμη κατάκτηση μιας αγαστούς συνεργασίας, μεταξύ δύο κορυφαίων. Εννοώ των GOSCINNY και MORRIS, για τους πανίβλακες. Αν χωρίς να προσπαθήσουν πολύ καταφέρνουν αυτό το αποτέλεσμα, τι να πει κανείς για άλλες τους δημιουργίες, ολοκληρωμένες από κάθε άποψη;
Άρα λεπόν, πού ακριβώς υστερεί ετούτη; Δύσκολο να το ορίσεις με χειρουργική ακρίβεια (δε λέω μαθηματική, γιατί ετούτη είναι άφταστη). Η κεντρική ιδέα δεν είναι πιο απλοϊκή από άλλες αντίστοιχες. Ούτε υστερεί σε γκαγκ κι ευφυολογήματα. Άρα τι; Τι μπορεί να φταίει; Μήπως που ο Μπίλυς δεν είναι κι από τους πλέον αγαπημένους μου ήρωες; Γιατί όμως αυτό; Να, ίσως εδώ κάτι να υπάρχει, κάτι να κρύβεται. Αν κάτσει να περιεργαστεί κανείς, μια στάλλα, τους βασικούς πρωταγωνιστές, πιθανότατα να διακρίνει μια ρηχότητα, που ξεπερνάει τις κομιξικές αφαιρέσεις. Μια ρηχότητα δηλαδή υπέρ του δέοντος και συνεπώς αδιάφορη και ανιαρή.
Ο Λούκυ, ως εξ' ορισμού, ήτανε πάντοτε επίπεδος, καλό παιδί και σύμβολο της αστικής νομιμότητας. Το βάθος που του λείπει, το συμπλήρωνε πάντοτε επάξια η καλή του Ντόλυ. Η Ντόλυ ενσαρκώνει τον κυνισμό του προλετάριου, που καταλαβαίνει ότι εδώ δουλευόμαστε, αλλά έχε χάρη που έχω την ανάγκη σου για να υπάρξω. Είδατε; μπορώ να εκφράζομαι και με μαρξιστικούς όρους! Εφοδιασμένη με αυτή την αμεσότητα του ξυραφιού, η Ντόλυ είναι φυσικά πολύ πιο ουσιαστική χαρακτηροδομή από τον καβαλάρη της και σίγουρα πολύ καλύτερη συντροφιά, στις αχανείς αμερικάνικες εκτάσεις.
Άλλη φάση, που η επιφάνεια ραγίζει κι αποκαλύπτεται ένα κάποιο βάθος, είναι οι στιγμές που ο Λούκυ τα παίρνει στο κρανίο με κάτι, φουντώνει κι εκνευρίζεται. Αν δεν ήταν κι αυτό, θα 'λεγες πως το τσουλούφι κι αυτός καθαυτός ο φέροντας δεν έχουν και μεγάλες εκφραστικές διαφορές. Άλλοθι κανένα; Υπάρχει κι απ' αυτό. Θα 'λεγα πως ο Λούκυ Λουκ δεν αφορά τον ίδιο, παρά ήταν και είναι μόνο μια αφορμή. Τον παίρνουν οι δημιουργοί (τον ήρωα), ως αφετηρία, για να μπορέσουν έτσι να σου μιλήσουν για ένα σωρό άλλα πράγματα. Τι πράγματα; Όλα αυτά τα ωραία, που συνιστούν και συνιστά ένα comic. Να χτίσουν ένα παράλληλο σύμπαν γεμάτο καρικατούρες ανθρώπων κι ενδιαφέρουσες περσόνες - απ' τις οποίες η φαντασία τους ξεχειλίζει - να σου αφηγηθούν μια όμορφη ιστορία κάπου στην Άγρια Δύση ή για την Άγρια Δύση ή της ίδιας της Άγριας Δύσης - σε μια εποχή που η τελευταία ασκούσε ακόμη έντονη ρομαντική διάθεση - και, στην τελική, να σε κάνουν να γελάσεις χωρίς φτήνια, δηλαδή από την καρδιά σου, μέσω του μυαλού σου.
Ο Μπίλυ από την άλλη είναι απλά ένα κακομαθημένο σκατόπαιδο. Πιο μονοδιάστατος δε γίνεται. Τουλάχιστον εδώ. Έχω καιρό να διαβάσω τις άλλες του συμμετοχές. Εν καιρώ. Τεσπά, ούτε εναλλαγές διάθεσης - μόνο νεύρα, που προκαλεί ή του προκαλούνται - ούτε αναφορές στα παιδικά του χρόνια - ξερωγώ, τον βίαζε η μαμά του ή ο μπαμπάς του ξενόπινε - ούτε ουσιαστικοί δεσμοί με κανέναν άλλο ήρωα του αγριοδυτικού σύμπαντος, τίποτα, τίποτα, τίποτα. Στις κόκκινες καραμέλες και στα γινάτια ενός κακομαθημένου, εκεί εξαντλείται κάθε χωροχρονική διάσταση του Τρομερού παιδιού και πάμε γι' άλλα.
 |
| Έχει άραγε κρατήσει ο Τρομερός στοιχεία από τον Kid; Το μαύρο καπέλο κι ίσως τα πεταχτά, μπροστινά δοντάκια κάτι να λένε. Ωστόσο, το πηγούνι μπούλη έχει αντικατασταθεί από το ρύγχος της μαϊμούς. Πού τελειώνει η αλήθεια, πού ξεκινά η φαντασία, πού και πού, εκεί που κλάνει η αλεπού... |
Για τους Ντάλτον σε άλλη ανάρτηση, γιατί βαρέθηκα, γιατί πλατείασα και γιατί ήθελα να βάλω ένα γιατί ακόμα.
Αυτά, που λέτε. Τα προηγούμενα - με άλλα λόγια, οι αδιάφοροι πρωταγωνιστές - πιθανότατα συνιστούν μία από τις βασικές αιτίες της υποτεθείσας μετριότητας. Άρα λοιπόν, τι θέλει να μας πει ο ποιητής; πως είναι όλα επίπεδα; Κι αν όντως είναι, οι πολλές επιμέρους επιπεδότητες σημαίνουν και συνολική; Προφανώς όχι, εφόσον κι ένας μπέμπης γνωρίζει ότι με 6 επίπεδα μπορεί να φτιάξει κύβο ή τουλάχιστον να σου σπάσει τα νεύρα προσπαθώντας. Με άλλα λόγια, οι σχέσεις που θα ορίσεις μεταξύ των ασημάντων είναι δυνατόν να καταλήξουν σε μια σύνθεση διόλου ασήμαντη. Εκεί έγκειται και το ταλέντο των δύο δημιουργών (βλ. και υστερόγραφο).
ΑΝΑΣΚΟΠΗΣΗ
Η "Επικίνδυνη Αποστολή" είναι μια ιστορία που θα μπορούσε και να μην είχε ειπωθεί καθόλου, όμως άπαξ και ειπώθηκε, ειπώθηκε με τον καλύτερο δυνατό τρόπο. Αφού είπαμε τα κακά, πάμε να πούμε τώρα και μερικά ακόμα, ανάκατα καλά, κακά και κάτι ανάμεσα...
 |
| Γεια σου, παλιό, καλό, αγαπημένο Lettering. Τι; Πώς; Στην ΜΑΜΟΥΘΚΟΜΙΞ δεν ξέρουν τι σημαίνει blanco, διορθωτική ταινία, γόμμα, ξύστρα και κολοκυθοντολμέν;; Δεξιά, ένα δείγμα της πρωτότυπης γραφής. Η ημέρα με την Ιμέρα. |
"Είναι εδώ ο Λούκυ Λουκ";; Μάλλον όχι. Τελευταία φορά, τον είδαν να χάνεται στο ηλιοβασίλεμα καβάλα στον υπεύθυνο του Lettering. Ερώτημα: Συμπληρώνεις τα λόγια σε ένα comic, το οποίο θ' αγοράσουν χιλιάδες αθρώποι ανά το πανελλήνιο. Εν τη ρύμη της γραφής, σε πιάνει ακατάσχετη επιθυμία να κλάσεις ή να χέσεις. Κρύος ιδρώτας αρχίζει να σημαδεύει το μέτωπο και το σβέρκο σου. Πεισμώνεις. Όχι, λίγο ακόμα, να τελειώσεις κι αυτή τη φράση. Σε αυτό το σημείο είμαι ακόμα περήφανος για σένα. Είσαι ήρωας. Βάζεις το καθήκον πάνω απ' την προσωπική σου ευχαρίστηση. Τέλος πάντων, άμα τη επιστροφή από τα ιδιαίτερα διαμερίσματα και την αποκατάσταση των φυσιολογικών τιμών της ατμόσφαιρας σε άζωτο και οξυγόνο, διαπιστώνεις ότι το τρεμάμενο χέρι σου δεν απέδωσε με ιδιαίτερη αξιοπρέπεια κάποιες φράσεις. Ε ΓΙΑΤΙ, ΛΟΙΠΟΝ, ΡΕ ΚΑΡΑΓΚΙΟΖΗ ΔΕΝ ΠΙΑΝΕΙΣ ΕΝΑ ΓΑΜΗΜΕΝΟ ΣΒΗΣΤΗΡΙ ΝΑ ΤΗΝ ΞΑΝΑΓΡΑΨΕΙΣ;;; ΓΙΑΤΙ ΡΕ ΑΡΓΟΜΙΣΘΕ ΙΔΙΩΤΙΚΕ ΥΠΑΛΛΗΛΕ ΣΕ ΕΝΑ COMIC ΙΣΤΟΡΙΚΗΣ ΣΗΜΑΣΙΑΣ ΓΙΑ ΤΟ ΕΥΡΩΠΑΪΚΟ COMIC, ΠΙΤΣΙΛΑΣ ΜΕ ΤΑ ΣΙΧΑΜΕΡΑ ΣΟΥ ΣΠΕΡΜΑΤΟΖΩΑΡΙΑ, ΠΟΥ ΚΑΛΕΙΣ ΓΡΑΜΜΑΤΑ, ΤΙΣ ΣΕΛΙΔΕΣ ΠΟΥ ΘΑ ΚΡΑΤΗΣΩ ΕΓΩ ΣΤΟ ΣΠΙΤΙ ΜΟΥ;; ΚΑΙ ΣΕ ΠΛΗΡΩΝΩ ΚΙΟΛΑΣ, ΓΙΑ ΝΑ ΚΟΛΛΑΝΕ ΤΑ ΧΕΡΙΑ ΜΟΥ ΑΠΟ ΤΗ ΜΑΛΑΚΙΑ ΣΟΥ;; ΚΑΙ ΝΑ ΜΗΝ ΥΠΗΡΧΑΝ ΤΡΑΠΕΖΕΣ ΣΠΕΡΜΑΤΟΣ ΝΑ ΠΩ ΠΑ ΚΑΙ ΣΤΟ ΔΙΑΟΛΟ!!! Εντάξει και συγγνώμη, είχα καιρό να βρίσω και να εκτονωθώ. Μα έχω άδικο; Φταίω εγώ, που τα παίρνω με την προχειρότητα και την ακαλαισθησία;; Να πούμε την αλήθεια, πάντως, εκείνη την κατάντια των Εκδόσεων ΑΛΘΑΓΙΑ του κακομοίρη Γκαστόν, κανείς δεν την έχει φτάσει ακόμα. Ένα βήμα πιο κάτω και θα χρειαζόμασταν μια ανάλογη στήλη Ροζέτας της Μαλακίας, για να αποκρυπτογραφήσουμε ένα ρημάδι comic.
 |
| Μικρός φόρος τιμής στους Ντάλτον... |
 | |
| Μια από αυτές τις ωραίες στιγμές των comics. Μικρή λεπτομέρεια, αλλά σούπερ γαργαλιστική για τις αισθήσεις. Όταν μιλάει ο Μπίλυ, τον χαζεύουμε ανφάς, ωσάν να είμασταν ο ίδιος ο Λούκης, που γυρίζει προς τα πίσω να τον τσεκάρει. Όταν μιλάει ο Λούκης τον τηρούμε όπισθεν, ωσάν να είμασταν ο ίδιος ο Μπίλυς, που ψάχνει ευκαιρία να του καρφώσει κάτι στην πλάτη. Ή πάλι δεν είμαστε ούτε Μπίλης, ούτε Λούκης, είμαστε απλά εμείς κι έχουμε στρογγυλοκαθίσει εκεί ακριβώς, καταμεσίς της δράσης, στροβιλιζόμενοι ανάμεσα στους αγαπημένους μας ήρωες. Το απόλυτο σκηνοθετικό 3D σε μια άκρως 2D παράσταση, δίνει βάθος στο αβαθές και οπτικό πλούτο, που ποτίζει το ασυνείδητο μ' εκείνο το βαθύ, αλλά αόριστο αίσθημα ποιότητας... |
Το comic, μέσα στη γενικότερη μετριότητά του, είναι ένας καταιγισμός λογοπαιγνίων, γκαγκ και δε συμμαζεύεται, τα οποία σώζουν την κατάσταση με άνεση. Παρακάτω, παρουσιάζω 1-2 δείγματα, αλλά δε θέλω να σας αποτρέψω απ' το ν' αγοράσετε τo comic - αν δεν το έχετε ήδη. Σκοπός μου, εδώ, είναι - παρόλες τις ειρωνίες μου - να διαφημίσω τα comics, όχι να τα πειρατεύσω. Δεν είμαι κατά της πειρατείας σαν δεν υπάρχει άλλη οικονομική επιλογή. Ωστόσο στα comics - τουλάχιστον αυτά - δε νομίζω ότι η τιμή τους είναι απαγορευτική. Άσε που υπάρχουν πάντα τα παλαιοπωλεία. Αλλά κι αυτή η ΜΑΜΟΥΘΚΟΜΙΞ δεν είναι ότι πρόκειται για κανένα κολοσσό, που χέζεται στο τάληρο, σαν τη DC COMICS πιχί. Να παλεύεις στην Ελλάδα της εποχής μας να διατηρείς ζωντανή την κυκλοφορία αυτής της μορφής τέχνης είναι κάτι που πρέπει να τιμάται και γι' αυτό συγχωρούμε πολλά απ' τις εκπτώσεις ποιότητας. Ο Τερζόπουλος κλείνοντας το Μίκυ είναι άλλη περίπτωση, γιατί είχε πάψει να το τιμάει στην πράξη από χρόνια, αφού πρώτα έσφαξε κάθε αισθητική ποιότητα και μετά κλαψούριζε συγκινημένος για την ιστορία, την παράδοση και άντε γαμήσου Τερζόπουλε.
 |
| Άσπονδες φιλίες... |
 |
| Ελάχιστες διαφορές, από μερικούς πιτσιρικάδες που έχω γνωρίσει... |
Μερικές πινελιές ακόμα...
 |
| Κάποιες φιγούρες αποπνέουν εκείνο το αίσθημα ότι πρόκειται για κάτι περισσότερο από μια αφηρημένη καρικατούρα, πολύ πιθανό μια σάτιρα ίσως συγκεκριμένων, υπαρκτών προσώπων. Ο Morris το κάνει αυτό, κατά κόρον. Η συγκεκριμένη φιγούρα μου δημιουργεί ένα παρόμοια αίσθημα κι, ωστόσο, δεν κατάφερα να βρω πουθενά οποιαδήποτε πληροφορία. Αν κάποιος γνωρίζει ο,τιδήποτε, ας τηλεφωνήσει στο ΧΧΧΧΧΧΧΧΧΧ , κύριος Νίκος. |
 |
| Δεν είναι κάτι ιδιαίτερο, αλλά μερικά σκίτσα έχουν απλά κάτι απίστευτα γλυκό, σχεδόν στάζουν μεράκι. Εδώ υπάρχει και κάτι αρχετυπικό: ένας μικρός Αζτέκος κι η φαρέτρα με τα βέλη του, ένας μικρός Ιππότης και η ζώνη με το σπαθί του, ένας πιτσιρικάς του 20ου αιώνα με το πιστολάκι και τα καψούλια του. Κι ίσως ακόμα κι εκείνη η ανάμνηση των αμέτρητων playmobil με τις λιλιπούτειες, καουμπόικες ζωνίτσες και τα γκρι πιστολάκια, που χάνονταν τόσο εύκολα στο χώμα και στα χαλίκια, κάπου στο Λουτράκι. :) |
 |
| Τι μας θύμησες τώρα!!! Τις αμέτρητες παιδικές ζωγραφιές, όπου δεν υπήρχε πιστόλι να μη συνοδεύεται από μια διακεκομμένη γραμμή και μια σφαίρα κάπου στη άκρη της!!! |
 |
| Ένας λόγος που αγαπήσαμε τον ώριμο Λουκ!!! Η Άγρια Δύση του Morris, σε μια αφαίρεση τόσο πλήρη, που καταλήγει παράλληλη πραγματικότητα από μόνη της και λιγότερο αντιγραφή ή περιγραφή μιας άλλης. Εύθραυστη όπως κάθε μαγεία. Μια γραμμή παραπάνω ή παρακάτω θα κατέστρεφε τα πάντα σε θρύψαλα!!! ΜΑΓΕΙΑ, ΑΓΑΠΗ, ΤΕΧΝΗ !!! |
Αυτά. Καλή τηλεθέαση σε όλους, μέχρι νεωτέρας...
Υ.Γ. Α το ξέχασα! Κάτι σημαντικό ακόμη. Εκτός απ' το χιούμορ και τα σχετικά, το comic κερδίζει και μ' έναν άλλο τρόπο. Ο μέγιστος Goscinny έχει πλήρη επίγνωση του ήσσονος της κεντρικής ιδέας. Αλλά τι κάνει; Επενδύει την υπόθεση μόνο με καλοστημένους διαλόγους κι έξυπνες ατάκες; Όχι, γιατί - το είπαμε ήδη - είναι μέγιστος κι όχι απλά μεγάλος. Πολύ περισσότερο, με αφορμή τη σκονισμένη διαδρομή των δύο πρωταγωνιστών (τριών με τη Ντόλυ) βρίσκει την ευκαιρία να μας ξεναγήσει σ' ένα μικρό ακόμη κομμάτι της Άγριας Δύσης και της πραγματικής της ιστορίας: πολιτείες ξεχασμένες που αναδείχθηκαν και άλλες πάλι ανεπτυγμένες που πέρασαν στη λήθη. Η ρευστότητα και το εφήμερο ενός έθνους, εν τη γενέσει του, παραπαίοντας μεταξύ πολιτισμού και τυχοδιωκτισμού. Άριστος Goscinny, που παίρνει το σημείο και το ανασηκώνει στις τρεις διαστάσεις: του χώρου, του χρόνου και του ανθρώπου.
No comments:
Post a Comment