ΜΙΚΥ ΜΑΟΥΣ - Τεύχος πλην 2000

Π Ρ Ο Λ Ο Γ Ο Σ

Να χάσω την ευκαιρία και να μη θάψω λίγο Τερζόπουλο;; Αμαρτία δεν είναι;; Διαβάζουμε στη Wikipedia, για το τελευταίο τεύχος του ΜΙΚΥ ΜΑΟΥΣ 2460-2461 ότι "Στην σελίδα 5 είχε τον Επίλογο από τον Χρήστο Τερζόπουλο, χωρίς τον επίλογο τού Ντέιβιντ Τερζόπουλου, που υπήρχε στον Επίλογο του ΚΟΜΙΞ". Ο μόνος λόγος που θλίβομαι γιατί το τελευταίο αυτό τεύχος δεν υπάρχει στη μικρή μου συλλογή, είναι οι εξής δύο: πρώτον, γιατί μπορεί κάποτε να είναι σούπερ-υπεράνθρωπα συλλεκτικό και να βγάλω κανά νοίκι πουλώντας το και, δεύτερον, γιατί σκάω να διαβάσω τι μαλακίες θα αράδιασαν, πιθανότατα, ΧΡΗΣΤΟΣ και ΝΤΕΪΒΙΝΤ ΤΕΡΖΟΠΟΥΛΟΣ ως επίλογο. Υποθέτω τίποτα δεκάρικους επικηδείους, απέχοντες παρασάγγας απ' το αληθινό έγκλημα, συντελεσθέν έτη νωρίτερα. Το ΜΙΚΥ είχε πεθάνει ήδη από χρόνους αμνημόνευτους κι όχι εξαιτίας κανενός αμείλικτου, επιχειρηματικού κόσμου. Πέθανε μαζί με την αισθητική, την ευφυία και το οποιοδήποτε όραμα. Έπαθε δηλαδή ότι έχει πάθει κι η ίδια η Ντίσνεϋ, εδώ και χρόνια (κι εδώ που τα λέμε, ο κόσμος ολόκληρος). Η Ντίσνεϋ, η οποία δεν υπάρχει πια. Υπάρχει απλά μια εταιρεία που λέγεται Ντίσνεϋ και βγάζει καμιά συμπαθητική περιπετειούλα, στη χάση και στη φέξη, γωνία. Ενδιάμεσα, υπάρχει δεν υπάρχει, ούτε οι εργαζόμενοί της δεν είναι σίγουροι. Θα έτριζαν τα κόκκαλα του θείου Γουόλτ άμα ζούσε, αλλά άμα ζούσε, μια σπονδυλοαρθρίτιδα θα την είχε όσο να 'ναι, οπότε μάλλον φυσιολογικό.

Τα παιδιά στο COMICS TRADES νομίζω θάβουν πολύ πολιτισμένα το τελευταίο τεύχος (για πάτα εδώ), αλλά παρ' ότι διαφωνώ σε επιμέρους παρατηρήσεις - όπως ότι είναι εξ' ορισμού θετικό να υπάρχουν καινούργιες ιστορίες, αφού πρέπει να θυμούνται οι παλαιοί και να μαθαίνουν οι νεότεροι - μπράβο τους και καλά κάνουν, τιμή τους και καμάρι τους. Δεν υπάρχει χειρότερο πράγμα από εκείνη τη μουχλιασμένη νοσταλγία, που τυφλώνει την ορθή κρίση και μας κάνει ενίοτε να χαριεντιζόμαστε με μούμιες και να ερωτοτροπούμε με κουφάρια. Λέω γι' αυτή τη νεκροφιλία που μπερδεύει τους ρόζους της μούχλας με φρέσκα μπουμπούκια, που βάζει κραγιόν στη βαλσαμωμένη γιαγιά, δίπλα στο τζάκι, ή που κρατά ένα δάχτυλο του μακαρίτη, μαζί με την ωλένη, για να ξύνει την πλάτη της. Δεν ξέρω αν βγάζουν νόημα αυτά που γράφω. Ελπίζω να μη βγάζουν. Ενίοτε, πλέκουμε εγκώμια για ψοφίμια, που ψυχορραγούσαν χρόνια, αλλά ξεψύχησαν μια κρύα νύχτα του χειμώνα, όταν η βρόχα έπεφτε ράιθρου. Προσωπικά, δε θα 'θελα το παιδί μου - λέμε, αν είχα - να διάβαζε πια ΜΙΚΥ, μικρό, μεγάλο ή Α4. Χίλιες φορές να διάβαζε τσόντες, ραδιοτηλεόραση ή τις διαφημίσεις στο Τρίτο Μάτι, οι οποίες υπαγορεύονται γραμμή από τη Ζώνη του Λυκόφωτος. Ευτύχως, ούτε παιδί έχω, και πλέον ούτε μικρό ΜΙΚΥ. Τουλάχιστον, όχι το πρωτότυπο, καθώς σεργιανώντας στα καλντερίμια της όμορφης Google, μου μπήκαν ψύλλοι ότι μάλλον δεν έχει αναληφθεί εις τους ουρανούς, αλλά από άλλες εκδόσεις. Και, βεβαίως, χέστηκα πάραυτα, αναφανδόν και ασκαρδαμυκτί, καθώς φέτος έκλεισα τα 42 και νομίζω ότι πια ωρίμασα. Νομίζω.

ΥΓ = Άλλο ένα καλό άρθρο, για το κλείσιμο του ΜΙΚΥ εδώ.

Κ Υ Ρ Ι Ο   Θ Ε Μ Α

Οι Τερζοπουλαίοι, λοιπόν, το 'χαν συνήθειο να το γιορτάζουν κάθε τρεις και λίγο. Έτσι, έπεσε στα χέρια μου και το επαιτειακό τεύχος 2000, όπου κανείς δεν ξέρει ποιος ή τί ακριβώς γιορτάζεται. Σε καμία περίπτωση, πάντως, η αισθητική και η ποιότητα. Ή ο σεβασμός, προς τον αναγνώστη. Ούτε καν το μικρό ΜΙΚΥ. Γιορτάζουν όμως ένα σωρό επιχειρήσεις, όπως τα Kinder Έκπληξη, τα Cheetos, η Amita Fun, η Johnson's Kids, η ΙΟΝ Γάλακτος, η... BP (ντόινγκ!!!???), το... MEGA (!!!), τα Μέλια Fino Attiki, το MILKO, η NESTLE κι ένα σωρό άλλοι αξιοπρεπείς ή καραγκιόζηδες, αναλόγως αν μπαίνεις ή αν βγαίνεις. Γιορτάζει ολόκληρη η καπιταλιστική σαβούρα και δεν εννοώ τα προϊόντα - μπας και με περάσετε για κανά κουμμουνιστή - αλλά το βρωμερό καπιταλιστικό ήθος - τουλάχιστον, έτσι μπορεί να τη γλιτώσω, ως απλός ρομαντικός.

Οι αλήτες που 'χαν το περιοδικό στα χέρια τους - γιατί περί αλητών πρόκειται - θεωρούν τα μικρά παιδιά στην καλύτερη βλήματα ή κτήματά τους, στη χειρότερη τρυφερό κωλόχαρτό για τη κωλάθρα τους. Αφοδεύουν ασύστολα στην παιδική ψυχούλα, πλάθοντας την αισθητική της με τρόπο σιχαμερό και προβλέψιμο: σελίδα παρά σελίδα, στις πρώτες 100 οι 50 είναι διαφημίσεις!!! Μια σελίδα ιστορία, τσουπ, μια σελίδα οδοντόκρεμα. Μια σελίδα ιστορία, τσουπ, να και μια σοκολατίτσα. Μια σελίδα ιστορία, τσούπ, μια σελίδα κατήχηση στην ασύδοτη κατανάλωση. Και να μιλούσαμε για τίποτα ιστορίες αξιόλογες και της προκοπής, με ένα γάμμα χιούμορ ή ένα κάππα σχέδιο, να το δαγκώσουμε το καρότο. Αλλά ούτε καρότο υπάρχει, ούτε φαγκότο. Υπάρχει όμως ένα αγγούρι. Και μάλιστα δεν προηγείται.

Έτσι προσυλητίζεται ένα παιδί - με τον πιο λιτό και πονηρό τρόπο - στην ακαλαισθησία και τη
σύγχυση των μυνυμάτων. Ένας αχταρμάς διαφημίσεων, διαπλεκόμενων με την πρώτη ιστορία.
Όποιος δε διαβλέπει εδώ το πρόβλημα, να το συζητήσει με τον ψυχολόγο του, εγώ είμαι
μαθηματικός. Συγγνώμη κι απ' τον αγαπημένο Giorgio Cavazzano, που είναι ένας άριστος
σχεδιαστής κι έχει γεμίσει τη ζωή μας με διαμάντια, αλλά ετούτη η ιστορία του είναι για
παιδιά προσχολικής ηλικίας. Ίσως και γι' ακόμα νεότερα...

Σαβούρα στη σαβούρα, κυλούν 180 (!!!) σελίδες και 7 (!!!) ολόκληρες ιστορίες και ιστοριούλες, ανάμεικτες, εντός και εναλλάξ. Ιστορίες, κυριολεκτικά και μεταφορικά (τα οποία δεν περιλαμβάνονται στην τιμή) ααανάξιες λόγου, με συνειδητά τρία στερητικά : "Μίκυ Μάους 2000", "Το ΑΚ 2000", "Η αναμέτρηση του 2000", "Το πρωτάθλημα των Μούργων", "Παράθυρο στο χρόνο", "Θεραπεία κατά γράμμα" και ο "Πρίγκιπας της άμμου". Ώσπου, φτάνουμε τελικά στους "ΙΠΤΑΜΕΝΟΥΣ ΙΠΠΟΤΕΣ", ιστορία του σχεδιαστή MARCO FORCELLONI, η οποία διεκδικεί μια ιδέα επικότητας, τύπου Άρχοντα των Δακτυλιδιών, που τότε ήταν ακόμα της μοδός. Το έργο είναι στα πάντα του μέτριο, αλλά για να μη γίνομαι πικρόχολος, είναι το πρώτο αξιοπρεπές σύνολο, μέχρις στιγμής. Και μιλώ για σύνολο, καθώς ο Cavazzano είναι ίσαμε 58-μιση τόνους κι ίσως κι 750 γραμμάρια ανώτερος απ' τον Forcelloni, αλλά η ιστορία του ούτε για λίπασμα, στις φακές που φυτεύουν τα πιτσιρίκια της πρώτης δημοτικού και μετά από πέντε μέρες βρωμοκοπάνε απάνθρωπα. Οι Ιπτάμενοι Ιππότες διαβάζονται ένα κλικ πιο ευχάριστα, απ' τις άλλες ιστορίες. Γιατί στις άλλες δε γελούσες καθόλου, αλλά εδώ έχεις την εντύπωση, ότι από σελίδα σε σελίδα θα λυθείς στα γέλια, ρε συ, χαχαχα, θα κρατάς την κοιλιά σου λέμε! Ώσπου φτάνεις στην τελευταία σελίδα κι εσύ έχεις ξεχάσει και τα λίγα αστεία που ήξερες. Αλλά σου 'χει μείνει η εντύπωση. Κάτι είναι κι αυτό.

Γλυκούλα εισαγωγή και μια υποψία μεράκι, η οποία όμως
εξαφανίζεται στην πορεία: σκίτσο πλαδαρό και πρόχειρο.
Οι μαστόροι το λένε "ξεπέτα"...

Μιλάμε για χιούμορ, αυτού του επιπέδου, χαχαχα, πλάκα!!!
Εντάξει, στο σενάριο είναι κάποιος Francesco Artibani,
αλλά μια που σας το είπα, μια που να το ξεχάσετε, αν
σας έχει απομείνει μια στάλλα αξιοπρέπεια...

Εδώ ο Forcelloni θέλει να κλιμακώσει την ένταση, εστιάζοντας
στη λεπτομέρεια, σε 2-3 δραματικά καρέ. Τα αποτελέσματα είναι
όντως δραματικά και η κλιμάκωση ασύλληπτα επιτυχής: της αηδίας.

Από το τέλος, του Α΄ Μέρους και για μερικά καρέ κατόπιν αυτού,
γίνεται κυριολεκτικά της πουτάνας και χάνει η μάνα το παιδί και
το παιδί τη μάνα. Ο Μαύρος Πητ έχει κάνει τα πάντα ρημαδιό κι
οι εικόνες συναγωνίζονται σε επικότητα την ως άνω παρατεθείσα.
"Μας επιτίθενται" φωνάζει ο κυνοπρεπής στρατιώτης και οι
τρομπέτες αντηχούν το ανατριχιαστικό τους "περεπέ"! Τι έχει να πει,
για όλα αυτά, ο συνετός και πολλά βαρύς Μίκυς;; Βλέπε παρακάτω...

Αφού έχει ισοπεδωθεί η μισή πόλη και οι δρόμοι είναι σπαρμένοι πτώματα,
ο θεόρατος και αδιόρατος Μίκυ καχυποψιάζεται: ρε συ, μήπως αυτός
τελικά θέλει πόλεμο;;; ρε μήπως;;; Εντάξει, αλλά να μην κρίνουμε και
πολύ βιαστικά, δεν είναι σωστό. Ίσως, αν οι νεκροί ξεπεράσουν τους
δέκα χιλιάδες, ίσως αυτό κάτι να σημαίνει. Μα πόσο ηλίθια θεωρούμε
πια τα μικρά παιδιά; Τι έχουν κάνει, τα καημένα, ώστε ν' αξίζουν ένα
τόσο χαμηλό νοηματικό επίπεδο;; Αντί να ψηλώσουμε λίγο τον πύχη,
ώστε να τα ωθήσουμε γλυκά να τεντωθούν, τους βάζουμε και μια γερή
τρικλοποδιά να γκρεμοτσακιστούν. Στο κάτω κάτω, μόνο αν τα κρατήσεις
εκεί χαμηλά, θα μάθουν να ανέχονται το διαφημιστικό βόθρο και
να λούζονται με τα περιττώματα της Ντίσνεϋ και της κάθε Ντίσνεϋ.

[ Η συνέχεια και το δραματικό τέλος στο επόμενο επεισόδιο ... ]