Saturday, June 10, 2017

BLAKE & MORTIMER vs VAN HAMME & BENOIT ...

Α τα σύκα σύκα και η σκάφη σκάφη. Ο Jacobs μπορεί να πέταγε κάτι αφέλειες τσακ στο δόξα πατρί αλλά, στο γενικό πλάνο, τα σενάριά του ήταν εξαιρετικά, απολαυστικά, υποδειγματικά. Για το σκίτσο μην πλατειάσουμε, δεξιοτέχνης του κιαρατά. Έλα μου όμως τώρα, που κι ετούτοι οι δύο τσόγλανοι: JEAN VAN HAMME και TED BENOIT είναι κάτι φοβεροί μαλαγάνες της πένας, που σε τουμπάρουν, σα κάτι γυφτάκια με σπινθηροβόλα, πονηρά ματάκια και πλατιά χαμόγελα (που φαντάζουν δυο φορές πια λαμπερά, ένεκα η απλυσιά), που θες να τ' αγκαλιάσεις, να τα φιλήσεις και να τους τσιμπάς τα μάγουλα. Ετούτα εδώ τα αλητάκια του κομικοπλανήτη κατάφεραν με εξαιρετική μαεστρία όχι μόνο να φτάσουν αλλά, κατά τη γνώμη μου (που τόσο μετράει και τη σέβονται ανεξαιρέτως όλοι οι αναγνώστες, που δεν πατάνε στο blog μου), να ξεπεράσουν στα σημεία το δάσκαλο. Ο ίδιος ο Jacobs, αν δεν υπήρξε στη ζωή του ντίβα ή ψώνιο, θα έπρεπε να αισθάνεται περήφανος, για τούτους τους δυο συνεχιστές του. Αλλά ακόμη κι αν τους κρίνεις ανεξάρτητα, οι ιστορίες τους στέκονται τόσο όμορφα και ολοκληρωμένα από μόνες του, που θα τις λάτρευες ακόμα κι αν δεν είχες γνωρίσει ποτέ τον Jacobs, ήσουν δηλαδή ένας φυσιολογικός άνθρωπος, που όταν χέζει λύνει σταυρόλεξα κι έχει να διαβάσει "μικιμάους", από την εποχή που ζούσε ακόμα ο Καραμανλής.

Ξαναδιάβασα, απανωτά, τις ιστορίες "ΑΛΛΟΚΟΤΗ ΕΠΑΦΗ" και "ΥΠΟΘΕΣΗ ΦΡΑΝΣΙΣ ΜΠΛΕΪΚ" (Εκδ. ΜΑΜΟΥΘΚΟΜΙΞ) κι ομολογώ πως, όσο κι αν προσπάθησα, δεν κατάφερα να κοροϊδέψω τίποτα. Από μια άποψη κρίμα. Αν ζούσε ο συγχωρεμένος Jacobs θα είχαμε τόσα και τόσα σουρεαλιστικά να χαρούμε, όπως πχ. τον Μπλέικ και τον Μόρτιμερ να διασταυρώνουν τα τσουτσούνια τους, στα τζακούζια της χαμένης Ατλαντίδας κι άλλα τέτοια πικάντικα. Εις μάτην. Όλα αξιοπρεπή και στη θέση τους, όπως αρμόζει σε δύο υπηρέτες του στέμματος και στο βρετανικό φλέμα. Εύγε!

Για τον Van Hamme ό,τι και να γράψεις δε μεταφέρεται εύκολα, πχ. παραθέτοντας μερικά καρέ. Το ύψος του ταλέντου, αυτού του ανθρώπου, γίνεται αντιληπτό μονάχα απολαμβάνοντας της ροή της δράσης, την πλοκή, τους διαλόγους. Όλα αυτά, όχι μόνο στέκουν από μόνα τους, ούτως ή άλλως, αλλά αν αποφασίσει κανείς να τα συγκρίνει με το δάσκαλο Jacobs θα διαπιστώσει ότι δεν καταλαβαίνει στο παραμικρό τη διαφορά - εκτός, δηλαδή, απ' το στοιχείο της απούσας τζακόμπειας μαλακίας, που ήδη θίξαμε. Δηλαδή, όχι μόνο δε μιλάμε για εμπορικό κακέκτυπο, που γίνηκε στο πόδι, δε μιλάμε ούτε καν για εξαιρετική μίμιση. Όχι κύριοι και κυρίες, ο Van Hamme δε μιμήθηκε τον Jacobs, παρά έγινε ο ίδιος Jacobs! Σκεφτόταν σαν Jacobs, έγραφε σαν Jacobs και μη σας πω ότι τραγουδούσε και κατούραγε σαν Jacobs. Έπρεπε να το καταλάβω πόσο μεγάλος ήταν αυτός ο άνθρωπος, από την εποχή ήδη που - πολύ μικρότερος - σιελορροούσα με τα άπαντα του πράκτορα "ΧΙΙΙ". Τεσπά, φτάνει μ' αυτόν.

Έρχεται, λοιπόν, κι ο γίγαντας Ted Benoit από την άλλη και σε κάνουν σάντουιτς. Με το που μυρίζεις την πρώτη σελίδα, έχεις ήδη καταλάβει τι πρόκειται ν' ακολουθήσει: τίποτα λιγότερο από το όνειρο και μία ώρα απανωτής καλλιτεχνικής μαστούρας. Ο Benoit είναι ένας μέγιστος μαέστρος της μελάνης. Αντιγράφει τον Jacobs με τόσο σεβασμό στο σύνολο, όσο και στις λεπτομέρειες, σα να 'χει καταληφθεί από το πνεύμα του εκλίποντος. Το αποτέλεσμα στα όρια του αδύνατου. Respect και μόνον...

ΕΠΑΦΕΣ ΑΛΛΟΚΟΤΟΥ ΤΥΠΟΥ

Μικρή έκπληξη: οι δημιουργοί παρ' ότι ξεκινούν πάλι με βρωμερούς κι άπλυτους
βρετανούς, αποφεύγουν το αστικό τοπίο. Δροσιά, ήδη από την αρχή της ιστορίας,
η οποία σε προϊδεάζει για μια υπέροχη συνέχεια.

Σε σημεία, όπως αυτό, ο Benoit δείχνει
ολοφάνερα ότι δε σέβεται μόνο την
τεχνοτροπία, αλλά και την ιδιαίτεροτητα
- τη θεατρικότητα, αν θέλετε - σωμάτων
και κίνησης. Εδώ, ο αστυνόμος σηκώνει
τα χέρια και γέρνει, ακριβώς, σα να τον
παίρνει από τον ίδιο τον Jacobs.

Εξαιρετικός! Πιο Jacobs πεθαίνεις! Εννοείται ότι η αεροσυνοδός είναι το πιο κατάλληλο
άτομο, που σκέφτεται να ενημερώσει κανείς για το πού προτιμά το τσιμπούκι του.

Ένα από τα ομορφότερα καρέ στην ιστορία των κόμιξ !!! Δίκαια, η ΜΑΜΟΥΘΚΟΜΙΞ (είτε οι αρχικοί
εκδότες) το επιλέγουν σε γκρο-πλαν για τ' οπισθόφυλλο. Για τα πιο απαιτητικά βλέμματα: εδώ ο Benoit
επιλέγοντας λεπτότερη μύτη από αυτή που χρησιμοποιούσε συνήθως ο Jacobs, καταφέρενει δίχως να
χαθεί στο παραμικρό η Jacob-εια ατμόσφαιρα, να μπολιάσει το καρέ με προσωπική εσάνς. Θεός!

Άλλο ένα υπέροχο καρέ, από την αμερικάνικη ύπαιθρο. Ο Benoit αποκαλύπει πως δε
χρειάζεται τη φλυαρία της αστικής ρυμοτομίας, για να ξεδιπλώσει την ικανότητά του.
Οι ελεύθερες γραμμές των ξερόχορτων παύουν να είναι τόσο ελεύθερες, κάτω από την
επιρροή της ταλαντούχας πένας. Βρίσκονται ακριβώς εκεί που πρέπει, ώστε να
επιτείνουν το αίσθημα της προοπτικής και του σωστού βάθους. Προς το τέλος,
υπάρχει άλλο ένα εξαιρετικό δείγμα καθαρής γραμμής από το φράγμα Χούβερ.
Μήπως όμως κάποια στιγμή να πάτε να σκάσετε και κανά φράγκο, τσιφούτηδες;

Το μάθαμε κι αυτό: τα μόρια που αποτελούν το... φως!!! Τι λες τώρα!
Φαντάσου τα άτομα, που αποτελούν τα μόρια, που αποτελούν το φως!

Και μόνο γι' αυτή τη σύλληψη, αξίζει κανείς να διαβάσει το
κόμικ: συντελεστής επιτάχυνσης του φωτός κι έτσι! Μαγεία!

Μα ναι! Η αρχή της ανάκλασης! Πώς δεν το σκεφτήκαμε νωρίτερα;;;

Άλλο ένα δείγμα εξαιρετικού ταλέντου: η ήρωες τοποθετούνται στο χώρο με απόλυτη συνέπεια!
Παρατηρείστε τη χωροδιάταξη στην εξέλιξη της πλοκής, σε σχέση με το αμπαζούρ και τα πράσινα
άλογα. Αν εξαιρέσεις τα απροκάλυπτα κωλόπαιδα, όλα έχουν τη σωστή τους θέση κι ο αναγνώστης
σχεδόν πείθεται ότι όλα αυτά έγιναν κάπου στην πραγματικότητα, σε μια υπαρκτή τρίτη διάσταση.
Δε θυμάμαι αν ο ίδιος ο Jacob ακολούθησε κάπου μια παρόμοια ροή στο χώρο, πέρνοντας κάποιο σημείο
αναφοράς με παρόμοια μαεστρία. Α μα ναι, είμαι μεγάλος αυνάνας! Εννοείται: σ' εκείνη την απίστευτη
καταδίωξη στο Παρίσι, στην "Υπόθεση Περιδέραιο", όπου ακολουθεί πιστά τον Παρισινό χάρτη.
Και για να  μην ξεχνιόμαστε: τα γνωστά καρέ που ξεχειλίζουν από λόγια κι εσύ κοιτάς το ρολόι σου.

Μα... γυναίκα;;; ΓΥΝΑΙΚΑ;;; Σε κόμικ που τιμά
 και σέβεται το Jacobs;;; Τι άλλο θα δούμε;;;
O tempora O mores!

[ Στο επόμενο τεύχος, η επική όσο και καφκική συνέχεια... ]

No comments:

Post a Comment