Το Μυστήριο του Μπλε Λωτού [ Μέρος 2 ]

Στο πρώτο μέρος, ακόμα κι αν δεν είχα ξεπεράσει το όριο των εξακοσίων λέξεων, θα είχα κοπεί πάραυτα διότι κι επειδή, ήδη απ' τον πρόλογο, είμαι 180° εκτός θέματος. Για την ακρίβεια, όλη η ανάρτηση ξεκίνησε ως ένας τεράστιος πρόλογος σ' ένα μυστήριο δίχως μεγάλη σημασία, που ακόμα περιμένουμε να μάθουμε. Κι όμως ετούτο το ασήμαντο μυστήριο στάθηκε η αφορμή να διαβάσουμε και ν' ασχοληθούμε με τόσα ενδιαφέροντα πράματα, που τελικά είναι ν' απορεί κανείς αν υπάρχουν στ' αλήθεια ασήμαντα ζητήματα. Το μυστήριο, ωστόσο, που προοικονομεί ο τίτλος ειν' άλλο παντελώς, απ' τα μυστήρια που θίξαμε προηγούμενως. Διαβάζοντας κανείς το Μπλε Λωτό, φτάνει κάποτε αισίως στη σελίδα 33, όπου ο μικρός ρεπόρτερ έχει βρει καταφύγιο σ' έναν κινηματογράφο και χαζεύει επικαιρότητα. Γιατί τον καιρόν εκείνο που δεν είχε κι η κουτσή Μαρία τηλεόραση - ή κινητό σχεδόν στις ίδιες ίντσες - οι άνθρωποι ενημερώνονταν, βεβαίως και πρωτίστως, από τις εφημερίδες, αλλά παρόλα αυτά τους φύλαγαν κι οι σινεμάδες μια μικρούλα έκπληξη - συνήθως, στην αρχή της ταινίας - με μία ποτ-πουρί επιλογή των σημαντικότερων ειδήσεων [ Newsreel ]. Στην πραγματικότητα, εκεί που χώθηκε ο Τεντέν παιζόταν η ταινία που γύριζε πριν από κάτι τέρμινα ο Ρασταπόπουλος, στα Πούρα του Φαραώ και στη σελίδα δεκαέξι, και την οποία ο μικρός ήρως από παρεξήγηση διέκοψε, προκαλώντας τη μήνιν του τελευταίου αλλά και τη γνωριμία του.

Ο Τεντέν (κι ο Μιλού) στην Αμερική [ Casterman ]

Ρασταπόπουλος VS Τεντέν (και Μιλού) @ Πούρα του Φαραώ [ Casterman ]

Οι Τεντενολόγοι λένε, βέβαια, πως η πρώτη φορά που συναντά ο Τεντέν τον αντιπαθητικό μεγαλομέτοχο δεν είναι στα Πούρα, αλλά νωρίτερα στην Αμερική. Τούτο, ωστόσο, δεν έχει μεγάλη σημασία, καθώς στην Αμερική εμφανίζεται σ' ένα μόνο καρέ, ως ασήμαντος λακές του κώλου, ενώ στα Πούρα ο Τεντέν δε φαίνεται να τον θυμάται διόλου. Τώρα, γύρω από το θέμα τούτο, έχουμε να πούμε και δυο-τρία ψιλά για 'κείνη την αφίσα στην είσοδο του κινηματογράφου, η οποία είναι εν μέρει κρυμμένη απ' τη φιγούρα του Τεντέν, αλλά διαβάζουμε σε δύο σημεία της Wikipedia [1] , [2] πως φέρει τον τίτλο "The Sheik's House». Όμως αυτό δεν είναι με τίποτα σωστό! Είναι απόλυτα ξεκάθαρο - ακόμα και στη γαλλική έκδοση! - πως η τρίτη λέξη ξεκινά ως «Ha» και όχι «Ho». Επομένως, ποιο είναι το σπίτι που ξεκινά στην αγγλική από «Ha»; Το λεξικό δε βοηθά καθόλου. Καινούργιο πάλι μυστήριο και τούτο, όχι όμως τόσο βαθύ και δύσκολο κι επιπλέον σε καμία περίπτωση το μυστήριο γύρω απ' το οποίο θα καταλήξει κάποτε - μετά από ώρες - ετούτη η ανάρτηση. Ετούτο το νέο αίνιγμα απαντήθηκε τάχιστα, με μιαν απλή αναφορά στα πρωτότυπα Πούρα, όπου ο Ρασταπόπουλος λέει στον ήρωα ξεκάθαρα πως η ταινία του τιτλοφορείται «Haine d' Arabe», ον εστί μεθερμηνευόμενον ελληνιστί : Το Μίσος του Άραβα. Κι αν ως προς εκείνο το «d' Arabe» έχω τις αμφιβολίες μου, όσον αφορά δηλαδή στην ορθή απόδοση, αλλά και για να μη χαθούμε στη μετάφραση, το μίσος είναι μίσος και σε καμία περίπτωση το σπίτι, το σεράι ή το τσαρδί κανενός άραβα σεΐχη. Η αλήθεια αποκαλύπτεται με ακτινοβολία 100 watt, κάτι που δεν είναι δα κι ιδιαίτερα εκτυφλωτικό, αλλά φτάνει για τη δουλειά μας : ο σωστός τίτλος δεν είναι παρά «The Sheik's Hate». Το πρώτο μυστήριο τελειώνει εδώ κι εμείς χαμογελούμε με την ευτυχία του παιδιού, που 'μαθε επιτέλους να διαβάζει τ' όνομά του.

Αποκατάσταση σχέσεων Ρασταπόπουλου και Τεντέν
(και Μιλού) @ Πούρα του Φαραώ [ Casterman ]

Το δεύτερο, όμως, μυστήριο είναι εκείνο που με καίει περισσότερο και παραμένει ως τώρα άλυτο, παρά τις κοπιώδεις προσπάθειες που κατέβαλα. Τα υπόλοιπα είναι σκέτες οδοντόκρεμες και sudoku για να περνά η ώρα. Εν τη ρύμη της τεντένειας επικαιρότητας, λοιπόν, μαθαίνουμε για κάποιο ποδηλάτη Honorat, ο οποίος και τερμάτισε πρώτος σε μια διεθνή διοργάνωση. Κάθομαι τώρα - δουλειά δεν είχε ο διάολος - κι αναρωτιέμαι μοναχός μου : ρε συ, λες να ήταν υπαρκτό πρόσωπο, αυτός ο Honorat; Ποιος κάλος τώρα μ' έβαλε να το ψάχνω τούτο, τη στιγμή που μήτε η ταινία του Ρασταπόπουλου που προηγείται γυρίστηκε ποτέ, μήτε η Δημοκρατία της Πολδομολδαχίας ( Poldomoldaque ) που έπεται έχει καμία σύνδεση με τον πραγματικό κόσμο, ένας θεός γνωρίζει. Κάτι μέσα μου αντέδρασε αυθόρμητα, προς τούτη την κατεύθυνση. Ίσως γιατί η βλακώδης ατάκα του Honorat «κέρδισα αλλά την επόμενη φορά θα τα πάω καλύτερα» μου θύμισε κάτι απ' τον πρόεδρο του Εδεσσαϊκού κι απ' τις ασυναρτησίες που πετάει ο κοσμάκης, γενικά, όταν του χώνεις ένα μικρόφωνο στη μούρη. Μου φάνηκε, δηλαδή, πολύ χαζό για να μην είναι αληθινό!

Τώρα, όποιος γυρίζει μυρίζει, λέει μια παροιμία, αλλά το θέμα δεν είναι αν μυρίζεις αλλά τι μυρίζεις ή αν βρωμάει. Ψάξε-ψάξε μπορεί να μην έλυσα το πρόβλημα του Honorat, ανακάλυψα ωστόσο πως δεν είμαι ο πρώτος αργόσχολος στον κόσμο, που προβληματίστηκε μ' αυτή την άχρηστη πληροφορία. Λοιπόν, παρά το γεγονός πως η ατάκα, γενικά, κυκλοφορεί (ή κυκλοφορούσε) σχετικά συχνά για το επίπεδο ασημαντότητάς της, για τον Honorat δεν υπάρχει η παραμικρή πληροφορία. Θα τα 'χα παρατήσει, ήδη απ' την αρχή, αν δεν έπεφτα σε τούτον τον αχαΐρευτο, ο οποίος επιμένει ότι στο Μουσείο του Hergé ισχυρίζονται πως η όλη φάση βασίζεται σ' αληθινή ιστορία. Το Μουσείο του Hergé βρίσκεται κάπου στα βοριο-ανατολικά των Βρυξελών, στην περιοχή Louvain-La-Neuve , δίπλα σ' ένα χωράφι λαχανάκια, και το πρώτο πράγμα που έκανα είναι να τους βρω στο Facebook και να τους στείλω μήνυμα. Αυτό πριν δυο μήνες. Ακόμα περιμένω. Μπορεί να φταίνε τα γαλλικά μου ή μπορεί να 'ναι απλά μαλάκες. Ή μπορεί και ν' ανακάλυψαν πως, τελικά, η όλη φάση δε βασίζεται σ' αληθινή ιστορία και ντρέπονται να μ' απαντήσουν.

Δεν έχω ιδέα από πού ...

Ψάξε-ψάξε κι άλλο πέφτω κάποτε κι εδώ , όπου ο Hergé επαναλαμβάνει το ίδιο ακριβώς περιστατικό, στις περιπέτειες των Jo, Zette et Jocko. Ξεγελιέμαι και νομίζω πως η επανάληψη είναι σημάδι επαλήθευσης, πράγμα που με κάνει να σκυλιάσω και να μου βγάλω τα μάτια μου, σκυμμένος με τις ώρες μπροστά στην οθόνη. Αν αφιέρωνα την ίδια ενέργεια προκειμένου να κερδίσω χρήματα, δε θα 'μουν στο Ταμείο Ανεργίας, κάθε καλοκαίρι. Παρόλα αυτά, τζίφος! Εδώ ο Honorat, εκεί ο Honorat, πουθενά ο ευλογημένος. Για κάποιο λόγο, ωστόσο, η αμήχανη ατάκα του Honorat γίνεται μάλλον αγαπητή κι είναι φανερό ότι ο κόσμος τη χρησιμοποιεί, ώστε να διανθίζει το λόγο του. Παραδείγματα εδώ , εδώ , εδώ κι εδώ . Από τα προηγούμενα γίνεται φανερό πως, πέραν των τεντενόφιλων, ιδιαίτερη χρήση παρουσιάζεται στους ποδηλάτες, οι οποίοι μάλλον δεν ξέρουν απαραίτητα την προέλευσή της. Εννοείται πως έστειλα μήνυμα και σ' έναν από τους προηγούμενους. Ακόμα περιμένω και πάνε δυο μήνες. Ίσως να φταίνε τα γαλλικά μου, ίσως πάλι να 'ναι κι αυτός μαλάκας. Ίσως πάλι να εργάζεται στο Μουσείο του Hergé.

Κάποια στιγμή, καταλήγω σε τούτο το αναπάντεχο forum , όπου ένας θαμώνας αποδίδει τη ρήση σε κάποιον Eddy Merckx. Παίρνω τα πάνω μου, για λίγο ο σφυγμός μου χτυπάει γρηγορότερα. Λεώ νάτο, δε μπορεί, βρήκα επιτέλους ό,τι γύρευα. Να δεις που τούτος ο καθόλα πραγματικός Eddy στάθηκε το καλούπι, προκειμένου να γεννηθεί ο επινοημένος Honorat και σε λίγα κλικ απόσταση κρύβεται η πολυπόθητη απάντηση στις προσευχές μου. Αναζητώ τον Eddy στα κατάστιχα της google : ο άνθρωπος ήταν όντως Βέλγος, ήταν όντως ποδηλάτης, αλλά γεννήθηκε το... 1945, που πάει να πει πως όταν ο Hergé επανασχεδιάζε το Λωτό, ο Eddy κατουρούσε ακόμη το κρεβάτι του. Το πιθανότερο είναι πως ο Merckx διάβασε κάποτε Τεντέν, γούσταρε την ατάκα και την υιοθέτησε, για να κάνει την παρέα να ξεκαρδίζεται και τα κορίτσια να πέφτουνε στην αγκαλιά του. Αδιέξοδο και πάλι κι ίσως για πάντα, καθώς ομολογώ την βαρέθηκα πια την ιστορία αυτή.

Γράφοντας ετούτες τις γραμμές έκανα μερικές τελευταίες προσπάθειες. Η κακή τύχη με οδήγησε σε μία φρούδα ελπίδα, ακόμη : ένα φυλλάδιο μιας κάποιας ραδιοφωνικής απόδοσης του Μπλε Λωτού. Στην τρίτη σελίδα, παρουσιάζεται η διανομή των ρόλων της θεατρικής ομάδας, όπου ένας Pierre-το-κέρατό-του, μέσα σ' όλα αποδίδει και τη φωνή κάποιου Lucien Honorat! Αναθαρρημένος, αλλά κάπως συγκρατημένος μετά τις απανωτές ήττες, βάνω μπροστά την αναζήτηση κι ετούτου του Lucien, αλλά φαντάζομαι μαντέψατε ήδη τ' αποτελέσματα. Αν εξαιρέσεις έναν μαυρούκο από την Αϊτή, στο Facebook, ο οποίος μοιάζει να 'χει βγάλει τη φωτογραφία προφίλ απ' το πουλί του, ο ποδηλάτης Honorat γλιστράει σα Φαντομάς ή σαν το χέλι, από κάθε προσπάθεια αποκάλυψης.

Αν, τώρα, ρωτήσει κανείς σας τι θυμάμαι από το Μπλε Λωτό, τι μου 'κανε περισσότερη εντύπωση βρε αδερφέ, θα είναι τα δύο ετούτα : πρώτον, ότι παρότι ο λωτός είναι μπλε το εξώφυλλο είναι κατακόκκινο και, δεύτερον, πως ψάχνοντας τον Honorat σπατάλησα τόσες ώρες πολύτιμης κι ανεπίστρεπτης ζωής, ώστε αν τις έβαζα κολλητά θα πέθαινα τρεις μέρες αργότερα. Υπερβάλλω, βεβαίως, κι η αξία του Λωτού είναι θέμα για ξεχωριστή συζήτηση. Αλλά λήξ' το επιτέλους, να πάμε καμιά φορά σπίτια μας ...