Η "ΠΑΡΕΑ ΤΩΝ 5" είναι ίσως ο βασικότερος λόγος, που ευχαριστώ το Θεό για το περιοδικό ΜΠΛΕΚ, αφού κι η στραβή Μαρία γνώριζε πως το ΑΓΟΡΙ ήταν πάντα πολύ πιο hard-rock και cool. Φυσικά, οι "5" δεν ήταν παρά μια στιγμή στην πορεία του Μπλεκ, μια μικρή στιγμουλίτσα η οποία κάποτε ξεκίνησε και κάποτε τελείωσε. "Δυστυχώς" λέγω, καθόσο ο ίδιος ο Μπλεκ ήταν ένας από τους πιο ξενέρωτους-ever ήρωες, που πέρασε από τα χρονικά του "Διαβάζω ότι να 'ναι, γιατί είμαι 8 χρονών". Τόσο ξενέρωτος ώστε αν ήταν αρτοποίημα θα ήταν παξιμάδι. Δυσκολεύεσαι ακόμα και να τον πεις ήρωα. Περισσότερο, φέρνει στο μυαλό αποτυχημένο κιθαρίστα των Europe ή την Αλίκη Βουγιουκλάκη με ποντίκια. Δε θα 'ταν καλύτερα - δε θα ντρεπόμασταν λιγότερο; - αν ζητούσαμε απ' το περίπτερο το "ΠΑΙΔΙ ΠΑΝΘΗΡΑΣ";;; Το παιδί που τα έσπαγε και ήταν σταθερά το πρώτο πράγμα που διάβαζαμε και μας έφερνε πιο κοντά στον αραβικό πολιτισμό, καθώς ξεκινούσαμε την ανάγνωση ΠΑΝΤΑ από τις τελευταίες σελίδες;;; Αν λοιπόν με ρωτούσατε "Ποια είναι η αγαπημένη σου στάση;" ή "Γιατί τα συσκευασμένα ντοματίνια δεν είναι τόσο νόστιμα, όσο τα ντοματίνια του θείου Κώστα, από το Άργος;", προφανώς δε θα σας απαντούσα γιατί θα ήταν παντελώς άσχετες ερωτήσεις. Αν όμως με ρωτούσατε "Για ποιο πράγμα ακριβώς θα μετάνιωνες περισσότερο, αν το Μπλεκ δεν είχε εκδοθεί ποτέ;" η απάντησή μου - με εξαίρεση το cult και πέραν σύγκρισης Πανθηρόπαιδο - θα ήταν σταθερά η ίδια κι η ίδια, δηλαδή η ομολογία της εισαγωγικής μου φράσης. Προφανώς για τον ίδιο ακριβώς λόγο, πήρα μια μέρα τα δυο μου δάχτυλα (δείχτη και αντίχειρα) κι απέσπασα τις σελίδες των "5" από τα πρωτότυπα τεύχη του Μπλεκ (μεγίστη μαλακία φυσικά, που δεν κράτησα ολόκληρο το περιοδικό - περνούσα τότε και-καλά-σφοδρή φάση ωρίμανσης!) και τις φυλάω ακόμα προσεκτικά μέσα σε ντοσιέ με σελοφάν, υπό κανονικές συνθήκες πίεσης και θερμοκρασίας.
Η "Παρέα των 5" είναι συνώνυμο της δροσιάς, του καλοκαιριού και της θάλασσας (ακόμα κι όταν ο καιρός βαραίνει και μας κάνει νερά). Ταυτίζεται όχι με την αφελή παιδικότητα του ΠΟΠΑΫ ή του ΣΕΡΑΦΙΝΟ, αλλά μ' εκείνη την παιδικότητα, που παραδίδεται σιγά-σιγά στην εφηβεία. Οι χαρακτήρες δεν έχουν καμία σχέση με τα χαζοχαρούμενα ΣΤΡΟΥΜΦΑΚΙΑ ή τον BENOÎT BRISEFER του PEYO ("ΠΙΚΟΣ Ο ΤΡΟΜΕΡΟΣ", στα ελληνικά - αν έχετε το Θεό σας!), καθώς οι χαρακτήρες δεν παρασύρονται από τις συγκυρίες, έρμαιοι όπως ένα παιδί, αλλά παίρνουν πρωτοβουλίες κι αναλαμβάνουν ευθύνες. Οι "5" - δηλαδή, οι 4 καθότι ο Ντάγκο είναι ένα κωλόσκυλο του κερατά, που δε στρώνει τον κώλο του σ' ένα μέρος - είναι ο πρωτο-μούστακος έφηβος, δηλαδή το μετά-παιδί που έχει αποκτήσει πια αρκετή αυτοσυνειδησία, ώστε απαιτεί να το αντιμετωπίζεις σαν ενήλικα, γυρεύοντας τη θέση του στον κόσμο.
Ωστόσο, ακόμη κι αυτές οι καλά δουλεμένες λεπτομέρειες, έχουν τα δικά τους εσωτερικά όρια, καθώς οι χαρακτήρες των πρωταγωνιστών, ποτέ δεν αποκτούν περισσότερο βάθος απ' όσο χρειάζεται (όπως πχ. ο ΘΟΡΓΚΑΛ ή ο ΚΟΡΤΟ ΜΑΛΤΕΖΕ), ώστε να πάψουν να παραμένουν comic-σικοί, δηλαδή κωμικοί κι αυθόρμητοι. Το γεγονός, πάντως, ότι οι χαρακτήρες των 4 + 1 είναι καλά δουλεμένοι και πειστικοί, οφείλεται - το πιθανότερο - στις λογοτεχνικές τους καταβολές, καθώς δηλαδή προϋπήρχαν ως βιβλία για τους μικρούς μας φίλους, των οποίων τα comics δεν αποτελούν παρά ελεύθερες αποδόσεις και διασκευές. Το γεγονός δε ότι βαθαίνουν όσο πρέπει και όχι περισσότερο είναι σοφή επιλογή, καθώς το comic προορίζεται προφανώς για να σε διασκεδάσει κι όχι για να σε κάνει να σκάσεις για την καταγωγή και το πεπρωμένο του ανθρώπου, όπως κάθε φορά που διαβάζεις το λογαριασμό της ΔΕΗ.
Εδώ, φυσικά, δε θα κάνω μνεία σε όλη τη σειρά - που δεν είναι και ιδιαίτερα μεγάλη - αλλά μονάχα στις τρεις ιστορίες, που γνώρισα και αγάπησα, μέσω του Μπλεκ.
1 - Ο ΘΕΟΣ ΤΩΝ ΙΝΚΑΣ - Και πήδηξε ο μικρός θεός...
 |
| Από κάποιο τεύχος του Μπλεκ. Συγκίνηση! |
Ευθύς αμέσως, παραθέτω ένα ολοσέλιδο της ιστορίας και στο καπάκι θα προβώ σε άτακτο σχολιασμό...
 |
| 1 + 1 + 1 + 1 + 1 = 5 |
Δεν χρειάζεται πολύ ώρα ή πολλές γνώσεις, για να καταλάβει κανείς ότι το πενάκι του ΒΕΡΝΑΡΔΟΥ DUFOSSÉ είναι υποδειγματικό, από πολλές απόψεις! Άριστες ανατομικές σχέσεις και θέσεις-στάσεις σωμάτων. Εξαιρετική συνέπεια φυσιογνωμιών, από καρέ εις καρέν - κάτι για το οποίο τρέφω ιδιαίτερη ευαισθησία, μαζί με το lettering.
Αλλά η κορυφαία του ικανότητα είναι η παρακάτω: δεν υπάρχει ούτε ένας ήρωας, ο οποίος να στέκεται κάπου αδιάφορος, σα συμβατική, σχεδιαστική υποχρέωση ή βάρος. Παρά, καθείς με την τρέλλα του, συμπεριφέρονται όλοι - σχεδόν παντού - σύμφωνοι προς την ιδιαίτερη προσωπικότητά και τα χούγια τους. Εδώ ο Dufossé υποδεικνύει μια άριστη ικανότητα: άλλοτε με μια γκριμάτσα, άλλοτε με μια κίνηση του χεριού ή μια στάση του σώματος, άλλοτε μ' ένα βλέμμα. Έτσι, απλά, δίχως σεναριακούς πλατειασμούς αλλά με περισσή λιτότητα (σχεδόν δωρική) αναπτύσσονται στην εντέλεια όλοι οι χαρακτήρες, από την πρώτη σελίδα - κι αν θέλουμε να το τραβήξουμε ακόμη περισσότερο, σχεδόν από το πρώτο καρέ, τα πάντα έχουν ήδη μπει στη θέση τους. Απλά εξαιρετική δουλειά!!!
Τα σώματα βρίσκονται σε μια διαρκή κίνηση, με εσωτερική ένταση, έναν ανεξάντλητο δυναμισμό, γεμάτα σφρίγος, δροσιά κι ενέργεια. Κι εδώ ο Dufossé τα καταφέρνει άριστα, να αποδώσει τη φρεσκάδα μιας νεανικής περιπέτειας. Αντίθετα από τον Μαντ Νόρτον, όπου υπήρχε μια καλοδουλεμένη θεατρικότητα των σωμάτων ώστε να μην εκπίπτει η φυσικότητα, εδώ τα σώματα υπερβάλλουν, στα όρια του θεατρινισμού. Κι ωστόσο, αυτή η ρήξη με το μέτρο δεν γίνεται εμετική, όπως στις τεχνικές κλισέ των αμερικάνικων υπερηρώων, όπου δεν εξυπηρετούν παρά το θέαμα και τίποτε περισσότερο. Αν βγάλεις το κεφάλι απ' τον έναν σουπερ-ήρωα και το κολλήσεις σε κάποιον άλλο, δε θα καταλάβει κανείς τη διαφορά: ίδια μπράτσα, ίδια μπούτια, ίδια κατσαρά μαλλιά. Στους "5" όμως, η ευρωπαϊκή κουλτούρα καταδεικνύει για πολλοστή φορά την ανωτερότητά της: τα σώματα "εκτροχιάζονται" απ' το τυπικό, γιατί εξυπηρετούν αλλού την προσωπικότητα του φέροντα κι αλλού αυτή καθαυτή τη δράση. Να το πω κι αλλιώς: η υπερβολή είναι συστατικό κομμάτι της δημιουργίας κι όχι αξεσουάρ που επιβάλλει η μόδα ή πλαφόν που επιβάλλει η συνήθεια κι η καλλιτεχνική οκνηρία.
 |
| Απολαμβάνουμε συνέπεια: ο καθένας ασχολείται με την ιδιαίτερη κλίση του, σε άκρα συμφωνία με τις συμπεριφορές που παρατηρήσαμε στα προηγούμενα καρέ... |
Αν μας εκβίαζε τώρα κανείς να βρούμε, ντε-και-καλά, κάτι αρνητικό, θα μπορούσαμε να παραδεχτούμε ότι τα καρέ είναι τόσο πυκνογραμμένα, γεμάτα λεπτομέρειες που συχνά καβαλάνε και τα γειτονικά καρέ, ώστε η σελίδα μοιάζει βαρυφορτωμένη κι ίσως κουραστική στο μάτι και την ανάγνωση. Επειδή όμως μιλάμε για τις (αναγκαστικά) φτηνές προδιαγραφές ενός λαϊκού, εβδομαδιαίου περιοδικού της δεκαετίας του '80, τότε οι παρατηρήσεις αυτές έχουν βάση, πιθανότατα, αλλού και όχι στο comic καθαυτό. Αν οι σελίδες ήταν εκτυπωμένες στο μεγαλύτερο σχήμα ενός αυτόνομου comic, όπως πχ. ο Αστερίξ, τότε το μάτι μπορεί να χόρταινε από τον πλούτο, αντί να κουράζεται. Αν οι σελίδες ήταν όλες έγχρωμες κι όχι 2-2 εναλλάξ, ίσως οι λεπτομέρειες αναδεικνύονταν αντί να ισοπεδώνουν τη σελίδα. Ήδη, στο παραπάνω έγχρωμο απόκομμα από το Μπλεκ, η διαφορά είναι περισσότερο κι από εμφανής. Φανταστείτε τώρα, αν αντί για τα φτηνά χαρτιά και μελάνια, είχαμε το ίδιο ακριβώς εκτυπωμένο με πλούσια και ζωντανά χρώματα, πάνω σε χαρτί καλής ποιότητας (και φυσικά ΜΑΤ, ΜΑΤ, ΜΑΤ!!! κι όχι εκείνες τις γυαλιστερές μαλακίες, που αλλάζεις στο κρεβάτι όλες τις δυνατές στάσεις, μέχρι να βρεις εκείνη τη μοναδική γωνία 0,05 ακτινίων, όπου το πορτατίφ δεν ξαμολάει ορδές φωτονίων καραντάν πάνω στο οπτικό σου νεύρο!). Εντάξει, το φανταστήκατε;; Όχι ε; Ε καλά κι εμείς χεστήκαμε...
 |
| Παλαιοπωλείο, βράδυ, παράνομα, με την αγαπημένη σου παρέα: το φετίχ κάθε πιτσιρικά!!! |
Υστερόγραφο 2019
Μα καλά, πού πήγαν τα νούμερο 2 και 3;; Τα σχολίασα ποτέ και πήγαν άκλαφτα από την κλασική διακοπή ρεύματος, η οποία καραδοκεί ένα δευτερόλεπτο και μισή σκέψη πριν απ' το πολυπόθητο save, ή το ξέχασα εντελώς με παντελώς;; Πω ρε φίλε, γι' αυτό δε με διαβάζει κανείς! Όχι γιατί γράφω μαλακίες, αλλά πρωτίστως γιατ' είμαι ασυνεπής!
