ΜΕΡΟΣ 3ο - Η Βελγική Σχολή σέρνει καράβι...

Εντάξει, σε αυτό το τρίτο μέρος θα είμαι λιτότατος και στο 4ο θα ολοκληρώσω. Νοηματικά, εννοώ. Παρακάτω, σας εκθέτω δύο απόπειρες του Jacobs με βαπόρια...

Η Κίτρινη Σφραγίδα
[Εκδ. ΜΑΜΟΥΘΚΟΜΙΞ]

Ο Πάπυρος του Μανέθωνος
[Εκδ. ΜΑΜΟΥΘΚΟΜΙΞ]

Απολαύστε, τώρα, και μερικά βαποράκια από το πενάκι του HERGÉ...

Ο Τεντέν στο Κογκό
[Εκδ. Μ.ΨΑΡΟΠΟΥΛΟΥ & ΣΙΑ]

Ο Τεντέν στην Αμερική
[Εκδ. ΜΑΜΟΥΘΚΟΜΙΞ]

Στη Χώρα του Μαύρου Χρυσού
[Εκδ. Anglo-Hellenic Agency]

Στη Χώρα του Μαύρου Χρυσού
[Εκδ. Anglo-Hellenic Agency]

Cigars of the Pharaoh
[Εκδ. MAMMOTH]

Προσωπικά, θεωρώ ότι ο σχολιασμός είναι περιττός. Αν κρατήσουμε, ως εξαίρεση, μονάχα μια ελάχιστη παρατήρηση για το φανερά απλοϊκότερο σκαρί, του πρώιμου "ΤΕΝΤΕΝ ΣΤΗΝ ΑΜΕΡΙΚΗ", οι ομοιότητες ως προς τα υπόλοιπα στοιχεία Jacobs και Hergé είναι σιχαμερά καταφανείς. Θες η τεχνοτροπία της θαλάσσιας επιφάνειας, θες η καθαρότητα σχεδιασμού των πλοίων, θες η ποιότητα, η πυκνότητα και η κλίση των νεφώσεων, όπου υπάρχουν, τι να πρωτο-κουτσομπολέψεις ;;;

Στα σχόλια της ΜΑΜΟΥΘΚΟΜΙΞ για τον E. P. Jacobs, βέβαια, αναφέρεται με κρυστάλλινη διαύγεια:

"Κατά τη διάρκεια του πολέμου, ο Jacobs γνώρισε τον Hergé, ο οποίος εκείνη την εποχή ξαναδούλευε πάνω στις πρώτες ιστορίες του "ΤΕΝΤΕΝ", για μία πιο περιληπτική επανέκδοση. Γι' αυτό και είχε τρομερή δουλειά.

Έτσι το 1944 προσλαμβάνει τον Jacobs σαν πρώτο βοηθό του. Η δράση πολλών ιστοριών έπρεπε να συμπτυχθεί και να γίνουν πιο επίκαιρα τα φόντα στις εικόνες. Ο Jacobs βοήθησε τον Hergé γι' αυτά τα δύο σημεία, στις ιστορίες: "Ο ΤΕΝ-ΤΕΝ ΣΤΟ ΚΟΝΓΚΟ", "Ο ΤΕΝΤΕΝ ΣΤΗΝ ΑΜΕΡΙΚΗ" και "ΜΠΛΕ ΛΩΤΟΣ". Στη συνέχεια δούλεψε για τις καινούργιες ιστορίες: "ΟΙ ΕΠΤΑ ΚΡΥΣΤΑΛΛΙΝΕς ΣΦΑΙΡΕΣ" και "Ο ΝΑΟΣ ΤΟΥ ΗΛΙΟΥ". Σαν ανάμνηση αυτής της εποχής ο Hergé αποθανάτισε τον Jacobs σαν μούμια, στο εξώφυλλο της ιστορίας "ΤΑ ΠΟΥΡΑ ΤΟΥ ΦΑΡΑΩ".

Από αυτή την οπτική και την προοπτική, ίσως να μην ήταν διόλου άστοχο, αν υποψιαζόμασταν καχύποπτα ότι η θάλασσα, στο τελευταίο καρέ του "ΤΕΝΤΕΝ ΣΤΗΝ ΑΜΕΡΙΚΗ" (όπου πάει ο καραγκιόζης ο Hergé και μου μοστράρει την αφεντο-τζίφρα του, μη χέσω), έχει ολοκληρωθεί δια χειρός Jacobs, δηλαδή του ιδίου της θάλασσας του "Μανεθώνειου Παπύρου". Επειδή όμως η "κακιά γλώσσα", εδώ το 'χει ν' αρχίσει να ξερνά φαρμάκι και για ένα σωρό άλλα, κατά παντός υπευθύνου και του κάθε αφεντικού που εκμεταλλεύεται τους υπαλλήλους του, ας λήξουμε εδώ κι ετούτη την ανάρτηση, ώστε να χωρίσουμε αγαπημένοι έως και την επόμενη συνάντησή μας (δηλαδή, σε 5-10 λεπτά, από τώρα).

Υ.Γ. (1) : Χαριτολογώ φυσικά αφού, κατά βάθος και μέχρι τα πλάτη της επιφανείας, ο Hergé ήταν (και είναι) ένας από τους πρώτους και μεγαλύτερους έρωτες!!! Για τον εικαζόμενο ρατσισμό του, αν έχει βάση ή όχι, θα το εξετάσουμε ψυχραιμότερα αργότερα, σε άλλη ανάρτηση, καταλληλότερη και εκτενέστερη. Στο κάτω-κάτω, τι μας νοιάζουν εμάς όλα αυτά τα ταπεινά, τι στιγμή που ανήκουμε στη λευκή και καθαρή Άρια φυλή; Αυτές οι ευαισθησίες είναι για τους βρωμερούς σκυλάραπες, τους ταμ-ταμ-ταμ...

Υ.Γ. (2) : (Μ' αρέσει, που θα έγραφα λίγα) Όσον αφορά στην απότιση τιμής από τον Hergé στον Jacobs, στα "ΠΟΥΡΑ ΤΟΥ ΦΑΡΑΩ", δεν γίνεται μόνο στο εξώφυλλο, όπως αναφέρεται σε προηγούμενο σχόλιο...

...αλλά και σε καρεδάκι εντός της αφήγησης...

Cigars of the Pharaoh
[Εκδ. MAMMOTH]

Βέβαια, η έγχρωμη έκδοση που απολαύσαμε ως ολοκληρωμένο comic δεν ήταν παρά μια από τις πρώιμες ασπρόμαυρες (ή μαυρόασπρες) ιστορίες του Hergé, που δημοσιεύονταν στο "LE PETIT VINGTIÈME" σε συνέχειες, επανασχεδιασμένη κι επανεπεξεργασμένη. Έτσι, στο πρωτότυπο καρέ, ο Jacobs απλά τον πούλο...

Le Petit Vingtième [1933-34]