Monday, July 28, 2014

ΜΕΡΟΣ 2ο - Τον Μπλέικ κι αν τον πλένεις...

Μπλέικ: ο απόλυτος τζέντλεμαν. Δηλαδή, α-σεξουαλικός και τυπικός σα σφραγίδα πρωτοκόλου (αν και για τη σφραγίδα, πολλοί θα εξέφραζαν αντιρρήσεις). Στον "ΠΑΠΥΡΟ ΤΟΥ ΜΑΝΕΘΩΝΟΣ" όλοι τον νόμιζαν νεκρό. Στην "ΑΙΘΟΥΣΑ ΤΟΥ ΧΟΡΟΥΣ"... αναστήθηκε, κάπου ανάμεσα σε Βουτσά "Ξιπόλυτο Πρίγκηπα" και "Τον αράπη κι αν τον πλένεις". Παίρνεις ένα βέρο Λονδρέζο - κάτι σαν αρσενική Χιονάτη μ' άλλα λόγια - τον αφήνεις 2-3 μέρες στον ήλιο με μια κελεμπία και όπα! ως δια μαγείας, όλοι - ακόμα κι ο πιο πιστός του φίλος - τον περνάνε για ντόπιο φιστίκι, από δεκαεφτά γενιές αράπη. ΕΛΕΟΣ!!! Αλλά πάλι άσχετα είναι όλα αυτά, που γράφω. Τι θα γίνει πια με μένα;

Πάμε, λοιπόν, στις 2-3 παρατηρήσεις, κυρίως σχεδιαστικού-τεχνικού ενδιαφέροντος...

Στην "ΚΙΤΡΙΝΗ ΣΦΡΑΓΙΔΑ", κοντοστάθηκα για λίγο σε δύο σημεία. Στο ένα ήμουν λάθος και από εγωισμό... βαριέμαι να το θίξω. Θα θίξω όμως το άλλο. Στο παρακάτω [original] καρέ, παρατηρούμε μια φιγούρα στο βάθος, μέσα στη βροχή. Και μου δημιουργήθηκε η απορία: για ποιο λόγο ένας σχεδιαστής να σκιτσάρει κάποιον μες στη βροχή, με γραμμές αντίθετες στη ροή της βροχής κι όχι παράλληλες προς αυτή;;; Στο ένθετο καρεδάκι, έκανα ένα μικρό τεστ και προσέθεσα την ίδια φιγούρα αντεστραμμένη, προς σύγκριση.

Όλρικ, Η Κίτρινη Σφραγίδα
Η Κίτρινη Σφραγίδα
Εκδ. ΜΑΜΟΥΘΚΟΜΙΞ

Έτσι, μπορούμε να βγάλουμε τα εξής συμπεράσματα: κατά πρώτον, ότι λέω μαλακίες (το πιθανότερο) και κατά δεύτερον, ότι οι μαλακίες μου δε στερούνται μιας κάποιας βάσης (το πιθανότερο, επίσης). Όταν, ας πούμε, σχεδιάζεις μια φιγούρα σε δεύτερο ή τρίτο επίπεδο με γραμμές παράλληλες στη βροχή, επιτείνεις το αίσθημα της βροχόπτωσης. Πιθανότατα, ένας σχεδιαστής να προβαίνει σε αυτό το τέχνασμα, μονάχα στην περίπτωση εκείνη, όπου επιθυμεί να δηλώσει μια ραγδαία βροχή κι εδώ ο Jacobs μπορεί να μην έχει αυτό στο μυαλό του, αλλά απλά ένα εκνευριστικό ψιλόβροχο. Η αλήθεια είναι πως στη συγκεκριμένη περίπτωση η φιγούρα είναι αρκούντως μικρή ώστε οι τεχνικές λεπτομέρειες, που θίγω, να μην συντελούν και σε καμιά ιδιαίτερη ή αισθητή διαφοροποίηση.

[ Σχόλιο @ 11-6-17 : Παρατηρώντας ξανά σήμερα τις δύο φιγούρες, αισθάνομαι πως η αριστερή επιτείνει περισσότερο την εντύπωση του "είμαι μούσκεμα", παρά της βροχόπτωσης. Αντιθέτως, η δεξιά φιγούρα αφήνει μια εσάνς αντίθεσης. Γράφοντας, η φαντασία παρασύρεται ακόμη περισσότερο: Αριστερά, σκέφτομαι έναν ήρωα που θα εξουσίαζε τις δυνάμεις της βροχής ή του καιρού, θα τις καλούσε από ψηλά κι έπειτα - μέσα σ' ένα αλαζονικό ξέσπασμα γέλιου - θα τις εκτόξευε πάνω στους εχθρούς του, στα χαμηλότερα επίπεδα. Δεξιά, πάλι, δεν μπορώ να μην αναγνωρίσω ένα μισότρελο πλάσμα, που χοροπηδάει κόντρα στη μπόρα - οι γραμμές τις βροχής είναι σχεδόν κάθετες, ως προς αυτό - εκνευρισμένο ή τρομαγμένο απ' το νερό ή τις βροντές, σαν άλλο τέρας του Φρανκενστάιν. ]

Εξίσου πιθανό θα ήταν - μην ξεχνάμε ότι και οι σχεδιαστές είναι άνθρωποι - πχ. ο Jacobs, απλά, να βαρέθηκε και να αποτελείωσε τη φιγούρα τσακ-μπαμ, σύμφωνα με τη φυσική ροή, που έχει το χέρι ενός δεξιόχειρα. Εδώ υπάρχουν δύο αντιρρήσεις. Πρώτα απ' όλα, δε γνωρίζω αν ο Jacobs ήταν δεξιόχειρας. Μπορεί να ζωγράφιζε με το ρουθούνι, ξέρω 'γω; Ύστερα και γιατί, αν καθίσει κανείς και παρατηρήσει για λίγο τη λιλιπούτεια φιγούρα, θα διαπιστώσει ότι είναι αρτιότατη τεχνικά κι όχι μια πρόχειρη μουτζουρίτσα (αν εξαιρέσουμε, φυσικά, τα παράδοξα χέρια : το αριστερό μοιάζει με γάντι του μπέιζμπολ και το δεξί μ' εκείνες τις δαγκάνες του κώλου, που μαγκώνουν αρκουδάκια). Φυσικά κι ο Jacobs έχει αποδείξει περίτρανα την ικανότητά του στο πενάκι, αλλά ισχύει συχνά και το εξής: ένεκα που τα comics είναι μια συνεχής ροή εικόνων και, μάλιστα, υπό διαφορετικές προοπτικές διαρκώς, συμβαίνει - ουκ λίγες φορές - επιμέρους καρέ να μην ακολουθούν την ίδια αρτιότητα με τα υπόλοιπα. Κοινώς, είναι για τον πούτσο και είτε φτιάχτηκαν στο πόδι, είτε από κάποιο βοηθό, είτε στην Κίνα. Θα περίμενε κανείς, το λοιπόν, από ένα σκατο-φιγουρίνι της πλάκας και του φόντου, να υπόκειται στην ίδια επαγγελματική αδιαθεσία του καλλιτέχνη. Κι ωστόσο όχι εδώ, άκυρο. Εκτός κι αν έτυχε, αντί να πέτυχε.

Συγκλίνουν, λοιπόν, οι ειδικοί ότι η φιγούρα εξε-κι-επίτηδες σχεδιάστηκε, όπως σχεδιάστηκε κι εμείς θα πεθάνουμε κάποτε με την απορία, γιατί ο Jacobs σχεδίασε μια σκοτεινή φιγούρα, στο βάθος μιας βροχερής νύχτας, με γραμμές κάθετες και όχι παράλληλες στη ροή της βροχής. Κι ενώ κόσμος λοιμοκτονεί και λιμοκτονεί και δεν έχει να πληρώσει το παντεσπάνι του, εμείς καθόμαστε και σκάμε για μαλακίες.

[ Έπεται συνέχεια, γιατί αυτή τη φλυαρία μου, κάπως πρέπει να τη μετριάσω. Δεν μου αρκούν οι αναρτήσεις. ]

No comments:

Post a Comment