Είχα να επιστρέψω στην πάλαι ποτέ μεγάλη μου αγάπη, κάτι χρόνια. Εννοώ τα comics. Κάτι η κρίση, κάτι η ηλικία, κάτι η ηλικία της κρίσης, ένας θεός ξέρει. Πήρα, λοιπόν, να διαβάσω λίγο τα παλιά, αφού τα οικονομικά μου αντιδρούν κάπως, τελευταία, για καινούργια. Ξεκίνησα με... "ΑΝΤΙΡΙΞ & ΣΥΜΦΩΝΙΞ" (τραγικό ;), αλλά εδώ θα μιλήσω για τη θαυμαστή συνέχεια, που αφορά στους σιχαμερούς, κρυόκωλους, σκατο-φλεγματικούς αποικιοκράτες "ΜΠΛΕΪΚ & ΜΟΡΤΙΜΕΡ" του ανυπέρβλητου E. P. JACOBS...
[ Πάω να χτυπήσω ένα γκαφέ κι επανέρχομαι... ]
Λοιπόν, να τα ξεκαθαρίσουμε: άλλο πράγμα η ποιότητα του comic και άλλη εκείνη των ηρώων. Να μιλήσουμε στα ίσα: η ιστορία "Ο ΠΑΠΥΡΟΣ ΤΟΥ ΜΑΝΕΘΩΝΟΣ" και η συνεχειά της "Η ΑΙΘΟΥΣΑ ΤΟΥ ΧΟΡΟΥΣ" (Εκδ. ΜΑΜΟΥΘΚΟΜΙΞ) αποτελούν αδιαμφισβήτητα διαμάντια της τέχνης του comic !!! Είναι απολαυστικά από όποια άποψη και να τα εξετάσεις!
Θέτε σχεδιαστικά, θέτε σεναριακά, θέτε από εξυπηρέτηση πελατών και άψογο service; Ειδικά για όσους λατρεύουν τη λεγόμενη "καθαρή γραμμή" της Βελγικής Σχολής, υποκλίνεσαι με δάκρυα συγκίνησης, ακόμη κι αν είσαι 80 χρονώ γαϊδούρι! Η αποτύπωση των επιβλητικών αιγυπτιακών μνημείων αγγίζει τα όρια της σχεδιαστικής τελειότητας. Τα ολοσέλιδα καρέ, τα οποία μπολιάζουν την αφήγηση με την απαραίτητη φειδώ, ακριβώς εκεί που χρειάζεται, σου υποβάλλουν ασυνείδητα την αίσθηση - δεν είναι ντροπή να το παραδεχτείς - πως είσαι κι εσύ ο ίδιος κρυμμένος κάπου, σε μια σκοτεινή γωνιά του Αιγυπτιακού Μουσείου ή πως αγκομαχάς και ιδρώνεις σα γουρούνι, κάτω απ' τον ανελέητο ήλιο, στις παρυφές της θεόρατης πυραμίδας του Χέοπα.
Να μιλήσουμε για την αφηγηματική ροή; την πλοκή; το μυστήριο; Τα ζητήματα αυτά είναι τόσο δουλεμένα και τόσο τελειωμένα στο ολοκληρωμένο έργο, που η μόνη σου σκέψη αντικρύζοντας την τελευταία σελίδα του comic, είναι πώς θα γινόταν να κάνεις reset και να το ξεκινήσεις εκ νέου, με παρθενορραφή της μνήμης. Πώς θα γίνει να επαναλάβεις το ίδιο x1000, δίχως να χάσεις τον αρχικό ενθουσιασμό και την έκπληξη. Αλλά πάλι, δε θα ήταν υπερβολή να ισχυριστεί κανείς ότι δε χρειάζεται και ιδιαίτερη προσπάθεια για τούτο: όσες φορές και να επαναληφθεί η ανάγνωση (φυσικά, με την μεσολάβηση κάποιων μηνών ή ετών) το comic δε χάνει στο παραμικρό!!
Από την άλλη τώρα, οι δύο ήρωες Μπλέικ και Μόρτιμερ, αποτελούν το επιστέγασμα της Βρετανικής μαλακίας: χιούμορ κρυόκωλο και υποτιμητικό, νομιμόφρονες και φιλοβασιλικοί μέχρι το μεδούλι, κυκλοφορούν με μπλαζέ, αυτοκρατορικό υφάκι από χώρα σε χώρα σα να 'ταν τσιφλίκι τους, εξαντλούν δύο ολόκληρους τόμους δίχως να μιλήσουν σε γυναίκα, παρά μόνο για να της παραγγείλουν τσάι κι ωστόσο δεν είναι ούτε ομοφυλόφιλοι, ούτε (μάλλον) μισογύνηδες. Πιθανότατα πρόκειται για παντελώς ανέραστους τυπάκους και πολύ φοβάμαι, έτσι κολλαριστοί που περιφέρονται, ότι το βράδυ πριν ξαπλώσουν, τινάζουν τον πούτσο τους τρεις φορες μετρημένες, ευθυγραμμίζουν τις παντοφλίτσες τους και φοράνε διχτάκι στο μαλλί - παρ' ότι ο Jacobs, μάλλον από διακριτικότητα κι αξιοπρέπεια, αποφεύγει να τα σχεδιάσει όλα αυτά με ακρίβεια.
Αλλά ξέρετε τώρα τι θυμήθηκα; Για άλλο λόγο, ήθελα να γράψω αυτή την ανάρτηση! Πόσο φλύαρος πια, πόσο; Τέλος πάντων, στην επόμενη ανάρτηση θα συνεχίσω με εκείνο που πραγματικά γύρευα να κάνω: 2-3 σχόλια, πάνω στους τρεις πρώτους τόμους (όπως κυκλοφόρησαν στη χώρα μας), δηλαδή τους δύο που προανέφερα καθώς και την "ΚΙΤΡΙΝΗ ΣΦΡΑΓΙΔΑ". Τα λέμε σύντομα...
No comments:
Post a Comment