ΘΙΞΙΜΟ 1ο
Τα δείγματα της εκπληκτικής τέχνης του Jacobs απλώνονται αφειδώλευτα, σε όλη την έκταση των ιστοριών του. Κι ωστόσο, κάποια κάνουν ιδιαίτερη εντύπωση, δίχως απαραίτητα να είναι θεόρατα, ολοσέλιδα, επιβλητικά ή ό,τι άλλο. Μια από αυτές τις περιπτώσεις είναι η παρακάτω τετράδα καρέ, στα οποία αναπτύσσεται μια εξαιρετική ροή κίνησης, την οποία δε χορταίνω να χαζεύω ξανά και ξανά. Αν επρόκειτο για κινηματογράφο, θα μιλούσαμε για εξαιρετικό μοντάζ. Αν επρόκειτο για θέατρο θα μιλούσαμε για μια βαθιά δουλεμένη θεατρικότητα. Ειδικότερα, η σύνδεση δεύτερου-τρίτου καρέ, θα μπορούσε να διδάσκεται σε σχολές τέχνης. Το ύψος της τελειότητας είναι τέτοιο, ώστε προς στιγμήν ξεχνάς ότι παρακολουθείς ροή στατικών εικόνων κι αφήνεσαι σε μια πλάνη ροής κινούμενης εικόνας. Η επίτευξη μιας παραστατικότητας αυτού του ύψους ίσως να οφείλεται, σε κάποιο βαθμό, στην άλλη μεγάλη αγάπη του Jacobs, δηλαδή (τι άλλο από) το θέατρο. Ο ίδιος ήταν κάτι περισσότερο από απλός θεατής: ηθοποιός νωρίτερα και βαρύτονος αργότερα.
"Ο Πάπυρος του Μανέθωνος"
Εκδ. ΜΑΜΟΥΘΚΟΜΙΞ
ΘΙΞΙΜΟ 2ο
Είναι τραγικό, αλλά παρατηρούμε συχνότατα στα comics - ακόμα και τα σοβαρότερα εξ' αυτών - ένα συγκεκριμένο καραγκιοζιλίκι, το οποίο δεν ξέρω αν οφείλεται σε μαλάκυνση του σχεδιαστή, του lettering ή σε μαλακία της μετέπειτα διασκευής του έργου σε άλλη γλώσσα. Το τραγικό έγκειται στο γεγονός ότι μερικοί ανεκδιήγητοι και τυχάρπαστοι μπαμπουίνοι αγνοούν ετούτη την βαθιά αλήθεια: το lettering δεν είναι μια δευτερεύουσα αγγαρεία, δεν είναι μια δουλίτσα ποδαριού που θα τη βγάλει κάνας κλητήρας για χαρτζηλίκι! Το lettering είναι τέχνη από μόνο του! Ντύνει ένα κόμικ με ποιότητα αντίστοιχη της υψηλής ραπτικής: όπως ένας γυναικείος μπούστος μπορεί να εξυψώνεται σε έργο τέχνης, από ένα άριστα σχεδιασμένο φόρεμα, ή πάλι να υποβιβάζεται σε "βυζόμπαλο" από ένα φτηνιάρικο κι ακαλαίσθητο τσουβάλι, έτσι και το ίδιο το σκίτσο ενός κόμικ μπορεί να ολοκληρώνεται σε αυτόνομο έργο τέχνης, από την καλαίσθητη και σωστά επιμελημένη γραφή ή αντιθέτως να καταλήγει σε post-it ψυγείου, ανάμεσα στο τυρί, ρύζι, καφέ, γάλα, Καμπά. Παρακάτω: πώς ένα DRING μπορεί να σε κάνει να θες να πετάξεις ένα κόμικ στην ανακύκλωση...
Το σωστό DRING [αριστερά] και DRING για το μπούτσο [δεξιά]!
Και τα δύο σκίτσα, από τον "Πάπυρο του Μανέθωνος",
Εκδ. ΜΑΜΟΥΘΚΟΜΙΞ
Και τα δύο σκίτσα, από τον "Πάπυρο του Μανέθωνος",
Εκδ. ΜΑΜΟΥΘΚΟΜΙΞ
Ας δούμε τώρα τι ιδέα είχε ο μέσος Βέλγος-παύλα-Ευρωπαίος, της εποχής εκείνης, για το μέσο Έλληνα (πάλι της εποχής εκείνης, φαντάζομαι). Παρακάτω, παραθέτω καρεδάκια ή τμήματα καρεδακίων, όπου απεικονίζονται αντίστοιχα ένας Έλληνας υπάλληλος αεροδρομίου, δύο Αιγύπτιοι αξιωματούχοι, ένας Ινδός υπηρέτης και δύο εκπρόσωποι του Βρετανικού το-λευκό-που-ξεχωρίζει (αν και φαίνονται λίγο πιο κιτρινιάρηδες, καθότι το scanner μου είναι αντίστοιχο των οικονομικών μου - τι να σας εξηγώ τώρα).
"Ο Πάπυρος του Μανέθωνος"
Εκδ. ΜΑΜΟΥΘ COMIX
Χρειάζεται, τώρα, να σχολιάσουμε ότι ο βέρος Έλλην έχει ΑΚΡΙΒΩΣ ΤΑ ΙΔΙΑ ΧΡΩΜΑΤΑ με το βέρο... Αιγύπτιο!!;; Φάε Ευρώπη, γύφτο τσολιά, καραγκιόζη!! Το σχόλιο εδώ όμως - όπως ίσως βιαστούν πολύ να μου προσάψουν - δεν έχει ουδεμία σχέση με προσωπικό ρατσισμό, παρά θέτει τα πράγματα - για όσους έχουν άριες διαθέσεις - ακριβώς στις ορθότερες διαστάσεις τους: ο γύφτος, ο τσολιάς-αρβανίτης και ο καραγκιόζης-τουρκόσπορος είναι η Ελλάδα, που επιμένουν μερικοί να κρύβουν κάτω από το ευρωπαϊκό πατάκι, στην είσοδο. Αλλά εντάξει, τι λέω; τώρα πια έχουμε ασπρίσει σε... ανθρώπινα επίπεδα. Όσο χρειάζεται δηλαδή για να μοιραζόμαστε την ευρωπαϊκή αξιοπρέπεια, που ξεχειλίζει χειμαρρωδώς απ' τα ευρωπαϊκά μπατζάκια. Τραβώντας λιγάκι το φαίνεσθαι στα όρια του, μπορούμε να σκεφτούμε ότι ο... πολιτισμένος ασπρουλιάρης, έβαζε και την Ελλάδα στο ίδιο δευτεροκοσμικό ή τριτοκοσμικό τσουβάλι (αδίκως;), όπου φυσικά ο ίδιος είχε δικαιώματα τσιφλικίου, όπως ακριβώς ο Ινδός Ναζίρ περιφέρεται κουνώντας την ουρά του, σαν πιστός υπηρέτης κι όχι σαν πιστός ή ισότιμος φίλος. God save the Queen, slave the rest.
Από την άλλη τώρα, αν αφήσουμε τις αμπελοφιλοσοφίες στην άκρη, ο μέσος Έλληνας την εποχή εκείνη ήταν σε μεγάλο βαθμό έτσι ακριβώς, καθόσον και αφού η πλειονότητα ήταν άνθρωποι της εργατιάς, της βρώμας, της μετανάστευσης κι ήταν φυσικό το δέρμα να παίρνει κάτι απ' την ποιότητα του ήλιου, που κυκλοφορεί σ' ένα γιαπί, σ' ένα λιμάνι, σ' ένα εργοτάξιο. Μην κοιτάτε τώρα, που την έχουμε δει όλοι γραφείο, κλιματιστικό και ξυρισμένο μουστάκι.
Έτσι, λοιπόν, προκειμένου να εκθειάσουμε, για μια ακόμη φορά, το μεγαλείο της τέχνης του Jacobs: οφείλουμε να παραδεχτούμε ότι στο επίμαχο σκίτσο αναγνωρίζουμε ΟΝΤΩΣ το πρόσωπο ενός Έλληνα εποχής! Ο άνθρωπος, προφανώς, δεν ξεκινούσε να σχεδιάσει ο,τιδήποτε, αν δεν είχε πρωτίστως διεξάγει μια απαραίτητη, στοιχειώδη έρευνα. Για του λόγου το αληθές, παραθέτω αμέσως μερικές φωτογραφίες: μία του Τσιτσάνη σε νεαρή ηλικία, καθώς και μερικά αποκόμματα, από έργα του Τσαρούχη. Τα σχόλια δικά σας...
No comments:
Post a Comment