BLAKE & MORTIMER - Η Διαβολική Παγόδα...

Εντάξει, ας είμαστε ειλικρινείς: ο ορθός τίτλος είναι "ΔΙΑΒΟΛΙΚΗ ΠΑΓΙΔΑ" (Εκδ. ΜΑΜΟΥΘΚΟΜΙΞ). Όμως, το σενάριο είναι τόσο "ό,τι να 'ναι", που το ίδιο θα μας έκανε ακόμα κι αν το βαφτίζαμε "Η Διπολική Διαταραχή", "Η Κόρη Μου Η Σοσιαλίστρια" ή "Τι Είχες Γιάννη, Τι Είχα Πάντα". Στο κάτω-κάτω, η φράση "Διαβολική Παγίδα" θα μπορούσε να μπει ως τίτλος στο 99% των comic δράσης που κυκλοφορούν, καθώς παντού και πάντα υπάρχει ένας σατανικός κακός, που η σατανική δουλειά του είναι να στήνει, με σατανικό τρόπο, σατανικές παγίδες. Μια άλλη μικρή (σατανική) "απάτη" είναι αυτό το "Οι Περιπέτειες του Μπλέικ & Μόρτιμερ", καθώς το συγκεκριμένο τεύχος μονοπωλείται ξεδιάντροπα από το γλυκούλη - πλην όμως ασύστολο αυνάνα - Μόρτιμερ, όπου και αποδεικνύει ότι αν και μονογαμικός, δεν έχει πρόβλημα να συνάπτει εφήμερες σχέσεις και με έτερους παρτενέρ, σε οποιαδήποτε εποχή και ώρα. Αρκεί να 'ναι άντρες. Τέλος πάντων, ξεκινώντας την εικονογραφήγηση, το πιο πιθανό είναι πως ούτε ο ίδιος ο καλλιτέχνης δεν είχε ιδέα τι γύρευε να φτιάξει, οπότε σου λέει: θα βάλω ένα τίτλο μπαλαντέρ κι ό,τι να 'ναι, μέσα θα πέσω.

Τώρα, να πούμε την αλήθεια, αν εξαιρέσεις την αναποφασιστικότητα του Jacobs αν στην τέχνη του επιθυμεί το ρεαλισμό ή την ιλαροτραγωδία, πρέπει να παραδεχτούμε ότι σε αυτήν την ιστορία δίνει ρεσιτάλ φαντασίας. Όρεξη να 'χεις να διαβάζεις. Μην κοιτάτε, που εμείς στην εποχή μας έχουμε πάθει overdose από κάθε τρελή κι ασυνάρτητη κινηματογραφική φαντασίωση, οπότε δύσκολα εντυπωσιαζόμαστε πια. Αν ξεφυλλίσεις, όμως, το comic με αγνή, παιδική ματιά, θα μείνεις το ίδιο εντυπωσιασμένος σα να το διάβαζες πριν 50 χρόνια.

Όπως συνηθίζω θα είμαι... λιτός και σύντομος.

ΛΕΠΤΟΜΕΡΕΙΑ 1

Το έχω ξαναπεί, θα τα ξαναπώ και θα το φωνάζω επανειλημμένα: ΤΟ LETTERING ΕΙΝΑΙ ΤΕΧΝΗ ΜΕΣΑ ΣΤΗΝ ΤΕΧΝΗ ΚΙ ΟΧΙ ΣΗΜΕΙΩΜΑ ΜΕ ΜΑΓΝΗΤΑΚΙ ΣΤΟ ΨΥΓΕΙΟ "ΝΑ ΠΑΡΩ ΚΕΦΑΛΟΤΥΡΙ ΚΑΙ ΠΙΠΕΡΙΕΣ ΦΛΩΡΙΝΗΣ"!!! Ήμαρτον πια με τους Έλληνες καραγκιόζηδες, που παίρνουν εκεί ένα μαρκαδοράκι και γράφουν σαν να γράφανε στο θρανίο τους καφρίλες ή στίχους του Παντελίδη (που είναι το ίδιο). Το Lettering πρέπει να γίνεται από άνθρωπο, με επαρκή καλλιτεχνική αντίληψη και το έχω θίξει απ' τις πρώτες μου αναρτήσεις. Αλλά δε φταίει αυτός, που κάνει τη μαλακία. Φταίει αυτός, που τον βάζει σ' αυτή τη θέση. Η ΜΑΜΟΥΘΚΟΜΙΞ φέρει ακέραια την ευθύνη, καθώς φιλοδοξεί να παρουσιάζεται σα μια δύναμη στον ελληνικό χώρο. Το να επιτρέπεις τέτοια κακότεχνα ορνιθοσκαλίσματα είναι το λιγότερο αντι-επαγγελματικό. Είπα.

Δαι Θα σασ χριαστούμαι κσανά! Φέβγωντας, παιράσται απώ τω λωγηστίριω.
[ Δεξιά : η πρωτότυπη γραφή, από κάποια αγγλική έκδοση ]

ΣΥΜΒΟΥΛΗ: Το να γράφεις πρόχειρα και στο γόνατο, δε σημαίνει απαραίτητα ότι δίνεις την εντύπωση συνθήματος, χαραγμένου στην πέτρα, αλλά μόνο την εντύπωση της δικής σου προχειρότητας και βιασύνης. Από τα λίγα γαλλικά του πρωτότυπου, που πλαισιώνουν το κύριο θέμα, παρατηρούμε ότι το στιλ γραφής κάθε άλλο παρά κακότεχνο και προχειροφτιαγμένο είναι. Απ' το "TIRANI" και το "VIV LE..." γίνεται φανερό ότι ο Jacobs γράφει με επιμέλεια. Επιλέγει την ανορθογραφία και την ασυμμετρία μεγέθους και θέσης των χαρακτήρων, για να δώσει το αίσθημα που επιθυμεί και σε καμία περίπτωση τον άθλιο γραφικό χαρακτήρα. Ο υπεύθυνος του Lettering θα έπρεπε να είναι, τουλάχιστον, συνεπής ως προς την πρόθεση του πρωτότυπου. Ήττα.

ΛΕΠΤΟΜΕΡΕΙΑ 2

Τι συμβαίνει όταν ο καλλιτέχνης βαριέται να σχεδιάσει; ε; τι συμβαίνει; τι; ε; τι; Συμβαίνει το παρακάτω γραγικό...

Όσο σου παίρνει να διαβάσεις αυτή τη σελίδα,
σου παίρνει όλο το υπόλοιπο comic μαζί!!

ΛΕΠΤΟΜΕΡΕΙΑ 3

Είναι γνωστό ότι Hergé και Jacobs δεν πολυσχεδιάζουν γυναίκες. Ο Jacobs βέβαια το παραξηλώνει. Συνήθως, θα τις δεις στην πρώτη σελίδα, όπου η δράση ξεκινάει σε σταθμούς, πλατείες και γενικά δημόσιους χώρους, αλλά και παλι σαν καρικατούρες από μακρινή απόσταση. Σε αυτό το τεύχος, ωστόσο, υπάρχουν δύο χτυπητές εξαιρέσεις, η καθεμία για ξεχωριστό λόγο. Η πρώτη - κι αδιάφορη - αφορά στη διάσωση μιας πριγκιποπούλας, κάπου στα μισά της ιστορίας και τα λοιπά, και τα λοιπά και άντε γεια. Η δεύτερη, όμως, είναι όλα τα λεφτά, όπου ο Jacobs κατ' εξαίρεση βάζει μια νοσοκόμα - μια απλή, περαστική κομπάρσα δηλαδή - σε πρώτο πλάνο!!! Λες τώρα κανά φετίχ με τις νοσοκόμες; Δε μας ενδιαφέρουν, φυσικά, τα προσωπικά του καθενός. Εκείνο που μας ενδιαφέρει είναι η αναπάντεχη κατάληξη της ελληνικής μετάφρασης! Να χτυπιέσαι μέχρι δακρύων!!! Παρατηρείστε απλά το όλο υπονοούμενο βλέμμα της νοσοκόμας, μετά την ατάκα που προηγείται!!! :D

ΑΔΕΛΦΗ - Χμμ, μάλλον θ' αργήσω να σχολάσω σήμερα!

Να είμαστε ειλικρινείς; Η νοσοκόμα θυμίζει περισσότερο τραβεστί, παρά γυναίκα εκ γενετής. Άβυσσος η ψυχή του Jacobs, καθότι έχει αποδείξει - στις λίγες περιπτώσεις, που σχεδιάζει γυναίκες - ότι μπορεί να τις καταφέρει πολύ όμορφες και κομψές (βέβαια, λίγο High Society, αλλά μη μπλεχτούμε τώρα με την πάλη των τάξεων). Η συγκεκριμένη τραβεστί, ωστόσο, κάτι μου θύμιζε. Φαγώθηκα να θυμηθώ τι μου θύμιζε. Τελικά, θυμήθηκα...

"ΑΠΟΣΤΟΛΗ ΕΚΤΟΣ ΕΔΡΑΣ" [RED HEAT] με ΣΒΑΤΖΕΝΕΓΚΕΡ και ΜΠΕΛΟΥΣΙ:
Ένας κακός άνθρωπος με περούκα, πολύ-πολύ πειστικός. Το τελειότερο
απ' όλα είναι το φρύδι, ΤΟ ΦΡΥΔΙ!!! Copy paste!!! Τραγικό!!!

Αυτά για σήμερα. Καλή σταδιοδρομία σε όλες, όλους και όλα...