Thursday, August 14, 2014

SONY AEGIRSSON...

Το καταξιωμένο δεν έχει χρεία κριτικής, μήτε θετικής, μήτε ενάντιας. Από την άλλη πάλι κι εμάς τι μας νοιάζει;; Κριτικάρουμε όχι γιατί πρέπει ή γιατί είναι σωστό, ούτε καν γιατί το επιθυμούμε. Κριτικάρουμε, απλά και μόνο, γιατί μπορούμε και γιατί είμαστε αρκετά αγνοί κι αυθόρμητοι, ώστε να το κάνουμε! Αμ πώς, αφού κι εφόσον!

Α ναι, για το comic τώρα! Τι να πρωτοπεί κανείς;! Δεν υπάρχουν λόγια ικανά ή επαρκή, για τη μαγεία με την οποία μπολιάζονται αισθήσεις και ψυχή, από το ρομαντικό νατουραλισμό και τα μελαγχολικά σενάρια του ΘΟΡΓΚΑΛ. Σ' έναν κόσμο που μαστίζεται από τα πάθη του, η εσωτερικότητα ενός ξεχωριστού ανθρώπου, ο οποίος αναζητά ν' αποτραβηχτεί σε μια γαλήνη ανέφικτη, απεικονίζεται με μια μαεστρία μοναδική. Ο Θόργκαλ, ως "ΠΑΙΔΙ ΤΩΝ ΑΣΤΡΩΝ", γήινος μόνο στην υπηκοότητα, συνιστά την υπέρτατη αλληγορία: ένα πλάσμα, που - σαν τη μύγα μες στο γάλα - ονειρεύεται την ελευθερία, καταμεσής μιας κοινωνίας άπληστης και σαρκοφάγας, δε μπορεί να είναι του κόσμου τούτου, δε μπορεί να είναι άνθρωπος όμοιος με τη φάρα των ανθρώπων.

Βλέπετε; Είναι πολύ εύκολο να παρασυρθεί από λυρισμούς, σαν πιάσει κανείς να μιλά για Θόργκαλ. Να προσγειωθούμε λοιπόν, σιγά σιγά, σε πιο συγκεκριμένη καλλιτεχνική εξέταση αυτού του εξαιρετικού, εν γένει, comics-ικού αντιπροσώπου.

Ας είμαστε ευθείς κι ειλικρινείς, κάτι που είναι φυσικά υπεράνθρωπο - αν όχι απάνθρωπο. Πρέπει να παραδεχτούμε ότι στις μαγικές εικόνες του Θόργκαλ υφέρπει μια εγγενής αντίφαση. Συμβαίνει περίπου αυτό που συμβαίνει, καθώς παρατηρεί κανείς κάποια ηλεκτρονικά παιχνίδια (πχ. SKYRIM). Από πολύ κοντά, αν σταθείς δηλαδή στις λεπτομέρειες, πιθανότατα να βρεις πως υστερούν στα σημεία. Αν όμως, παρ' όλα αυτά, πισωπατήσεις ένα βήμα και πιάσεις να χωρέσεις στο νου σου τη μεγάλη εικόνα, το όλον, το γενικότερο αίσθημα τότε δεν είναι τίποτα λιγότερο από μεγαλειώδες. Όμοια κι ο Θόργκαλ. Στη σχεδιαστική λεπτομέρεια συχνά διακατέχεται από εκείνη την αμεσότητα - θέλετε τη "ρευστότητα" - που παρουσιάζει ένα καλοδουλεμένο προσχέδιο: καλοδουλεμένο μεν, προσχέδιο δε. Με άλλα λόγια, αναρωτιέσαι ενίοτε: Θεέ μου, τι χαραμοφάης! Τούτο δω πώς διάολο τό 'φτιαξε έτσι;; Εδώ πάλι, τι έγινε; Ξέμεινε από μελάνι κι ήταν σαββατοκύριακο; Κατουριότανε, αλλά τον είχε πιάσει μανία να τελειώσει τη σελίδα;; Χεζότανε και το 'χε πάρει μαζί του;; Άβυσσος η ψυχή του ανθρώπου! Παρ' όλα τα προηγούμενα, ωστόσω, άμα σταθείς στο ευρύτερο αίσθημα - το οποίο μεταφέρεται άλλοτε από αυτόνομα καρέ κι άλλοτε από την αφηγηματική ροή - τότε όχι μόνο δε μένεις απογοητευμένος, παρά αντιθέτως μένεις σαστισμένος κι ενεός, με τη γνάθο σου οργωμένη ποταμούς και καταρράκτες αγνών σίελων και πτύελων.

Η "Η ΜΑΥΡΗ ΓΑΛΕΡΑ" (Εκδ. ΜΑΜΟΥΘΚΟΜΙΞ) είναι μια δημιουργία, που εκτινάσσει την τέχνη του κόμικ στα ύψη εκείνα, που του αξίζει! ΤΕΧΝΗ ΥΠΕΡΟΧΗ, ΥΠΕΡΟΧΗ ΤΕΧΝΗ!!!! Σενάριο εφάμιλλο μιας ήσσονος τραγωδίας, εκπληκτικό σκίτσο και χρωματισμοί. Πρόχειρα, παραθέτω εδώ ένα δείγμα της εξαιρετική τέχνης. Ο ROSINSKI, στο μεσοδιάστημα όπου ο ήρωας εγκαταλείπει μια μικρή γιορτή, έως και την πρώτη αφορμή που θέτει την πλοκή ξανά σε κίνηση, βρίσκει την ευκαιρία και αφιερώνει ΜΙΑ ΟΛΟΚΛΗΡΗ ΣΕΛΙΔΑ, μόνο και μόνο, για να ξεδιπλώσει την άριστη ικανότητά του στο πενάκι. (Παρένθεση: και όχι μόνο, όσο το σκέφτομαι. Το μεγαλείο αυτό αντικατοπτρίζεται συνειρμικά και στον ίδιο τον ψυχισμό του ήρωα. Τρέχει και γελάει σαν μικρό παιδί, γιατί βρίσκεται πια στο καθαυτό στοιχείο του: τη φύση και την ελευθερία. Με άλλα λόγια, δεν πρόκειτα για στείρο καλλιτεχνικό φανφαρονισμό, αλλά για δοκίμιο πλήρες περιεχομένου). Κι είναι επίσης αληθές, ότι στο σημείο αυτό δε μπορεί να βρει κανείς ΟΥΤΕ ΕΝΑ σχεδιαστικό ψεγάδι, παρά μόνο μαγεία και τελειότητα. Που σημαίνει ότι ο κατεργαράκος, άμα θέλει (και δεν κατουριέται) μπορεί!

Πάρε τέχνη να 'χεις, να τρώει η μάνα και του παιδιού να μη δίνει!!!

Οπότε, θα μου πείτε "τι ζόρι τραβάς, ρε φίλε, λοιπόν"; Ζόρι κανένα, καθώς τραβώ ένα σωρό άλλα πράγματα και δεν ευκαιρώ. Ωστόσο, δε μπορώ να κρατηθώ και να μην κάνω ένα-δύο παρατηρήσεις.

ΠΑΡΑΤΗΡΗΣΗ 1

Αυτός ο Rosinski έχει, συχνά, μια κακή συνήθεια να τραβάει γραμμές όπου να 'ναι και να "μπουκώνει" το σκίτσο με σκιάσεις, εκεί που δε χρειάζονται απαραίτητα, καθιστώντας το σκίτσο "δυσανάγνωστο". Για παράδειγμα, παρακάτω...

Στο 1ο καρέ βλέπουμε το πρόσωπο ενός ήρωα, απ' τη μεριά, που χτυπάει ο ήλιος. Σκίτσο σίγουρο, φωτεινό, όμορφο, γραμμή καθαρή. Στο 2ο καρέ (αμέσως επόμενο και στο κόμικ) βλέπουμε τους δύο συνομιλητές από την αντίθετη μεριά, οπότε οκ, είναι απολύτως λογικό να περιμένουμε σκιές. Εκείνο, που δεν είναι λογικό, είναι να περιμένουμε ΤΟΣΕΣ σκιές! Ρε φίλε, πώς το παίρνεις το μελάνι; Στα τρία ένα δώρο;; Για βάστα λίγο! Έπιασε εκεί το πενάκι, σκιές από εδώ, γραμμές από 'κει, έλεος! Ο μόνος τρόπος να δικαιολογηθούν όλες αυτές οι σκιάσεις, έτσι σιχαμερά όπως έχουν απλωθεί, είναι από πιθανές αντανακλάσεις περιβάλλοντων αντικειμένων. Αλλά ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΚΑΝΕΝΑΣ ΛΟΓΟΣ, ούτε σεναριακός, ούτε σχεδιαστικός, να προχωρήσει κανείς σε μια τέτοια σύλληψη ή αντίληψη (όπως πχ. αν οι ήρωες βρίσκονταν χωμένοι μέσα σε κανένα κρυστάλλινο σπήλαιο ή έστω σε κάποιο κλειστό χώρο με ανοιχτή πόρτα στα ζερβά και αναμμένο τζάκι στα δεξά! Αν προσθέσει κανείς και την αντίθεση, σε σχέση με το αμέσως προηγούμενο, εξαιρετικά καθαρό σκίτσο, αυτό που καταφέρνει τελικά εδώ ο Rosinski είναι να μας δώσει την αίσθηση μιας μουτζούρας και μισής.

Μουτζούρα, μουτζούρα! Χαχα!! Ο Rosinski έκανε μουτζούρααα!!!

ΠΑΡΑΤΗΡΗΣΗ 2η

Το άλλο θέμα με τον καλλιτέχνη, είναι η συχνή ασυνέπεια στην απεικόνιση φυσιογνωμιών. Σε βαθμό, που αναρωτιέσαι για την ταυτότητά τους. Ευτυχώς, που οι βρωμύλοι φοράνε συνεχώς τα ίδια ρούχα και δεν είχε εφευρεθεί ακόμη το χρωμοσαμπουάν, διαφορετικά θα είχαμε σοβαρά προβλήματα! Φυσικά, έχει ένα πάρα πολύ καλό άλλοθι: οι ήρωες του Rosinski είναι φοβερά εκφραστικοί, τα πρόσωπα και τα μάτια τους, γεμάτα συναίσθημα και ένταση, είναι μικρές εκρήξεις κόσμων και αβυσσαλέες δίνες ωκεανών! Μέσα σε αυτό το πλαίσιο, το πενάκι αφιερώνεται συχνά σε υπερβολικές εκφράσεις ή γκριμάτσες, κάπου-κάπου γκροτέσκες, οι οποίες αλλοιώνουν υπερβολικά τα χαρακτηριστικά των ηρώων. Δε λέω, δεκτό! Κι ωστόσο κάτι...κάτι με χαλάει! Για παράδειγμα, στην παρακάτω τετράδα καρέ, το μελαχροινό κορίτσι (Σάνια, το βαφτιστικό της) είναι παντού το... μελαχροινό κορίτσι. Υποτίθεται, δηλαδής, ότι και στις τέσσερις περιπτώσεις χαζεύουμε την ίδια φάτσα. Κολοκύθια με τη ρίγανη, ούτε καν όμως! Ούτε ασυμπτωτικά! Στο 1ο καρέ κοιτάζουμε ένα χαζοχαρούμενο κοράσιο 6ης Δημοτικού, στο 2ο καρέ ένα φίνο γκομενάκι στα γεμάτα 16-17 του, στο 3ο η Σάνια μοιάζει περισσότερο με το Θόργκαλ στα νιάτα του (και μάλιστα, άμα τω πέρατι του πρώτου επιτυχημένου αυνανισμού - προφανώς, αριστερόχειρ), ενώ στο 4ο και τελευταίο καρέ - για κάποιο σκοτεινό και διεστραμμένο λόγο - μου φέρνει κάτι σε Όλιβερ Τουίστ, από Κλασικά Εικονογραφημένα. (Κατοπινή σημείωση: Όποιος συνεχίσει και στο επόμενο τεύχος "ΠΕΡΑ ΑΠΟ ΤΙΣ ΣΚΙΕΣ", θα τραβάει τα μαλλιά του με αυτά που θα δει! Πλήρης ασυναρτησία!!) .


Υ.Γ. [1] - Ν' αγοράσετε το κόμικ, καραγκιόζηδες! Οι σκιτσογράφοι δεν είναι ηθοποιοί του Χόλιγουντ, να χέζονται στα τάλαρα! Μην κοιτάτε τον Miller, που την έχει δει και σκηνοθέτης και ηλεκτρολόγος και δεν ξέρω-γω τι άλλο.

Υ.Γ [2] - Να ζητήσω συγγνώμη κι απ' τη ΜΑΜΟΥΘΚΟΜΙΞ, που σκανάρω δίχως άδεια. Δεν έχω κανά συμφέρον, αλλά τα κάνω όλα αυτά από αγνό μεράκι και χόμπι. Τίποτε περισσότερο, τίποτε λιγότερο. Και στο κάτω-κάτω κάνω και διαφήμηση. Γι' αυτό σας παρακαλώ μη με μηνύσετε, γιατί δεν έχω λεφτά ούτε να ζήσω, όχι για δικηγόρους και τέτοια. Κάντε μου αν θέτε καμιά παρατήρηση και θα τα αποσύρω, αμέσως. Εναλλακτικά πάλι, αν επιθυμείτε, θα μπορούσα να σιτίζομαι εις το Πρυτανείον, προκειμένου να συνεχίσω να γράφω.

No comments:

Post a Comment