BLAKE & MORTIMER - Υπόθεση Βαρεμάρα...

Κι όμως ναι. Πάλι το σκάει ο Όλρικ, πάλι βοηθός του είναι ο αυστραλοπίθηκος Σάρκυ, πάλι στο τέλος σκοτώνονται όλοι εκτός απ' αυτούς τους δύο, κ.ο.κ. Σαν κρητική βεντέτα, εις τον αιώνα των άπαντα. Συνολικά βαρετή θεματολογία, εντελώς αστικού ενδιαφέροντος: διπλωματικές σχέσεις, ένα κλεμμένο περιδέραιο, διαπλοκή και διαφθορά, κυνηγητά στους δρόμους του Παρισιού, ανταλλαγή πυροβολισμών, κ.ο.κ.

Τώρα, κατ' εξαίρεση της φαρμακερής μου γλώσσας, θα μιλήσουμε για τα καλά...

Εντάξει, ένα καλό μόνο...

Α ναι! Μιλάμε για την ιστορία "ΥΠΟΘΕΣΗ ΠΕΡΙΔΕΡΑΙΟ" (Εκδ. ΜΑΜΟΥΘΚΟΜΙΞ)

ΚΑΛΟ (1)

Ο Jacobs αποτίνει, αριστοτεχνικά, φόρο τιμής στο Παρίσι. Για άλλη μια φορά, αποδεικνύει το τιτάνιο μέγεθος και τη σχεδιαστική του σοβαρότητα (βλ. εξαίρεση: Φαρμάκι 1, παρακάτω). Ο άνθρωπος είναι τεράστιος, γιατί δεν πιάνει να ζωγραφίζει γαλλικά σπίτια από καρτ-ποστάλ και να τα χώνει φόντο στη δράση και χαιρετίσματα. Ο άνθρωπος, προφανώς, γύριζε το Παρίσι αυτοπροσώπως αναζητώντας τα πεδία της δράσης του ή - έστω - η έρευνα, που πιθανόν έκανε από απόσταση, είναι τόσο ενδελεχής που σ' αφήνει άναυδο.

Παραθέτω ένα απλό παράδειγμα κι ωστόσο είμαι βέβαιος ότι, αν κανείς από εσάς έχει περισσότερη διάθεση, θα καταφέρει να βρει πληθώρα πλεονάζοντων αποδείξεων. Η παρακάτω σκηνή δράσης εξελίσσεται στους δρόμους του Παρισιού, όπου κάθε αναφορά και οδηγία είναι τόσο ακριβής, σα να διάβαζε κανείς τουριστικό οδηγό...

A Paris, quand un amour fleurit...

Η πλατεία Denfert σήμερα...

Και χθες ίδια ήτανε...

Κι η λεωφόρος René-Coty, η οποία οδηγεί στο πάρκο Montsouris...

Στράτα στρατούλα, εις τας Παρισίους...

Και μια συνολική άποψη της διαδρομής, από το Google Earth...

Τι άλλο να κάνω, για να ξεγκαβωθείτε;;

Χρειάζονται άλλα σχόλια;;; Μόνο σεβασμός!

ΦΑΡΜΑΚΙ 1

Είναι αδύνατο να μη διαπιστώσει κανείς την αλλαγή τεχνοτροπίας του Jacobs. Ο ρεαλισμός του καλλιεργείται ακόμη περισσότερο και οι φιγούρες φανερά πιο ώριμες σε ύφος και στιλ. Έχει, προφανώς, αντικαταστήσει τα πενάκια ή τα πινέλα του. Στα προηγούμενα τεύχη, το φόντο γινόταν με γραμμές αν όχι του ίδιου πάχους, αρκετά κοντά στο πάχος με το οποίο σχεδίαζε το πρώτο πλάνο και τους ήρωες. Για το λόγο αυτό, τα καρέ δεν είχαν ιδιαίτερο βάθος, παρά μια ισοπεδωτική λεπτομέρεια - χωρίς αυτό να ειπώνεται με επικριτική διάθεση, αλλά σαν απλή διαπίστωση. Σε αυτό το τεύχος, ωστόσο, οι χαρακτήρες σε πρώτο πλάνο γίνονται συνήθως με πλούσιες, παχιές γραμμές, ενώ το φόντο με πολύ-πολύ ψιλό πενάκι.

Ωραία και πού 'ναι το φαρμάκι, λοιπόν;;; Ας πούμε ότι βλέπετε απέναντί σας την ομορφότερη γυναίκα, που έχετε δει ποτέ σας. Τέλεια από κάθε άποψη. Ή μάλλον όχι τέλεια, αλλά ιδανική. Μ' εκείνες τις μικρές, διακριτικές ατέλειες που την κάνουν εκθετικά ομορφότερη. Ο τρόπος που περπατάει, που μισοκλείνει τα βλέφαρα ή τα χείλη, ο τόνος της φωνής της. Είστε σε έκσταση, νιρβάνα, ετοιμάζεστε να εγκαταλείψετε το σώμα σας και να ενωθείτε με τη συμπαντική ολότητα. Και στο σημείο αυτό, απλά γυρίζει και κλάνει. Θα ξενερώσετε ή όχι; Δεν έχω τίποτα με την κλανιά, ούτε όμως είμαι και πορδολάγνος. Όπως, επίσης, ούτε η γυναίκα αυτή θα πάψει να είναι όμορφη, επειδή αερίστηκε. Κι όμως, για μια στιγμή, για ένα τοσοδούλι διάστημα χρόνου, η πορδή θα φανεί τόσο αταίριαστη με το όραμα που την πλαισιώνει, ώστε κάθε υπερσυμμετρία θα γκρεμιστεί σε μια μονοδιάσταση έκφραση απώθησης.

Πού θέλω να καταλήξω με την πολυλογία μου;;; Ρε φίλε Jacobs, θες να μας πείσεις ότι κάνεις ρεαλιστικό comic και μάλιστα αποφασίζεις να το κάνεις να φαίνεται ακόμη ρεαλιστικότερο. Γιατί ρε γαμώτο, το γυρίζεις έτσι απότομα σε ντίζελ; γιατί μας βυθίζεις στο βόθρο χωρίς αναπνευστήρα; Αυτό το ρημάδι το καρέ πού διάλο κολλάει;;; Τι άσχετα, απαράδεκτα, καρτουνίστικα μάτια είναι αυτά;; Αβάσταχτη παραφωνία σε ένα εντελώς άλλου ύφους περιβάλλον. Ήττα.

Τον περιλούζει με αφρό από άλλο comic...

ΦΑΡΜΑΚΙ 2

Σας έχω πει ότι ο αγαπημένος μου ήρωας είναι ο Μόρτιμερ; Όχι; Περίεργο! Μήπως τότε δεν είναι; Δύσκολη επιλογή εκείνη του μη χείρονος. Αλλά να το παραδεχτούμε : ο Μπλέικ είναι επίπεδος όσο κι οποιοσδήποτε δημόσιος υπάλληλος, άκαμπτος σα στέκα που 'χει καταπιεί άνθρωπο, την ώρα που ο Μόρτιμερ έχει την αξιοπρέπεια μιας πετυχημένης εκσπερμάτισης. Εδώ που τα λέμε, ακόμα κι ο ίδιος ο Jacobs βάζει συχνά τον Μπλέικ στο περιθώριο των ιστοριών του. Γίνεται, λοιπόν, να περάσει τεύχος να μην σχολιάσω Μόρτιμερ; Εδώ θα σχολιάσω και λίγο αναδρομικά, σα φορολογικό νομοσχέδιο.

Ο Μόρτιμερ υποτίθεται πως είναι ένας από τους σοβαρότερους επιστήμονες. Σε τι ακριβώς, ένας θεός ξέρει αφού χώνεται σαν την πορδή - να τη πάλι, ούτε Λαζόπουλος να 'μουν - σε κάθε επιστημονικό πεδίο, από ιστορία και παλαιοντολογία, μέχρι ηλεκτρομαγνητισμό και πυρηνική ενέργεια. Μπορεί να πήγε σε κάποιο ελληνικό Ι.Ε.Κ., από εκείνα που μπροστά στο κύρος τους υποκλίνεται η υφήλιος. Χαίρει επίσης άκρατου σεβασμού, από την παγκόσμια επιστημονική κοινότητα και, πιθανότατα, ο τοίχος πίσω απ' το γραφείο του είναι γεμάτος με "Αιέν Αριστεύειν", από τη σαρωτική του πορεία στη Δευτεροβάθμια Εκπαίδευση. Παρ' όλα αυτά, δεν υπάρχει τεύχος που να μην την κάνει τη χοντρομαλακία του. Όπως πχ. να γκαρίζει σαν ετοιμόγεννη, μέσα στις κατασκότεινες κι ετοιμόρροπες στοές και κατακόμβες, του υπόγειου Παρισιού.

Ο ιδανικός σύντροφος για ορειβασία...

Επειδή βαριέμαι να σκανάρω, μην ξεχνάμε επίσης ότι:

(α) Στη "ΔΙΑΒΟΛΙΚΗ ΠΑΓΙΔΑ", προσπαθώντας να διώξει κάτι θεόρατες κουνουπιέρες, του σπάει το λουρί του κράνους και το χάνει σ' ένα βάλτο, κάπου στο βάθος του καρέ. Για να το ξαναβρεί και να επιστρέψει, θα αναστατώσει τη μισή πανίδα της Ιουρασίου.

(β) Στο "ΑΙΝΙΓΜΑ ΤΗΣ ΑΤΛΑΝΤΙΔΑΣ", πάλι προσπαθώντας να διώξει κάτι θεόρατα κουνούπια - προφανώς είναι γλυκοαίματος - θα χάσει το όπλο του μέσα σε κάτι βάλτους. Για να το ξαναβρει και να επιστρέψει, θα αναστατώσει τη μισή χλωρίδα της "υπερβολικά επικίνδυνης ζούγκλας" βάζοντας σε κίνδυνο όχι μόνο τη δική του ζωή, αλλά και του συμπολεμιστή του.

Τι άλλο να πει κανείς, γι' αυτό το εξαιρετικό, σκωτζέζικο δείγμα κατάθεσης σε Τράπεζα Σπέρματος,  με επιτόκιο 30 τοις εκατό;; Εύχεσαι να ήταν πεντάδυμος, να κάνεις δώρο έναν σε κάθε ήπειρο.

ΥΣΤΕΡΟΓΡΑΦΟ

Κι ένας φόρος τιμής, από τον Jacobs στον... εαυτό του! Κι όμως ναι, είτε το κατάπιε, είτε το καβάλησε, πρόκειται μάλλον για καλάμι, του είδους μπαμπού!! Ειναι γνωστό, ότι πολύ συχνά οι καρτουνίστες αποτίνουν τιμές σε συναδέλφους που τους ενέπνευσαν ή τους αγαπούν, χώνοντας εμβόλιμα υπονοούμενα, μέσα σε κάποιο απ' τα καρέ μιας ιστορίας. Όπως πχ. έκανε ο Hergé για τον Jacobs, στα "ΠΟΥΡΑ ΤΟΥ ΦΑΡΑΩ". Όχι ο Jacobs, όμως! Όχι το παιδί! Δεν είναι αυτός απ' αυτούς! Αυτός είναι μεγάλος, είναι τεράστιος, την έχει μεγαλύτερη απ' όλους! Του περισσεύουν δυο καρέ χώρος και πώς σκέφτεται να τα γεμίσει; ε; πώς; Μα με τον εαυτό του φυσικά!!!

Ένας απ' τους πλέον επικίνδυνους κακοποιούς στο Παρίσι...

Βλέπουμε το χοντρο-Λούι διαβάζει ένα τεύχος του περιοδικού "TINTIN". Χαζεύουμε το εξώφυλλο, googl-άρουμε μια στάλα και τι να δούμε;; Πρόκειται για την ιστορία που... διαβάζουμε ήδη! Μπράβο Jacobs, μπράβο!!! Πολύ γουστάρουμε που σ' αρέσει... Η ΔΙΚΗ ΣΟΥ ΙΣΤΟΡΙΑ, ΜΑΔΑ ΦΑΚΑ!!!

"TINTIN", τεύχος 884

Ορεβουάρ κι ατουταλέρ...