 |
| Συμπαθητικό εξώφυλλο. Και σπαθιά, και πιστόλες, και βυζουλίνια, κι ένας αφαλός, και πράσινα μάτια, κι ένα τεράστιο αριστερό χέρι, που κανείς δε θέλει να φανταστεί πού χρησιμεύει... τι άλλο να ζητήσει κανείς από ένα κόμικ; τι; σεξ; για δείτε και πιο κάτω... |
ΣΥΝ-ΠΛΗΝ
Να μιλήσουμε πρώτα για τα υπέρ. Αυτααά. Ας μιλήσουμε τώρα και για τα κατά.
Εντάξει, πλάκα κάνω. Χοχο, δεν έχω πολύ χιούμορ;; Λοιπόν, πρώτη σελίδα και γενικά η εισαγωγή αρκετά δυνατή. Επιπλέον, τα παιδιά φαίνεται να το έχουν με την ψηφιακή τεχνολογία. Το επίπεδο επεξεργασίας χρωμάτων και εφέ νομίζω πως είναι επαγγελματικού ύψους, αν και το κόμικ γενικά δεν είναι. Πρώτη παράγραφος και ήδη αδυνατώ να συγκρατήσω τη χολή μου. Γαμώτο! Έχω αυτή τη γενετική ανωμαλία, που το ήπαρ μου παράγει περισσότερη χολή, απ' όση αντέχει η κοινωνία.
 |
| Όμορφο έμπα. Σε προδιαθέτει πολύ καλά για τη συνέχεια. Τη σελίδα, την παραθέτω επίτηδες τόσο μικρή, μπας και φιλοτιμηθεί κανείς να το αγοράσει, τσιφούτηδες... |
Τα παιδιά αυτά λοιπόν, περί ων ο λόγος, είναι οι: ΓΙΑΝΝΗΣ ΡΟΥΜΠΟΥΛΙΑΣ στο σκίτσο, ο ίδιος κι ο ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΣΑΒΒΑΪΔΗΣ στην πλοκή και τους διαλόγους κι ο ΦΩΤΗΣ ΚΑΛΙΑΛΗΣ στο χρώμα. Είναι και καναδυό ακόμα σε εξώφυλλα και γραφιστικά, αλλά άμα θέτε να τους μάθετε, μαντέψτε πώς.
Άλλο υπέρ είναι πως το καλλιτεχνικό παρεάκι καταπιάνεται, επιτέλους, με την ελληνική παράδοση ΚΙ ΟΧΙ ΠΑΛΙ ΜΕ ΤΗΝ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΜΥΘΟΛΟΓΙΑ, ΠΟΥ ΧΩΡΙΣ ΝΑ ΤΗΝ ΞΕΡΟΥΜΕ ΤΗΝ ΕΧΟΥΜΕ ΣΚΥΛΟΒΑΡΕΘΕΙ, ΠΟΥ ΚΙ Η ΚΟΥΤΣΗ ΜΑΡΙΑ ΓΙΑ ΝΑ ΒΑΦΤΙΣΕΙ ΤΟ ΠΑΙΔΙ ΤΗΣ ΣΥΜΒΟΥΛΕΥΕΤΑΙ ΤΟΝ ΙΩΑΝΝΗ ΚΑΚΡΙΔΗ!!! Και ομολογώ πως ένα χαβαλέ τον έχει να βλέπεις τσολιάδες, μπουμπουλίνες και καποδίστριες σε μονδέρνο κόμικ. Μονδέρνο, βέβαια, όσον αφορά στο στήσιμο και την εσάνς, που μια δροσά την αποπνέει, όσο να 'ναι. Στην υπόθεση, ωστόσο, το νήμα πιάνει την ιστορία κάπου στο 1830 και λίγο μετά την Επανάσταση. Όπου μια ομάδα από κάποιους, που δεν κατάλαβα, κάνει διάφορα πράγματα, που δεν κατάλαβα, με απώτερο στόχο κάτι, που δεν κατάλαβα. Αλλά πολύ ωραίο, όμως.
Πάντως, το "επιτέλους", πιο πάνω, δεν κουβαλάει καμία πατριωτική σκορδοκαΐλα μέσα του, αλλά περισσότερο μια διάθεση παιχνιδιάρικης αυτο-επιβεβαίωσης, όπως όταν ακούς να μιλάνε ελληνικά στον Jason Bourne ή να παίζει Ρίτα Σακελλαρίου στον Εξορκιστή. Ή (παρασέρνομαι τώρα) όπως τότε, που μια υποβρύχια κονσέρβα με τον Indiana Jones καβάλα, ταξιδεύει τη μισή Μεσόγειο κι ούτε περνάει κανενός από το νου ότι είναι υποβρύχιο κι ότι μπορούν να ταξιδεύουν και κάτω απ' το νερό, αλλά κι ο Χάρισον Φορντ cool, τη βγάζει μούσκεμα μ' ένα απλό πουκαμισάκι, βραδιάτικα και μεσοπέλαγα, τέλος πάντων, φτερούγιζε η καρδιά σου όταν έβλεπες την γραφική, κόκκινη γραμμή στο χάρτη να τερματίζει τη διαδρομή της σε κάποιο γαϊδουρονήσι κάπου βόρεια της Κρήτης, όπου θα μπορούσε να είναι η Σαντορίνη, η Ανάφη, για πάλι η Αστυπάλαια, αλλά στην ταινία είναι μια πορδή με μια σπηλιά στη μέση. Τεσπά, η έξαψη δεν έχει να κάνει με φυλετικές ανησυχίες, αλλά μ' εκείνον τον παιδικό ενθουσιασμό πως, να, όχι μόνο στο Χόλιγουντ ή στους άλλους Γαλαξίες, αλλά ακόμα και σε τούτη την ξεχασμένη κι αδιάφορη γωνιά του κόσμου μπορούν να συμβαίνουν επικές περιπέτειες και μυστήρια και τέρατα και... και... και...
ΠΛΗΝ-ΠΛΗΝ
Αλλά έτσι είναι η ζωή σκληρή, σαν το πουλί της νιότης, κι αυτό που σου δίνει από τη μία, στο παίρνει με τόκο από την άλλη, ένεκα και η εντροπία. Όμοια σκληροί κι οι Ρουμπούλιες και Σαββαΐδηδες, ό,τι ελληνικό σου δίνουν από τη μία, στο γαμάνε πισόκωλλα απ' την άλλη με τρόπο τόσο ύπουλο - εξού και το "πισόκωλλο" - που είμαι σίγουρος, πως ούτε κι οι ίδιοι το 'χουν καταλάβει και, στην τελική, αυτογαμιούνται. Απ' όπου και να το πιάσεις το κόμικ τους είναι 3/2 αμερικανιά, δηλαδή μια αμερικανιά και μισή, για τους δυσαριθμητικώς πάσχοντες. Απ' το σχήμα, το στήσιμο (γενικό ή επιμέρους καρέ), την τεχνική ή τους χρωματισμούς, θα μπορούσε να στέκεται επάξια κι εφάμιλλα, σε κάποιο stand αμερικάνικης ποπ-κορν φλυαρίας. Εντάξει, αυτά διαβάζανε τα παιδιά μικροί, μ' αυτά λούζονται. Αλλά διαβάζεις "Μυθοναύτες" και λες "όπα, κάτι έχουμε εδώ". Απ' το "όπα", μέχρι το "σώπα", η απόσταση δεν είναι μεγάλη.
Το επιστέγασμα, ωστόσο, της αμερικανιάς πέφτει κάποτε τόσο βαρύ, όσο η πατρική καρπαζιά. Γιατί σαν φτάσει κανείς στην (ανατομικά τρισάθλια) σκηνή του σεξ, κοιτάζει ξανά και ξανά τ' αυτιά του στον καθρέφτη, να δει αν διάβασε καλά...
 |
| Από την πόλη έρχομαι και στην κορφή κανέλα. Παντελώς ηλίθια απόδοση αμερικανιάς. Πραγματικά, αν ο Ρουμπούλιας ή ο Σαββαΐδης έχουν γνωρίσει Ελληνίδα, που φωνάζει "έρχομαι" όταν χύνει, 'νταξ, θέλω να τη γνωρίσω κι εγώ, να της ζητήσω αυτόγραφο, αν όχι τίποτ' άλλο. - Έρχομαι, αγάπη μου, έρχομαι,! - Μωράκι, όπως θα 'ρχεσαι δε φέρνεις και καμιά μπύρα, που 'χουμε κορακιάσει απ' το στραγάλι; |
Κατά την ταπεινή μου γνώμη, η απόδοση του "coming" ή "cumming" στα ελληνικά είναι τόσο κραυγαλέα, τόσο τραγελαφικά ηλίθια, ώστε, απ' το σημείο αυτό και μετά, έχασα κάθε διάθεση να συνεχίσω την ανάγνωση. Μου 'πεσε, ρε παιδί μου, ξεκαύλωσα, πώς το λένε; Άλλ' αντ' άλλων. Γιατί δε μιλάμε πια για αθώα επιρροή, αλλά για κακέκτυπο. Μάλιστα, κακέκτυπο. Αυτή είναι η κουλτούρα των Μυθοναυτών;;; Λέω "δε μπορεί να 'ναι τόσο βλάκες, κάτσε να ξαναδιαβάσω". Τα ίδια έγραφε και πάλι. Τώρα, δε θέλω να πιστέψω ότι τα παιδιά στερούνται ευφυίας και γράφουν τέτοιες μπούρδες. Προφανώς, πρόκειται περί αφέλειας. Αν όμως δε στερούνται ευφυίας κι επιπλέον - σίγουρα όχι - δε στερούνται ούτε το μεράκι ή την καλή διάθεση, τότε τι; ποιο είναι το πρόβλημα; Τολμώ να πω - και δεν το λέω υποτιμητικά αυτό, παρά σα διαπίστωση - ότι στερούνται, τελικά, της ευρύτερης εκείνης καλλιέργειας, που απαιτεί μια επική προσπάθεια, ανάλογη αυτής που θάρρεψαν να αναλάβουν.
Μια ιδέα αυτού που εννοώ, γίνεται φανερή κι από τις τελευταίες σελίδες, όπου αραδιάζουν 3,14 gigabytes πληροφορίας, μπας και καταφέρουν να περικυκλώσουν το σεβασμό μας, αλλά το μόνο που καταφέρνουν είναι να γίνουν πιο βαρετοί κι από εγκυκλοπαίδεια, και μάλιστα σε μια γραμματοσειρά τόσο κουραστική, ώστε μετά το πρώτο μισό της πρώτης λέξης ξύνεις τ' αρχίδια σου και μπαίνεις facebook να περάσεις την ώρα σου. Πραγματικά, καθώς ανοίγω και πάλι τις τελευταίες σελίδες - όπα! ακόμα δεν έχω επιστρέψει το κόμικ;;; - πρόκειται για τη χαρά του σπασίκλα! Από τη μια ροκ επανάστα και μαλλιά ράστα (και καλά) κι από την άλλη πατρόν-καρμπόν σχολικού μαθήματος Ιστορίας... "ο Καποδίστριας ως κυβερνήτης: (α) εισήγαγε το πρώτο... μπλαμπλα (β) διαπραγματεύτηκε επιτυχώς... μπλαμπλα (γ) μερίμνησε για τη δημιουργία... μπλαμπλα..." χασμουρητά, αυτοκτονίες, τη Δευτέρα διαγώνισμα τετραμήνου.
Το καταστάλλαγμα, απ' όλη αυτή τη φαρμακο-φλυαρία μου, είναι ότι δεν κατάφεραν να συμπυκνώσουν στην ίδια την πλοκή, τα στοιχεία εκείνα της Ιστορίας ή της Παράδοσης, που θεωρούσαν πιο σημαντικά, παρά τα αράδιασαν, ως έναν οχετό αδιαφορίας στο τέλος του κόμικ. Τέτοιες απαιτήσεις οικονομίας, βέβαια, προϋποθέτουν εξαντλητική επεξεργασία του σεναρίου, ξανά και ξανά και ξανά (κι ίσως και ξανά), ώσπου κανένα στοιχείο να μην ξεχωρίζει φάλτσα, μα όλα τους δεμένα σε μια ομογενή και συμπαγή ενότητα, να ρέουν στην αφήγηση, τόσο φυσικά, όπως πίνει νερό ένας μπακαλιάρος. Τα καλόπαιδα σε αυτό το σημείο αποδεικνύονται γνήσια ερασιτέχνες κι αυτό, το τελευταίο, δεν αποτελεί ειρωνία. Αν δεν ξοδεύανε τσάμπα χώρο να δουν ποιος έρχεται και ποιος πονάει, ίσως η οικονομία ετούτη και να ήταν εφικτή. Αυτό το τελευταίο ήταν.
 |
| Φαίνεται ωραίο, δε λέω, εκτός κι αν έχεις σκοπό να το διαβάσεις. Σα μερικά σχολικά βιβλία, ένα πράμα. Θα μπορούσαν να το χρησιμοποιήσουν σαν όμορφο εφέ - καλλιγραφία μιας άλλης εποχής - για 2-3 σειρές, ίσως ένα επίγραμμα. ΟΧΙ ΟΜΩΣ ΓΙΑ 6 (έξι) (!!!) ΟΛΟΚΛΗΡΕΣ ΣΕΛΙΔΕΣ !!! |
Το σκίτσο, όπως φαίνεται και στη σκηνή του σεξ, είναι εν γένει μέτριο, αλλά αξιοπρεπές για την κατηγορία που αγωνίζεται. Ο σαρκασμός μου δεν είναι παρά ύφος λόγου, κυρίως για τη δική μου ψυχολογική εκτόνωση, αφού στο κάτω-κάτω εγώ είμαι ο μοναδικός αναγνώστης ετουτουνού του blog. Δε θα τολμούσα, ωστόσο, να ειρωνευτώ κάποιον, που προσπαθεί με την πληρότητα των δυνάμεών του και φτάνει ως εκεί που φτάνει. Άξιος! Η ειρωνία μου - γενικά - δεν είναι κακεντρεχής. Κορόιδευα πχ. τον Rosinksi ασύστολα, γιατί ο τύπος μπορούσε να κάνει παπάδες, αλλά συχνά χαζεύαμε καντηλανάφτες. Τον ερασιτέχνη, όμως, τον σέβομαι. Όπως και τη μαλακία, επίσης. Κι αυτά τα δύο τελευταία, συχνά, συνδυάζονται. Θέμα σύγκρισης Ρουμπούλια και Rosinski δεν τίθεται. Τουλάχιστον, ακόμα. Ποιος ξέρει πού μπορεί να φτάσει το παληκάρι, μετά από πολύ δουλειά κι επιμονή; Προς το παρόν, ωστόσο, το σκίτσο του είναι μέτριο κι αυτό είναι πραγματική τιμή να στο λέει κανείς, αν έχεις τίμια κι αληθινή επίγνωση των γιγάντων, οι οποίοι έχουν σημαδέψει το χώρο του κόμικ, με το πέρασμά τους.
 |
| Καποδίστριας, ο καλύτερος φίλος του πατριώτη. Αγαπάμε τον, γιατί πέθανε νωρίς κι έτσι δε πρόλαβε να διαψευσθεί στις συνειδήσεις. Πάνω η απόδοση του Ρουμπούλια, κάτω η απόδοση άλλου μεγάλου καλλιτέχνη. Είναι χαρακτηριστικό, πως ο Ρουμπούλιας αγνοεί επανειλημμένα το μυστηριώδη αριθμό 500 ο οποίος - εικάζεται ότι - συνόδευε τον μέγα κυβερνήτη, σε κάθε περίσταση, και μάλιστα, επι τη εμφανίσει του. |
Υπάρχουν, επίσης, στοιχεία στα οποία ο Ρουμπούλιας υπερβάλλει με τη χρήση τους, όπως η κλίση του θέματος, ως προς το καρέ. Τώρα, ίσως για να εντυπωσιάσει, ίσως γιατί ουσιαστικά αντιγράφει αμερικάνικα τεχνικά κλισέ δράσης ή χωροταξίας, στην τελική όμως μας κουράζει ασύστολα, μας ζαλίζει σεξπίστολα, κι ούτε πετυχαίνει και κανά αισθητικό αποτέλεσμα της προκοπής. Εκτός κι αν επεδίωκε όντως τη ναυτία, οπότε του βγάζω το καπέλο. Για να ξεράσω.
 |
| Η στραβός είν' ο γιαλός, ή στραβά αρμενίζουμε. Σ' ένα δυναμικό καρέ, για παράδειγμα, μια άλφα κλίση εντείνει το αποτέλεσμα, καταδείχνει μια εσωτερική αναστάτωση ή μια ένταση η οποία έχει ήδη ξεσπάσει. Σε στατικά καρέ όμως, όπως τα παραπάνω, που είναι δυο μαλακίες και μισές, το πέρα-δώθε-κυματάκι-σήμερα-ήταν-ένα-μικρό-καράβι μας καθιστά όλους καχύποπτους, ως προς τον καπνό που φουμάρει ο, κατά τ' άλλα, συμπαθέστατος Ρουμπούλιας... |
Σε άλλα σημεία, ωστόσο, φαίνεται ολοκάθαρα ότι ο καλλιτέχνης έχει εξαιρετικές δυνατότητες, αλλά μένει ακόμα πολλή δουλειά, μέχρι τις ικανότητες.
 |
| Όμορφο σχέδιο. Αποδείχνει περίτρανα ότι ο Ρούμπι έχει περάσει περισσότερες ώρες σχεδιάζοντας τέρατα, παρά γυναικεία σώματα. Επιπροσθέτως, το γεγονός ότι ο καλλιτέχνης ξέρει να σχεδιάζει πουλιά και μάλιστα τόσο μεγάλα, μας καθιστά επίσης καχύποπτους και γι' άλλα πράματα, εκτός απ' τον καπνό που φουμάρει... |
Προοπτικές, ανατομίες, στήσιμο ενός καρέ, αλλά και ολόκληρης της σελίδας, είναι από μόνα τους, όλα, τέχνη μέσα στην τέχνη. Εδώ καραδοκεί και το κυριώτερο ελάττωμα του μέσου έλληνα κομίστα: ως ερασιτέχνης έχει αστείρευτο μεράκι, αλλά στο καλλιτεχνικό κομμάτι μένει πάντα ένας έφηβος με ταλέντο. Αυτό δε σημαίνει ότι το μέσο αμερικάνικο κόμικ, που κάποτε χάζευα σε τρελές τιμές στα stands του Solaris είχε να προσφέρει τίποτε ανώτερο. Η Ρουμπουλοπαρέα στέκεται επάξια στο πλευρό, πολλών απ' αυτούς. Απλά, όλοι μαζί παλεύουν με τα κύματα και στα 5 μποφόρ τουμπάρουν και πνίγονται. Θέλει πολλές φουρτούνες, ακόμα, για να γίνει κανείς καπεταναίος.
Και τώρα που πέταξα και τη σοφή κουβέντα μου και νιώθω μια ανάταση, όμοια με αυτή που νιώθει κανείς άμα κλάσει - και μάλιστα μετά από πολύωρο και απάνθρωπο σαβουάρ βιβρ - έφτασε η ώρα να πάω εγώ για ύπνο κι εσείς να πάτε να συναντήσετε τις τύψεις σας, γιατί δεν είστε ήδη στο περίπτερο. Όχι πως εκεί θα βρείτε του Μυθοναύτες, αλλά μπορείτε να πάτε τουλάχιστον για τις εντυπώσεις.
Υστερογράφημα
Ρε πούστη μου, πότε θα ξεπεράσουμε αυτή την καταραμένη κληρονομιά του Οβελίξ (Αστερίξ), του Πόλντο (Ποπάυ), του Φαγάνα (Περιπέτεια) ή του Σπίθα (Μικρός Ήρως), που τουλάχιστον ο τελευταίος είχε κάθε λόγο να είναι συνεχώς πεινασμένος. Πότε θα ξεπεράσουμε το κλισέ του αφελή κι ανόητου χοντρού ή γιγαντόσωμου, που το μόνο που 'χει στο μυαλό του είναι το φαί ή το φαί και ξύλο;;
 |
| Δεν είμαι ο Γιάννης, είμ' ο Γιαννάκης ... |
