Sunday, October 9, 2016

ΜΥΘΟΝΑΥΤΕΣ - Μεταξύ Παραμυθιού και Κολοκυθιού...

( Σημείωμα του Μεταφραστή, ώστε να μην παρεξηγηθεί, ό,τι κι αν πει παρακάτου = Κάθε προσπάθεια δημιουργίας κόμικ στην Κωλοπετινίτσα - τη χώρα μας δηλαδή - βασίζεται κατά κύριο λόγο στο προσωπικό μεράκι, όραμα, πείσμα και - ιδίως αυτό - στα προσωπικά έξοδα. Στηρίζουμε το ελληνικό κόμικ, όπως στηρίζουμε ένα μικρό παιδί, που δε λέει να μεγαλώσει, σε μια ηλίθια κι ακαλλιέργητη αγορά, που κάποτε θησαύριζε μαλακίες τύπου ΚΛΙΚ, αλλά σε ευρεία κλίμακα εξακολουθεί να θεωρεί τα κόμιξ υπόθεση των μικρών παιδιών. Θα μου πεις γιατί; μήπως διαβάζουν κανά βιβλίο, για να διαβάσουν κόμιξ; Η σύνδεση δεν είναι διόλου άσχετη ή αβάσιμη. Προτείνω, πάντως, με την πρώτη ευκαιρία να χαζέψετε και μόνοι σας τους ΜΥΘΟΝΑΥΤΕΣ από κοντά κι ίσως-ίσως να τους αγοράσετε - ακόμα κι αν δε σας τρελάνουν - αν θέλετε να στηρίξετε τα παιδιά και, φυσικά, αν σας περισσεύουν και πέντε φράγκα ελβετικά. Εγώ, να πω την αλήθεια, το δανείστηκα από ένα φίλο, εκείνος όμως τ' αγόρασε. Μετράει; Εγώ έχω στηρίξει άλλους, χειρότερους. )

Συμπαθητικό εξώφυλλο. Και σπαθιά, και πιστόλες, και βυζουλίνια,
κι ένας αφαλός, και πράσινα μάτια, κι ένα τεράστιο αριστερό χέρι,

που κανείς δε θέλει να φανταστεί πού χρησιμεύει... τι άλλο να
ζητήσει κανείς από ένα κόμικ; τι; σεξ; για δείτε και πιο κάτω...

ΣΥΝ-ΠΛΗΝ

Να μιλήσουμε πρώτα για τα υπέρ. Αυτααά. Ας μιλήσουμε τώρα και για τα κατά.

Εντάξει, πλάκα κάνω. Χοχο, δεν έχω πολύ χιούμορ;; Λοιπόν, πρώτη σελίδα και γενικά η εισαγωγή αρκετά δυνατή. Επιπλέον, τα παιδιά φαίνεται να το έχουν με την ψηφιακή τεχνολογία. Το επίπεδο επεξεργασίας χρωμάτων και εφέ νομίζω πως είναι επαγγελματικού ύψους, αν και το κόμικ γενικά δεν είναι. Πρώτη παράγραφος και ήδη αδυνατώ να συγκρατήσω τη χολή μου. Γαμώτο! Έχω αυτή τη γενετική ανωμαλία, που το ήπαρ μου παράγει περισσότερη χολή, απ' όση αντέχει η κοινωνία.

Όμορφο έμπα. Σε προδιαθέτει πολύ καλά
για τη συνέχεια. Τη σελίδα, την παραθέτω
επίτηδες τόσο μικρή, μπας και φιλοτιμηθεί
κανείς να το αγοράσει, τσιφούτηδες...

Τα παιδιά αυτά λοιπόν, περί ων ο λόγος, είναι οι: ΓΙΑΝΝΗΣ ΡΟΥΜΠΟΥΛΙΑΣ στο σκίτσο, ο ίδιος κι ο ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΣΑΒΒΑΪΔΗΣ στην πλοκή και τους διαλόγους κι ο ΦΩΤΗΣ ΚΑΛΙΑΛΗΣ στο χρώμα. Είναι και καναδυό ακόμα σε εξώφυλλα και γραφιστικά, αλλά άμα θέτε να τους μάθετε, μαντέψτε πώς.

Άλλο υπέρ είναι πως το καλλιτεχνικό παρεάκι καταπιάνεται, επιτέλους, με την ελληνική παράδοση ΚΙ ΟΧΙ ΠΑΛΙ ΜΕ ΤΗΝ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΜΥΘΟΛΟΓΙΑ, ΠΟΥ ΧΩΡΙΣ ΝΑ ΤΗΝ ΞΕΡΟΥΜΕ ΤΗΝ ΕΧΟΥΜΕ ΣΚΥΛΟΒΑΡΕΘΕΙ, ΠΟΥ ΚΙ Η ΚΟΥΤΣΗ ΜΑΡΙΑ ΓΙΑ ΝΑ ΒΑΦΤΙΣΕΙ ΤΟ ΠΑΙΔΙ ΤΗΣ ΣΥΜΒΟΥΛΕΥΕΤΑΙ ΤΟΝ ΙΩΑΝΝΗ ΚΑΚΡΙΔΗ!!! Και ομολογώ πως ένα χαβαλέ τον έχει να βλέπεις τσολιάδες, μπουμπουλίνες και καποδίστριες σε μονδέρνο κόμικ. Μονδέρνο, βέβαια, όσον αφορά στο στήσιμο και την εσάνς, που μια δροσά την αποπνέει, όσο να 'ναι. Στην υπόθεση, ωστόσο, το νήμα πιάνει την ιστορία κάπου στο 1830 και λίγο μετά την Επανάσταση. Όπου μια ομάδα από κάποιους, που δεν κατάλαβα, κάνει διάφορα πράγματα, που δεν κατάλαβα, με απώτερο στόχο κάτι, που δεν κατάλαβα. Αλλά πολύ ωραίο, όμως.

Πάντως, το "επιτέλους", πιο πάνω, δεν κουβαλάει καμία πατριωτική σκορδοκαΐλα μέσα του, αλλά περισσότερο μια διάθεση παιχνιδιάρικης αυτο-επιβεβαίωσης, όπως όταν ακούς να μιλάνε ελληνικά στον Jason Bourne ή να παίζει Ρίτα Σακελλαρίου στον Εξορκιστή. Ή (παρασέρνομαι τώρα) όπως τότε, που μια υποβρύχια κονσέρβα με τον Indiana Jones καβάλα, ταξιδεύει τη μισή Μεσόγειο κι ούτε περνάει κανενός από το νου ότι είναι υποβρύχιο κι ότι μπορούν να ταξιδεύουν και κάτω απ' το νερό, αλλά κι ο Χάρισον Φορντ cool, τη βγάζει μούσκεμα μ' ένα απλό πουκαμισάκι, βραδιάτικα και μεσοπέλαγα, τέλος πάντων, φτερούγιζε η καρδιά σου όταν έβλεπες την γραφική, κόκκινη γραμμή στο χάρτη να τερματίζει τη διαδρομή της σε κάποιο γαϊδουρονήσι κάπου βόρεια της Κρήτης, όπου θα μπορούσε να είναι η Σαντορίνη, η Ανάφη, για πάλι η Αστυπάλαια, αλλά στην ταινία είναι μια πορδή με μια σπηλιά στη μέση. Τεσπά, η έξαψη δεν έχει να κάνει με φυλετικές ανησυχίες, αλλά μ' εκείνον τον παιδικό ενθουσιασμό πως, να, όχι μόνο στο Χόλιγουντ ή στους άλλους Γαλαξίες, αλλά ακόμα και σε τούτη την ξεχασμένη κι αδιάφορη γωνιά του κόσμου μπορούν να συμβαίνουν επικές περιπέτειες και μυστήρια και τέρατα και... και... και...

ΠΛΗΝ-ΠΛΗΝ

Αλλά έτσι είναι η ζωή σκληρή, σαν το πουλί της νιότης, κι αυτό που σου δίνει από τη μία, στο παίρνει με τόκο από την άλλη, ένεκα και η εντροπία. Όμοια σκληροί κι οι Ρουμπούλιες και Σαββαΐδηδες, ό,τι ελληνικό σου δίνουν από τη μία, στο γαμάνε πισόκωλλα απ' την άλλη με τρόπο τόσο ύπουλο - εξού και το "πισόκωλλο" - που είμαι σίγουρος, πως ούτε κι οι ίδιοι το 'χουν καταλάβει και, στην τελική, αυτογαμιούνται. Απ' όπου και να το πιάσεις το κόμικ τους είναι 3/2 αμερικανιά, δηλαδή μια αμερικανιά και μισή, για τους δυσαριθμητικώς πάσχοντες. Απ' το σχήμα, το στήσιμο (γενικό ή επιμέρους καρέ), την τεχνική ή τους χρωματισμούς, θα μπορούσε να στέκεται επάξια κι εφάμιλλα, σε κάποιο stand αμερικάνικης ποπ-κορν φλυαρίας. Εντάξει, αυτά διαβάζανε τα παιδιά μικροί, μ' αυτά λούζονται. Αλλά διαβάζεις "Μυθοναύτες" και λες "όπα, κάτι έχουμε εδώ". Απ' το "όπα", μέχρι το "σώπα", η απόσταση δεν είναι μεγάλη.

Το επιστέγασμα, ωστόσο, της αμερικανιάς πέφτει κάποτε τόσο βαρύ, όσο η πατρική καρπαζιά. Γιατί σαν φτάσει κανείς στην (ανατομικά τρισάθλια) σκηνή του σεξ, κοιτάζει ξανά και ξανά τ' αυτιά του στον καθρέφτη, να δει αν διάβασε καλά...

Από την πόλη έρχομαι και στην κορφή κανέλα. Παντελώς ηλίθια απόδοση αμερικανιάς.
Πραγματικά, αν ο Ρουμπούλιας ή ο Σαββαΐδης έχουν γνωρίσει Ελληνίδα, που φωνάζει
"έρχομαι" όταν χύνει, 'νταξ, θέλω να τη γνωρίσω κι εγώ, να της ζητήσω αυτόγραφο,
αν όχι τίποτ' άλλο. - Έρχομαι, αγάπη μου, έρχομαι,! - Μωράκι, όπως θα 'ρχεσαι
δε φέρνεις και καμιά μπύρα, που 'χουμε κορακιάσει απ' το στραγάλι;

Κατά την ταπεινή μου γνώμη, η απόδοση του "coming" ή "cumming" στα ελληνικά είναι τόσο κραυγαλέα, τόσο τραγελαφικά ηλίθια, ώστε, απ' το σημείο αυτό και μετά, έχασα κάθε διάθεση να συνεχίσω την ανάγνωση. Μου 'πεσε, ρε παιδί μου, ξεκαύλωσα, πώς το λένε; Άλλ' αντ' άλλων. Γιατί δε μιλάμε πια για αθώα επιρροή, αλλά για κακέκτυπο. Μάλιστα, κακέκτυπο. Αυτή είναι η κουλτούρα των Μυθοναυτών;;; Λέω "δε μπορεί να 'ναι τόσο βλάκες, κάτσε να ξαναδιαβάσω". Τα ίδια έγραφε και πάλι. Τώρα, δε θέλω να πιστέψω ότι τα παιδιά στερούνται ευφυίας και γράφουν τέτοιες μπούρδες. Προφανώς, πρόκειται περί αφέλειας. Αν όμως δε στερούνται ευφυίας κι επιπλέον - σίγουρα όχι - δε στερούνται ούτε το μεράκι ή την καλή διάθεση, τότε τι; ποιο είναι το πρόβλημα; Τολμώ να πω - και δεν το λέω υποτιμητικά αυτό, παρά σα διαπίστωση - ότι στερούνται, τελικά, της ευρύτερης εκείνης καλλιέργειας, που απαιτεί μια επική προσπάθεια, ανάλογη αυτής που θάρρεψαν να αναλάβουν.

Μια ιδέα αυτού που εννοώ, γίνεται φανερή κι από τις τελευταίες σελίδες, όπου αραδιάζουν 3,14 gigabytes πληροφορίας, μπας και καταφέρουν να περικυκλώσουν το σεβασμό μας, αλλά το μόνο που καταφέρνουν είναι να γίνουν πιο βαρετοί κι από εγκυκλοπαίδεια, και μάλιστα σε μια γραμματοσειρά τόσο κουραστική, ώστε μετά το πρώτο μισό της πρώτης λέξης ξύνεις τ' αρχίδια σου και μπαίνεις facebook να περάσεις την ώρα σου. Πραγματικά, καθώς ανοίγω και πάλι τις τελευταίες σελίδες - όπα! ακόμα δεν έχω επιστρέψει το κόμικ;;; - πρόκειται για τη χαρά του σπασίκλα! Από τη μια ροκ επανάστα και μαλλιά ράστα (και καλά) κι από την άλλη πατρόν-καρμπόν σχολικού μαθήματος Ιστορίας... "ο Καποδίστριας ως κυβερνήτης: (α) εισήγαγε το πρώτο... μπλαμπλα (β) διαπραγματεύτηκε επιτυχώς... μπλαμπλα (γ) μερίμνησε για τη δημιουργία... μπλαμπλα..." χασμουρητά, αυτοκτονίες, τη Δευτέρα διαγώνισμα τετραμήνου.

Το καταστάλλαγμα, απ' όλη αυτή τη φαρμακο-φλυαρία μου, είναι ότι δεν κατάφεραν να συμπυκνώσουν στην ίδια την πλοκή, τα στοιχεία εκείνα της Ιστορίας ή της Παράδοσης, που θεωρούσαν πιο σημαντικά, παρά τα αράδιασαν, ως έναν οχετό αδιαφορίας στο τέλος του κόμικ. Τέτοιες απαιτήσεις οικονομίας, βέβαια, προϋποθέτουν εξαντλητική επεξεργασία του σεναρίου, ξανά και ξανά και ξανά (κι ίσως και ξανά), ώσπου κανένα στοιχείο να μην ξεχωρίζει φάλτσα, μα όλα τους δεμένα σε μια ομογενή και συμπαγή ενότητα, να ρέουν στην αφήγηση, τόσο φυσικά, όπως πίνει νερό ένας μπακαλιάρος. Τα καλόπαιδα σε αυτό το σημείο αποδεικνύονται γνήσια ερασιτέχνες κι αυτό, το τελευταίο, δεν αποτελεί ειρωνία. Αν δεν ξοδεύανε τσάμπα χώρο να δουν ποιος έρχεται και ποιος πονάει, ίσως η οικονομία ετούτη και να ήταν εφικτή. Αυτό το τελευταίο ήταν.

Φαίνεται ωραίο, δε λέω, εκτός κι αν έχεις σκοπό να το
διαβάσεις. Σα μερικά σχολικά βιβλία, ένα πράμα. Θα 
μπορούσαν να το χρησιμοποιήσουν σαν όμορφο εφέ -
καλλιγραφία μιας άλλης εποχής - για 2-3 σειρές,
ίσως ένα επίγραμμα. ΟΧΙ ΟΜΩΣ
ΓΙΑ 6 (έξι) (!!!) ΟΛΟΚΛΗΡΕΣ ΣΕΛΙΔΕΣ !!!

Το σκίτσο, όπως φαίνεται και στη σκηνή του σεξ, είναι εν γένει μέτριο, αλλά αξιοπρεπές για την κατηγορία που αγωνίζεται. Ο σαρκασμός μου δεν είναι παρά ύφος λόγου, κυρίως για τη δική μου ψυχολογική εκτόνωση, αφού στο κάτω-κάτω εγώ είμαι ο μοναδικός αναγνώστης ετουτουνού του blog. Δε θα τολμούσα, ωστόσο, να ειρωνευτώ κάποιον, που προσπαθεί με την πληρότητα των δυνάμεών του και φτάνει ως εκεί που φτάνει. Άξιος! Η ειρωνία μου - γενικά - δεν είναι κακεντρεχής. Κορόιδευα πχ. τον Rosinksi ασύστολα, γιατί ο τύπος μπορούσε να κάνει παπάδες, αλλά συχνά χαζεύαμε καντηλανάφτες. Τον ερασιτέχνη, όμως, τον σέβομαι. Όπως και τη μαλακία, επίσης. Κι αυτά τα δύο τελευταία, συχνά, συνδυάζονται. Θέμα σύγκρισης Ρουμπούλια και Rosinski δεν τίθεται. Τουλάχιστον, ακόμα. Ποιος ξέρει πού μπορεί να φτάσει το παληκάρι, μετά από πολύ δουλειά κι επιμονή; Προς το παρόν, ωστόσο, το σκίτσο του είναι μέτριο κι αυτό είναι πραγματική τιμή να στο λέει κανείς, αν έχεις τίμια κι αληθινή επίγνωση των γιγάντων, οι οποίοι έχουν σημαδέψει το χώρο του κόμικ, με το πέρασμά τους.

Καποδίστριας, ο καλύτερος φίλος του πατριώτη. Αγαπάμε
τον, γιατί πέθανε νωρίς κι έτσι δε πρόλαβε να διαψευσθεί
στις συνειδήσεις. Πάνω η απόδοση του Ρουμπούλια, κάτω η 
απόδοση άλλου μεγάλου καλλιτέχνη. Είναι χαρακτηριστικό, 
πως ο Ρουμπούλιας αγνοεί επανειλημμένα το μυστηριώδη
αριθμό 500 ο οποίος - εικάζεται ότι - συνόδευε τον μέγα
κυβερνήτη, σε κάθε περίσταση, και μάλιστα,
επι τη εμφανίσει του.


Υπάρχουν, επίσης, στοιχεία στα οποία ο Ρουμπούλιας υπερβάλλει με τη χρήση τους, όπως η κλίση του θέματος, ως προς το καρέ. Τώρα, ίσως για να εντυπωσιάσει, ίσως γιατί ουσιαστικά αντιγράφει αμερικάνικα τεχνικά κλισέ δράσης ή χωροταξίας, στην τελική όμως μας κουράζει ασύστολα, μας ζαλίζει σεξπίστολα, κι ούτε πετυχαίνει και κανά αισθητικό αποτέλεσμα της προκοπής. Εκτός κι αν επεδίωκε όντως τη ναυτία, οπότε του βγάζω το καπέλο. Για να ξεράσω.

Η στραβός είν' ο γιαλός, ή στραβά αρμενίζουμε. Σ' ένα δυναμικό καρέ, για παράδειγμα, μια άλφα
κλίση εντείνει το αποτέλεσμα, καταδείχνει μια εσωτερική αναστάτωση ή μια ένταση η οποία έχει
ήδη ξεσπάσει. Σε στατικά καρέ όμως, όπως τα παραπάνω, που είναι δυο μαλακίες και μισές,
το πέρα-δώθε-κυματάκι-σήμερα-ήταν-ένα-μικρό-καράβι μας καθιστά όλους καχύποπτους,
ως προς τον καπνό που φουμάρει ο, κατά τ' άλλα, συμπαθέστατος Ρουμπούλιας...

Σε άλλα σημεία, ωστόσο, φαίνεται ολοκάθαρα ότι ο καλλιτέχνης έχει εξαιρετικές δυνατότητες, αλλά μένει ακόμα πολλή δουλειά, μέχρι τις ικανότητες.

Όμορφο σχέδιο. Αποδείχνει περίτρανα ότι ο Ρούμπι έχει περάσει
περισσότερες ώρες σχεδιάζοντας τέρατα, παρά γυναικεία σώματα.
Επιπροσθέτως, το γεγονός ότι ο καλλιτέχνης ξέρει να σχεδιάζει
πουλιά και μάλιστα τόσο μεγάλα, μας καθιστά επίσης καχύποπτους
και γι' άλλα πράματα, εκτός απ' τον καπνό που φουμάρει...

Προοπτικές, ανατομίες, στήσιμο ενός καρέ, αλλά και ολόκληρης της σελίδας, είναι από μόνα τους, όλα, τέχνη μέσα στην τέχνη. Εδώ καραδοκεί και το κυριώτερο ελάττωμα του μέσου έλληνα κομίστα: ως ερασιτέχνης έχει αστείρευτο μεράκι, αλλά στο καλλιτεχνικό κομμάτι μένει πάντα ένας έφηβος με ταλέντο. Αυτό δε σημαίνει ότι το μέσο αμερικάνικο κόμικ, που κάποτε χάζευα σε τρελές τιμές στα stands του Solaris είχε να προσφέρει τίποτε ανώτερο. Η Ρουμπουλοπαρέα στέκεται επάξια στο πλευρό, πολλών απ' αυτούς. Απλά, όλοι μαζί παλεύουν με τα κύματα και στα 5 μποφόρ τουμπάρουν και πνίγονται. Θέλει πολλές φουρτούνες, ακόμα, για να γίνει κανείς καπεταναίος.

Και τώρα που πέταξα και τη σοφή κουβέντα μου και νιώθω μια ανάταση, όμοια με αυτή που νιώθει κανείς άμα κλάσει - και μάλιστα μετά από πολύωρο και απάνθρωπο σαβουάρ βιβρ - έφτασε η ώρα να πάω εγώ για ύπνο κι εσείς να πάτε να συναντήσετε τις τύψεις σας, γιατί δεν είστε ήδη στο περίπτερο. Όχι πως εκεί θα βρείτε του Μυθοναύτες, αλλά μπορείτε να πάτε τουλάχιστον για τις εντυπώσεις.

Υστερογράφημα

Ρε πούστη μου, πότε θα ξεπεράσουμε αυτή την καταραμένη κληρονομιά του Οβελίξ (Αστερίξ), του Πόλντο (Ποπάυ), του Φαγάνα (Περιπέτεια) ή του Σπίθα (Μικρός Ήρως), που τουλάχιστον ο τελευταίος είχε κάθε λόγο να είναι συνεχώς πεινασμένος. Πότε θα ξεπεράσουμε το κλισέ του αφελή κι ανόητου χοντρού ή γιγαντόσωμου, που το μόνο που 'χει στο μυαλό του είναι το φαί ή το φαί και ξύλο;;

Δεν είμαι ο Γιάννης, είμ' ο Γιαννάκης ...

Saturday, September 17, 2016

ΜΙΚΥ ΜΑΟΥΣ - Τεύχος συν 2000

Και ξαφνικά, όπως το ζεστό χάδι του ήλιου κυλάει στο δέρμα και στην καρδιά, μέσα από τα φωτεινά μπαλώματα, μια βαριάς, νεφελοσκεπούς μεσημβρίας του χειμώνα, έτσι στο γύρισμα μιας σελίδας, το γλυκό πενάκι του ΡΟΜΑΝΟ ΣΚΑΡΠΑ γλιστρά παιχνιδιάρικα στο μάτι και στα αισθητικά κέντρα του νου, γεμίζοντας την ψυχή παιχνιδιάρικη αγαλλίαση και ώριμη παιδικότητα. Πώς τα λέω, όμως, ο κερατάς ε; Σελίδες γεμάτες ταξιδιωτική μαγεία, γεμάτες γνώσεις που ακροβατούν στα όρια μεταξύ πραγματικότητας και ονείρου, μυστηριώδεις προορισμοί και απρόοπτα μυστήρια, χαρακτήρες γκροτέσκοι αλλά δουλεμένοι και μεστοί. Ρομάνο Σκάρπα : ο σχεδιαστής με τα χίλια διαφορετικά πρόσωπα, ο οποίος ωριμάζοντας άλλαζε τη γραμμή του ξανά και ξανά, συχνά αναγνωρίζοντάς τον περισσότερο από εμπειρία - μετά από απανωτές εκπλήξεις - παρά διακρίνοντας συνδετικούς κρίκους από τη μια τεχνοτροπία του στην άλλη. Άλλαζε δίχως, ωστόσο, να χάνει στο παραμικρό το σαγηνευτικό εκείνο στοιχείο, που τον κατατάσσει - κατά τη γνώμη μου - σε ένα από τα μεγαλύτερα ταλέντα της ντισνεϋκής καρικατούρας κι έναν από τους κορυφαίους ελαφρο-λαϊκούς αφηγητές της Ιστορίας των Κόμιξ.

Τελειώνοντας μιαν ιστορία του Ρομάνο Σκάρπα, αισθάνεσαι απλά χορτάτος και πλήρης. Έχεις μοιραστεί κάτι όμορφο κι όπως με καθετί όμορφο, μια σεμνή, παραμυθένια γλύκα στέκει για λίγο μετέωρη στα σωθικά σου, υποχωρώντας αργότερα διακριτικά, κάτω απ' την ασίγαστη πίεση της πραγματικότητας. Πόσοι σχεδιαστές - ακόμη κι από τους λατρεμένους ως γίγαντες της ενάτης τέχνης - τολμούν να ισχυριστούν ότι επέτυχαν ένα ισοδύναμο, εσωτερικό αντίκτυπο, πλάθοντας με τέτοια δύναμη και μεράκι την αισθητική αντίληψη των αναγνωστών τους, μέχρι και τα βαθιά τους γεράματα;

Το πενάκι του Σκάρπα σέβεται τη σχεδιαστική του κληρονομιά κι έτσι, οι σωματικές αναλογίες και η τεχνική του δε βεβηλώνει τις φιγούρες των ηρώων, στο βωμό της τεχνοτροπίας, της προσωπικής γραμμής ή δεν-ξερω-γω τίνος άλλου εφήμερου εντυπωσιασμού. Ο Σκάρπα υπηρετεί τον κόσμο του Ντίσνεϋ, δεν τον χρησιμοποιεί με κάθε κόστος. Οι φιγούρες του, καθαρές στη γραμμή, μοναδικά εκφραστικές δίχως να γίνονται υπερβολικές και παραμορφωμένες, το πενάκι χορταστικό σε πάχος, ακρίβεια και συνέπεια. Ο Σκάρπα συνδυάζει όλα εκείνα τα χαρακτηριστικά, που υπονοούν σχεδόν ένα διαχρονικό, σχεδιαστικό αρχέτυπο. Καταρχάς, μια καλλιτεχνική οικονομία ανείπωτα ώριμη, δείγμα όχι απλά εξαιρετικού ταλέντου αλλά περισσότερο σκληρής δουλειάς και διαρκούς αναζήτησης και, κατά δεύτερο λόγο, μια αμεσότητα τόσο γνήσια λαϊκή, ώστε σε καμία περίπτωση δεν υποτιμά, όπως το επιτηδευμένο στιλ των μετριοτήτων. Αντιθέτως εξυψώνει και πλουταίνει τη φαντασία δίχως καμία φτήνια, αντλώντας συχνά τα πατήματά του από τον αστείρευτο κόσμο της πραγματικής ανθρώπινης γνώσης και Ιστορίας (ή παπιο-Ιστορίας, αν θέτε). Οι ιστορίες του αγαπημένου Ρομάνο είναι ένα καλο-σμιλεμένο σκαλοπάτι. Όχι από εκείνα, που ο ενήλικος θα κατέβει για να συναντήσει το παιδί, όχι. Είναι τόσο μαγικά δουλεμένο στις αναλογίες του, ώστε ενήλικος και παιδί τ' ανεβαίνουν μαζί και συναντιούνται σ' έναν υπέροχο κόσμο μυθοπλασίας ως ίσοι.

ΟΙ ΠΕΡΙΠΕΤΕΙΕΣ ΤΟΥ ΜΑΡΚΟ ΠΟΛΟ...

... είναι μια δουλειά του ώριμου πια Σκάρπα, το 1982. Το χιούμορ του είναι ευχάριστα παιδικό, σχεδόν ανώδυνο, αλλά η σχεδιαστική εντύπωση είναι άριστη, όπως ήδη αναφέραμε και είναι γνωστό το πόσο πολύ απεχθάνομαι την πολυλογία. Αλλά η περιπέτεια αυτή είναι κάτι περισσότερο, είναι σχεδόν διδακτική ή εγκυκλοπαιδική, όπως θέλετε πάρτε τον. Η μαγεία της μυθοπλασίας πλεγμένη αριστοτεχνικά με τον πραγματικό κόσμο της εποχής του Πόλο: Βενετία, φυλές και γεγονότα πραγματικά, παραδόσεις και θρησκείες, όλα παρελαύνουν σε μια απολαυστική, κομιξική αφαίρεση, μιας τέτοιας ποιότητας, σκάλες ανώτερης από τα διάφορα ακαλαίσθητα και φτηνιάρικα παραμυθάκια του κιλού, με τα οποία συνηθίζουν να ξεφορτώνονται οι γονείς τα σκασμένα τους. Μαθαίνουν κιόλας κάτι της προκοπής κι όχι αν οι λύκοι τρέφονται με γιαγιάδες ή αν τα κατσικάκια ξέρουν να μετρούν ως το εφτά.

Όπως, ακριβώς, πρέπει να 'ναι τα πράματα! Δεν είναι που είμαι
εγώ γεροντοκόρος, όπως λέει η μάνα μου. Φταίω που είναι
οι άλλοι ατάλαντοι ή μισοτάλαντοι; Άμα βλέπω το καλό,
το δείχνω, δεν το δείχνω;; Και το χαίρομαι, κιόλας!!

Λίγα λόγια και καλά. Δεν είναι εγκυκλοπαίδεια εδώ, αλλά
είναι όσες ακριβώς πληροφορίες χρειάζονται για την
οικονομία της πλοκής κι όσες ακριβώς σηκώνει ένα παιδί.
Ούτε χασμουρητά κι ανία, μα ούτε φτήνια και μαλακία.
Κάτι καλό θα μείνει, δε μπορεί...

Χρειάζονται λόγια;;; Συγκρίνονται τα σκατοπαραμύθια,
που πάτε και σκάτε 10 ευρώ και βάλε, με τη λιλιπουτεια
μαγεία ενός Ρομάνο Σκάρπα και τη Βενετία να ζωντανεύει
γεμάτη χρώματα, ρομαντισμό και αβίωτη νοσταλγία;

Είπατε κάτι;;; Θα μάθει το παιδί σας - με τόση υπολογισμένη απλότητα -
για τις πρώτες πυξίδες της ανθρώπινης Ιστορίας, από κανα κόμικ του
Σπάιντερμαν ή από τις ανυπόστατες μυθοπλασίες ενός Χάρι Πότερ;

Ποικιλία βέβαια δε βλέπουμε πουθενά, αλλά βλέπουμε μια πτυχή του ξεχωριστού ταλέντου
του Σκάρπα: τα χορταστικά του καρέ, δίχως να είναι ανεπανάληπτες εκφάνσεις υψηλής
Τέχνης, είναι ωστόσο άριστα δείγματα μια εξαιρετικής αφαίρεσης, όπου λέει τα πάντα,
με τις λιγότερες δυνατές γραμμές. Η δυνατή εντύπωση επιτυγχάνεται περισσότερο με
τη δημιουργία της σωστής σκηνοθεσίας και ατμόσφαιρας και λιγότερο με σπάταλες και
"θορυβώδεις" λεπτομέρειες, που φέρνουν κορεσμό και σύγχυση. Το ίδιο ακριβώς
αποτέλεσμα θα δούμε, ξανά, λίγο παρακάτω. Υψηλή Τέχνη με τον τρόπο της...

ΟΙ ΠΗΓΕΣ ΤΩΝ ΜΟΓΓΟΛΩΝ...

... είναι, νταξ, από τις πιο άπαικτες ιστορίες ever!!! Καταιγισμός δράσης, καμμένο χιούμορ, μια μετέωρη δόση βλακείας να διαπερνά τους πάντες και τα πάντα, χωρίς όμως να γίνεται κακεντρεχής ή προσβλητική. Οι ήρωες χοροπηδούν κι ασθμαίνουν διαρκώς, σαν τα λαχανιασμένα παιδιά που τρέχουν πέρα-δώθε κι όποτε μας κάνουν τη χάρη να σταθούν σε μια μεριά, πετούν τη μία ατάκα - ό,τι να 'ναι - μετά την άλλη και μετά πέφτουν κάτω από τα γέλια. Δεν υπάρχει καλύτερη αντικαταθλιπτικό, μυοχαλαρωτικό κι αντιφλεγμονώδες από τις Πηγές των Μογγόλων. Το πρώιμο σχέδιο του Σκάρπα (1959), αντίθετα απ' την καλοδουλεμένη και φίνα δουλειά του Μάρκο Πόλο, είναι ακόμα γκροτέσκο και "άτσαλο", ταιριάζοντας όμως έτσι γάντι στη φρενήρη, σουρεαλιστική πλοκή. Απ' τον πρωταγωνιστή Μίκυ μέχρι και την κομπάρσα ρέγγα, θα μπορούσαν όλοι να δουλεύουν κλόουν, ημιαπασχόληση σε τσίρκο.

Φρέσκο, καμμένο χιούμορ, παράδοση κατ' οίκον.

Οι ήρωες βρίσκονται σε ένα μόνιμο ντελίριουμ. Καμία
σχέση με το ψυχωτικό άγχος του Luciano Gatto. Εδώ οι
ήρωες έχουν μεγαλύτερη ποικιλία εκφράσεων, όλα όμως
γίνονται στο μάξιμουμ της δυνατής έντασης.

Κι άλλο δείγμα φρεσκο-καμμένου χιούμορ ...

Αυτό που λέγαμε και νωρίτερα. Άριστη οικονομία στοιχείων. Το σχέδιο είναι σχεδόν απλοϊκό
κι ωστόσο το θέαμα φαίνεται στα μάτια μας, πραγματικά, μεγαλειώδες. Ούτε φανφάρες, ούτε
κορεσμός λεπτομέρειας και αηδίες: τρεις χιονισμένοι κορμοί, πέντε βράχια, ένας τεράστιος
καταρράκτης, αλλά κυρίως η κατάλληλη προοπττική. Το χέρι του Σκάρπα κάνει τα πάντα να
μοιάζουν μαγικά, ακόμα κι αν είναι χέρι πρώιμο και ακατέργαστο. Το φλουτάρισμα του
scan-αρίσματος, εδώ ταιριάζει  γάντι, σα να μούσκεψε κι αυτό το ίδιο το χαρτί, από την
πίεση των ασυγκράτητων υδάτων. Παρατήρηση: προσέξτε εξαιρετικό lettering στο μικρό
Μίκυ των λίγων δραχμών (δε μιλώ τώρα για το εορταστικό τσιμεντόλιθο, αλλά για το απλό,
εβδομαδιαίο) σε αντίθεση με την αθλιότητα του "πανάκριβου" Λούκυ Λουκ, σε προηγούμενο post.

Άπαιχτο τέλος, που σε στέλνει αδιάβαστο!!
Τρέλλα! Ρομάνο σ' αγαπάμε πολύ πολύ!!!

Απ' το I.N.D.U.C.K.S. μαθαίνω ότι οι Τερζοπουλαίοι είχαν δημοσιεύσει 4 φορές αυτή την ιστορία. Εγώ θα την έβαζα κάθε χρόνο, τιμής ένεκεν, μέχρι να την αποστηθίσουν τα παιδιά απ' έξω. Να πάθουν memory overflow και να μην περισσέψει ούτε ένα kilobyte για γουρουνάκια, σταχτοπούτες και άλλες παρθενοπιπίτσες.

Κι έτσι, για να μην ξεχνιόμαστε, ακόμα και μέσα σ' αυτό τον πυρετό μαλακίας, τα παιδιά μαθαίνουν απ' τον Σκάρπα ότι κάποιοι λαοί μετανάστευσαν απ' την Ασία στην Αμερική, μαθαίνουν μέσα απ' την παρωδία για κάποιο Μόμπι Ντικ κι άμα θέλετε και να το ψειρίσω κι άλλο, μπορούμε να μιλάμε μέχρι τις εννιά παρά πέντε. Ο Ρομάνο Σκάρπα είναι ένας μοναδικός παραμυθάς, από εκείνους που θα ξεχαστούν πολύ πιο σύντομα απ' όσο τους αξίζει αντικειμενικά, αλλά και συγκριτικά με ένα σωρό καραγκιόζηδες, που κάνουν θραύση με μαλακίες. Αλλά έτσι δε συνέβαινε πάντα; Εδώ διάβασα πρόσφατα, πριν 20 χρόνια, στο μονόλογο του Άμλετ την εξής ατάκα "Γιατί ποιος θ' άντεχε ... τις κλωτσιές που η ταπεινή αξία τρώει απ' τον ανάξιο". Η ανθρωπομάζα που όλο κινείται κι όλο στα ίδια μένει, εις τους αιώνας των αιώνων μηδέν. Ορίστε. Φτάσαμε να φιλοσοφούμε κι αυτό, ακόμα, το οφείλουμε στο Ρομάνο Σκάρπα, που η Παναγιά μαζί του, αλλά πέθανε πριν 11 χρόνια, στη Μάλαγα. Κι έμεινε ο κόσμος φτωχότερος, όπως έλεγε κι ο Σέξπιρ στην Τρικυμία "Είμαστε απ' την ύλη που 'ναι φτιαγμένα τα όνειρα και τη ζωούλα μας την περιβάλλει ολόγυρα ύπνος", με υπότιτλους της Νατάσας Συρεγγέλα. Καληνύχτα Κεμάλ και τα λοιπά...

Sunday, September 11, 2016

ΜΙΚΥ ΜΑΟΥΣ - Τεύχος πλην 2000

Π Ρ Ο Λ Ο Γ Ο Σ

Να χάσω την ευκαιρία και να μη θάψω λίγο Τερζόπουλο;; Αμαρτία δεν είναι;; Διαβάζουμε στη Wikipedia, για το τελευταίο τεύχος του ΜΙΚΥ ΜΑΟΥΣ 2460-2461 ότι "Στην σελίδα 5 είχε τον Επίλογο από τον Χρήστο Τερζόπουλο, χωρίς τον επίλογο τού Ντέιβιντ Τερζόπουλου, που υπήρχε στον Επίλογο του ΚΟΜΙΞ". Ο μόνος λόγος που θλίβομαι γιατί το τελευταίο αυτό τεύχος δεν υπάρχει στη μικρή μου συλλογή, είναι οι εξής δύο: πρώτον, γιατί μπορεί κάποτε να είναι σούπερ-υπεράνθρωπα συλλεκτικό και να βγάλω κανά νοίκι πουλώντας το και, δεύτερον, γιατί σκάω να διαβάσω τι μαλακίες θα αράδιασαν, πιθανότατα, ΧΡΗΣΤΟΣ και ΝΤΕΪΒΙΝΤ ΤΕΡΖΟΠΟΥΛΟΣ ως επίλογο. Υποθέτω τίποτα δεκάρικους επικηδείους, απέχοντες παρασάγγας απ' το αληθινό έγκλημα, συντελεσθέν έτη νωρίτερα. Το ΜΙΚΥ είχε πεθάνει ήδη από χρόνους αμνημόνευτους κι όχι εξαιτίας κανενός αμείλικτου, επιχειρηματικού κόσμου. Πέθανε μαζί με την αισθητική, την ευφυία και το οποιοδήποτε όραμα. Έπαθε δηλαδή ότι έχει πάθει κι η ίδια η Ντίσνεϋ, εδώ και χρόνια (κι εδώ που τα λέμε, ο κόσμος ολόκληρος). Η Ντίσνεϋ, η οποία δεν υπάρχει πια. Υπάρχει απλά μια εταιρεία που λέγεται Ντίσνεϋ και βγάζει καμιά συμπαθητική περιπετειούλα, στη χάση και στη φέξη, γωνία. Ενδιάμεσα, υπάρχει δεν υπάρχει, ούτε οι εργαζόμενοί της δεν είναι σίγουροι. Θα έτριζαν τα κόκκαλα του θείου Γουόλτ άμα ζούσε, αλλά άμα ζούσε, μια σπονδυλοαρθρίτιδα θα την είχε όσο να 'ναι, οπότε μάλλον φυσιολογικό.

Τα παιδιά στο COMICS TRADES νομίζω θάβουν πολύ πολιτισμένα το τελευταίο τεύχος (για πάτα εδώ), αλλά παρ' ότι διαφωνώ σε επιμέρους παρατηρήσεις - όπως ότι είναι εξ' ορισμού θετικό να υπάρχουν καινούργιες ιστορίες, αφού πρέπει να θυμούνται οι παλαιοί και να μαθαίνουν οι νεότεροι - μπράβο τους και καλά κάνουν, τιμή τους και καμάρι τους. Δεν υπάρχει χειρότερο πράγμα από εκείνη τη μουχλιασμένη νοσταλγία, που τυφλώνει την ορθή κρίση και μας κάνει ενίοτε να χαριεντιζόμαστε με μούμιες και να ερωτοτροπούμε με κουφάρια. Λέω γι' αυτή τη νεκροφιλία που μπερδεύει τους ρόζους της μούχλας με φρέσκα μπουμπούκια, που βάζει κραγιόν στη βαλσαμωμένη γιαγιά, δίπλα στο τζάκι, ή που κρατά ένα δάχτυλο του μακαρίτη, μαζί με την ωλένη, για να ξύνει την πλάτη της. Δεν ξέρω αν βγάζουν νόημα αυτά που γράφω. Ελπίζω να μη βγάζουν. Ενίοτε, πλέκουμε εγκώμια για ψοφίμια, που ψυχορραγούσαν χρόνια, αλλά ξεψύχησαν μια κρύα νύχτα του χειμώνα, όταν η βρόχα έπεφτε ράιθρου. Προσωπικά, δε θα 'θελα το παιδί μου - λέμε, αν είχα - να διάβαζε πια ΜΙΚΥ, μικρό, μεγάλο ή Α4. Χίλιες φορές να διάβαζε τσόντες, ραδιοτηλεόραση ή τις διαφημίσεις στο Τρίτο Μάτι, οι οποίες υπαγορεύονται γραμμή από τη Ζώνη του Λυκόφωτος. Ευτύχως, ούτε παιδί έχω, και πλέον ούτε μικρό ΜΙΚΥ. Τουλάχιστον, όχι το πρωτότυπο, καθώς σεργιανώντας στα καλντερίμια της όμορφης Google, μου μπήκαν ψύλλοι ότι μάλλον δεν έχει αναληφθεί εις τους ουρανούς, αλλά από άλλες εκδόσεις. Και, βεβαίως, χέστηκα πάραυτα, αναφανδόν και ασκαρδαμυκτί, καθώς φέτος έκλεισα τα 42 και νομίζω ότι πια ωρίμασα. Νομίζω.

ΥΓ = Άλλο ένα καλό άρθρο, για το κλείσιμο του ΜΙΚΥ εδώ.

Κ Υ Ρ Ι Ο   Θ Ε Μ Α


Οι Τερζοπουλαίοι, λοιπόν, το 'χαν συνήθειο να το γιορτάζουν κάθε τρεις και λίγο. Έτσι, έπεσε στα χέρια μου και το επαιτειακό τεύχος 2000, όπου κανείς δεν ξέρει ποιος ή τί ακριβώς γιορτάζεται. Σε καμία περίπτωση, πάντως, η αισθητική και η ποιότητα. Ή ο σεβασμός, προς τον αναγνώστη. Ούτε καν το μικρό ΜΙΚΥ. Γιορτάζουν όμως ένα σωρό επιχειρήσεις, όπως τα Kinder Έκπληξη, τα Cheetos, η Amita Fun, η Johnson's Kids, η ΙΟΝ Γάλακτος, η... BP (ντόινγκ!!!???), το... MEGA (!!!), τα Μέλια Fino Attiki, το MILKO, η NESTLE κι ένα σωρό άλλοι αξιοπρεπείς ή καραγκιόζηδες, αναλόγως αν μπαίνεις ή αν βγαίνεις. Γιορτάζει ολόκληρη η καπιταλιστική σαβούρα και δεν εννοώ τα προϊόντα - μπας και με περάσετε για κανά κουμμουνιστή - αλλά το βρωμερό καπιταλιστικό ήθος - τουλάχιστον, έτσι μπορεί να τη γλιτώσω, ως απλός ρομαντικός.

Οι αλήτες που 'χαν το περιοδικό στα χέρια τους - γιατί περί αλητών πρόκειται - θεωρούν τα μικρά παιδιά στην καλύτερη βλήματα ή κτήματά τους, στη χειρότερη τρυφερό κωλόχαρτό για τη κωλάθρα τους. Αφοδεύουν ασύστολα στην παιδική ψυχούλα, πλάθοντας την αισθητική της με τρόπο σιχαμερό και προβλέψιμο: σελίδα παρά σελίδα, στις πρώτες 100 οι 50 είναι διαφημίσεις!!! Μια σελίδα ιστορία, τσουπ, μια σελίδα οδοντόκρεμα. Μια σελίδα ιστορία, τσουπ, να και μια σοκολατίτσα. Μια σελίδα ιστορία, τσούπ, μια σελίδα κατήχηση στην ασύδοτη κατανάλωση. Και να μιλούσαμε για τίποτα ιστορίες αξιόλογες και της προκοπής, με ένα γάμμα χιούμορ ή ένα κάππα σχέδιο, να το δαγκώσουμε το καρότο. Αλλά ούτε καρότο υπάρχει, ούτε φαγκότο. Υπάρχει όμως ένα αγγούρι. Και μάλιστα δεν προηγείται.

Έτσι προσυλητίζεται ένα παιδί - με τον πιο λιτό και πονηρό τρόπο - στην ακαλαισθησία και τη
σύγχυση των μυνυμάτων. Ένας αχταρμάς διαφημίσεων, διαπλεκόμενων με την πρώτη ιστορία.
Όποιος δε διαβλέπει εδώ το πρόβλημα, να το συζητήσει με τον ψυχολόγο του, εγώ είμαι
μαθηματικός. Συγγνώμη κι απ' τον αγαπημένο Giorgio Cavazzano, που είναι ένας άριστος
σχεδιαστής κι έχει γεμίσει τη ζωή μας με διαμάντια, αλλά ετούτη η ιστορία του είναι για
παιδιά προσχολικής ηλικίας. Ίσως και γι' ακόμα νεότερα...

Σαβούρα στη σαβούρα, κυλούν 180 (!!!) σελίδες και 7 (!!!) ολόκληρες ιστορίες και ιστοριούλες, ανάμεικτες, εντός και εναλλάξ. Ιστορίες, κυριολεκτικά και μεταφορικά (τα οποία δεν περιλαμβάνονται στην τιμή) ααανάξιες λόγου, με συνειδητά τρία στερητικά : "Μίκυ Μάους 2000", "Το ΑΚ 2000", "Η αναμέτρηση του 2000", "Το πρωτάθλημα των Μούργων", "Παράθυρο στο χρόνο", "Θεραπεία κατά γράμμα" και ο "Πρίγκιπας της άμμου". Ώσπου, φτάνουμε τελικά στους "ΙΠΤΑΜΕΝΟΥΣ ΙΠΠΟΤΕΣ", ιστορία του σχεδιαστή MARCO FORCELLONI, η οποία διεκδικεί μια ιδέα επικότητας, τύπου Άρχοντα των Δακτυλιδιών, που τότε ήταν ακόμα της μοδός. Το έργο είναι στα πάντα του μέτριο, αλλά για να μη γίνομαι πικρόχολος, είναι το πρώτο αξιοπρεπές σύνολο, μέχρις στιγμής. Και μιλώ για σύνολο, καθώς ο Cavazzano είναι ίσαμε 58-μιση τόνους κι ίσως κι 750 γραμμάρια ανώτερος απ' τον Forcelloni, αλλά η ιστορία του ούτε για λίπασμα, στις φακές που φυτεύουν τα πιτσιρίκια της πρώτης δημοτικού και μετά από πέντε μέρες βρωμοκοπάνε απάνθρωπα. Οι Ιπτάμενοι Ιππότες διαβάζονται ένα κλικ πιο ευχάριστα, απ' τις άλλες ιστορίες. Γιατί στις άλλες δε γελούσες καθόλου, αλλά εδώ έχεις την εντύπωση, ότι από σελίδα σε σελίδα θα λυθείς στα γέλια, ρε συ, χαχαχα, θα κρατάς την κοιλιά σου λέμε! Ώσπου φτάνεις στην τελευταία σελίδα κι εσύ έχεις ξεχάσει και τα λίγα αστεία που ήξερες. Αλλά σου 'χει μείνει η εντύπωση. Κάτι είναι κι αυτό.

Γλυκούλα εισαγωγή και μια υποψία μεράκι, η οποία όμως
εξαφανίζεται στην πορεία: σκίτσο πλαδαρό και πρόχειρο.
Οι μαστόροι το λένε "ξεπέτα"...

Μιλάμε για χιούμορ, αυτού του επιπέδου, χαχαχα, πλάκα!!!
Εντάξει, στο σενάριο είναι κάποιος Francesco Artibani,
αλλά μια που σας το είπα, μια που να το ξεχάσετε, αν
σας έχει απομείνει μια στάλλα αξιοπρέπεια...

Εδώ ο Forcelloni θέλει να κλιμακώσει την ένταση, εστιάζοντας
στη λεπτομέρεια, σε 2-3 δραματικά καρέ. Τα αποτελέσματα είναι
όντως δραματικά και η κλιμάκωση ασύλληπτα επιτυχής:
της αηδίας.

Από το τέλος, του Α΄ Μέρους και για μερικά καρέ κατόπιν αυτού,
γίνεται κυριολεκτικά της πουτάνας και χάνει η μάνα το παιδί και
το παιδί τη μάνα. Ο Μαύρος Πητ έχει κάνει τα πάντα ρημαδιό κι
οι εικόνες συναγωνίζονται σε επικότητα την ως άνω παρατεθείσα.
"Μας επιτίθενται" φωνάζει ο κυνοπρεπής στρατιώτης και οι
τρομπέτες αντηχούν το ανατριχιαστικό τους "περεπέ"! Τι έχει να πει,
για όλα αυτά, ο συνετός και πολλά βαρύς Μίκυς;; Βλέπε παρακάτω...

Αφού έχει ισοπεδωθεί η μισή πόλη και οι δρόμοι είναι σπαρμένοι πτώματα,
ο θεόρατος και αδιόρατος Μίκυ καχυποψιάζεται: ρε συ, μήπως αυτός
τελικά θέλει πόλεμο;;; ρε μήπως;;; Εντάξει, αλλά να μην κρίνουμε και
πολύ βιαστικά, δεν είναι σωστό. Ίσως, αν οι νεκροί ξεπεράσουν τους
δέκα χιλιάδες, ίσως αυτό κάτι να σημαίνει. Μα πόσο ηλίθια θεωρούμε
πια τα μικρά παιδιά; Τι έχουν κάνει, τα καημένα, ώστε ν' αξίζουν ένα
τόσο χαμηλό νοηματικό επίπεδο;; Αντί να ψηλώσουμε λίγο τον πύχη,
ώστε να τα ωθήσουμε γλυκά να τεντωθούν, τους βάζουμε και μια γερή
τρικλοποδιά να γκρεμοτσακιστούν. Στο κάτω κάτω, μόνο αν τα κρατήσεις
εκεί χαμηλά, θα μάθουν να ανέχονται το διαφημιστικό βόθρο και
να λούζονται με τα περιττώματα της Ντίσνεϋ και της κάθε Ντίσνεϋ.

[ Η συνέχεια και το δραματικό τέλος στο επόμενο επεισόδιο ... ]

Sunday, August 21, 2016

ΑΣΤΕΡΙΞ - Αν το δηλώσεις μπορείς να το σώσεις... [Μέρος Δεύτερον]

Τι μπορεί να πει κανείς για τον Uderzo;; Τι μπορεί να πει, ώστε να γεμίσει μιαν ανάρτηση ακόμη, να περάσει η ώρα;; Το μόνο κακό με τον Uderzo είναι ότι κακομεγάλωσε, στερημένος από τη συντροφιά του καλού Goscinny. Η γραμμή του χαλάρωσε, πλαδάρεψε, σχεδόν σα να βαριόταν να ζωγραφίσει. Ή σχεδόν σαν η πρεσβυωπία να του επέβαλε το δικό της ύφος, αντί να της δώσει να καταλάβει. Τα σώματα κάπως μάκρυναν, έχασαν τις αναλογίες τους, περνούσαν κάποιας μορφής δεύτερη εφηβεία, όταν τα σώματα αλλοιώνονται ασύμμετρα, παράδοξα, έτσι ώστε ούτε άντρα μπορείς να πεις τ' αγόρι, ούτε γυναίκα το κορίτσι, αλλά ούτε και παιδιά μπορείς να τα πεις, κακόχρονο να 'χουνε, ώσπου βγαίνουν κάτι βυζιά περίεργα, που μια κοιτάς τα βυζιά και μια το χωροφύλακα. Όμως, ούτε για δεύτερη εφηβεία πρόκειται, ούτε για τρίτη, ούτε αηδίες. Εκείνο που δεν έβλεπες πια στα σχέδια ήταν η αγάπη ή έστω κάποιο μεράκι. Σαν τα γεροντικά φιλιά: σου θυμίζουν σάλια, ρυτίδες και πότε θα τελειώσουν, να πάρω το μάγουλό μου να το σαπουνίσω.

Αλλα στην Κατοικία των Θεών o Uderzo είναι ώριμος, είναι μεγάλος, είναι τεράστιος, είναι μαέστρος, μάγιστρος, μασόνος και Μπριζίτ Μπαρντό μαζί. Ο λεγάμενος είναι, στη φάση του αυτή, ένας από τους μεγαλύτερους τεχνίτες της καρικατούρας, που έχουν περάσει απ' την ευρωπαϊκή σκηνή. Οι ήρωές του είναι εκφραστικοί, πλούσιοι, πλαστικοί. Τα σώματά τους στέρεα, άριστα δουλεμένα σε αναλογίες και ανατομίες. Γι' αυτό ακριβώς, είναι μειωτικό να τις πούμε καρτουνίστικες, καθώς ο καρτουνίστας χρησιμοποιεί την ανατομία σα δούλα του, όταν ο Uderzo την υπηρετεί σαν πιστός και λάτρης.

Άριστη καρικατούρα του Καίσαρος τω Καίσαρι, σε δύο εκφραστικά ενσταντανέ.
Ποιος; ποιος μπορεί να πει κακή κουβέντα;;

Οι γραμμές του ώριμου Uderzo δεν είναι καν γραμμές, είναι μικρά ρυάκια μελάνης που κυλούν αβίαστα σε κοίτες λαξεμένες σχεδόν από αιώνες, είναι μινουέτα ή σκέρτσα ενός Μότζαρτ του χαρτιού. Ο Uderzo κάνει αυτό που λένε μερικοί μεταφυσικοί για τη δημιουργία του καλλιτέχνη: δεν δημιουργεί εκ του μηδενός, παρά ανακαλύπτει μορφές, που υπήρχαν εκεί πολύ πριν απ' αυτόν και τον περίμεναν. Ο κόσμος του μικρού γαλατικού χωριού και όλες εκείνες οι αμέτρητες φυσιογνωμίες, που τον πλαισιώνουν, θαρρείς πως ήταν από πάντα. Αυτό, όμως, προκειμένου να συμβεί, χρειάζεται το έργο εκείνο να είναι τόσο συμπαγές και πλήρες, ώστε να καθίσταται τελικά αυτόνομο, ανεξάρτητο από την πραγματικότητα που το δημιούργησε. Αποτελεί πια από μόνο του μια δεύτερη ή τρίτη ή πολλαπλή πραγματικότητα, παράλληλη και δίχως καμία ανάγκη αναφοράς πια σε ό,τι τη δημιούργησε. Όταν ο Uderzo και ο Goscinny συναντήθηκαν μεγαλούργησαν, σε μια συνεργασία που έχει πια χαραχτεί στα Χρονικά. Οπότε πάμε να τους θάψουμε τώρα.

Τουρλού #1

Ή μάλλον τι να θάψουμε; Ψέμματα. Η Κατοικία των Θεών - είπαμε στην προηγούμενη ανάρτηση - έχει λίγη πλάκα, αλλά είναι αρκετά βαρετή ή αδιάφορη ακόμα και για να τη θάψεις. Έχεις μια-δυο καλές ιδέες, τις οποίες όμως αναμασάει ξανά και ξανά και ξανά και...

Αυτή η ιστορία με τα δέντρα, ράβε-ξήλωνε, τσεκούρι-αναδάσωση, τραβάει 15 !!! ολόκληρες σελίδες!!! 15 στις 48 δηλαδή 31,25%, σχεδόν το 1/3 του κόμικ!!! Ε όχι, νισάφι πια!!!

Ακόμα κι ο κακός είναι ένας ξενέρωτος μεταπτυχιακός της Αρχιτεκτονικής, που γλείψε-γλείψε και όχι γλύψε-γλύψε, κατάφερε να φτάσε ίσαμε τ' αυτί του Καίσαρος. Περισσότερο, τον κόβω για μοναχογιό, καμιάς ξαδέρφης Του.

Ορθογώνιους. Κακομαθημένος και
φλούφλης, όπως ακριβώς φαίνεται...
Στο μήκος και στο πλάτος της καριέρας του, μπορεί να την έχει
ζωγραφίσει ίσαμε και 17 φορές αυτή τη σκηνή, ο Uderzo-ς.
Πολύ πιθανό να τον καύλωνε κάπως...

Τουρλού #2

Σινεμασκόπ, Τεκνικολόρ, Πανοραμίξ...

Η πρώτη σελίδα είναι, σε αντίθεση με τη συνέχεια, επική κι ίσως αυτό είναι και μια ειρωνία, συνειδητή και μέσα στους σκοπούς του πολυδαίδαλου και αναρχο-αυτόνομου Goscinny. Είναι, επιπλέον, ένα από τα στοιχεία που ξεχώριζαν στον Αστερίξ: η αντίθεση, ανάμεσα στην απόλυτη καρικατούρα από τη μία και την απόλυτη ρωμαϊκή αρχιτεκτονική από την άλλη, επιμελημένη με την ακρίβεια ενός πραγματικού αρχιτέκτονα. Όταν ήμουν μικρός έχασκα σα χάνος, μπροστά σ' αυτά τα πανοράματα. Δε πίστευα τι έβλεπα. Μου φαινόταν εντελώς παράταιρο το ίδιο χέρι που σχεδίαζε τη μυτόγκα του Αστερίξ, ότι μπορούσε να φτιάξει ετούτες τις επικές αναπαραστάσεις. Κοιτούσα σα μύωπας τα παραθυράκια, τους κιονίσκους, τα δεντράκια και τα σάλια μου τρέχαν ως ποτάμι, θα μου σάλευε, όχι όχι δεν είναι δυνατόν! Τα πάντα ήταν τέλεια, τέλεια, τέλειααααα!!!

Σήμερα, φυσικά, που έχω μεγαλώσει κι έχω αποξηρανθεί, μπορώ μια χαρά να σου βρω ατέλειες. Αλλά δεν ξέρω αν αυτό, τελικά, είναι κέρδος και μάλλον για χαμένος νιώθω.

Τουρλού #3

Μία από εκείνες τις καρικατούρες, που παραπέμπουν σε υπαρκτό, αλλά τελείως αδιάφορο πρόσωπο, για μας τους γήινους Έλληνες του 2016.

Guy Lux = Τηλε-παρουσιαστής και παραγωγός των sixties. Χεστήκαμε; Αυτή η
λεπτομέρεια κατακρυμνίζει τη διαχρονικότητα του Αστερίξ, αλλά μάλλον ο τύπος
θα πρέπει να τρέλαινε, βαθιά και αθεράπευτα, τη νοικοκυρά της εποχής εκείνης ...

Τουρλού #4 

Το χιούμορ του Αστερίξ ήταν πάντα φλώρικο. Είναι περίεργο, όταν σκέφτεσαι πως Αστερίξ, Λούκυ Λουκ και Ιζνογκούντ, όντας δημιουργίες του ίδιου ανθρώπου, έχουν τόσο μα τόσο διαφορετικό χιούμορ. Αλλά του Αστερίξ είναι φλώρικο, τελείωσε. Δεν διακατέχεται - συνήθως - από ειρωνία, υποννοούμενα, εξυπναδιές, σαρκασμό, διπλές αναγνώσεις. Είναι ευθύ, απλοϊκό και χαλαρό, σαν τις καρπαζιές που ανταλάσσουν μεταξύ τους οι Γαλάτες ή σαν τ' αστεία που λένε τα πεντάχρονα ή τ' ανέκδοτα που διαβάζαμε κάποτε στο μικρό Μίκυ. Σε μια άλλη ανάγνωση, θα μπορούσαμε να μιλήσουμε για καθωσπρέπει αστικό χιούμορ 60 χρόνια πριν. Δε μιλάω, ωστόσο, υποτιμητικά. Δεν είναι κακό να μην είναι κάτι χοντροκομμένο, χυδαίο ή παραληρηματικό. Είναι, επιπλέον, κι ένας από τους λόγους, που καθιστούν τον Αστερίξ κατάλληλο τόσο για το χασάπη, όσο και για το δάσκαλο, τόσο για το ισοβίτη, όσο και για τον παπά της ενορίας. Κανείς δε θίγεται, όλοι χαμογελούν εξίσου και ως προς αυτό, ο Αστερίξ καθίσταται ενοποιητικό στοιχείο της κοινωνίας, με ό,τι κριτική μπορεί κανείς να του ασκήσει ως προς αυτό.

Κατ' εξαίρεση, όμως, το χιούμορ γίνεται κάποτε εξαίσιο ή διακριτικό, όπως εδώ...

Λεγεωνάριοι σε όλο το μεγαλείο τους! Το χιούμορ του Αστερίξ, όταν είναι καλό,
δε σε κάνει να ξεκαρδίζεσαι, αλλά να χαμογελάς σαν πολιτισμένος άνθρωπος...
Το καρέ αυτό διαβάζεται σε συνδυασμό
με τα προηγούμενα, ωστόσο ο διστακτικός,
ξαγρυπνισμένος κόκορας είναι όλα τα λεφτά...

Τουρλού #5 

Δε λέω πως ήταν, απαραίτητα, πρόθεση του καλλιτέχνη, ωστόσο η φυσιογνωμία της παρακάτω Ρωμαίας, μου φέρνει έντονα στο νου τη Σοφία Λόρεν...


Μάτι ανοδικό, χείλος καθοδικό, η μύτη μας τα χαλάει λίγο. Κι όμως, είναι παράδοξο, καθώς στη
δεξιά φωτό-ανφάς-παρά-πέντε η μύτη της Σοφίτσας ξεγελά και δίνει μια ιδέα γαμψότητος,
η οποία ωστόσο εξαφανίζεται στο προφίλ. Πολύ πιθανό να ευθύνεται το σχήμα των ρωθώνων
γι' αυτό κι όχι της μύτης ολάκερης. Η πλαστική μάλλον αποκλείεται, καθώς δεν υπάρχει φωτογραφία
της Σοφούλας - όσο πίσω και να πας - που να μαρτυρά τ' αντίθετα. Ζωή να 'χε, ήτανε large τύπισσα...

Τουρλού #6

Αυτό είναι το συνηθισμένο χιούμορ του Αστερίξ. Ξύλο, φασαρία και χεσμένοι Ρωμαίοι. Όχι κάτι ιδιαίτερο. Σε ολόκληρη σελίδα δεν διαβάζει κανείς κάτι πραγματικά έξυπνο. Χαμογελάμε κυρίως γιατί έτσι πρέπει, όπως χειροκροτάμε ενίοτε στο θέατρο ή σταυροκοπιόμαστε στη λειτουργία (όσοι πάνε, τέλος πάντων).

Χαχαχα τι πλάκα...

Τουρλού #7

Κι εδώ θα κλείσουμε και λέω να κλείσουμε με κάτι όμορφο...

Ένα πολύ όμορφο σχέδιο, από τον Uderzo. Μαγικό και σχεδόν μελαγχολικό...

Ακόμα και στην καταστροφή, ένα ταλέντο χρειάζεται, να πούμε. Παρατηρήστε πόσο πειστικά
δίνεται η προοπτική της γκρεμοτσακισμένης στέγης και του σκελετού. Φαίνεται απλό, ε; αλλά
μόνο εμείς οι μεγάλοι καλλιτέχνες διακρίνουμε αυτές τις λεπτομέρειες...

Ας κλείσουμε μ' ένα ξεροψημένο αγριογούρουνο, μα τον Μπελενό. Έτσι για το καλό...

Saturday, August 20, 2016

ΑΣΤΕΡΙΞ - Αν το δηλώσεις μπορείς να το σώσεις...

Τι να πει κανείς για τον ΑΣΤΕΡΙΞ; Είναι σα να πιάνεις τ' όνομα του Θεού επί ματαίω! Όπως η λέξη "μικυμάους" έφτασε να σημαίνει όλη τη μινιμάλ παραγωγή, έτσι κι ο Αστερίξ ήταν το σύμβολο του μεγάλου και ποιοτικού, αυτού που πλήρωνες κάτι παραπάνω, αλλά οκ, τα 'βγαζε τα λεφτά του. Είχε και την ιστορία του και τα λατινικά του και τη παιδαγωγικό-διδακτική του. Ο Αστερίξ ήταν το σύμβολο μιας Γαλλίας ευρωπαίας, φωτεινής, αστικής μπροστάρισσας, μιας Γαλλίας που γούσταρε και τιμούσε τις κατά τόπους γραφικότητες στην αγκαλιά μιας Pax Romana του πολιτισμού και της ποιότητας. Ή τέλος πάντων, αυτό που κάθε αστός ονειρεύτηκε για μερικές δεκαετίες. Ήταν ο Ντε Γκολ και ο Κωνσταντίνος Καραμανλής των κόμιξ. Θα μπορούσες, δίχως ντροπές και νάζια, να το πλασάρεις στη δρύινη βιβλιοθήκη σου, ανάμεσα στα Άπαντα του Φρόιντ και το Έγκλημα και Τιμωρία. Κι αυτό το σκασμένο θα στεκόταν εκεί επάξια και περηφάνα, συνομιλώντας με Ουγκούς και Γκαίτεδες, σαν ίσος προς ίσους. Ο Αστερίξ ήταν συνένοχος (συμβολικά, όχι με αυστηρά λαογραφικά κριτήρια) σε κάτι αντίστοιχο με αυτό, που λένε πως έκανε ο Χιώτης στο μπουζούκι: πάτησε κάτω τον κάθε "ευτελή", φτωχομπινέ Καραγκιόζη κι έβαλε τη λαϊκή αφήγηση στο αστικό σαλόνι. Γιατί ο Αστερίξ μπορεί να μην έπαιζε πιάνο, τα γαλλικά του όμως ήταν άπταιστα. Αλλά, πάλι, μπορεί και να λέω μαλακίες - μάλλον - γιατί τότε τι έκαναν τα "Κλασικά Εικονογραφημένα" ή δεν ξερωγώ τι άλλο, δε μου 'ρχεται τώρα στο μυαλό;

Για μένα, ωστόσο, ήτανε κάτι περισσότερο ή διαφορετικότερο: ήταν η παρθενική μύηση σ' έναν κόσμο, που ξεπερνούσε το Μίκυ, το Ποπάυ, το Μπλεκ, το Αγόρι, τη Βαβούρα, το Φασόλα, τον Τιραμόλα ή το Σεραφίνο. Σ' έναν κόσμο, που οι ιστορίες απλώνονταν σε πελώρια φύλλα κι εκτείνονταν σε 48 ή σε 64 σελίδες. Με σενάρια, σαφώς πιο δουλεμένα και ήρωες σαφώς πιο στέρεους. Σ' έναν κόσμο, όπου διέκρινες με μια θολή βεβαιότητα, ν' απλώνεται μια άλλη ποιότητα δημιουργίας. Ίσως όχι απαραίτητα ανώτερη - καθώς πολλές ιστορίες και δημιουργοί πχ. του Μίκυ έχουν μείνει κλασικοί, στον αιώνα-των-αιώνων-αμήν - ωστόσο μια ποιότητα άλλη. Το κόμικ δεν ήταν πια μικυμάους, ήταν Τέχνη. Κι όμως, τελικά, εκείνο που μέτρησε πολύ περισσότερο ήταν η ιδιαίτερη φύση κι ο μυστικισμός της ανακάλυψης.

Μια χούφτα τεύχη, κιτρινισμένα και φθαρμένα στις άκρες τους, στοιβαγμένα στα σκοτεινά, ασφυκτικά γεμάτα ντουλάπια του οικογενειακού συνθέτου - καθότι ο χώρος λιγοστός στην παλιά, μητρική μονοκατοικία. Στοιβαγμένα - όπως ακριβώς περιγράφω λίγο νωρίτερα - καταμεσίς ενός ετερόκλητου πλήθους, ενός αχταρμά βιβλίων, περιοδικών κι εντύπων. Ενός αχταρμά ασύλληπτα πλούσιου σε ερεθίσματα, που αγκάλιαζε από Τσελεμεντέδες μέχρι Τολστόη και Ντοστογιέφσκη, από την Εγκυκλοπαίδεια Υγείας μέχρι τη Διάπλαση των Παίδων, από Έριχ Φον Ντάινεκεν μέχρι την Εγκυκλοπαίδεια του Ηλίου, από το Ανεξήγητο και τα Μυστήρια του Σύμπαντος - όπου και ανακάλυψα την επιστημονική Φαντασία και το Μάκη Πανώριο - ως τον Αγώνα του Χίτλερ, από το Νίκο Τσιφόρο μέχρι τους Μεγάλους Μύστες του Συρέ κι από το Γιάννη Σκαρίμπα ίσαμε την Πολιτεία του Πλάτωνα. Μέσα σ' αυτό το λιλιπούτειο - μα τέλειο σε αναλογίες - παλαιο-βιβλιοπωλείο, στριμωγμένοι σε σχετικά φθαρμένες ήδη εκδόσεις, κρύβονταν ένας αριθμός τόμων Αστερίξ, Ιζνογκούντ (Anglo-Hellenic Agency, Τάσος Ψαρόπουλος :P) και μερικά Σούπερ Λάκυ - που πολύ αργότερα είχε μια σύντομη κυκλοφορία ως Μαυρογένης. Ίσως ακόμη κάποια Λούκυ Λουκ ή Τεντέν, αλλά ο χρόνος έχει πια ξεθωριάσει τις περισσότερες μνήμες ή πάλι τις έχει ανακατώσει μεταξύ τους, σ' ένα ωχρο-κίτρινο ομογενοποιημένο πολτό χαμένης παιδικότητας.

Από τότε, τα κόμιξ χαράκτηκαν πια στην ψυχή μου, ως εφάμιλλα της λογοτεχνίας και της τέχνης. Συνδυασμένα με το μυστήριο της ανακάλυψης, τόσο στον τόπο (οικογενειακά ερμάρια), όσο και στο χρόνο (η αφήγηση καθαυτή), τα κατέστησαν αναπόσπαστο κομμάτι της ύπαρξής μου, σε όποια τερατώδη μορφή κι αν πήρε αυτή στο πέρασμα των χρόνων. Κι ήταν από τότε, που ο Αστερίξ δεν έγινε, αλλά γεννήθηκε διαμιάς ως σύμβολο.

Αυτά με τους συναισθηματισμούς και την Ιστορία. Πάμε τώρα να κυλιστούμε, πάλι, στα σκατά και τη βωμολοχία. Το πρώτο - τυχαία - τεύχος, που ξανάπιασα για τις "ανάγκες" ετουτουνού του blog, είναι "Η ΚΑΤΟΙΚΙΑ ΤΩΝ ΘΕΩΝ". Φυσικά UDERZO και GOSCINNY. Από τα πλέον μέτρια Αστερίξ, καθώς - τώρα το σκέφτομαι, γιατί δεν ήξερα τι να γράψω - στο μεγαλύτερο μέρος του αναμασά τα ίδια και τα ίδια κι έτσι οι σελίδες περνούν δίχως το σενάριο ν' αποκτήσει έκταση ή όγκο. Είναι από εκείνες τις ιστορίες, που τις αισθάνομαι κατατίς κλειστοφοβικές, υπό την έννοια ότι αισθάνεσαι διαρκώς αμπαρωμένος στο ίδιο δωμάτιο, συντροφιά με την ίδια ιδέα, κι ούτε πόρτα ν' ανοίξεις έχει, ούτε παράθυρο. Γυρνάς γύρω-γύρω απ' το τραπεζάκι στο κέντρο, φυσάς και ξεφυσάς μια πνιγηρή ατμόσφαιρα ντεζαβού κι όταν τελειώσει πια η ιστορία, ψάχνεις μήπως βρεις τίποτ' άλλο να διαβάσεις, να περάσει η ώρα σου.

Αριστερά το πρωτότυπο εξώφυλλο (η έκδοση είναι πολύ μεταγενέστερη, αλλά δεν είχα αντίτυπο
εκείνης της εποχής). Δεξιά, εκείνη η μαλακία, που αποφάσισε να κάνει η ΜΑΜΟΥΘΚΟΜΙΞ όταν,
προφανώς, πήρε τα δικαιώματα των ελληνικών εκδόσεων. Πόσο μου 'χε κακοφανεί, πόσο!!
Αλήθεια, σας έχω πει πόσο μου 'χε κακοφανεί;; Τεσπά, τώρα, καθώς τα ξαναχαζεύω, σκέφτομαι ότι
χμμμ not bad, not bad at all! έδωσαν μια νέα πνοή και τραβούσαν πιο εύκολα το μάτι, χρωματικά,
ανάμεσα στα βαρυφορτωμένα ράφια των περιπτερο-ψιλικατζίδικων. Αλλά ρε φίλε, πλερώ και
διαβά και γουστάρω και το πρωτότυπο. Χώσε το κάπου μέσα, οπουδήποτε,  στο δευτερόφυλλο,
στα περιεχόμενα θες, κάν' το δώρο πόστερ στην τελική (ωχ, γαμάτη ιδέα;;;) ...

Φυσικά και τα παραλέω, φυσικά και υπάρχουν καλά στοιχεία. Αλλά αυτό τι να λέει; Όταν έχεις να κάνεις με τέτοιους Γίγαντες (μιλάμε για τότε, γιατί μετά ο Goscinny πρόλαβε και πέθανε, αλλά ο Uderzo την πάτησε, γέρασε κι έπαθε μαλάκυνση), να λάμπουν ακόμα και στη μετριότητά τους είναι το πιο φυσικό κι αναμενόμενο πράγμα, στον κόσμο. Όταν ξεχέζεις κάποιον δεν τον ξεχέζεις γιατί είναι στ' αλήθεια κουράδας. Κάτι τέτοιο θα ήταν πολύ ταπεινό. Τον ξεχέζεις γιατί ξέρεις τι να περιμένεις απ' αυτόν ή τι μπορεί να δώσει και δεν το δίνει, ο βρωμο-σκατούλης. Αλλά πάντα με αγάπη και σεβασμό, όλα ετούτα!

Εντάξει, για να μην τραβήξει πολύ, ετούτη η ανάρτηση, θα την ονομάσω 1ο μέρος και στη συνέχεια θα προχωρήσω σε μιαν άλλη, που θα την ονομάσω 2ο μέρος. Δεν είναι πολύ έξυπνη η ιδέα μου; Τώρα τη σκέφτηκα...

Υ.Γ. Μέσα σ' όλα αυτά, άλλη μια σημαντική αιτία που τα μεγαλόσχημα κόμιξ ξεχώριζαν εύκολα, ήταν και το γεγονός πως όλες οι σελίδες ήταν πλούσια χρωματισμένες. ΟΛΕΣ!!! Σε αντίθεση, φυσικά, με τις μικρόσχημες, εβδομαδιαίες εκδόσεις, όπου εναλάσσονταν - γραφικά ομολογώ - ασπρόμαυρα με χρωματιστά δισέλιδα, δίχως απαραίτητα ν' αποτελούν τα τελευταία τίποτα οργασμούς των αισθήσεων. Παρά εξαντλούνταν φυσικά σε τετραχρωμίες ή 5-10 τυποποιημένες αποχρώσεις, που κι ένα τρίχρονο θα μπορούσε να κατονομάσει. Απέναντι σ' αυτά, ο Αστερίξ φάνταζε φυσικά Ρολς Ρόυς, με δερμάτινα σαλόνια και δροσερή σαμπάνια, στο φιξ μπαράκι του πίσω καθίσματος.

SANDMAN - 30 και 1 λόγοι για να πάτε σ' άλλο blog...

Πρόσφατα, έπεσε στην αντίληψή μου, πως δεν έχω καλή αντίληψη. Ούτε καλή μνήμη. Πρόσφατα, έπεσε στην αντίληψή μου, πως δεν έχω καλή αντίληψη. Ούτε καλή μνήμη. Πρόσφατα... εντάξει, παρακρύωσε! Λοιπόν, πρόσφατα έπεσε στην αντίληψή μου κι αυτή η ΕΠΙΚΩΝ ΔΙΑΣΤΑΣΕΩΝ (σε ύψος, ύφος και περιεχόμενο) παρουσίαση και ανάλυση του NEIL GAIMAN για το comic "ΤΟ ΦΟΝΙΚΟ ΚΟΥΝΕΛΙ" του SANDMAN. Ή κάπως έτσι, δεν κατάλαβα. Εδώ και χρόνια, έχω υποσχεθεί στο αθέατο κοινό μου, ότι δραττόμενος των ευκαιριών, θα εμπλουτίζω ετούτη τη σιχαμερή γωνιά με άρθρα και άλλων κακομοίρηδων, εκτός από μένα. Έτσι, φυσικά, θα νιώθω λιγότερο κακομοίρης ο ίδιος, λιγότερο εγωιστής και περσότερο μεγαλόκαρδος και large τύπος.

Επειδή, όπως, έγραψα το άρθρο είναι ΕΠΙΚΩΝ ΔΙΑΣΤΑΣΕΩΝ δεν είναι εύκολο να το αντιγράψω ολόκληρο εδώ, όχι φυσικά εξαιτίας του κειμένου, μα περισσότερο εξαιτίας της βαρεμάρας να επιμεληθώ τη σωστή μεταφορά όλου αυτού του πλήθους εικόνων, τις οποίες παραθέτει υπεύθυνα και με μεράκι ο υπεύθυνος μερακλής. Έτσι, άμα το πρωτότυπο blog κλείσει λόγω Θανάτου, Μορφέα ή Ντελιρίου, όλα αυτά τα όμορφα που γράφει θα διαλυθούν, θ' αφανιστούν σαν τούτο το άυλο θέαμα κι ούτε πίσω άχνα δε θ' αφήσουν.

Τέλος πάντων, χεστήκαμε καθώς (α) εγώ θα το τυπώσω και θα το έχω καθόλη τη διάρκεια του βίου μου σα σημείο αναφοράς και (β) τα πάντα κάποτε πεθαίνουν κι έτσι αποτίνω φόρο τιμής στη φθαρτότητα, στη θνητότητα και στη βασιλόπιτα. Παρακάτω, θ' αρκεστώ να σας τρίψω στη μούρη μονάχα την εισαγωγή του, μια εικονίτσα κράχτη και το link. Τα υπόλοιπα να τα κάνετε μόνοι σας. Άντε και σε μια κρίση μεγαλοψυχίας, αποφάσισα να σας παραθέσω και τους 30 + 1 λόγους, να μην τρέχετε. Ε; Δεν αξίζω τώρα ίσαμε και πενηνταεφτά ευρώ σε λογαριασμό που θα σας ανακοινωθεί εν ευθέτω χρόνω. ε; δεν αξίζω; ε; ε;

Αυτά. Επιφυλάσσομαι κάποτε να συμπληρώσω την επιμελημένη ετούτη ανάλυση του καλόπαιδου και με τον πατροπαράδοτο, εθιμοτυπικό μου σαρκασμό. Καλή περιήγηση...

30 και Ένας Λόγοι για να διαβάσετε το Sandman
από το Φονικό  Κουνέλι



«Κάποιες φορές βλέπεις στον ύπνο σου πως πέφτεις. Τρία πράγματα μπορούν να συμβούν τότε. Το πρώτο είναι να πέσεις – και η πτώση είναι επώδυνη. Το δεύτερο είναι να ξυπνήσεις – και να συνειδητοποιήσεις τότε πως ονειρευόσουν…»

«Και το τρίτο;»

«Το τρίτο είναι να πετάξεις. Γιατί πέφτοντας μαθαίνεις να πετάς».

ΕΙΣΑΓΩΓΗ

Πάμε πίσω στα Nineties. Η εποχή των Nirvana και του grunge. Των ρέιβ πάρτυ. Της Generation X. Της πτώσης του Τείχους. Της ιδιωτικής τηλεόρασης και των εισαγόμενων show. Των Simpsons και του Beavis & Butthead. Του Jurassic Park. Του ξέφρενου καταναλωτισμού και της μεγάλης ευφορικής ψευδαίσθησης. Η εποχή που οι Τρύπες έλεγαν σ’ ένα στιχάκι, κάπου: «η ζωή είναι μεγάλη, μη την κάνεις καρναβάλι».

Ήταν επίσης η εποχή που ο κόσμος των κόμικς γνώρισε ένα από τα σημαντικότερα έργα στην ιστορία του – ιστορία ενός αιώνα, που τώρα πλέον έβλεπε τους καρπούς της να ενηλικιώνονται. Ήταν μια σειρά που χάραξε ανεξίτηλο το όνομά της στα χρονικά της Ενάτης Τέχνης, ανοίγοντας δρόμους και ορίζοντες για πλήθος δημιουργών και έργων που θα ακολουθούσαν. Ένα έργο που ανέπνεε τον απατηλό-ονειρικό αέρα των 90’s, μα παράλληλα ζούσε πέρα από αυτά – πέρα από τις δεκαετίες, πέρα από τον χρόνο τον ίδιο.

Ο λόγος για το “Sandman” του Neil Gaiman.

Ξεκινώντας στα τέλη της δεκαετίας του 80 και εκτείνοντας την εκδοτική του διαδρομή μέχρι το δεύτερο μισό της δεκαετίας του 90, το “Sandman” άφησε το δικό του αποτύπωμα στην παράξενη εκείνη εποχή του. Μην σας δίνεται όμως η εντύπωση πως πρόκειται απλά για ένα σπουδαίο έργο κόμικς – γιατί τότε μάλλον δεν γίνεται κατανοητό το νόημα αυτής της εισαγωγής. Το “Sandman” συνιστά αναμφίβολα μια εξαιρετική σειρά κόμικς – μα όχι μόνο. Η σημασία του απλώνεται πέρα από το μέσο – όπως κάποια είδη μουσικής ταυτίζονται με μια ολόκληρη εποχή, έτσι και η σειρά του Neil Gaiman έφτασε να χαράξει τους καιρούς της. Πρόκειται για ένα από τα κορυφαία πολιτισμικά παράγωγα μιας ολόκληρης δεκαετίας. Βρίσκεται εκεί ψηλά με τα κορυφαία καλλιτεχνικά έργα των καιρών του.

Και αν η εισαγωγή δεν σας έπεισε, ακολουθούν 30 και ένας λόγοι για τους οποίους οφείλετε να διαβάσετε το συγκεκριμένο έργο – ή να το ξαναδιαβάσετε, σε περίπτωση που έχουν περάσει πολλά χρόνια και το έχετε ξεχάσει. Και τότε τα λόγια αυτά θα ξεδιαλύνουν από πάνω τους τις νεφέλες του ονείρου και για λίγο έστω θα αποκαλυφτούν στην κανονική τους διάσταση – μέχρι το όνειρο να σας ταξιδέψει πάλι σε μυστήριες διαδρομές.

Τριάντα και ένας λόγοι για να διαβάσετε το “Sandman”… Το αφιέρωμά μας τώρα ξεκινά. Παρακαλώ περάστε στον κόσμο του Ονείρου.

1 #
Δεν έμοιαζε με κανένα άλλο mainstream comic των καιρών του

2 #
O Neil Gaiman είχε δάσκαλο τον κορυφαίο όλων

3 #
Ξεπέρασε τα σχεδιαστικά στεγανά του παρελθόντος, εκτοξεύοντας τα κόμικς σε νέες εικαστικές κατευθύνσεις

4 #
Υπήρξε η πρώτη αμιγώς εναλλακτική σειρά κόμικς που σημείωσε τόση μαζική επιτυχία

5 #
Κεντρικός ήρωας είναι ο Μορφέας

6 #
Πρωταγωνιστές είναι το Όνειρο, η Μοίρα, ο Θάνατος, η Επιθυμία, η Καταστροφή, η Απελπισία, το Ντελίριο

7 #
Πρόκειται για μια σύγχρονη Μυθοπλασία, στα πρότυπα της αρχαίας μυθολογικής και ποιητικής σκέψης

8 #
Χαρακτηρίστηκε ως «Σειρά Κόμικς για Διανοούμενους»

9 #
Στο “Sandman” οι χαρακτήρες βρίσκονται στο επίκεντρο, όχι η δράση

10 #
Στον κόσμο του Sandman, ακόμα και οι θεοί πεθαίνουν

11 #
Ο Θάνατος ποτέ δεν ήταν περισσότερο γοητευτικός

13 #
Έσπασε τα φράγματα της Φανταστικής Λογοτεχνίας

14 #
Ταυτόχρονα ριζώνει γερά στον Ρεαλισμό της εποχής του

16 #
Υπήρξε το πρώτο κόμικ το αναγνωστικό κοινό του οποίου ήταν κατά το ήμισυ γυναίκες

17 #
Οι χαρακτήρες είναι αληθινοί άνθρωποι, όχι στερεότυπα

18 #
Κατέχεται από μια εναλλακτική/post punk/goth αισθητική

19 #
Αγαπάει τα ταξίδια στον χρόνο

20 #
Παρακολουθεί την εξέλιξη του Σαίξπηρ

21 #
Ξεχειλίζει με υπέροχες, μικρές, αυτοτελείς ιστορίες

22 #
Περιλαμβάνει το “Ramadan”

23 #
Ποτέ ξανά δεν θα αντιμετωπίσετε τις γάτες σας με τον ίδιο τρόπο

24 #
Όταν θέλει γίνεται μια ανατριχιαστική ιστορία τρόμου – ρωτήστε τον Stephen King και τον Clive Barker

25 #
Περιλαμβάνει σκηνές όπως η ακόλουθη
Μήπως κάποτε να πατήσετε κι εκείνο το ρημάδι το link, πιο πάνω;

26 #
Ή όπως η ακόλουθη

27 #
Ή όπως η ακόλουθη

28 #
Ή όπως η ακόλουθη

29 #
Επηρέασε όλα τα κόμικς που έμελλε να ακολουθήσουν

30 #
Συμμετέχει πλήθος σπουδαίων εικονογράφων

31 #
Τέλος, πρόκειται για ένα έργο με θέμα του τα όνειρα

Wednesday, August 3, 2016

ΛΟΥΚΥ ΛΟΥΚ - Ψιλο-αδιάφορη Αποστολή

Καιρό έχουμε να τα πούμε ε; Το ξέρω ότι χεστήκατε και είναι αμοιβαίο. Σας αγαπώ τόσο, όλους εσάς τους ανύπαρκτους αναγνώστες μου. Πάμε, λοιπόν...

Η "ΕΠΙΚΙΝΔΥΝΗ ΑΠΟΣΤΟΛΗ" δεν είναι από τα καλύτερα Λούκυ, αλλά έχει τουλάχιστον αξιοπρεπέστατο Λουκ. Μπορεί σε μια βδομάδα να μην το θυμάσαι καν, ωστόσο όταν τρίβεσαι μαζί του (στο γραφείο, στο μπάνιο ή στο ντιβάνι) κυλάει γλυκά σα μελωμένο ύδωρ και τρυφερά σα μεταξωτό μπαμπάκι (sic). Είναι η ώριμη κατάκτηση μιας αγαστούς συνεργασίας, μεταξύ δύο κορυφαίων. Εννοώ των GOSCINNY και MORRIS, για τους πανίβλακες. Αν χωρίς να προσπαθήσουν πολύ καταφέρνουν αυτό το αποτέλεσμα, τι να πει κανείς για άλλες τους δημιουργίες, ολοκληρωμένες από κάθε άποψη;

Άρα λεπόν, πού ακριβώς υστερεί ετούτη; Δύσκολο να το ορίσεις με χειρουργική ακρίβεια (δε λέω μαθηματική, γιατί ετούτη είναι άφταστη). Η κεντρική ιδέα δεν είναι πιο απλοϊκή από άλλες αντίστοιχες. Ούτε υστερεί σε γκαγκ κι ευφυολογήματα. Άρα τι; Τι μπορεί να φταίει; Μήπως που ο Μπίλυς δεν είναι κι από τους πλέον αγαπημένους μου ήρωες; Γιατί όμως αυτό; Να, ίσως εδώ κάτι να υπάρχει, κάτι να κρύβεται. Αν κάτσει να περιεργαστεί κανείς, μια στάλλα, τους βασικούς πρωταγωνιστές, πιθανότατα να διακρίνει μια ρηχότητα, που ξεπερνάει τις κομιξικές αφαιρέσεις. Μια ρηχότητα δηλαδή υπέρ του δέοντος και συνεπώς αδιάφορη και ανιαρή.

Ο Λούκυ, ως εξ' ορισμού, ήτανε πάντοτε επίπεδος, καλό παιδί και σύμβολο της αστικής νομιμότητας. Το βάθος που του λείπει, το συμπλήρωνε πάντοτε επάξια η καλή του Ντόλυ. Η Ντόλυ ενσαρκώνει τον κυνισμό του προλετάριου, που καταλαβαίνει ότι εδώ δουλευόμαστε, αλλά έχε χάρη που έχω την ανάγκη σου για να υπάρξω. Είδατε; μπορώ να εκφράζομαι και με μαρξιστικούς όρους! Εφοδιασμένη με αυτή την αμεσότητα του ξυραφιού, η Ντόλυ είναι φυσικά πολύ πιο ουσιαστική χαρακτηροδομή από τον καβαλάρη της και σίγουρα πολύ καλύτερη συντροφιά, στις αχανείς αμερικάνικες εκτάσεις.

Άλλη φάση, που η επιφάνεια ραγίζει κι αποκαλύπτεται ένα κάποιο βάθος, είναι οι στιγμές που ο Λούκυ τα παίρνει στο κρανίο με κάτι, φουντώνει κι εκνευρίζεται. Αν δεν ήταν κι αυτό, θα 'λεγες πως το τσουλούφι κι αυτός καθαυτός ο φέροντας δεν έχουν και μεγάλες εκφραστικές διαφορές. Άλλοθι κανένα; Υπάρχει κι απ' αυτό. Θα 'λεγα πως ο Λούκυ Λουκ δεν αφορά τον ίδιο, παρά ήταν και είναι μόνο μια αφορμή. Τον παίρνουν οι δημιουργοί (τον ήρωα), ως αφετηρία, για να μπορέσουν έτσι να σου μιλήσουν για ένα σωρό άλλα πράγματα. Τι πράγματα; Όλα αυτά τα ωραία, που συνιστούν και συνιστά ένα comic. Να χτίσουν ένα παράλληλο σύμπαν γεμάτο καρικατούρες ανθρώπων κι ενδιαφέρουσες περσόνες - απ' τις οποίες η φαντασία τους ξεχειλίζει - να σου αφηγηθούν μια όμορφη ιστορία κάπου στην Άγρια Δύση ή για την Άγρια Δύση ή της ίδιας της Άγριας Δύσης - σε μια εποχή που η τελευταία ασκούσε ακόμη έντονη ρομαντική διάθεση - και, στην τελική, να σε κάνουν να γελάσεις χωρίς φτήνια, δηλαδή από την καρδιά σου, μέσω του μυαλού σου.

Ο Μπίλυ από την άλλη είναι απλά ένα κακομαθημένο σκατόπαιδο. Πιο μονοδιάστατος δε γίνεται. Τουλάχιστον εδώ. Έχω καιρό να διαβάσω τις άλλες του συμμετοχές. Εν καιρώ. Τεσπά, ούτε εναλλαγές διάθεσης - μόνο νεύρα, που προκαλεί ή του προκαλούνται - ούτε αναφορές στα παιδικά του χρόνια - ξερωγώ, τον βίαζε η μαμά του ή ο μπαμπάς του ξενόπινε - ούτε ουσιαστικοί δεσμοί με κανέναν άλλο ήρωα του αγριοδυτικού σύμπαντος, τίποτα, τίποτα, τίποτα. Στις κόκκινες καραμέλες και στα γινάτια ενός κακομαθημένου, εκεί εξαντλείται κάθε χωροχρονική διάσταση του Τρομερού παιδιού και πάμε γι' άλλα.

Έχει άραγε κρατήσει ο Τρομερός στοιχεία από τον Kid; Το μαύρο καπέλο κι ίσως
τα πεταχτά, μπροστινά δοντάκια κάτι να λένε. Ωστόσο, το πηγούνι μπούλη έχει
αντικατασταθεί από το ρύγχος της μαϊμούς. Πού τελειώνει η αλήθεια, πού

ξεκινά η φαντασία, πού και πού, εκεί που κλάνει η αλεπού...

Για τους Ντάλτον σε άλλη ανάρτηση, γιατί βαρέθηκα, γιατί πλατείασα και γιατί ήθελα να βάλω ένα γιατί ακόμα.

Αυτά, που λέτε. Τα προηγούμενα - με άλλα λόγια, οι αδιάφοροι πρωταγωνιστές - πιθανότατα συνιστούν μία από τις βασικές αιτίες της υποτεθείσας μετριότητας. Άρα λοιπόν, τι θέλει να μας πει ο ποιητής; πως είναι όλα επίπεδα; Κι αν όντως είναι, οι πολλές επιμέρους επιπεδότητες σημαίνουν και συνολική; Προφανώς όχι, εφόσον κι ένας μπέμπης γνωρίζει ότι με 6 επίπεδα μπορεί να φτιάξει κύβο ή τουλάχιστον να σου σπάσει τα νεύρα προσπαθώντας. Με άλλα λόγια, οι σχέσεις που θα ορίσεις μεταξύ των ασημάντων είναι δυνατόν να καταλήξουν σε μια σύνθεση διόλου ασήμαντη. Εκεί έγκειται και το ταλέντο των δύο δημιουργών (βλ. και υστερόγραφο).

ΑΝΑΣΚΟΠΗΣΗ

Η "Επικίνδυνη Αποστολή" είναι μια ιστορία που θα μπορούσε και να μην είχε ειπωθεί καθόλου, όμως άπαξ και ειπώθηκε, ειπώθηκε με τον καλύτερο δυνατό τρόπο. Αφού είπαμε τα κακά, πάμε να πούμε τώρα και μερικά ακόμα, ανάκατα καλά, κακά και κάτι ανάμεσα...

Γεια σου, παλιό, καλό, αγαπημένο Lettering. Τι; Πώς; Στην ΜΑΜΟΥΘΚΟΜΙΞ δεν ξέρουν
τι σημαίνει blanco, διορθωτική ταινία, γόμμα, ξύστρα και κολοκυθοντολμέν;; Δεξιά, ένα
δείγμα της πρωτότυπης γραφής. Η ημέρα με την Ιμέρα.

"Είναι εδώ ο Λούκυ Λουκ";; Μάλλον όχι. Τελευταία φορά, τον είδαν να χάνεται στο ηλιοβασίλεμα καβάλα στον υπεύθυνο του Lettering. Ερώτημα: Συμπληρώνεις τα λόγια σε ένα comic, το οποίο θ' αγοράσουν χιλιάδες αθρώποι ανά το πανελλήνιο. Εν τη ρύμη της γραφής, σε πιάνει ακατάσχετη επιθυμία να κλάσεις ή να χέσεις. Κρύος ιδρώτας αρχίζει να σημαδεύει το μέτωπο και το σβέρκο σου. Πεισμώνεις. Όχι, λίγο ακόμα, να τελειώσεις κι αυτή τη φράση. Σε αυτό το σημείο είμαι ακόμα περήφανος για σένα. Είσαι ήρωας. Βάζεις το καθήκον πάνω απ' την προσωπική σου ευχαρίστηση. Τέλος πάντων, άμα τη επιστροφή από τα ιδιαίτερα διαμερίσματα και την αποκατάσταση των φυσιολογικών τιμών της ατμόσφαιρας σε άζωτο και οξυγόνο, διαπιστώνεις ότι το τρεμάμενο χέρι σου δεν απέδωσε με ιδιαίτερη αξιοπρέπεια κάποιες φράσεις. Ε ΓΙΑΤΙ, ΛΟΙΠΟΝ, ΡΕ ΚΑΡΑΓΚΙΟΖΗ ΔΕΝ ΠΙΑΝΕΙΣ ΕΝΑ ΓΑΜΗΜΕΝΟ ΣΒΗΣΤΗΡΙ ΝΑ ΤΗΝ ΞΑΝΑΓΡΑΨΕΙΣ;;; ΓΙΑΤΙ ΡΕ ΑΡΓΟΜΙΣΘΕ ΙΔΙΩΤΙΚΕ ΥΠΑΛΛΗΛΕ ΣΕ ΕΝΑ COMIC ΙΣΤΟΡΙΚΗΣ ΣΗΜΑΣΙΑΣ ΓΙΑ ΤΟ ΕΥΡΩΠΑΪΚΟ COMIC, ΠΙΤΣΙΛΑΣ ΜΕ ΤΑ ΣΙΧΑΜΕΡΑ ΣΟΥ ΣΠΕΡΜΑΤΟΖΩΑΡΙΑ, ΠΟΥ ΚΑΛΕΙΣ ΓΡΑΜΜΑΤΑ, ΤΙΣ ΣΕΛΙΔΕΣ ΠΟΥ ΘΑ ΚΡΑΤΗΣΩ ΕΓΩ ΣΤΟ ΣΠΙΤΙ ΜΟΥ;; ΚΑΙ ΣΕ ΠΛΗΡΩΝΩ ΚΙΟΛΑΣ, ΓΙΑ ΝΑ ΚΟΛΛΑΝΕ ΤΑ ΧΕΡΙΑ ΜΟΥ ΑΠΟ ΤΗ ΜΑΛΑΚΙΑ ΣΟΥ;; ΚΑΙ ΝΑ ΜΗΝ ΥΠΗΡΧΑΝ ΤΡΑΠΕΖΕΣ ΣΠΕΡΜΑΤΟΣ ΝΑ ΠΩ ΠΑ ΚΑΙ ΣΤΟ ΔΙΑΟΛΟ!!! Εντάξει και συγγνώμη, είχα καιρό να βρίσω και να εκτονωθώ. Μα έχω άδικο; Φταίω εγώ, που τα παίρνω με την προχειρότητα και την ακαλαισθησία;; Να πούμε την αλήθεια, πάντως, εκείνη την κατάντια των Εκδόσεων ΑΛΘΑΓΙΑ του κακομοίρη Γκαστόν, κανείς δεν την έχει φτάσει ακόμα. Ένα βήμα πιο κάτω και θα χρειαζόμασταν μια ανάλογη στήλη Ροζέτας της Μαλακίας, για να αποκρυπτογραφήσουμε ένα ρημάδι comic.

Μικρός φόρος τιμής στους Ντάλτον...
Μια από αυτές τις ωραίες στιγμές των comics. Μικρή λεπτομέρεια, αλλά σούπερ
γαργαλιστική για τις αισθήσεις. Όταν μιλάει ο Μπίλυ, τον χαζεύουμε ανφάς, ωσάν
να είμασταν ο ίδιος ο Λούκης, που γυρίζει προς τα πίσω να τον τσεκάρει. Όταν
μιλάει ο Λούκης τον τηρούμε όπισθεν, ωσάν να είμασταν ο ίδιος ο Μπίλυς, που

ψάχνει ευκαιρία να του καρφώσει κάτι στην πλάτη. Ή πάλι δεν είμαστε ούτε
Μπίλης,  ούτε Λούκης, είμαστε απλά εμείς κι έχουμε στρογγυλοκαθίσει εκεί
ακριβώς, καταμεσίς της δράσης, στροβιλιζόμενοι ανάμεσα στους αγαπημένους
μας ήρωες. Το απόλυτο σκηνοθετικό 3D σε μια άκρως 2D παράσταση, δίνει
βάθος στο αβαθές και οπτικό πλούτο, που ποτίζει το ασυνείδητο μ' εκείνο το
βαθύ, αλλά αόριστο αίσθημα ποιότητας...


Το comic, μέσα στη γενικότερη μετριότητά του, είναι ένας καταιγισμός λογοπαιγνίων, γκαγκ και δε συμμαζεύεται, τα οποία σώζουν την κατάσταση με άνεση. Παρακάτω, παρουσιάζω 1-2 δείγματα, αλλά δε θέλω να σας αποτρέψω απ' το ν' αγοράσετε τo comic - αν δεν το έχετε ήδη. Σκοπός μου, εδώ, είναι - παρόλες τις ειρωνίες μου - να διαφημίσω τα comics, όχι να τα πειρατεύσω. Δεν είμαι κατά της πειρατείας σαν δεν υπάρχει άλλη οικονομική επιλογή. Ωστόσο στα comics - τουλάχιστον αυτά - δε νομίζω ότι η τιμή τους είναι απαγορευτική. Άσε που υπάρχουν πάντα τα παλαιοπωλεία. Αλλά κι αυτή η ΜΑΜΟΥΘΚΟΜΙΞ δεν είναι ότι πρόκειται για κανένα κολοσσό, που χέζεται στο τάληρο, σαν τη DC COMICS πιχί. Να παλεύεις στην Ελλάδα της εποχής μας να διατηρείς ζωντανή την κυκλοφορία αυτής της μορφής τέχνης είναι κάτι που πρέπει να τιμάται και γι' αυτό συγχωρούμε πολλά απ' τις εκπτώσεις ποιότητας. Ο Τερζόπουλος κλείνοντας το Μίκυ είναι άλλη περίπτωση, γιατί είχε πάψει να το τιμάει στην πράξη από χρόνια, αφού πρώτα έσφαξε κάθε αισθητική ποιότητα και μετά κλαψούριζε συγκινημένος για την ιστορία, την παράδοση και άντε γαμήσου Τερζόπουλε.

Άσπονδες φιλίες...

Ελάχιστες διαφορές, από μερικούς πιτσιρικάδες που έχω γνωρίσει...

Μερικές πινελιές ακόμα...

Κάποιες φιγούρες αποπνέουν εκείνο το αίσθημα ότι πρόκειται
για κάτι περισσότερο από μια αφηρημένη καρικατούρα, πολύ
πιθανό μια σάτιρα ίσως συγκεκριμένων, υπαρκτών προσώπων.
Ο Morris το κάνει αυτό, κατά κόρον. Η συγκεκριμένη φιγούρα
μου δημιουργεί ένα παρόμοια αίσθημα κι, ωστόσο,  δεν
κατάφερα να βρω πουθενά οποιαδήποτε πληροφορία.
Αν κάποιος γνωρίζει ο,τιδήποτε, ας τηλεφωνήσει στο
ΧΧΧΧΧΧΧΧΧΧ , κύριος Νίκος.
Δεν είναι κάτι ιδιαίτερο, αλλά μερικά σκίτσα έχουν απλά
κάτι απίστευτα γλυκό, σχεδόν στάζουν μεράκι. Εδώ υπάρχει
και κάτι αρχετυπικό: ένας μικρός Αζτέκος
κι η φαρέτρα με
τα βέλη του,
ένας μικρός Ιππότης και η
ζώνη με το σπαθί του, 
ένας πιτσιρικάς του 20ου αιώνα με το πιστολάκι και τα
καψούλια του. Κι ίσως ακόμα κι εκείνη η ανάμνηση των
αμέτρητων playmobil με τις λιλιπούτειες, καουμπόικες
ζωνίτσες και τα γκρι πιστολάκια, που χάνονταν τόσο
εύκολα στο χώμα και στα χαλίκια, κάπου στο Λουτράκι. :)
Τι μας θύμησες τώρα!!! Τις αμέτρητες παιδικές ζωγραφιές, όπου δεν υπήρχε πιστόλι
να μη συνοδεύεται από μια διακεκομμένη γραμμή και μια σφαίρα κάπου στη άκρη της!!!

Ένας λόγος που αγαπήσαμε τον ώριμο Λουκ!!! Η Άγρια Δύση του Morris, σε μια
αφαίρεση τόσο πλήρη, που καταλήγει παράλληλη πραγματικότητα από μόνη της
και λιγότερο αντιγραφή ή περιγραφή μιας άλλης. Εύθραυστη όπως κάθε μαγεία.
Μια γραμμή παραπάνω ή παρακάτω θα κατέστρεφε τα πάντα σε θρύψαλα!!!
ΜΑΓΕΙΑ, ΑΓΑΠΗ, ΤΕΧΝΗ !!!

Αυτά. Καλή τηλεθέαση σε όλους, μέχρι νεωτέρας...

Υ.Γ. Α το ξέχασα! Κάτι σημαντικό ακόμη. Εκτός απ' το χιούμορ και τα σχετικά, το comic κερδίζει και μ' έναν άλλο τρόπο. Ο μέγιστος Goscinny έχει πλήρη επίγνωση του ήσσονος της κεντρικής ιδέας. Αλλά τι κάνει; Επενδύει την υπόθεση μόνο με καλοστημένους διαλόγους κι έξυπνες ατάκες; Όχι, γιατί - το είπαμε ήδη - είναι μέγιστος κι όχι απλά μεγάλος. Πολύ περισσότερο, με αφορμή τη σκονισμένη διαδρομή των δύο πρωταγωνιστών (τριών με τη Ντόλυ) βρίσκει την ευκαιρία να μας ξεναγήσει σ' ένα μικρό ακόμη κομμάτι της Άγριας Δύσης και της πραγματικής της ιστορίας: πολιτείες ξεχασμένες που αναδείχθηκαν και άλλες πάλι ανεπτυγμένες που πέρασαν στη λήθη. Η ρευστότητα και το εφήμερο ενός έθνους, εν τη γενέσει του, παραπαίοντας μεταξύ πολιτισμού και τυχοδιωκτισμού. Άριστος Goscinny, που παίρνει το σημείο και το ανασηκώνει στις τρεις διαστάσεις: του χώρου, του χρόνου και του ανθρώπου.