Sunday, February 15, 2015

ΜΠΛΕΪΚ & ΜΟΡΤΙΜΕΡ - Οι 3 Φόρμουλες της Επιτυχίας...

Εντάξει. Όποιος από εσάς πίστεψε ότι υπάρχουν φόρμουλες επιτυχίας (και μάλιστα τρεις!) ή πολύ αφελής είναι ή έχει πατέρα υπουργό. Ωστόσο, υπάρχουν "ΟΙ 3 ΦΟΡΜΟΥΛΕΣ ΤΟΥ ΚΑΘΗΓΗΤΗ ΣΑΤΟ" (Εκδ. ΜΑΜΟΥΘΚΟΜΙΞ), αν σας κάνει καμία διαφορά. Σε τούτο το τελευταίο από τα original τεύχη, ο Jacobs ξεδιπλώνει με περισσή ωριμότητα (και λίγη βαρεμάρα πια για εμάς, τους αναγνώστες), όλα τα στοιχεία εκείνα που τον ξεχώρισαν και τον καθιέρωσαν, με το χέρι ενός αληθινού χειρούργου: εκπληκτικά τοπία, εξαιρετική απόδοση του ιαπωνικού χρώματος και πολιτισμού, άριστη αποτύπωση του σύγχρονου αστικού περιβάλλοντος, δεμένη πλοκή και επαγγελματική κλιμάκωση της δράσης. Ο Jacobs είναι αυτό που θα λέγαμε "ήρεμη δύναμη". Έχει φτάσει πλέον σε ένα επίπεδο, που δε χρειάζεται να προσπαθήσει πολύ. Με το τελευταίο δεν εννοούμε ότι τεμπελιάζει ή πλαδαρεύει, όπως κατάντησε ο ύστερος Uderzo ή ο γερο-Morris, αλλά αντιθέτως πως η υψηλή τέχνη - της οποίας είναι αδιαμφισβήτητος κάτοχος - κυλάει αβίαστα από μέσα του, σαν το πιο φυσικό πράγμα στον κόσμο. Άριστος εκπρόσωπος του ευρωπαϊκού πνεύματος και της φινέτσας, μας αποχαιρετά σε αυτό εδώ το τελευταίο του τεύχος, κι αν με ρωτήσετε προσωπικά, ευτυχώς και πολύ καλά έκανε (δεν ήταν, βέβαια, απαραίτητο να πεθάνει ο άνθρωπος, θα μπορούσε να πάθει απλά πχ. μια χρόνια τενοντίτιδα).

Γιατί, παρά τις εξαιρετικές του ικανότητες, ο Jacobs παραμένει προσκολλημένος στα ίδια και τα ίδια. Νισάφι πια μ' εκείνη την ποντικομαμή, το Συνταγματάρχη Όλρικ και το τσιράκι του Σάρκυ!! Λες και χάθηκαν οι κομπλεξικοί κακοί με τα δυσκοίλια παιδικά χρόνια, σ' ολάκερο πλανήτη! Η νεκρανάσταση του κλυσματικού Όλρικ έχει με την έκπληξη τόση σχέση, όση έχει το μισό Χόλιγουντ με το ταλέντο. Αν ο γεροντοκόρος Συνταγματάρχης ήταν εφτάψυχη γαλή θα είχε πεθάνει εδώ και τρία τεύχη, αν ήταν σόλα στο πόδι παραπληγικού θα είχε λιώσει ήδη από πρόπερσι.

Δυστυχώς, ο αγαπημένος Jacobs αδυνατεί να εξελίξει τους ήρωες και το περιβάλλον του. Ο κύκλος έχει ήδη αρχίσει να γίνεται φαύλος κι αν ακολουθούσαν μερικά τεύχη ακόμα, θα τα αντιμετωπίζαμε σαν το Hobbit στη σκιά του LOTR ή σα προχθεσινό, ξαναζεσταμένο γιουβέτσι. Σε αντίθεση με τον master Hergé, ο οποίος φρόντιζε να εμπλουτίζει ολοένα τις περιπέτειές του με νέα πρόσωπα σε κεντρικούς ή άλλους ρόλους, ο Jacobs μας τρίβει στη μούρη τις ίδιες και τις ίδιες κωλόφατσες. Και να 'ταν και καμία συμπαθητική, να πεις πάει στα κομμάτια! Έλα όμως, που είναι όλες για τον μπούτσο καβάλα, ψώνια και κομπλεξικοί, οι μισοί σα να 'χουν καταπιεί παγοκολώνα και οι άλλοι μισοί λακέδες του χειρίστου είδους! Έναν νορμάλ άνθρωπο εκεί μέσα δε θα βρεις. Σε αντίθεση με τους γραφικούς μισότρελους - και γι' αυτό ερωτεύσιμους - τυπάκους του δάσκαλου Hergé, εδώ συναντάμε κυρίως φλεγματικούς κι ανέραστους καραγκιόζηδες των σαλονιών και των κολαριστών γελέκων.

Τέλος πάντων, αφού είδε κι απόειδε ο Χάροντας ότι με τον Όλρικ δεν πάνε και πολύ καλά οι δουλειές, στράφηκε στον ίδιο τον Jacobs, όπου δεν αντιμετώπισε ιδιαίτερα προβλήματα κι ο άνθρωπος πέθανε κάποιο πένθιμο του φθινοπώρου δείλι, όπως πεθαίνουν όλοι οι ανθρώποι, δηλαδή οριστικά κι ανεπιστρεπτί. Το βαρύ χρέος της ολοκλήρωσης του τελευταίου αυτού έργου ανέλαβε ο βέλγος comist-ας BOB DE MOOR, ο οποίος δεν είχε καλύτερη τύχη απ' τον προκάτοχό του: μία που εκδόθηκε ο δεύτερος τόμος το 1990 και μία που πέθανε το 1992. Κομπλέ. Πάντως, άξιος συνεχιστής, ο Bob διατήρησε άριστα το ρυθμό και την ατμόσφαιρα της αρχικής ιστορίας, τόσο με την ικανότητά του στο πενάκι και την καθαρή γραμμή, όσο και με την ικανότητά του να αποδώσει τους ήρωες το ίδιο ηλίθιους και σπασαρχίδες, όπως τους παρέλαβε. Άξιος, άξιος! Γι' αυτό θα του κάνω τη χάρη και δε θα κριτικάρω τη δική του δουλειά, παρά θα κλείσω με 2-3 μόνο σχόλια πάνω στην αισθητική εμπειρία του 1ου τεύχους.

Να είστε πάντα καλά και να διαβάζετε (comics εννοείται)!!!
 
Ο ίδιος άνθρωπος που ζωγραφίζει αυτό...
... αυτό...
... κι αυτό...
... είναι ικανός να ζωγραφίσει κι αυτήν την απερίγραπτη παπαριά,
αυτό το τσουνάμι καλλιτεχνικού σπέρματος, για παιδιά προγεννητικής ηλικίας!!!
Να μην ξέρεις πού τελειώνει ο δάσκαλος...
... και πού ξεκινάει ο μαθητής!