Sunday, August 31, 2014

BLAKE & MORTIMER - Η Διαβολική Παγόδα...

Εντάξει, ας είμαστε ειλικρινείς: ο ορθός τίτλος είναι "ΔΙΑΒΟΛΙΚΗ ΠΑΓΙΔΑ" (Εκδ. ΜΑΜΟΥΘΚΟΜΙΞ). Όμως, το σενάριο είναι τόσο "ό,τι να 'ναι", που το ίδιο θα μας έκανε ακόμα κι αν το βαφτίζαμε "Η Διπολική Διαταραχή", "Η Κόρη Μου Η Σοσιαλίστρια" ή "Τι Είχες Γιάννη, Τι Είχα Πάντα". Στο κάτω-κάτω, η φράση "Διαβολική Παγίδα" θα μπορούσε να μπει ως τίτλος στο 99% των comic δράσης που κυκλοφορούν, καθώς παντού και πάντα υπάρχει ένας σατανικός κακός, που η σατανική δουλειά του είναι να στήνει, με σατανικό τρόπο, σατανικές παγίδες. Μια άλλη μικρή (σατανική) "απάτη" είναι αυτό το "Οι Περιπέτειες του Μπλέικ & Μόρτιμερ", καθώς το συγκεκριμένο τεύχος μονοπωλείται ξεδιάντροπα από το γλυκούλη - πλην όμως ασύστολο αυνάνα - Μόρτιμερ, όπου και αποδεικνύει ότι αν και μονογαμικός, δεν έχει πρόβλημα να συνάπτει εφήμερες σχέσεις και με έτερους παρτενέρ, σε οποιαδήποτε εποχή και ώρα. Αρκεί να 'ναι άντρες. Τέλος πάντων, ξεκινώντας την εικονογραφήγηση, το πιο πιθανό είναι πως ούτε ο ίδιος ο καλλιτέχνης δεν είχε ιδέα τι γύρευε να φτιάξει, οπότε σου λέει: θα βάλω ένα τίτλο μπαλαντέρ κι ό,τι να 'ναι, μέσα θα πέσω.

Τώρα, να πούμε την αλήθεια, αν εξαιρέσεις την αναποφασιστικότητα του Jacobs αν στην τέχνη του επιθυμεί το ρεαλισμό ή την ιλαροτραγωδία, πρέπει να παραδεχτούμε ότι σε αυτήν την ιστορία δίνει ρεσιτάλ φαντασίας. Όρεξη να 'χεις να διαβάζεις. Μην κοιτάτε, που εμείς στην εποχή μας έχουμε πάθει overdose από κάθε τρελή κι ασυνάρτητη κινηματογραφική φαντασίωση, οπότε δύσκολα εντυπωσιαζόμαστε πια. Αν ξεφυλλίσεις, όμως, το comic με αγνή, παιδική ματιά, θα μείνεις το ίδιο εντυπωσιασμένος σα να το διάβαζες πριν 50 χρόνια.

Όπως συνηθίζω θα είμαι... λιτός και σύντομος.

ΛΕΠΤΟΜΕΡΕΙΑ 1

Το έχω ξαναπεί, θα τα ξαναπώ και θα το φωνάζω επανειλημμένα: ΤΟ LETTERING ΕΙΝΑΙ ΤΕΧΝΗ ΜΕΣΑ ΣΤΗΝ ΤΕΧΝΗ ΚΙ ΟΧΙ ΣΗΜΕΙΩΜΑ ΜΕ ΜΑΓΝΗΤΑΚΙ ΣΤΟ ΨΥΓΕΙΟ "ΝΑ ΠΑΡΩ ΚΕΦΑΛΟΤΥΡΙ ΚΑΙ ΠΙΠΕΡΙΕΣ ΦΛΩΡΙΝΗΣ"!!! Ήμαρτον πια με τους Έλληνες καραγκιόζηδες, που παίρνουν εκεί ένα μαρκαδοράκι και γράφουν σαν να γράφανε στο θρανίο τους καφρίλες ή στίχους του Παντελίδη (που είναι το ίδιο). Το Lettering πρέπει να γίνεται από άνθρωπο, με επαρκή καλλιτεχνική αντίληψη και το έχω θίξει απ' τις πρώτες μου αναρτήσεις. Αλλά δε φταίει αυτός, που κάνει τη μαλακία. Φταίει αυτός, που τον βάζει σ' αυτή τη θέση. Η ΜΑΜΟΥΘΚΟΜΙΞ φέρει ακέραια την ευθύνη, καθώς φιλοδοξεί να παρουσιάζεται σα μια δύναμη στον ελληνικό χώρο. Το να επιτρέπεις τέτοια κακότεχνα ορνιθοσκαλίσματα είναι το λιγότερο αντι-επαγγελματικό. Είπα.

Δαι Θα σασ χριαστούμαι κσανά! Φέβγωντας, παιράσται απώ τω λωγηστίριω.
[ Δεξιά : η πρωτότυπη γραφή, από κάποια αγγλική έκδοση ]

ΣΥΜΒΟΥΛΗ: Το να γράφεις πρόχειρα και στο γόνατο, δε σημαίνει απαραίτητα ότι δίνεις την εντύπωση συνθήματος, χαραγμένου στην πέτρα, αλλά μόνο την εντύπωση της δικής σου προχειρότητας και βιασύνης. Από τα λίγα γαλλικά του πρωτότυπου, που πλαισιώνουν το κύριο θέμα, παρατηρούμε ότι το στιλ γραφής κάθε άλλο παρά κακότεχνο και προχειροφτιαγμένο είναι. Απ' το "TIRANI" και το "VIV LE..." γίνεται φανερό ότι ο Jacobs γράφει με επιμέλεια. Επιλέγει την ανορθογραφία και την ασυμμετρία μεγέθους και θέσης των χαρακτήρων, για να δώσει το αίσθημα που επιθυμεί και σε καμία περίπτωση τον άθλιο γραφικό χαρακτήρα. Ο υπεύθυνος του Lettering θα έπρεπε να είναι, τουλάχιστον, συνεπής ως προς την πρόθεση του πρωτότυπου. Ήττα.

ΛΕΠΤΟΜΕΡΕΙΑ 2

Τι συμβαίνει όταν ο καλλιτέχνης βαριέται να σχεδιάσει; ε; τι συμβαίνει; τι; ε; τι; Συμβαίνει το παρακάτω γραγικό...

Όσο σου παίρνει να διαβάσεις αυτή τη σελίδα,
σου παίρνει όλο το υπόλοιπο comic μαζί!!

ΛΕΠΤΟΜΕΡΕΙΑ 3

Είναι γνωστό ότι Hergé και Jacobs δεν πολυσχεδιάζουν γυναίκες. Ο Jacobs βέβαια το παραξηλώνει. Συνήθως, θα τις δεις στην πρώτη σελίδα, όπου η δράση ξεκινάει σε σταθμούς, πλατείες και γενικά δημόσιους χώρους, αλλά και παλι σαν καρικατούρες από μακρινή απόσταση. Σε αυτό το τεύχος, ωστόσο, υπάρχουν δύο χτυπητές εξαιρέσεις, η καθεμία για ξεχωριστό λόγο. Η πρώτη - κι αδιάφορη - αφορά στη διάσωση μιας πριγκιποπούλας, κάπου στα μισά της ιστορίας και τα λοιπά, και τα λοιπά και άντε γεια. Η δεύτερη, όμως, είναι όλα τα λεφτά, όπου ο Jacobs κατ' εξαίρεση βάζει μια νοσοκόμα - μια απλή, περαστική κομπάρσα δηλαδή - σε πρώτο πλάνο!!! Λες τώρα κανά φετίχ με τις νοσοκόμες; Δε μας ενδιαφέρουν, φυσικά, τα προσωπικά του καθενός. Εκείνο που μας ενδιαφέρει είναι η αναπάντεχη κατάληξη της ελληνικής μετάφρασης! Να χτυπιέσαι μέχρι δακρύων!!! Παρατηρείστε απλά το όλο υπονοούμενο βλέμμα της νοσοκόμας, μετά την ατάκα που προηγείται!!! :D

ΑΔΕΛΦΗ - Χμμ, μάλλον θ' αργήσω να σχολάσω σήμερα!

Να είμαστε ειλικρινείς; Η νοσοκόμα θυμίζει περισσότερο τραβεστί, παρά γυναίκα εκ γενετής. Άβυσσος η ψυχή του Jacobs, καθότι έχει αποδείξει - στις λίγες περιπτώσεις, που σχεδιάζει γυναίκες - ότι μπορεί να τις καταφέρει πολύ όμορφες και κομψές (βέβαια, λίγο High Society, αλλά μη μπλεχτούμε τώρα με την πάλη των τάξεων). Η συγκεκριμένη τραβεστί, ωστόσο, κάτι μου θύμιζε. Φαγώθηκα να θυμηθώ τι μου θύμιζε. Τελικά, θυμήθηκα...

"ΑΠΟΣΤΟΛΗ ΕΚΤΟΣ ΕΔΡΑΣ" [RED HEAT] με ΣΒΑΤΖΕΝΕΓΚΕΡ και ΜΠΕΛΟΥΣΙ:
Ένας κακός άνθρωπος με περούκα, πολύ-πολύ πειστικός. Το τελειότερο
απ' όλα είναι το φρύδι, ΤΟ ΦΡΥΔΙ!!! Copy paste!!! Τραγικό!!!

Αυτά για σήμερα. Καλή σταδιοδρομία σε όλες, όλους και όλα...

Saturday, August 30, 2014

ΘΟΡΓΚΑΛ - Αλινοη-σίες...

Μικρό σημείωμα στο ΘΟΡΓΚΑΛ "ΑΛΙΝΟΗ" (Εκδ. ΜΑΜΟΥΘΚΟΜΙΞ)...

Μάλλον, τό 'πιασα το νόημα! Ο Rosinski έχει χέρι ζωγράφου, περισσότερο από χέρι κομίστα. Συχνά, τα σχέδιά του μοιάζουν με πολύ καλά δουλεμένα προσχέδια, ενός ιδεατού πίνακα. Αυτά τα "προσχέδια" στέκονται, βέβαια, με περηφάνεια από μόνα τους, ωστόσο θα μπορούσε κανείς να ισχυριστεί ότι η τυπική χρωματική απόδοση ενός comic καταλήγει να τα αδικεί. Τολμώ να υποθέσω, λοιπόν, ότι ο Rosinski ως ζωγράφος θα ήταν (ή είναι) πιθανότατα εξαιρετικός. Στην αυξημένη ωστόσο ακρίβεια ή συνέπεια, που απαιτεί η γραμμή ενός comic - όπως έχω θίξει σε προηγούμενη ανάρτηση - εκδηλώνει εκνευριστική αστάθεια!

Θα είμαι λακωνικότατος. Πετάω το πυροτέχνημά μου και την κάνω...

Η ιστορία ξεκινάει με το παρακάτω εκπληκτικό καρέ. Ειλικρινά, από τις πιο λυρικές και πολλά υποσχόμενες εισαγωγές. Το χάζευα για πολλά δευτερόλεπτα, ήτοι χρόνος υπερβάλλοντας για comic. Απόλυτα ισορροπημένο θέμα μέσα στο καρέ, cinemascope διαστάσεις, αλλά το πλέον ιδιοφυιές: ένα απαράμιλλο πάντρεμα κίνησης και στατικότητας. Μια βαθιά ανάσα, που πάγωσε κατάστηθα ή κοντοστάθηκε αμήχανα, κάπου ανάμεσα σε μια μελαγχολική γαλήνη και μια προοικονομηθείσα απειλή.

Μαγεία από κάθε άποψη και κάτοψη!!!

Κι ωστόσο, 19 σελίδες μετά, ΣΚΑΤΑ και πάλι ΣΚΑΤΑ!!! Καταλήγουμε να κοιτάζουμε το παρακάτω ξέρασμα!!! Θα μου πείτε, 1-2 καρέ, χαλάρωσε! Μην απατάστε ελεεινοί αναγνώστες: ολόκληρη η σελίδα 22 φλερτάρει με τη χωματερή. Και πάλι γραπώνεστε απ' την ύστατη ελπίδα: μήπως κακόβουλα επέλεξα την εξαίρεση, γιατί έχω ψυχολογικά που δε θήλασα μικρός;; Ναι δεν έχετε άδικο: ανάμεσα στα μη χείροντα, αποτελεί εξαίρεση ν' ανακαλύπτεις το χείρον.

Αηδία από κάθε άποψη και κάτοψη!!!

Η τυπωμένη σε φτηνό, βδομαδιάτικο χαρτί κρεμ-καραμελέ κι εντελώς παραμελημένη ΠΕΡΙΠΕΤΕΙΑ με το ΛΟΧΑΓΟ ΜΑΡΚ, δεν είχε ξεπέσει ποτέ σε τόση σχεδιαστική φθήνια. Ίσα-ίσα, που διατηρούσε σταθερά το ίδιο επίπεδο, απ' το πρώτο έως και το τελευταίο καρέ (ό,τι επίπεδο κι αν ήταν αυτό). Αυτό το εμετικό ξεπούλημα, όμως, η μόνη πιθανότητα να το συναντήσεις αλλού είναι είτε (α) σε εικονογραφήσεις σχολικών βιβλίων, ενίοτε και της Παλαιάς Διαθήκης, είτε (β) σε τίποτα ερασιτεχνικούς διαγωνισμούς comic, από ταλαντούχους πιτσιρικάδες 15 ετών, είτε τέλος (γ) πουθενά αλλού! Στην περίπτωση, πάλι, που ευθύνεται κάποιος επιπόλαιος βοηθός, ο οποίος κατέληξε από λάθος βιογραφικό στο εργαστήρι του καλλιτέχνη, εύχομαι να έχει πλέον απολυθεί ο ίδιος και οι απόγονοί του, μέχρι και τη 13η γενεά. Αν κάποιος αδυνατεί να συνειδητοποιήσει, αυθορμήτως κι ασκαρδαμυκτί, την ως άνω καταφανέστατη σχεδιαστική αφόδευση, περιττό να τον βοηθήσουμε εμείς, περεταίρω. Ας ψοφήσει πλήρης κι αγνός, μες στη μακαριότητά του (αλλά ας αγοράσει το comic, γιατί δεν παύει να είναι συνολικά ενδιαφέρον κι ας είναι από τις μετριότερες δουλειές του Rosinski).

Ατουταλέρ...

Saturday, August 23, 2014

ΜΠΛΕΪΚ & ΜΟΡΤΙΜΕΡ - Λεπτομέρειες...

Θα μου πείτε και με το δίκιο σας: Μα τι διάολο έχει πάθει αυτός με ΜΠΛΕΪΚ, ΜΟΡΤΙΜΕΡ και ΘΟΡΓΚΑΛ;; Παιδιά, συμπαθάτε με! Έχω πιάσει να ξαναδιαβάζω τα παλιά μου comics κι έτσι, με τη σειρά που τα 'χω πιάσει, με την ίδια σειρά θα τα τρώτε κι εσείς στη μάπα. Τι σημαίνει τώρα το "εσείς", όταν ο μοναδικός αναγνώστης είμαι εγώ, είναι μια απορία βαθυστόχαστη και γι' αυτό παντελώς άχρηστο ν' απαντηθεί. Στη δουλειά μας τώρα...

Σε αντίθεση με τα εκπληκτικά δομημένα φόντα - σε προοπτική, καθαρότητα, λεπτομέρεια - οι χαρακτήρες του Jacobs δεν είναι παρά αναβαθμισμένες καρικατούρες κι οι προσωπικότητές τους εξίσου επίπεδες με το χαρτί, που τις φιλοξενεί. Διαβάζοντας το "ΤΟ ΑΙΝΙΓΜΑ ΤΗΣ ΑΤΛΑΝΤΙΔΑΣ" (από τη ΜΑΜΟΥΘΚΟΜΙΞ), τελειώνεις με ανάμικτα συναισθήματα (κοινώς: σαλάτα ή τουρλού): από τη μία, χορτάτος συνεχούς δράσης και ανατροπών κι από την άλλη αναίσθητος από τη γελοιότητα των διαλόγων και την αφέλειας των ηρώων. Για παράδειγμα, ο σούπερ βασιλάνακτας μιας ολάκερης Ατλαντίδας, μορφή επιβλητική που θυμίζει (τουλάχιστον) γενικό προϊστάμενο του Δία, έχει για δεξί του χέρι κάποιο Μάγκωνα, ήτοι μια λακέρδα και μισή, μια σκατόφατσα του κερατά, η οποία φωνάζει από τα 10 τονο-παρσέκς ότι πρόκειται περί κοινού απατεώνα και κακού.. ναι, ναι! κακού ανθρώπου! Αν βάλεις ένα 4χρονο, που 'χει μεγαλώσει μόνο με στοργή και Μπομπ Σφουγγαράκη, θα καταλάβει απ' το πρώτο καρέ, ποιος είναι ο δολοφόνος. Απ' την άλλη ο ανώτατος άρχοντας - που μοιάζει, όπως είπαμε, κλωνοποίηση του Δία με περμανάντ - του αναθέτει όλες τις αποστολές εμπιστοσύνης - πάντα με βλοσυρό ύφος σοφιασκαιμηχέσω - κι εφτά σελίδες πριν το τέλος, όταν όλα έχουν γίνει μπουρδέλο και μόνο αφού ο ίδιος ο κακός άνθρωπος του αποκαλύψει την πλεκτάνη, μοιάζει να πέφτει από τα σύννεφα. Ανάθεμα, βέβαια, κι αν έχει καταλάβει τι έγινε, απλά συνοφρυώνεται και το παίζει καμπόσος!

Αλλά, όπως κλασικά συμβαίνει, γι' αλλο πράγμα ξεκίνησα ετούτη την ανάρτηση. Τώρα, όμως, δε θυμάμαι πια τι. Α ναι, ξεκίνησα με αφορμή κάποιες λεπτομέρειες. Ορίστε λοιπόν ένα κριτικό σάρωμα, με σεβασμό στις τελευταίες.

ΛΕΠΤΟΜΕΡΕΙΑ 1η

Σαν ελάχιστο φόρο τιμής στη συγχωρεμένη μου γιαγιά - και σ' όλες τις γιαγιάδες του κόσμου - την οποία μου θύμισαν οι ανατριχιαστικά συνταρακτικοί διάλογοι της ιστορίας...

Αχ πού 'ν' τος, πού 'ν' τος ο κιαρατάς;!
ΛΕΠΤΟΜΕΡΕΙΑ 2η

Εδώ φαίνεται ξεκάθαρα, ότι για να ανατρέψεις μια κοινωνία τόσο οργανωμενο-προηγμένη, όπως αυτή της βυθισμένης Ατλαντίδας, το σημαντικότερο είναι να συγκεντρώσεις γύρω σου τους πλέον εκλεκτούς συνεργάτες: πρόθυμους, ευφυείς και - κυρίως αυτό - με ισχυρή προσωπικότητα...

Και Χαίρε-Χαίρε, Λέγε-Λέγε, ο Χριστιανός μπερδεύτηκα...

ΛΕΠΤΟΜΕΡΕΙΑ 3η

Οι καθηλωτικές ατάκες βομβαρδίζουν ασταμάτητα τον αναγνώστη (Σημ. Παρατηρώντας τη μεσαία φυσιογνωμία: περιποιημένος βρεττανικός μύστακας, σε καθαρόαιμο από 30 γενιές Άτλαντα!) ...

Ο αναγνώστης ή από πέσιμο θα πάει ή από χέσιμο.
Ωστόσο, το υψηλό επίπεδο συχνά θυμίζει Όμηρο:
"Κάτω εκρημνίσθη, κι έζωσεν αυτόν θανάτου σκότος" [Ε, 47]

ΛΕΠΤΟΜΕΡΕΙΑ 4η

Εδώ παρακολουθούμε το Μόρτιμερ, αυτόν τον ατρόμητο Σκώτο εκπρόσωπο, αυτήν την τριχωτή, πυρόξανθη κουράδα, που πληρώσαμε 1050 δραχμές για να διαβάσουμε τις περιπέτειές του (οκ! 525 δρχ. αφού είναι δύο οι πρωταγωνιστές), με πόση σπιρτάδα και τι απαράμιλλο θάρρος απαντάει στην ανακοίνωση του συνοδοιπόρου του...

Χαχα! Μήπως έχει τίποτα αγκάθια, τίποτα κατσαριδάκια;;
Όχι προς θεού! Τη λέμε "υπερβολικά επικίνδυνη ζούγκλα"
μόνο και μόνο για να κρατάμε χαμηλά τις
αντικειμενικές αξίες! ΠΟΣΟ ΜΑΛΑΚΑΣ ΠΙΑ !!!;;;

ΛΕΠΤΟΜΕΡΕΙΑ 5η

Όπου ο ανεκδιήγητος Μόρτιμερ ανυπομονεί να βγάλει τα μασκαριλίκια. Ο παρατηρητικός αναγνώστης θα διαπιστώσει αναφανδόν, στο αμέσως επόμενο καρέ, πόσο αξιοπρεπής φαίνεται πλέον με τη νέα του ενδυμασία...

Ούτε για γαμπρός!

ΛΕΠΤΟΜΕΡΕΙΑ 6η (Ετεροχρονισμένη)
 
Όπου ο πουριτανός και αυτοκρατορικός Μπλέικ, υψηλόβαθμο στέλεχος της Σκότλαντ Γιάρντ, στητός και άκαμπτος σαν απολιθωμένη καμηλοπάρδαλη, φωνάζει στιβαρά "Γιούπι" σε ένα ξέσπασμα ανδροφροσύνης! Με το ίδιο απαράμιλλο δέος, απολαμβάνουμε το εξαιρετικό συνολάκι και τις όλο σκέρτσο γάμπες του αξιοπρεπέστατου - κατά τ' άλλα - φίλου και βοηθού του, Μόρτιμερ. Σε αυτούς τους ανθρώπους εναποτίθεται, συχνά, η τύχη και η μοίρα ετούτου του κόσμου. Ουδέν σχόλιον...

Μαγεία εις την 9η (τέχνη)!

ΛΕΠΤΟΜΕΡΕΙΑ 7η

Κλείνοντας, να επιστήσουμε την προσοχή σε μια λεπτομέρεια (?) που είναι αφανής. Αν εξαιρέσουμε την πρώτη σελίδα, η οποία διαδραματίζεται σ' ένα σταθμό όπου στο βάθος, σα χρωματιστά μυγοχέσματα, διακρίνονται 4 (!) ολόκληρες μισές γυναικείες φιγούρες, στις υπόλοιπες 61 σελίδες άλλη γάμπα, από την ξυρισμένη κόντρα γάμπα του Μόρτιμερ, μην ελπίζετε να δείτε! Εκατό φορές χειρότερος από τον Hergé! Μισογυνισμός, πουριτανισμός, κρυφο-ομοφυλοφυλισμός (η αιχμή εδώ, στο πρώτο συνθετικό), απλός εκφυλισμός του εγκεφαλικού φλοιού; Το μυστικό το πήρε ο Jacobs στον τάφο του κι εμείς θα πάρουμε την απορία στους δικούς μας.

Θα αναρωτηθούν, τώρα, μερικοί αφελείς: μα πώς διάολο πολλαπλασιάζονται οι Άτλαντες; Με μίτωση; Με αυγά; Με κλωνοποίηση; Με έγχρωμες φωτοτυπίες;; Πού είναι οι γυναίκες τους; Τις πήρανε φεύγοντας απ' τον πλανήτη ή στα μισά της διαδρομής (κοντά στο κέντρο του Γαλαξία, 30.000 έτη φωτός με τα πόδια) θα διαπιστώσουν - από τη μαλακία που θα πέφτει σύννεφο - ότι κάτι ξεχάσανε πίσω;

Ίσως, η απορία μας λυθεί απλώς με το παρακάτω αποχαιρετιστήριο καρεδάκι...

Ευλογήμενο το νερό και η αδιαφάνειά του!
Δε θέλουμε να ξέρουμε τίποτα περισσότερο!!

Friday, August 15, 2014

Το ΚΟΜΙΞ που αγαπήσαμε, το ΚΟΜΙΞ που καταντήσανε...

Ξέρω-γω κάποια στιγμή και σ' άλλο blog, δημοσίευσα ένα κείμενο μ' όλα τα μαζεμένα κατά Τερζοπουλαίων και κατά παντός υπευθύνου. Τώρα που υπάρχει αυτή η μικρή γωνίτσα ειδικά για comics, ας βάλω κι εδώ ένα link να παραπέμπει. Τη στιγμή που γράφω τούτες τις γραμμές, η ελληνική βιοτεχνία Μίκυ Μάους δεν υπάρχει πια και R.I.P. (αν και νομίζω κάτι έχει αναληφθεί κάπου, από κάποιους, κάποτε, αλλά πλέον ζτο μπούτζο μου!). Μάλλον καλύτερα, για ό,τι ήταν τελικά αυτό το έκτρωμα που είχε καταντήσει ο Τερζόπουλος. Ορίστε, λοιπόν, κι ο σύνδεσμος ...


ΚΟΜΙΞ - Το πρώτο μου τεύχος!

Thursday, August 14, 2014

SONY AEGIRSSON...

Το καταξιωμένο δεν έχει χρεία κριτικής, μήτε θετικής, μήτε ενάντιας. Από την άλλη πάλι κι εμάς τι μας νοιάζει;; Κριτικάρουμε όχι γιατί πρέπει ή γιατί είναι σωστό, ούτε καν γιατί το επιθυμούμε. Κριτικάρουμε, απλά και μόνο, γιατί μπορούμε και γιατί είμαστε αρκετά αγνοί κι αυθόρμητοι, ώστε να το κάνουμε! Αμ πώς, αφού κι εφόσον!

Α ναι, για το comic τώρα! Τι να πρωτοπεί κανείς;! Δεν υπάρχουν λόγια ικανά ή επαρκή, για τη μαγεία με την οποία μπολιάζονται αισθήσεις και ψυχή, από το ρομαντικό νατουραλισμό και τα μελαγχολικά σενάρια του ΘΟΡΓΚΑΛ. Σ' έναν κόσμο που μαστίζεται από τα πάθη του, η εσωτερικότητα ενός ξεχωριστού ανθρώπου, ο οποίος αναζητά ν' αποτραβηχτεί σε μια γαλήνη ανέφικτη, απεικονίζεται με μια μαεστρία μοναδική. Ο Θόργκαλ, ως "ΠΑΙΔΙ ΤΩΝ ΑΣΤΡΩΝ", γήινος μόνο στην υπηκοότητα, συνιστά την υπέρτατη αλληγορία: ένα πλάσμα, που - σαν τη μύγα μες στο γάλα - ονειρεύεται την ελευθερία, καταμεσής μιας κοινωνίας άπληστης και σαρκοφάγας, δε μπορεί να είναι του κόσμου τούτου, δε μπορεί να είναι άνθρωπος όμοιος με τη φάρα των ανθρώπων.

Βλέπετε; Είναι πολύ εύκολο να παρασυρθεί από λυρισμούς, σαν πιάσει κανείς να μιλά για Θόργκαλ. Να προσγειωθούμε λοιπόν, σιγά σιγά, σε πιο συγκεκριμένη καλλιτεχνική εξέταση αυτού του εξαιρετικού, εν γένει, comics-ικού αντιπροσώπου.

Ας είμαστε ευθείς κι ειλικρινείς, κάτι που είναι φυσικά υπεράνθρωπο - αν όχι απάνθρωπο. Πρέπει να παραδεχτούμε ότι στις μαγικές εικόνες του Θόργκαλ υφέρπει μια εγγενής αντίφαση. Συμβαίνει περίπου αυτό που συμβαίνει, καθώς παρατηρεί κανείς κάποια ηλεκτρονικά παιχνίδια (πχ. SKYRIM). Από πολύ κοντά, αν σταθείς δηλαδή στις λεπτομέρειες, πιθανότατα να βρεις πως υστερούν στα σημεία. Αν όμως, παρ' όλα αυτά, πισωπατήσεις ένα βήμα και πιάσεις να χωρέσεις στο νου σου τη μεγάλη εικόνα, το όλον, το γενικότερο αίσθημα τότε δεν είναι τίποτα λιγότερο από μεγαλειώδες. Όμοια κι ο Θόργκαλ. Στη σχεδιαστική λεπτομέρεια συχνά διακατέχεται από εκείνη την αμεσότητα - θέλετε τη "ρευστότητα" - που παρουσιάζει ένα καλοδουλεμένο προσχέδιο: καλοδουλεμένο μεν, προσχέδιο δε. Με άλλα λόγια, αναρωτιέσαι ενίοτε: Θεέ μου, τι χαραμοφάης! Τούτο δω πώς διάολο τό 'φτιαξε έτσι;; Εδώ πάλι, τι έγινε; Ξέμεινε από μελάνι κι ήταν σαββατοκύριακο; Κατουριότανε, αλλά τον είχε πιάσει μανία να τελειώσει τη σελίδα;; Χεζότανε και το 'χε πάρει μαζί του;; Άβυσσος η ψυχή του ανθρώπου! Παρ' όλα τα προηγούμενα, ωστόσω, άμα σταθείς στο ευρύτερο αίσθημα - το οποίο μεταφέρεται άλλοτε από αυτόνομα καρέ κι άλλοτε από την αφηγηματική ροή - τότε όχι μόνο δε μένεις απογοητευμένος, παρά αντιθέτως μένεις σαστισμένος κι ενεός, με τη γνάθο σου οργωμένη ποταμούς και καταρράκτες αγνών σίελων και πτύελων.

Η "Η ΜΑΥΡΗ ΓΑΛΕΡΑ" (Εκδ. ΜΑΜΟΥΘΚΟΜΙΞ) είναι μια δημιουργία, που εκτινάσσει την τέχνη του κόμικ στα ύψη εκείνα, που του αξίζει! ΤΕΧΝΗ ΥΠΕΡΟΧΗ, ΥΠΕΡΟΧΗ ΤΕΧΝΗ!!!! Σενάριο εφάμιλλο μιας ήσσονος τραγωδίας, εκπληκτικό σκίτσο και χρωματισμοί. Πρόχειρα, παραθέτω εδώ ένα δείγμα της εξαιρετική τέχνης. Ο ROSINSKI, στο μεσοδιάστημα όπου ο ήρωας εγκαταλείπει μια μικρή γιορτή, έως και την πρώτη αφορμή που θέτει την πλοκή ξανά σε κίνηση, βρίσκει την ευκαιρία και αφιερώνει ΜΙΑ ΟΛΟΚΛΗΡΗ ΣΕΛΙΔΑ, μόνο και μόνο, για να ξεδιπλώσει την άριστη ικανότητά του στο πενάκι. (Παρένθεση: και όχι μόνο, όσο το σκέφτομαι. Το μεγαλείο αυτό αντικατοπτρίζεται συνειρμικά και στον ίδιο τον ψυχισμό του ήρωα. Τρέχει και γελάει σαν μικρό παιδί, γιατί βρίσκεται πια στο καθαυτό στοιχείο του: τη φύση και την ελευθερία. Με άλλα λόγια, δεν πρόκειτα για στείρο καλλιτεχνικό φανφαρονισμό, αλλά για δοκίμιο πλήρες περιεχομένου). Κι είναι επίσης αληθές, ότι στο σημείο αυτό δε μπορεί να βρει κανείς ΟΥΤΕ ΕΝΑ σχεδιαστικό ψεγάδι, παρά μόνο μαγεία και τελειότητα. Που σημαίνει ότι ο κατεργαράκος, άμα θέλει (και δεν κατουριέται) μπορεί!

Πάρε τέχνη να 'χεις, να τρώει η μάνα και του παιδιού να μη δίνει!!!

Οπότε, θα μου πείτε "τι ζόρι τραβάς, ρε φίλε, λοιπόν"; Ζόρι κανένα, καθώς τραβώ ένα σωρό άλλα πράγματα και δεν ευκαιρώ. Ωστόσο, δε μπορώ να κρατηθώ και να μην κάνω ένα-δύο παρατηρήσεις.

ΠΑΡΑΤΗΡΗΣΗ 1

Αυτός ο Rosinski έχει, συχνά, μια κακή συνήθεια να τραβάει γραμμές όπου να 'ναι και να "μπουκώνει" το σκίτσο με σκιάσεις, εκεί που δε χρειάζονται απαραίτητα, καθιστώντας το σκίτσο "δυσανάγνωστο". Για παράδειγμα, παρακάτω...

Στο 1ο καρέ βλέπουμε το πρόσωπο ενός ήρωα, απ' τη μεριά, που χτυπάει ο ήλιος. Σκίτσο σίγουρο, φωτεινό, όμορφο, γραμμή καθαρή. Στο 2ο καρέ (αμέσως επόμενο και στο κόμικ) βλέπουμε τους δύο συνομιλητές από την αντίθετη μεριά, οπότε οκ, είναι απολύτως λογικό να περιμένουμε σκιές. Εκείνο, που δεν είναι λογικό, είναι να περιμένουμε ΤΟΣΕΣ σκιές! Ρε φίλε, πώς το παίρνεις το μελάνι; Στα τρία ένα δώρο;; Για βάστα λίγο! Έπιασε εκεί το πενάκι, σκιές από εδώ, γραμμές από 'κει, έλεος! Ο μόνος τρόπος να δικαιολογηθούν όλες αυτές οι σκιάσεις, έτσι σιχαμερά όπως έχουν απλωθεί, είναι από πιθανές αντανακλάσεις περιβάλλοντων αντικειμένων. Αλλά ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΚΑΝΕΝΑΣ ΛΟΓΟΣ, ούτε σεναριακός, ούτε σχεδιαστικός, να προχωρήσει κανείς σε μια τέτοια σύλληψη ή αντίληψη (όπως πχ. αν οι ήρωες βρίσκονταν χωμένοι μέσα σε κανένα κρυστάλλινο σπήλαιο ή έστω σε κάποιο κλειστό χώρο με ανοιχτή πόρτα στα ζερβά και αναμμένο τζάκι στα δεξά! Αν προσθέσει κανείς και την αντίθεση, σε σχέση με το αμέσως προηγούμενο, εξαιρετικά καθαρό σκίτσο, αυτό που καταφέρνει τελικά εδώ ο Rosinski είναι να μας δώσει την αίσθηση μιας μουτζούρας και μισής.

Μουτζούρα, μουτζούρα! Χαχα!! Ο Rosinski έκανε μουτζούρααα!!!

ΠΑΡΑΤΗΡΗΣΗ 2η

Το άλλο θέμα με τον καλλιτέχνη, είναι η συχνή ασυνέπεια στην απεικόνιση φυσιογνωμιών. Σε βαθμό, που αναρωτιέσαι για την ταυτότητά τους. Ευτυχώς, που οι βρωμύλοι φοράνε συνεχώς τα ίδια ρούχα και δεν είχε εφευρεθεί ακόμη το χρωμοσαμπουάν, διαφορετικά θα είχαμε σοβαρά προβλήματα! Φυσικά, έχει ένα πάρα πολύ καλό άλλοθι: οι ήρωες του Rosinski είναι φοβερά εκφραστικοί, τα πρόσωπα και τα μάτια τους, γεμάτα συναίσθημα και ένταση, είναι μικρές εκρήξεις κόσμων και αβυσσαλέες δίνες ωκεανών! Μέσα σε αυτό το πλαίσιο, το πενάκι αφιερώνεται συχνά σε υπερβολικές εκφράσεις ή γκριμάτσες, κάπου-κάπου γκροτέσκες, οι οποίες αλλοιώνουν υπερβολικά τα χαρακτηριστικά των ηρώων. Δε λέω, δεκτό! Κι ωστόσο κάτι...κάτι με χαλάει! Για παράδειγμα, στην παρακάτω τετράδα καρέ, το μελαχροινό κορίτσι (Σάνια, το βαφτιστικό της) είναι παντού το... μελαχροινό κορίτσι. Υποτίθεται, δηλαδής, ότι και στις τέσσερις περιπτώσεις χαζεύουμε την ίδια φάτσα. Κολοκύθια με τη ρίγανη, ούτε καν όμως! Ούτε ασυμπτωτικά! Στο 1ο καρέ κοιτάζουμε ένα χαζοχαρούμενο κοράσιο 6ης Δημοτικού, στο 2ο καρέ ένα φίνο γκομενάκι στα γεμάτα 16-17 του, στο 3ο η Σάνια μοιάζει περισσότερο με το Θόργκαλ στα νιάτα του (και μάλιστα, άμα τω πέρατι του πρώτου επιτυχημένου αυνανισμού - προφανώς, αριστερόχειρ), ενώ στο 4ο και τελευταίο καρέ - για κάποιο σκοτεινό και διεστραμμένο λόγο - μου φέρνει κάτι σε Όλιβερ Τουίστ, από Κλασικά Εικονογραφημένα. (Κατοπινή σημείωση: Όποιος συνεχίσει και στο επόμενο τεύχος "ΠΕΡΑ ΑΠΟ ΤΙΣ ΣΚΙΕΣ", θα τραβάει τα μαλλιά του με αυτά που θα δει! Πλήρης ασυναρτησία!!) .


Υ.Γ. [1] - Ν' αγοράσετε το κόμικ, καραγκιόζηδες! Οι σκιτσογράφοι δεν είναι ηθοποιοί του Χόλιγουντ, να χέζονται στα τάλαρα! Μην κοιτάτε τον Miller, που την έχει δει και σκηνοθέτης και ηλεκτρολόγος και δεν ξέρω-γω τι άλλο.

Υ.Γ [2] - Να ζητήσω συγγνώμη κι απ' τη ΜΑΜΟΥΘΚΟΜΙΞ, που σκανάρω δίχως άδεια. Δεν έχω κανά συμφέρον, αλλά τα κάνω όλα αυτά από αγνό μεράκι και χόμπι. Τίποτε περισσότερο, τίποτε λιγότερο. Και στο κάτω-κάτω κάνω και διαφήμηση. Γι' αυτό σας παρακαλώ μη με μηνύσετε, γιατί δεν έχω λεφτά ούτε να ζήσω, όχι για δικηγόρους και τέτοια. Κάντε μου αν θέτε καμιά παρατήρηση και θα τα αποσύρω, αμέσως. Εναλλακτικά πάλι, αν επιθυμείτε, θα μπορούσα να σιτίζομαι εις το Πρυτανείον, προκειμένου να συνεχίσω να γράφω.