Tuesday, July 29, 2014

ΜΕΡΟΣ 4ο - Πάπυρος, Λαρούς, Μπριτάνικα...

Τρία πράγματα θα θίξω εδώ: ένα καλό, ένα κακό, κι ένα πατριωτικό. Φύγαμε:

ΘΙΞΙΜΟ 1ο

Τα δείγματα της εκπληκτικής τέχνης του Jacobs απλώνονται αφειδώλευτα, σε όλη την έκταση των ιστοριών του. Κι ωστόσο, κάποια κάνουν ιδιαίτερη εντύπωση, δίχως απαραίτητα να είναι θεόρατα, ολοσέλιδα, επιβλητικά ή ό,τι άλλο. Μια από αυτές τις περιπτώσεις είναι η παρακάτω τετράδα καρέ, στα οποία αναπτύσσεται μια εξαιρετική ροή κίνησης, την οποία δε χορταίνω να χαζεύω ξανά και ξανά. Αν επρόκειτο για κινηματογράφο, θα μιλούσαμε για εξαιρετικό μοντάζ. Αν επρόκειτο για θέατρο θα μιλούσαμε για μια βαθιά δουλεμένη θεατρικότητα. Ειδικότερα, η σύνδεση δεύτερου-τρίτου καρέ, θα μπορούσε να διδάσκεται σε σχολές τέχνης. Το ύψος της τελειότητας είναι τέτοιο, ώστε προς στιγμήν ξεχνάς ότι παρακολουθείς ροή στατικών εικόνων κι αφήνεσαι σε μια πλάνη ροής κινούμενης εικόνας. Η επίτευξη μιας παραστατικότητας αυτού του ύψους ίσως να οφείλεται, σε κάποιο βαθμό, στην άλλη μεγάλη αγάπη του Jacobs, δηλαδή (τι άλλο από) το θέατρο. Ο ίδιος ήταν κάτι περισσότερο από απλός θεατής: ηθοποιός νωρίτερα και βαρύτονος αργότερα.

Όλρικ, Ο Πάπυρος του Μανέθωνος
"Ο Πάπυρος του Μανέθωνος"
Εκδ. ΜΑΜΟΥΘΚΟΜΙΞ

ΘΙΞΙΜΟ 2ο

Είναι τραγικό, αλλά παρατηρούμε συχνότατα στα comics - ακόμα και τα σοβαρότερα εξ' αυτών - ένα συγκεκριμένο καραγκιοζιλίκι, το οποίο δεν ξέρω αν οφείλεται σε μαλάκυνση του σχεδιαστή, του lettering ή σε μαλακία της μετέπειτα διασκευής του έργου σε άλλη γλώσσα. Το τραγικό έγκειται στο γεγονός ότι μερικοί ανεκδιήγητοι και τυχάρπαστοι μπαμπουίνοι αγνοούν ετούτη την βαθιά αλήθεια: το lettering δεν είναι μια δευτερεύουσα αγγαρεία, δεν είναι μια δουλίτσα ποδαριού που θα τη βγάλει κάνας κλητήρας για χαρτζηλίκι! Το lettering είναι τέχνη από μόνο του! Ντύνει ένα κόμικ με ποιότητα αντίστοιχη της υψηλής ραπτικής: όπως ένας γυναικείος μπούστος μπορεί να εξυψώνεται σε έργο τέχνης, από ένα άριστα σχεδιασμένο φόρεμα, ή πάλι να υποβιβάζεται σε "βυζόμπαλο" από ένα φτηνιάρικο κι ακαλαίσθητο τσουβάλι, έτσι και το ίδιο το σκίτσο ενός κόμικ μπορεί να ολοκληρώνεται σε αυτόνομο έργο τέχνης, από την καλαίσθητη και σωστά επιμελημένη γραφή ή αντιθέτως να καταλήγει σε post-it ψυγείου, ανάμεσα στο τυρί, ρύζι, καφέ, γάλα, Καμπά. Παρακάτω: πώς ένα DRING μπορεί να σε κάνει να θες να πετάξεις ένα κόμικ στην ανακύκλωση...

Ο Πάπυρος του Μανέθωνος - Ringtones
Το σωστό DRING [αριστερά] και DRING για το μπούτσο [δεξιά]!
Και τα δύο σκίτσα, από τον "Πάπυρο του Μανέθωνος",
Εκδ. ΜΑΜΟΥΘΚΟΜΙΞ

ΘΙΞΙΜΟ 3ο

Ας δούμε τώρα τι ιδέα είχε ο μέσος Βέλγος-παύλα-Ευρωπαίος, της εποχής εκείνης, για το μέσο Έλληνα (πάλι της εποχής εκείνης, φαντάζομαι). Παρακάτω, παραθέτω καρεδάκια ή τμήματα καρεδακίων, όπου απεικονίζονται αντίστοιχα ένας Έλληνας υπάλληλος αεροδρομίου, δύο Αιγύπτιοι αξιωματούχοι, ένας Ινδός υπηρέτης και δύο εκπρόσωποι του Βρετανικού το-λευκό-που-ξεχωρίζει (αν και φαίνονται λίγο πιο κιτρινιάρηδες, καθότι το scanner μου είναι αντίστοιχο των οικονομικών μου - τι να σας εξηγώ τώρα).

Ο Πάπυρος του Μανέθωνος - Skintones
"Ο Πάπυρος του Μανέθωνος"
Εκδ. ΜΑΜΟΥΘ COMIX

Χρειάζεται, τώρα, να σχολιάσουμε ότι ο βέρος Έλλην έχει ΑΚΡΙΒΩΣ ΤΑ ΙΔΙΑ ΧΡΩΜΑΤΑ με το βέρο... Αιγύπτιο!!;; Φάε Ευρώπη, γύφτο τσολιά, καραγκιόζη!! Το σχόλιο εδώ όμως - όπως ίσως βιαστούν πολύ να μου προσάψουν - δεν έχει ουδεμία σχέση με προσωπικό ρατσισμό, παρά θέτει τα πράγματα - για όσους έχουν άριες διαθέσεις - ακριβώς στις ορθότερες διαστάσεις τους: ο γύφτος, ο τσολιάς-αρβανίτης και ο καραγκιόζης-τουρκόσπορος είναι η Ελλάδα, που επιμένουν μερικοί να κρύβουν κάτω από το ευρωπαϊκό πατάκι, στην είσοδο. Αλλά εντάξει, τι λέω; τώρα πια έχουμε ασπρίσει σε... ανθρώπινα επίπεδα. Όσο χρειάζεται δηλαδή για να μοιραζόμαστε την ευρωπαϊκή αξιοπρέπεια, που ξεχειλίζει χειμαρρωδώς απ' τα ευρωπαϊκά μπατζάκια. Τραβώντας λιγάκι το φαίνεσθαι στα όρια του, μπορούμε να σκεφτούμε ότι ο... πολιτισμένος ασπρουλιάρης, έβαζε και την Ελλάδα στο ίδιο δευτεροκοσμικό ή τριτοκοσμικό τσουβάλι (αδίκως;), όπου φυσικά ο ίδιος είχε δικαιώματα τσιφλικίου, όπως ακριβώς ο Ινδός Ναζίρ περιφέρεται κουνώντας την ουρά του, σαν πιστός υπηρέτης κι όχι σαν πιστός ή ισότιμος φίλος. God save the Queen, slave the rest.

Από την άλλη τώρα, αν αφήσουμε τις αμπελοφιλοσοφίες στην άκρη, ο μέσος Έλληνας την εποχή εκείνη ήταν σε μεγάλο βαθμό έτσι ακριβώς, καθόσον και αφού η πλειονότητα ήταν άνθρωποι της εργατιάς, της βρώμας, της μετανάστευσης κι ήταν φυσικό το δέρμα να παίρνει κάτι απ' την ποιότητα του ήλιου, που κυκλοφορεί σ' ένα γιαπί, σ' ένα λιμάνι, σ' ένα εργοτάξιο. Μην κοιτάτε τώρα, που την έχουμε δει όλοι γραφείο, κλιματιστικό και ξυρισμένο μουστάκι.

Έτσι, λοιπόν, προκειμένου να εκθειάσουμε, για μια ακόμη φορά, το μεγαλείο της τέχνης του Jacobs: οφείλουμε να παραδεχτούμε ότι στο επίμαχο σκίτσο αναγνωρίζουμε ΟΝΤΩΣ το πρόσωπο ενός Έλληνα εποχής! Ο άνθρωπος, προφανώς, δεν ξεκινούσε να σχεδιάσει ο,τιδήποτε, αν δεν είχε πρωτίστως διεξάγει μια απαραίτητη, στοιχειώδη έρευνα. Για του λόγου το αληθές, παραθέτω αμέσως μερικές φωτογραφίες: μία του Τσιτσάνη σε νεαρή ηλικία, καθώς και μερικά αποκόμματα, από έργα του Τσαρούχη. Τα σχόλια δικά σας...

Αυτά, για σήμερα αγαπητοί. Χαιρετώ!

ΜΕΡΟΣ 3ο - Η Βελγική Σχολή σέρνει καράβι...

Εντάξει, σε αυτό το τρίτο μέρος θα είμαι λιτότατος και στο 4ο θα ολοκληρώσω. Νοηματικά, εννοώ. Παρακάτω, σας εκθέτω δύο απόπειρες του Jacobs με βαπόρια...

Η Κίτρινη Σφραγίδα
Η Κίτρινη Σφραγίδα
[Εκδ. ΜΑΜΟΥΘΚΟΜΙΞ]

Ο Πάπυρος του Μανέθωνος
Ο Πάπυρος του Μανέθωνος
[Εκδ. ΜΑΜΟΥΘΚΟΜΙΞ]

Απολαύστε, τώρα, και μερικά βαποράκια από το πενάκι του HERGÉ...

Ο Τεντέν στο Κογκό
Ο Τεντέν στο Κογκό
[Εκδ. Μ.ΨΑΡΟΠΟΥΛΟΥ & ΣΙΑ]

Ο Τεντέν στην Αμερική
Ο Τεντέν στην Αμερική
[Εκδ. ΜΑΜΟΥΘΚΟΜΙΞ]

Στη Χώρα του Μαύρου Χρυσού
Στη Χώρα του Μαύρου Χρυσού
[Εκδ. Anglo-Hellenic Agency]

Στη Χώρα του Μαύρου Χρυσού
Στη Χώρα του Μαύρου Χρυσού
[Εκδ. Anglo-Hellenic Agency]

Τα Πούρα του Φαραώ
Cigars of the Pharaoh
[Εκδ. MAMMOTH]

Προσωπικά, θεωρώ ότι ο σχολιασμός είναι περιττός. Αν κρατήσουμε, ως εξαίρεση, μονάχα μια ελάχιστη παρατήρηση για το φανερά απλοϊκότερο σκαρί, του πρώιμου "ΤΕΝΤΕΝ ΣΤΗΝ ΑΜΕΡΙΚΗ", οι ομοιότητες ως προς τα υπόλοιπα στοιχεία Jacobs και Hergé είναι σιχαμερά καταφανείς. Θες η τεχνοτροπία της θαλάσσιας επιφάνειας, θες η καθαρότητα σχεδιασμού των πλοίων, θες η ποιότητα, η πυκνότητα και η κλίση των νεφώσεων, όπου υπάρχουν, τι να πρωτο-κουτσομπολέψεις ;;;

Στα σχόλια της ΜΑΜΟΥΘΚΟΜΙΞ για τον E. P. Jacobs, βέβαια, αναφέρεται με κρυστάλλινη διαύγεια:

"Κατά τη διάρκεια του πολέμου, ο Jacobs γνώρισε τον Hergé, ο οποίος εκείνη την εποχή ξαναδούλευε πάνω στις πρώτες ιστορίες του "ΤΕΝΤΕΝ", για μία πιο περιληπτική επανέκδοση. Γι' αυτό και είχε τρομερή δουλειά.

Έτσι το 1944 προσλαμβάνει τον Jacobs σαν πρώτο βοηθό του. Η δράση πολλών ιστοριών έπρεπε να συμπτυχθεί και να γίνουν πιο επίκαιρα τα φόντα στις εικόνες. Ο Jacobs βοήθησε τον Hergé γι' αυτά τα δύο σημεία, στις ιστορίες: "Ο ΤΕΝ-ΤΕΝ ΣΤΟ ΚΟΝΓΚΟ", "Ο ΤΕΝΤΕΝ ΣΤΗΝ ΑΜΕΡΙΚΗ" και "ΜΠΛΕ ΛΩΤΟΣ". Στη συνέχεια δούλεψε για τις καινούργιες ιστορίες: "ΟΙ ΕΠΤΑ ΚΡΥΣΤΑΛΛΙΝΕς ΣΦΑΙΡΕΣ" και "Ο ΝΑΟΣ ΤΟΥ ΗΛΙΟΥ". Σαν ανάμνηση αυτής της εποχής ο Hergé αποθανάτισε τον Jacobs σαν μούμια, στο εξώφυλλο της ιστορίας "ΤΑ ΠΟΥΡΑ ΤΟΥ ΦΑΡΑΩ".

Από αυτή την οπτική και την προοπτική, ίσως να μην ήταν διόλου άστοχο, αν υποψιαζόμασταν καχύποπτα ότι η θάλασσα, στο τελευταίο καρέ του "ΤΕΝΤΕΝ ΣΤΗΝ ΑΜΕΡΙΚΗ" (όπου πάει ο καραγκιόζης ο Hergé και μου μοστράρει την αφεντο-τζίφρα του, μη χέσω), έχει ολοκληρωθεί δια χειρός Jacobs, δηλαδή του ιδίου της θάλασσας του "Μανεθώνειου Παπύρου". Επειδή όμως η "κακιά γλώσσα", εδώ το 'χει ν' αρχίσει να ξερνά φαρμάκι και για ένα σωρό άλλα, κατά παντός υπευθύνου και του κάθε αφεντικού που εκμεταλλεύεται τους υπαλλήλους του, ας λήξουμε εδώ κι ετούτη την ανάρτηση, ώστε να χωρίσουμε αγαπημένοι έως και την επόμενη συνάντησή μας (δηλαδή, σε 5-10 λεπτά, από τώρα).

Υ.Γ. (1) : Χαριτολογώ φυσικά αφού, κατά βάθος και μέχρι τα πλάτη της επιφανείας, ο Hergé ήταν (και είναι) ένας από τους πρώτους και μεγαλύτερους έρωτες!!! Για τον εικαζόμενο ρατσισμό του, αν έχει βάση ή όχι, θα το εξετάσουμε ψυχραιμότερα αργότερα, σε άλλη ανάρτηση, καταλληλότερη και εκτενέστερη. Στο κάτω-κάτω, τι μας νοιάζουν εμάς όλα αυτά τα ταπεινά, τι στιγμή που ανήκουμε στη λευκή και καθαρή Άρια φυλή; Αυτές οι ευαισθησίες είναι για τους βρωμερούς σκυλάραπες, τους ταμ-ταμ-ταμ...

Υ.Γ. (2) : (Μ' αρέσει, που θα έγραφα λίγα) Όσον αφορά στην απότιση τιμής από τον Hergé στον Jacobs, στα "ΠΟΥΡΑ ΤΟΥ ΦΑΡΑΩ", δεν γίνεται μόνο στο εξώφυλλο, όπως αναφέρεται σε προηγούμενο σχόλιο...

Jacobs, Τα Πούρα του Φαραώ

...αλλά και σε καρεδάκι εντός της αφήγησης...

Jacobs, Τα Πούρα του Φαραώ
Cigars of the Pharaoh
[Εκδ. MAMMOTH]

Βέβαια, η έγχρωμη έκδοση που απολαύσαμε ως ολοκληρωμένο comic δεν ήταν παρά μια από τις πρώιμες ασπρόμαυρες (ή μαυρόασπρες) ιστορίες του Hergé, που δημοσιεύονταν στο "LE PETIT VINGTIÈME" σε συνέχειες, επανασχεδιασμένη κι επανεπεξεργασμένη. Έτσι, στο πρωτότυπο καρέ, ο Jacobs απλά τον πούλο...

Τα Πούρα του Φαραώ, Le Petit Vingtième
Le Petit Vingtième [1933-34]

Monday, July 28, 2014

ΜΕΡΟΣ 2ο - Τον Μπλέικ κι αν τον πλένεις...

Μπλέικ: ο απόλυτος τζέντλεμαν. Δηλαδή, α-σεξουαλικός και τυπικός σα σφραγίδα πρωτοκόλου (αν και για τη σφραγίδα, πολλοί θα εξέφραζαν αντιρρήσεις). Στον "ΠΑΠΥΡΟ ΤΟΥ ΜΑΝΕΘΩΝΟΣ" όλοι τον νόμιζαν νεκρό. Στην "ΑΙΘΟΥΣΑ ΤΟΥ ΧΟΡΟΥΣ"... αναστήθηκε, κάπου ανάμεσα σε Βουτσά "Ξιπόλυτο Πρίγκηπα" και "Τον αράπη κι αν τον πλένεις". Παίρνεις ένα βέρο Λονδρέζο - κάτι σαν αρσενική Χιονάτη μ' άλλα λόγια - τον αφήνεις 2-3 μέρες στον ήλιο με μια κελεμπία και όπα! ως δια μαγείας, όλοι - ακόμα κι ο πιο πιστός του φίλος - τον περνάνε για ντόπιο φιστίκι, από δεκαεφτά γενιές αράπη. ΕΛΕΟΣ!!! Αλλά πάλι άσχετα είναι όλα αυτά, που γράφω. Τι θα γίνει πια με μένα;

Πάμε, λοιπόν, στις 2-3 παρατηρήσεις, κυρίως σχεδιαστικού-τεχνικού ενδιαφέροντος...

Στην "ΚΙΤΡΙΝΗ ΣΦΡΑΓΙΔΑ", κοντοστάθηκα για λίγο σε δύο σημεία. Στο ένα ήμουν λάθος και από εγωισμό... βαριέμαι να το θίξω. Θα θίξω όμως το άλλο. Στο παρακάτω [original] καρέ, παρατηρούμε μια φιγούρα στο βάθος, μέσα στη βροχή. Και μου δημιουργήθηκε η απορία: για ποιο λόγο ένας σχεδιαστής να σκιτσάρει κάποιον μες στη βροχή, με γραμμές αντίθετες στη ροή της βροχής κι όχι παράλληλες προς αυτή;;; Στο ένθετο καρεδάκι, έκανα ένα μικρό τεστ και προσέθεσα την ίδια φιγούρα αντεστραμμένη, προς σύγκριση.

Όλρικ, Η Κίτρινη Σφραγίδα
Η Κίτρινη Σφραγίδα
Εκδ. ΜΑΜΟΥΘΚΟΜΙΞ

Έτσι, μπορούμε να βγάλουμε τα εξής συμπεράσματα: κατά πρώτον, ότι λέω μαλακίες (το πιθανότερο) και κατά δεύτερον, ότι οι μαλακίες μου δε στερούνται μιας κάποιας βάσης (το πιθανότερο, επίσης). Όταν, ας πούμε, σχεδιάζεις μια φιγούρα σε δεύτερο ή τρίτο επίπεδο με γραμμές παράλληλες στη βροχή, επιτείνεις το αίσθημα της βροχόπτωσης. Πιθανότατα, ένας σχεδιαστής να προβαίνει σε αυτό το τέχνασμα, μονάχα στην περίπτωση εκείνη, όπου επιθυμεί να δηλώσει μια ραγδαία βροχή κι εδώ ο Jacobs μπορεί να μην έχει αυτό στο μυαλό του, αλλά απλά ένα εκνευριστικό ψιλόβροχο. Η αλήθεια είναι πως στη συγκεκριμένη περίπτωση η φιγούρα είναι αρκούντως μικρή ώστε οι τεχνικές λεπτομέρειες, που θίγω, να μην συντελούν και σε καμιά ιδιαίτερη ή αισθητή διαφοροποίηση.

[ Σχόλιο @ 11-6-17 : Παρατηρώντας ξανά σήμερα τις δύο φιγούρες, αισθάνομαι πως η αριστερή επιτείνει περισσότερο την εντύπωση του "είμαι μούσκεμα", παρά της βροχόπτωσης. Αντιθέτως, η δεξιά φιγούρα αφήνει μια εσάνς αντίθεσης. Γράφοντας, η φαντασία παρασύρεται ακόμη περισσότερο: Αριστερά, σκέφτομαι έναν ήρωα που θα εξουσίαζε τις δυνάμεις της βροχής ή του καιρού, θα τις καλούσε από ψηλά κι έπειτα - μέσα σ' ένα αλαζονικό ξέσπασμα γέλιου - θα τις εκτόξευε πάνω στους εχθρούς του, στα χαμηλότερα επίπεδα. Δεξιά, πάλι, δεν μπορώ να μην αναγνωρίσω ένα μισότρελο πλάσμα, που χοροπηδάει κόντρα στη μπόρα - οι γραμμές τις βροχής είναι σχεδόν κάθετες, ως προς αυτό - εκνευρισμένο ή τρομαγμένο απ' το νερό ή τις βροντές, σαν άλλο τέρας του Φρανκενστάιν. ]

Εξίσου πιθανό θα ήταν - μην ξεχνάμε ότι και οι σχεδιαστές είναι άνθρωποι - πχ. ο Jacobs, απλά, να βαρέθηκε και να αποτελείωσε τη φιγούρα τσακ-μπαμ, σύμφωνα με τη φυσική ροή, που έχει το χέρι ενός δεξιόχειρα. Εδώ υπάρχουν δύο αντιρρήσεις. Πρώτα απ' όλα, δε γνωρίζω αν ο Jacobs ήταν δεξιόχειρας. Μπορεί να ζωγράφιζε με το ρουθούνι, ξέρω 'γω; Ύστερα και γιατί, αν καθίσει κανείς και παρατηρήσει για λίγο τη λιλιπούτεια φιγούρα, θα διαπιστώσει ότι είναι αρτιότατη τεχνικά κι όχι μια πρόχειρη μουτζουρίτσα (αν εξαιρέσουμε, φυσικά, τα παράδοξα χέρια : το αριστερό μοιάζει με γάντι του μπέιζμπολ και το δεξί μ' εκείνες τις δαγκάνες του κώλου, που μαγκώνουν αρκουδάκια). Φυσικά κι ο Jacobs έχει αποδείξει περίτρανα την ικανότητά του στο πενάκι, αλλά ισχύει συχνά και το εξής: ένεκα που τα comics είναι μια συνεχής ροή εικόνων και, μάλιστα, υπό διαφορετικές προοπτικές διαρκώς, συμβαίνει - ουκ λίγες φορές - επιμέρους καρέ να μην ακολουθούν την ίδια αρτιότητα με τα υπόλοιπα. Κοινώς, είναι για τον πούτσο και είτε φτιάχτηκαν στο πόδι, είτε από κάποιο βοηθό, είτε στην Κίνα. Θα περίμενε κανείς, το λοιπόν, από ένα σκατο-φιγουρίνι της πλάκας και του φόντου, να υπόκειται στην ίδια επαγγελματική αδιαθεσία του καλλιτέχνη. Κι ωστόσο όχι εδώ, άκυρο. Εκτός κι αν έτυχε, αντί να πέτυχε.

Συγκλίνουν, λοιπόν, οι ειδικοί ότι η φιγούρα εξε-κι-επίτηδες σχεδιάστηκε, όπως σχεδιάστηκε κι εμείς θα πεθάνουμε κάποτε με την απορία, γιατί ο Jacobs σχεδίασε μια σκοτεινή φιγούρα, στο βάθος μιας βροχερής νύχτας, με γραμμές κάθετες και όχι παράλληλες στη ροή της βροχής. Κι ενώ κόσμος λοιμοκτονεί και λιμοκτονεί και δεν έχει να πληρώσει το παντεσπάνι του, εμείς καθόμαστε και σκάμε για μαλακίες.

[ Έπεται συνέχεια, γιατί αυτή τη φλυαρία μου, κάπως πρέπει να τη μετριάσω. Δεν μου αρκούν οι αναρτήσεις. ]

ΜΕΡΟΣ 1ο - Ο Μπόμπεκ και ο Λόλεκ...

Είχα να επιστρέψω στην πάλαι ποτέ μεγάλη μου αγάπη, κάτι χρόνια. Εννοώ τα comics. Κάτι η κρίση, κάτι η ηλικία, κάτι η ηλικία της κρίσης, ένας θεός ξέρει. Πήρα, λοιπόν, να διαβάσω λίγο τα παλιά, αφού τα οικονομικά μου αντιδρούν κάπως, τελευταία, για καινούργια. Ξεκίνησα με... "ΑΝΤΙΡΙΞ & ΣΥΜΦΩΝΙΞ" (τραγικό ;), αλλά εδώ θα μιλήσω για τη θαυμαστή συνέχεια, που αφορά στους σιχαμερούς, κρυόκωλους, σκατο-φλεγματικούς αποικιοκράτες "ΜΠΛΕΪΚ & ΜΟΡΤΙΜΕΡ" του ανυπέρβλητου E. P. JACOBS...

[ Πάω να χτυπήσω ένα γκαφέ κι επανέρχομαι... ]
Blake & Mortimer
Λοιπόν, να τα ξεκαθαρίσουμε: άλλο πράγμα η ποιότητα του comic και άλλη εκείνη των ηρώων. Να μιλήσουμε στα ίσα: η ιστορία "Ο ΠΑΠΥΡΟΣ ΤΟΥ ΜΑΝΕΘΩΝΟΣ" και η συνεχειά της "Η ΑΙΘΟΥΣΑ ΤΟΥ ΧΟΡΟΥΣ" (Εκδ. ΜΑΜΟΥΘΚΟΜΙΞ) αποτελούν αδιαμφισβήτητα διαμάντια της τέχνης του comic !!! Είναι απολαυστικά από όποια άποψη και να τα εξετάσεις!

Θέτε σχεδιαστικά, θέτε σεναριακά, θέτε από εξυπηρέτηση πελατών και άψογο service; Ειδικά για όσους λατρεύουν τη λεγόμενη "καθαρή γραμμή" της Βελγικής Σχολής, υποκλίνεσαι με δάκρυα συγκίνησης, ακόμη κι αν είσαι 80 χρονώ γαϊδούρι! Η αποτύπωση των επιβλητικών αιγυπτιακών μνημείων αγγίζει τα όρια της σχεδιαστικής τελειότητας. Τα ολοσέλιδα καρέ, τα οποία μπολιάζουν την αφήγηση με την απαραίτητη φειδώ, ακριβώς εκεί που χρειάζεται, σου υποβάλλουν ασυνείδητα την αίσθηση - δεν είναι ντροπή να το παραδεχτείς - πως είσαι κι εσύ ο ίδιος κρυμμένος κάπου, σε μια σκοτεινή γωνιά του Αιγυπτιακού Μουσείου ή πως αγκομαχάς και ιδρώνεις σα γουρούνι, κάτω απ' τον ανελέητο ήλιο, στις παρυφές της θεόρατης πυραμίδας του Χέοπα.

Να μιλήσουμε για την αφηγηματική ροή; την πλοκή; το μυστήριο; Τα ζητήματα αυτά είναι τόσο δουλεμένα και τόσο τελειωμένα στο ολοκληρωμένο έργο, που η μόνη σου σκέψη αντικρύζοντας την τελευταία σελίδα του comic, είναι πώς θα γινόταν να κάνεις reset και να το ξεκινήσεις εκ νέου, με παρθενορραφή της μνήμης. Πώς θα γίνει να επαναλάβεις το ίδιο x1000, δίχως να χάσεις τον αρχικό ενθουσιασμό και την έκπληξη. Αλλά πάλι, δε θα ήταν υπερβολή να ισχυριστεί κανείς ότι δε χρειάζεται και ιδιαίτερη προσπάθεια για τούτο: όσες φορές και να επαναληφθεί η ανάγνωση (φυσικά, με την μεσολάβηση κάποιων μηνών ή ετών) το comic δε χάνει στο παραμικρό!!

Από την άλλη τώρα, οι δύο ήρωες Μπλέικ και Μόρτιμερ, αποτελούν το επιστέγασμα της Βρετανικής μαλακίας: χιούμορ κρυόκωλο και υποτιμητικό, νομιμόφρονες και φιλοβασιλικοί μέχρι το μεδούλι, κυκλοφορούν με μπλαζέ, αυτοκρατορικό υφάκι από χώρα σε χώρα σα να 'ταν τσιφλίκι τους, εξαντλούν δύο ολόκληρους τόμους δίχως να μιλήσουν σε γυναίκα, παρά μόνο για να της παραγγείλουν τσάι κι ωστόσο δεν είναι ούτε ομοφυλόφιλοι, ούτε (μάλλον) μισογύνηδες. Πιθανότατα πρόκειται για παντελώς ανέραστους τυπάκους και πολύ φοβάμαι, έτσι κολλαριστοί που περιφέρονται, ότι το βράδυ πριν ξαπλώσουν, τινάζουν τον πούτσο τους τρεις φορες μετρημένες, ευθυγραμμίζουν τις παντοφλίτσες τους και φοράνε διχτάκι στο μαλλί - παρ' ότι ο Jacobs, μάλλον από διακριτικότητα κι αξιοπρέπεια, αποφεύγει να τα σχεδιάσει όλα αυτά με ακρίβεια.

Αλλά ξέρετε τώρα τι θυμήθηκα; Για άλλο λόγο, ήθελα να γράψω αυτή την ανάρτηση! Πόσο φλύαρος πια, πόσο; Τέλος πάντων, στην επόμενη ανάρτηση θα συνεχίσω με εκείνο που πραγματικά γύρευα να κάνω: 2-3 σχόλια, πάνω στους τρεις πρώτους τόμους (όπως κυκλοφόρησαν στη χώρα μας), δηλαδή τους δύο που προανέφερα καθώς και την "ΚΙΤΡΙΝΗ ΣΦΡΑΓΙΔΑ". Τα λέμε σύντομα...

Μια καλημέρα...

Εντάξει, καλημέρα! Αυτά. Αν έχετε πιει καφέ, πάμε να ξεκινήσουμε ένα ακόμα blog. Καλώς ορίσατε!