Sunday, September 14, 2014

STORM - Στο Δία βρέχει πατάτες [Μέρος 2ο]

Σε αυτό το δεύτερο μέρος, θα περιλάβω λίγο τον DON LAWRENCE, να ξεμπερδεύω μ' αυτόν, γιατί μαζί του δεν έχω και τίποτα φοβερό. Μόνο τυπική ξινίλα. Ούτε καούρες, ούτε παλινδρομήσεις.

Λεπόν, έχομεν και λέμεν: πολύ καλός ο Lawrence κι όποιος πει το αντίθετο συγχέει απλά το γούστο του με την αντικειμενική κρίση. Ταλαντούχος, πρωτότυπος, αυθεντικός, ευφάνταστος και μπλα μπλα. Είναι πολύ εύκολο να κατανοήσει κάποιος ενήλικος - με στοιχειωδώς εξασκημένο μάτι - γιατί η παιδική ματιά γλιστράει μαγεμένη, πάνω στο ιλουστρασιόν χαρτί, δίχως να ρίχνει άγκυρα στις επιμέρους ατέλειες. Αντιθέτως, ο ενήλικος εγκέφαλος πιο αναλυτικός, πιο (επι)κριτικός, πιο "γήινος", στέκεται και χασκογελάει ειρωνικά με το δείκτη τεντωμένο. Τι απ' τα δύο είναι καλύτερο; Τίποτα! Διαφορετικές όψεις ή παραλλαγές στο ίδιο θέμα. Ίσως η παιδικότητα έχει το ελαφρύ προβάδισμα. Μόνο και μόνο, για την αθωότητα της προσέγγισης, την έλλειψη υστεροβουλίας. Το παιδί επιζητά ασυνείδητα να αφεθεί στα χέρια του δημιουργού, να παρασυρθεί, να γοητευτεί, κάτι που είναι ό,τι πιο τίμιο. Ο ενήλικος (κυρίως αυτός που δε μπορεί να δημιουργήσει από μόνος του, πχ. γιατί λέτε να στάζω - εγώ προσωπικά - φαρμάκια;) βλέπει τη δημιουργία του άλλου να' ταν το χωράφι του και πιάνει να το οργώσει και να το μαγαρίσει, με τα δικά του υπολογιστικά εργαλεία. Σίχαμα κατά μια έννοια.

ΣΤΑΣΗ 1η

Πάμε πάλι και τέρμα με τις θωπείες. Ο Lawrence έχει ένα από τα βασικά μειονεκτήματα του Rosinski επί 100: την ασυνέπεια! Από καρέ σε καρέ, οι ήρωες αυξομειώνονται σε όποια διάσταση κι αν ψάξεις να βρεις κοινό μετρο. Υπάρχει μια αναμφισβήτητη τάση για μεγάλα κεφάλια. Οι περισσότεροι άντρες περιφέρονται δεξιά κι αριστερά, κουβαλώντας κάτι γουρουνοκεφαλές και μοσχαροκεφαλές να! με το συμπάθειο. Το κεφάλι του Storm, ακόμα και στη στάμπα του οπισθόφυλλου ή του εσώφυλλου, φαίνεται να ζυγίζει όσο το υπόλοιπο σώμα του μαζί! Γενικότερα, τα χαρακτηριστικά των ηρώων θυμίζουν παραλλαγές στο χρόνο ή στο σόι: οι χαρακτήρες άλλοτε φαίνονται γηραιότεροι, άλλοτε νεότεροι, άλλοτε σαν δεύτερα ξαδέλφια των εαυτών τους, άλλοτε πρησμένοι κι άλλοτε ξεφούσκωτοι. Μπρατσαράδες στο ένα καρέ, γίνονται τσιχλιμπόχληδες και τσιλιβίθρες στο άλλο.

Ο ποντικαράς Γκαστ...
Πωπω ένα ποντίκι!!!
Ένα όνειρο που έγινε πραγματικότητα: εδώ ο Γκαστ, μετά την
εγχείρηση στην Αργεντινή και την ορμονοθεραπεία. Τα μπρατσάκια
του θυμίζουν παλλακίδα του Μαχαραγιά. Αν του έσβηνες τη μάπα και
στη θέση της ζωγράφιζες τις ματάρες και τις χειλάρες της Ρέντχερ,
κανείς δε θα καταλάβαινε τη διαφορά. Τα βράδια κάνει επαλείψεις
με Nivea και Aloe Vera, για να έχει απαλή και λαμπερή επιδερμίδα.

Ο ίδιος ο Storm, αλλού είναι μυώδης και γεροδεμένος κι αλλού τα μπρατσάκια ή τα ποδαράκια του μοιάζουν με καλαμάκια του φραπέ. Αυτά που μένουν σταθερά - συνήθως, όχι πάντα - είναι ο τιτάνιος κορμός του, σα ντιβανοκασέλα, και το παλαιολιθικό του κρανίο.

Όταν η τεστοστερόνη χτυπάει υπέρυθρο...

Αλλά και στην κίνηση δεν τα πάει καλύτερα. Δεν έχει άνεση και φυσικότητα κι όταν έρχεσαι, μόλις, από την εξαιρετική αντίληψη του Rosinski στη φυσιολογία της κίνησης, η αντίθεση χτυπάει ακόμη πιο έντονα. Οι στάσεις των σωμάτων φιλοδοξούν με την υπερβολή και την ένταση να ενισχύσουν τη δράση κι ωστόσο αυτή η υπερβολή είναι κι η αχίλλειος πτέρνα τους: καταντούν στιλιζαρισμένες ή επιτηδευμένες, αφύσικες κι άλλοτε άγαρμπες, στην τελική άτοπες και παράδοξες. Ίσως εδώ, να σφάλλω, καθώς υποκύπτω σ' αυτό που στη προηγούμενη ανάρτηση καταλόγιζα στους άλλους: συγχέω την τεχνοτροπία, το στιλ, με το προσωπικό μου γούστο. ΟΚ δεκτό! Το έβγαλα όμως εγώ από μέσα μου;; Αυτά είναι...

Όπου ο Storm έχει μόλις βγάλει το κράνος του.
΄Η μήπως τον πείραξε κάπως το ταξίδι κι είναι
έτοιμος να αποθέσει το χθεσινοβραδινό ketering;

ΣΤΑΣΗ 2η

Εντάξει, τα κυριότερα τα είπα. Τούτο 'δω είναι λίγο χαζό και τέτοια, πιθανότατα, θα βρει κανείς δεκάδες, στη συνολική έκταση των τευχών. Έτσι για τη γεύση...

Είναι τώρα αυτό το γέρικο ολόγραμμα, με την κατάλευκη μακριά γενειάδα, τόσο μακριά που αν έπιανε ψαλίδα θα ήταν κλαδευτήρι, που περιγράφει σε Storm και Ρέντχερ τα γεγονότα του παρελθόντος. Σ' εκείνο το μακρινό παρελθόν, λοιπόν, (μέλλον για το Storm) οι άνθρωποι είχαν προφανώς τέτοια τεχνογνωσία και τεχνολογία (αλλιώς πώς;), ώστε είχαν φτιάξει ένα τεράστιο τείχος, εκτεινόμενο σε ολόκληρη την περιφέρεια της Γης, το οποίο περιόριζε όλη την υδάτινη μάζα των ωκεανών στο μισό σχεδόν πλανήτη (προφανώς το άλλο μισό θα ήταν ξηρά, άντε καμιά Λίμνη του Μπάμπη ή κανάς Κηφισός). Το σούπερ-γαμάτο αυτό τείχος, το υπερασπίζονταν μέρα-νύχτα αμέτρητοι φρουροί, μας λέει ο παππούς. Στο μεταξύ, στο καρέ βλέπουμε τους αμέτρητρους φρουρούς (ο τεμπελχανάς Lawrence έχει ζωγραφίσει μόνο 8) να κοιτάνε απ' τη μεριά της θάλασσας. Από τι ακριβώς, προστάτευαν το τείχος απ' τη μεριά της θάλασσας, οι αμέτρητοι αυτοί φρουροί; Απ' τις τσιπούρες της ή τα ιπτάμενα δελφίνια; Τέλος πάντων, πρώτη πατάτα!

Κανείς, βέβαια, δεν αναρωτιέται αυτή η τιτάνια μετατόπιση μάζας, ποιες ασύλληπτες επιπτώσεις θα είχε στις τεκτονικές πλάκες, την περιστροφή του πλανήτη ή τις παλλιροϊκές δυνάμεις. Αλλά έστω, ας μην το υπολογίσουμε αυτό στις πατάτες - καθότι σεναριακή και υπάγεται στην επόμενη ανάρτηση. Ας υποθέσουμε ότι η τεχνολογία τους ήταν τόσο εξελιγμένη, ώστε αυτά τα προβλήματα ήταν απλή οδοντόκρεμα.

Η γεωτρητική, ωστόσο, κατάχρηση και η καταχρηστική γεώτρηση του πλανήτη διατάραξε, λέει τελικά, την ισορροπία της φύσης ανεπανόρθωτα (κάτι που φυσικά δεν έκανε η μετατόπιση όλων των ωκεανών στην μία πάντα μόνο - οκ! νταξ!). Αυτή η διατάραξις, το λοιπόν, ήταν τόσο ισχυρή ώστε, τελικά, προκάλεσε και το πρώτο και μοιραίο ρήγμα, στο σούπερ-εξελιγμένο τείχος! Μιλάμε, τώρα, για ένα βαθύ ρήγμα - αλλά ΕΝΑ! - σε ένα τείχος με περιφέρεια ίσα μ' αυτήν της Γης. Τέλος πάντων. Και τι βλέπουμε πιο κάτω; Ένα υποβρύχιο στιγμιότυπο απ' αυτό το σούπερ-εξελιγμένο τείχος, ενός σούπερ-εξελιγμένου πολιτισμού. Περιμένατε να δείτε σούπερ λείες, γυαλιστερές επιφάνειες; Περιμένατε, ακόμη, αμέτρητους αισθητήρες και φωτάκια ενδείξεων;; Ή πάλι τεράστιες δομές και αντερείσματα, που εξασφαλίζουν την ασφάλεια και τη σταθερότητα;;; Μπααα, τίποτα απ' αυτά! Αντιθέτως, βλέπουμε απλά μια υποβρύχια μάντρα, που θυμίζει περισσότερο τις πλίνθινες περιφράξεις στα νησιά των Κυκλάδων, στις στάνες και στο χωριό του Αστερίξ. Χοντρή κοτρώνα, πέτρα Καρύστου και λίγο τσιμεντάκι ανάμεσα. Σκυρόδεμα; "Τι είναι αυτό;" αναρωτιέται ο σούπερ-εξελιγμένος πολιτισμός καθώς καταποντίζεται ένας μετά τον άλλον, μπουκωμένοι φύκια και μεταξωτές σαρδέλες...

Πετραδάκι-πετραδάκι, για τα σένα το 'χτισα...

Αλλά, παρά την άδικη μεμψιμοιρία μας, ο Lawrence είναι ένας αξιοπρεπέστατος κύριος. Ας περάσουμε τώρα (πάντα με αγάπη) στο μπουχέσα και κλασομπανιέρα, που έγραψε αυτό το πρώτο σενάριο (ο Θεός να το κάνει).

[ Συνεχίζουμε με τρυφερότητα στο 3ο μέρος... ]

No comments:

Post a Comment