STORM - Στο Δία βρέχει πατάτες [Μέρος 3ο]

SAUL DUNN = ο άνθρωπος, που εξύψωσε τη συγγραφή σεναρίου comic σε ουρανούς αδιάβατους και απροσπέλαστους, από την κοινή λογική! Τόσο ψηλά, που τη ζήλεψαν οι αστεροειδείς κι οι κουράδες των αγγέλων! Τόσο μπροστά, ώστε ούτε σε χίλια χρόνια, από τώρα, δε θα καταφέρουμε να δούμε τη σκόνη της ή να μυρίσουμε τα οπίσθιά της! Άξιος, μέχρις εκεί που δεν παίρνει! Γιατί στ' αλήθεια δεν παίρνει, ο άνθρωπος! Δεν παίρνει ούτε από λόγια, ούτε από γράμματα, ούτε από σχέδια! Είναι ανεκδιήγητος κι απατεώνας, του κοινού Ποινικού Δικαίου! Έπιασε αυτό τον κακομοίρη, μα ταλαντούχο Lawrence - εδώ έχει ψωμί η δουλειά, σκέφτηκε, κι έγλυψε τα δάχτυλά του - και ποιος ξέρει με τι μεθόδους πονηρές και telemarketing τον ξεγέλασε και δέχτηκε ο άλλος, να κάτσει να του εικονογραφήσει όποια απαράδεκτη παπαρουνιά του κατέβαινε στο κεφάλι, τα ιδρωμένα βράδια της δυσκοιλιότητας.

Η ηλιθιότητα κι η ρηχότητα του σεναρίου (αλλά και πολλών επόμενων) δεν είναι δυνατό να γίνει αντιληπτή και να εκθειαστεί μόνο από τον πρώτο τόμο, αλλά είναι δέον να εκτιμηθεί στο σύνολο της σεναριακής δομής, ροής και ντροπής. Φύγαμε, τουλάχιστον με όσα στοιχεία έχουμε, προς το παρόν...

ΦΑΥΛΟΤΗΣ 1η

Όπου η ιστορία μας - το άνοιγμα της παρθενικότερης σελίδας ever - ξεκινά με τα εξής λόγια:

"Σ' ένα γιγαντιαίο διαστημικό σταθμό, σε τροχιά γύρω από το Δία, η ατμόσφαιρα είναι ασυνήθιστα τεταμένη. Σε λίγο, ο αστροναύτης Στορμ θα εκτοξευτεί στο διάστημα, με αποστολή να εξερευνήσει την Κόκκινη Κηλίδα, που εδώ και τετρακόσια χρόνια αποτελεί για τους επιστήμονες ένα μεγάλο ερωτηματικό."

"Το διαστημόπλοιο του Στορμ "Εξερευνητής" μελετήθηκε ΕΙΔΙΚΑ (η υπογράμμιση δική μου!) γι' αυτή την αποστολή και είναι το πιο σύγχρονο στο είδος του" (Ποιο είδος; Στο να μελετάει Κόκκινες Κηλίδες;; Αφού μονάχα μία υπάρχει! Μπόινγκ!!)

"Έφτασε η στιγμή να ανακαλύψουμε την αλήθεια για την Κόκκινη Κηλίδα"

"Το ταξίδι συνεχίζεται χωρίς σοβαρά προβλήματα, όμως..."

...ΟΜΩΣ, η μαλακία που είχε στον εγκέφαλο ο Dunn ήταν τόσο ανεπίδεκτη εγχειρήσεως, ώστε συνέχισε να γράφει ό,τι ασυναρτησία του κατέβαινε, ανίκανος να σκεφτεί ο,τιδήποτε ευφυέστερο!!! Γιατί, ορίστε τι διαβάζουμε στο αμέσως επόμενο καρέ...

Μιχαλάκη, όχι στα βαθιά, παιδί μου!

Ρε σεις, ΔΟΥ-ΛΕΥ-Ο-ΜΑ-ΣΤΕ;;; Μιλάμε για μια απόστολή κι ένα σκάφος που σχεδιάστηκαν ΕΙΔΙΚΑ για τη μελέτη της Κηλίδας και το μοναδικό σεναριακό εύρημα, που έχει να μας τρίψει στη μούρη ο αχαΐρευτος είναι: ΜΗΝ ΠΛΗΣΙΑΖΕΙΣ ΠΟΛΥ ΣΤΗΝ ΚΟΚΚΙΝΗ ΚΗΛΙΔΑ! ΟΙ ΑΝΕΜΟΙ ΕΙΝΑΙ ΙΣΧΥΡΟΙ ;;; Ρε φίλε, η Κόκκινη Κηλίδα είναι ένας μόνιμος και τιτάνιος κυκλώνας και γι' αυτό οι άνεμοι είναι ισχυροί Σ-Υ-Ν-Ε-Χ-Ε-Ι-Α!!! Και στο κάτω-κάτω γι' αυτό ΕΙΔΙΚΑ δε φτιάχτηκε το σκάφος, ΤΟ ΠΙΟ ΣΥΓΧΡΟΝΟ ΣΤΟ ΕΙΔΟΣ ΤΟΥ ;;;!!! ΓΙΑ ΝΑ ΠΛΗΣΙΑΣΕΙ ΠΟΛΥ ΣΤΗΝ ΚΟΚΚΙΝΗ ΚΗΛΙΔΑ!!! ΦΡΙΚΗ!!! 200 δραχμές στα σκουπίδα (γιατί τότε δεν υπήρχε ανακύκλωση) απ' τη 2η μόλις σελίδα!!!

ΦΑΥΛΟΤΗΣ 2η

Ανελέητο κυνηγητό, μέσα στα σοκάκια και τις ατραπούς της ανοησίας! Μια ορδή ουρακοτάγκων έχει πάρει στο κατόπι τους πρωταγωνιστές. Στρίβοντας από μια γωνία, τους αντικρύζουν στο βάθος, που προσπαθούν να το σκάσουν. Η απόσταση που τους χωρίζει είναι-δεν είναι 100 μέτρα. Επίσης, αν ο λατρευτός αναγνώστης λάβει τον κόπο να μετρήσει, με την άκρη του μολυβιού του, τα σκαλοπάτια στο τρίτο καρέ, θα διαπιστώσει ότι δεν είναι περισσότερα από 16 (αλλά, βέβαια, πολύ φαρδιά)! Ο σύγχρονος πρωταθλητής τρέχει τα 100m σε λιγότερο από 10 δευτερόλεπτα, ενώ ένας μέσος αθλούμενος σε λιγότερο από 20. Αν δεχτούμε ότι σ' εκείνο το μακρινό μέλλον η φυσιολογία των ανθρώπων δεν φαίνεται να έχει αλλάξει ιδιαίτερα (ο Dunn δε μας προϊδεάζει για κάτι τέτοιο), ας συμφωνήσουμε στους ίδιους αριθμούς.

Όμως ΟΧΙ!! Οι κακοί φρουροί με το που βλέπουν τους ήρωες, έτοιμους να γίνουν καπνός εκατό μέτρα ή είκοσι δευτερόλεπτα μπροστά τους, θεωρούν άσκοπο ΑΠΛΑ ΝΑ ΤΡΕΞΟΥΝ!!! Θεωρούν προτιμότερο να φύγουν, να πάνε πίσω και να επιστρέψουν κουβαλώντας μια πολιορκητική μηχανή, που ζυγίζει τρεις τόνους και χρειάζεται 4 άντρες να τη σύρουν, μόνο και μόνο για να εκτοξεύσουν ένα σχοινί αντίκρυ, πάνω απ' τους κυνηγημένους μας ήρωες, ώστε να εκμεταλλευτούν ΤΗ ΦόΡΑ ΤΗΣ ΒΑΡΥΤΗΤΑΣ!!! ΠΩΣ;;; ΤΙ;;; ΟΡΙΣΤΕ;;; ΗΜΑΡΤΟΝ!!! Αν ο εγκέφαλος του Dunn είχε αξιοπρέπεια θα μετακόμιζε σε άλλο κρανίο!!!

Στο μεταξύ, ΟΛΟ ΑΥΤΟ ΤΟ ΔΙΑΣΤΗΜΑ, οι Storm, Ρέντχερ και Κίνλεϊ ούτε που τους περνάει από το μυαλό ότι μπορούν απλά ΝΑ ΣΥΝΕΧΙΣΟΥΝ ΝΑ ΤΡΕΧΟΥΝ!!! Τι κάνουν αντ' αυτού; Στέκονται αποσβολωμένοι στις θέσεις τους και κοιτάνε! Ορίστε; Ναι, ακριβώς αυτό. Την έχουν αράξει και χαζεύουν σε απόσταση αναπνοής τους ανθρώπους, που θέλουν να τους σφάξουν, μασουλώντας με αγωνία ποπ-κορν και πετώντας έξυπνες ατάκες, όπως πχ. το ασύγκριτης ευστροφίας συμπέρασμα στο οποίο καταλήγει ο Κίνλεϊ στο δεύτερο καρέ: "Δεν το βάζουν κάτω εύκολα!". Ναι, μετά από 5-10 λεπτά πραγματικού χρόνου, όπου οι φυγάδες στέκονται και κοιτάνε σα μαλάκες τους διώκτες τους, οι οποίοι - απ' τη μεριά τους - χαροπαλεύουν με τη νοημοσύνη, αναζητώντας τον καλύτερο δυνατό τρόπο για να κατέβουν 16 (!!!) σκαλοπάτια, αυτό συνιστά για τον Κίνλεϊ ασυγκράτητο πείσμα! Παιδιά, δεν έχουμε το Θεό μας, έτσι;;;

Ο ταπεινός αναγνώστης, που έχει πληρώσει 200 δραχμές, περιμένει κι αυτός απ' την μεριά του όλη αυτή τη δραματική εξέλιξη να λάβει κάποτε τέλος, ελπίζοντας κατ' αυτόν τον τρόπο να επιβραδυνθεί η εξάτμιση των νευρωνικών του συνάψεων.

Τα πάντα είναι πρωτόγονα, ωστόσο το σχοινί είναι από ειδικό σούπερ-εξελιγμένο
υλικό, το οποίο είναι φιλικό προς το ανθρώπινο δέρμα: οι κακοί φρουροί γλιστρούν
με τη φόρα της βαρύτητας, κι όμως αντί τα χέρια τους ν' αχνίζουν σαν σπινιάρισμα
Χαγιαμπούσας, παραμένουν λεία και τρυφερά σαν τα πρώτα, εφηβικά σκιρτήματα!

ΦΑΥΛΟΤΗΣ 3η

Αυτό το είδαμε και στους ΜΠΛΕΪΚ & ΜΟΡΤΙΜΕΡ (αλλά βαρέθηκα να το σχολιάσω, τότε), όταν η δράση είχε μεταφερθεί - προς το τέλος του ΑΙΝΙΓΜΑΤΟΣ ΤΗΣ ΑΤΛΑΝΤΙΔΑΣ - σε μια αίθουσα κεντρικού ελέγχου ενός τιτάνιου φράγματος. Μια άστοχη βολή και η καταστροφή ενός μοναδικού πάνελ αρκούσε για να αρχίσει το φράγμα να ξερνά τα σωθικά του, πάνω στους πανικόβλητους Άτλαντες! Ε... χμμμ... ναι... μάλιστα... αυτό ακριβώς! Ένας ολόκληρος πολιτισμός εξαρτιόταν απ' το αν θα βραχυκυκλώσει ένα μοναδικό πάνελ! Ούτε μηχανισμοί ασφάλειας, ούτε τίποτα! Σα να λέμε ότι συνδέουμε στην πρίζα μας μια καμμένη συσκευή και ανατινάζεται το σπίτι (ψέμματα: ανατινάζεται ολόκληρος ο Δήμος Χαλανδρίου - αν, φυσικά, μένουμε Χαλάνδρι, αλλιώς γιατί ν' ανατιναχτεί το Χαλάνδρι κι όχι πχ. το Λουτράκι. ε; ε; δεν είναι πολύ λογικά κι ενδιαφέροντα, όσα γράφω;;)!

Η ιστορία, όμως, επαναλαμβάνεται. Όπως, ακριβώς, και η μαλακία! Αρκεί ο Γκαστ να πατήσει ένα μοναδικό κόκκινο κουμπί και γαμιέται το Σύμπαν!! Για user-friendly ούτε κουβέντα: αντί το πάτημα του κουμπιού να δώσει εντολή σε κάποιον εξελιγμένο μηχανισμό και στην έναρξη μιας αυστηρά καθορισμένης, αλγοριθμικής διαδικασίας, οι μηχανικοί και προγραμματιστές του παρελθόντος θεώρησαν ότι η καλύτερη λύση είναι ν' αρχίσουν απλά να ανατινάζονται τα πάντα, χωρίς καμία λογική. Ακόμα και τα Windows 2000 να είχαν εγκατεστημένα, θα σε ρώταγαν τουλάχιστον 2 φορές πριν σβήσουν την αγαπημένη σου τσόντα, όχι τώρα που 'ναι να διαγραφούν ολόκληρες ήπειροι από το χάρτη! Αλλά ακόμα αυτό δεν τους ήταν αρκετό: για να εντυπωσιάσουν ακόμη περισσότερο, οι μηχανικοί της εποχής είχαν φροντίσει να περάσουν ακόμα και τις σωληνώσεις μέσα απ' τα ηλεκτρονικά κυκλώματα, τα οποία αντί να εκρήγνυνται... πιτσιλάνε! Εντάξει, οι εξυπνάκηδες μπορεί να μας τρίψουν στη μούρη, πως αυτό το τελευταίο έγινε για την καλύτερη ψύξη. Η ουσία, πάντως, δεν αλλάζει: ο Saul Dunn, πέταξε για άλλη μια φορά τα υγρά του, ξεδιάντροπα, πάνω στη μούρη μας!

Press any key, to continue...

ΦΑΥΛΟΤΗΣ 4η

Φτάνουμε στο τέλος. Ο εγκέφαλός μας εξαντλημένος, πλέον, από τα αλλεπάλληλα χτυπήματα της άκρατης βλακείας. Ελπίζουμε, τουλάχιστον, αφήνοντας τις τελευταίες σελίδες, ο σεναριογράφος να δικαιώσει, με κάποιον ταπεινό τρόπο, τις προσδοκίες μας ή να ανανεώσει τις ελπίδες μας. Μπααα! Αντί γι' αυτό, μας δίνει τη χαριστική βολή!

Ο ολογραφικός κωλόγερος, ο οποίος αλληλεπιδρά άριστα με τον πραγματικό κόσμο, δείγμα ενός σούπερ-γουάου-τεχνολογικά-εξελιγμένου πολιτισμού, αποχαιρετά τους ήρωές μας με ένα τελευταίο δώρο και τις εξής κουβέντες: "Υπάρχει κάτι ακόμα, που πρέπει να κάνω, για να γίνει ασφαλέστερο το ταξίδι σας". Τα κύματα δίπλα βρυχώνται με μανία, οι ωκεανοί έχουν ξεσηκωθεί έτοιμοι να καταπιούν τα πάντα κι οι άνθρωποι φαίνονται τιποτένιοι κι ανυπεράσπιστοι, μπροστά στο ασυγκράτητο ξέσπασμα της φύσης. Η ασφάλεια φαντάζει σα μια πολύ εύθραυστη πολυτέλεια, σε αυτές τις κρίσιμες στιγμές και περιμένουμε όλοι απ' τον φωτονικό πορνόγερο μια λύση ισοδύναμη της κρισιμότητας. Ίσως, ένα μικρό υποβρύχιο με πυρηνικό κινητήρα, ίσως μια ερμητικά σφραγισμένη κάψουλα με άφθονη παροχή οξυγόνου, ίσως μια διασωστική φουσκωτή βάρκα μ' ένα φακό και λίγα τρόφιμα, ίσως κάτι που να σέβεται τον αναγνώστη γενικότερα;;;

ΑΛΛΑ ΜΠΑ, ΟΥΤΕ ΚΑΤΑ ΔΙΑΝΟΙΑ!!! ΓΙΑ ΜΙΑ ΑΚΟΜΑ ΦΟΡΑ Ο DUNN ΑΡΝΕΙΤΑΙ ΣΤΟ IQ ΜΑΣ ΤΟΝ ΠΗΧΥ ΤΟΥ 60!!! Η ΑΝΕΞΑΝΤΛΗΤΗ ΦΑΝΤΑΣΙΑ ΤΟΥ SAUL DUNN, ΤΟ ΜΟΝΟ ΠΡΑΓΜΑ ΠΟΥ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΣΚΕΦΤΕΙ ΕΙΝΑΙ ΜΙΑ ΑΠΛΗ, ΞΥΛΙΝΗ... ΣΧΕΔΙΑ!!! Ε-Λ-Ε-Ο-Σ!!! ΜΙΑ Σ-Χ-Ε-Δ-Ι-Α!!! ΜΙΑ ΣΧΕΔΙΑ ΑΠΟ ΕΦΤΑ ΚΑΚΟΜΟΙΡΗΔΕΣ ΚΑΙ ΛΕΙΨΟΥΣ  ΚΟΡΜΟΥΣ, ΔΕΜΕΝΟΥΣ ΜΕ ΚΑΝΝΑΒΟΣΧΟΙΝΟ!!! ΜΙΑ ΣΧΕΔΙΑ ΣΑΝ ΑΥΤΕΣ ΠΟΥ ΣΥΝΑΝΤΑΜΕ ΣΤΟΝ ΠΟΠΑΫ ΚΑΙ ΤΟ ΣΕΡΑΦΙΝΟ!!! ΜΙΑ ΣΧΕΔΙΑ ΜΙΚΡΟΤΕΡΗ ΚΙ ΑΠΟ ΗΜΙΔΙΠΛΟ ΣΤΡΩΜΑ, ΟΠΟΥ ΚΑΛΑ-ΚΑΛΑ, ΑΚΟΜΑ ΚΙ ΑΝ Ο STORM ΞΑΠΛΩΝΕ ΔΙΑΓΩΝίΩΣ, Η ΠΟΥΤΣΑ ΤΟΥ ΘΑ ΚΡΕΜΟΤΑΝΕ ΣΤΑ ΚΥΜΑΤΑ !!! ΜΙΑ ΤΡΙΣΑΘΛΙΑ, ΚΑΚΟΦΤΙΑΓΜΕΝΗ ΣΧΕΔΙΑ ΑΠ' ΤΑ PRAKTIKER, ΜΕ ΤΗΝ ΟΠΟΙΑ Η ΡΕΝΤΧΕΡ ΕΝΤΥΠΩΣΙΑΖΕΤΑΙ ΚΑΙ Ο STORM ΜΕΝΕΙ ΕΥΓΝΩΜΩΝ!!! "ΚΟΙΤΑ, ΣΤΟΡΜ!" ΛΕΕΙ Η ΗΛΙΘΙΑ ΚΟΚΚΙΝΟΜΑΛΛΑ! ΚΟΙΤΑ ΣΤΟΡΜ ΠΟΣΟ ΜΑΛΑΚΕΣ ΕΙΜΑΣΤΕ ΚΙ ΕΜΕΙΣ, ΚΙ ΟΛΟΙ ΟΙ ΑΝΑΓΝΩΣΤΕΣ!!!

Μήπως καλύτερα να κολυμπήσουμε;;;

Το STORM μπορούσε να είναι ένα comic, με δυνατότητες ν' αφήσει εποχή ποικιλοτρόπως. Κι άφησε όντως εποχή, όμως δυστυχώς μονάχα στη μία διάσταση. Ο Lawrence βάζει τα δυνατά του, αλλά το στοίχημα τελικά χάνεται. Οι γραφιάδες καταφεύγουν σε σεναριακές ευκολίες, του τύπου "ό,τι να 'ναι". Πετάνε αχταρμά όλα τα δυνατά κλισέ σε μια επιστημονικοφανή σαλάτα με πατάτες. Είναι ανίκανοι ή απλά δεν έχουν διάθεση; Κατά τη γνώμη μου το πρώτο. Οι άνθρωποι είναι, εν γένει, ατάλαντοι ή το ταλέντο τους επαρκεί μέχρι και το επίπεδο μιας ΜΑΧΗΣ, ενός ΚΡΟΝΟΥ ή μιας ΠΕΡΙΠΕΤΕΙΑΣ. Χωρίς να υποβαθμίζω τα τελευταία, αλλά τιμώντας τα στο δικό τους επίπεδο επάρκειας. Οι άνθρωποι, με τους οποίους συνεργάστηκε ο Lawrence (εκτός κι αν φέρει κι ο ίδιος ευθύνη) είναι ξεκάθαρα ανάξιοι για comics επικών διαστάσεων και απαιτήσεων. Είναι τελικά το STORM μεγάλο comic; Μέχρις εκεί, που έχει φτάσει η επανάληψή μου, δηλαδή στο 4ο τεύχος, ξεκάθαρα όχι. Κάθε τεύχος εμφανίζεται ελλιπές σε κάτι. Είναι, όμως, ένα εξαιρετικά καλό comic και η θέση του στις καρδιές μας αναντικατάστατη.

Στο Πάνθεον των μεγάλων δεν εγκαθίστανται όλοι. Μόνον εκείνοι, που καταφέρνουν να διατηρήσουν τις κατάλληλες ισορροπίες, ώστε να παραμένουν το ίδιο ακμαίοι ακόμα και στις αναγνώσεις εκ νέου. Που στέκονται το ίδιο τίμια στα μάτια του ανήλικου, του ενήλικου ή του υπερήλικου αναγνώστη. Ο Storm δεν το καταφέρνει αυτό. Διαβάζοντας ξανά το comic, ως ενήλικος, μόνο να γελάσω μπορούσα. Σέβεται την όραση, αλλά αδικεί καταφανώς τη νοημοσύνη μου. Η ανάγνωση δε μπορεί να κυλήσει, παρά μονάχα πατώντας πάνω στην παιδική αφέλεια. Όμως στον ενήλικο, αρετή δεν είναι να μην χάσει - ή να κερδίσει ξανά - την παιδική αφέλεια, αλλά την παιδική αθωότητα. Ποιοτικά η μέρα με τη νύχτα. Κι έχει πολύ καθαρή την επίγνωση - που δεν έχει ένα παιδί - πότε δε σέβονται την αθωότητά του αυτή ή προσπαθούν να την εκμεταλλευτούν. Εκεί, ο δίκαιος δεν πρέπει να χαρίζεται εύκολα. Αυτά.