ΜΠΕΡΝΑΡ ΠΡΙΝΣ - Ένας ατίθασος φλούφλης...

Όλα πάνω του εμπνέουν φλουφλίδιο σύνδρομο: τα κατάλευκο μαλλί του, το απροσδιόριστης ηλικίας σιτεμένο teenage look, η λυγερόκορμη κορμοστασιά που θυμίζει σπορτίφ καντηλανάφτη, η σπαγγέτι μαγκιά-κλανιά, συνοδευόμενη από πιτσιλιές Δον Ζουάν και κουτσουλιές Δον Κιχώτη. Γι αυτόν καθαυτόν το Μπερνάρ, δεν έχω καταλήξει ακόμη αν μου είναι στο παραμικρό συμπαθής ή αν προτιμώ να δω τα έντερά του χυμένα, σε κάποιαν όχθη του Αμαζονίου.

Επιπλέον, η τεχνική του HERMANN, να γραμμοσκιάζει με το ψιλό του το πενάκι, σχεδόν τα πάντα, και η εμμονή του να πετάει βαριές, μαύρες σκιές, που βγάζουν μάτι, πάνω σ' ένα γενικά ανάλαφρο καρέ, κάπως δε μου έκατσαν και τόσο καλά, από την αρχή της γνωριμίας μας.

Κι ο GREG, που φυσικά δε θυμίζει τίποτα, από τα ιδιαίτερα σενάρια και τις στιχομυθίες του ΑΧΙΛΛΕΑ ΤΑΛΟΝ.

Γραμμές, φρύδια, σκιές: ένα πράμα, αχταρμάς!
Η τεχνική του Hermann. Αν θέλουμε να είμαστε
δίκαιοι, αλλού έχει εξαιρετικό αποτέλεσμα,
αλλού όμως σκέτη μουτζούρα...

Πάρε μαυρίλα να 'χεις! Μια μαύρη μουτζούρα, καταμεσίς στο καρέ. Πάσο! Καθείς με την τρέλα του!

Κι ωστόσο, το comic συνολικά είναι απίστευτα δροσερό και σχεδόν γαμάτο! Όχι δεν πρόκειται περί αντιφάσεως. Αν επιμείνει κανείς στη λεπτομέρεια, μπορεί να βρει πολλά να πει. Αλλά δεν έχει νόημα. Ο ΜΠΕΡΝΑΡ ΠΡΙΝΣ είναι, από την πρώτη έως και την τελευταία σελίδα, ένα από τα πιο έντιμα comics! Παραμένει αδιάλειπτα πιστό σε αυτό που είναι κι όποιου αρέσει! Ένα μεγάλο μπράβο!

Εδώ η απαίτηση συνολικότερης θέασης είναι ακριβώς η αντίστροφη περίπτωση, από εκείνη που αναλύσαμε στο ΘΟΡΓΚΑΛ. Ο αναντίρρητα εξαιρετικός Rosinski, όταν ξεφεύγει από τη γραμμή του, ξεφεύγει κατιτίς προς το ευτελέστερο. Ο Hermann, αντιθέτως, όταν ξεφεύγει απ' τη γραμμή του γίνεται εντυπωσιακός. Κατά τ' άλλα, μας κοιτάζει στα μάτια με αληθινή μαγκιά - όχι τη φλούφλικη του πρωταγωνιστή - και μας αποστομώνει. Παραμένει στο ίδιο σχετικά μέτριο επίπεδο, σταθερά και καθ' όλη τη διάρκεια, της ανάγνωσης. Ο άνθρωπος φυσικά κι έχει ταλέντο - μιλάμε πάντα για το στιλ γραφής (τεχνοτροπία, προοπτική, αναλογίες, κίνηση). Δεν υπάρχουν καρέ χειρότερα ή καρέ καλύτερα - παρά κατ' εξαίρεση, όπως είπαμε. Με κάποιο περίεργο τρόπο, κάθε ξεχωριστό καρέ, είναι ταυτόχρονα χειρότερο και καλύτερο, μόνο σε σχέση με... τον εαυτό του. Εναλλακτικά - πιο σπάνια - συναντάμε και μερικές εντυπωσιακές στιγμές, οι οποίες απλώνονται σε μεγαλύτερο μέρος της σελίδας. Απολαυστικές, αλλά και πάλι ως εξαίρεση.

Ξεφυλλίζοντας το 1ο τεύχος "Ο ΣΤΡΑΤΗΓΟΣ ΣΑΤΑΝ" (Εκδ. ΜΑΜΟΥΘΚΟΜΙΞ), αφήνεσαι με την αγνή-αφελή χαρά που παρακολουθούσες το ΛΟΧΑΓΟ ΜΑΡΚ και τους Λύκους του Οντάριο, μόνο που τώρα πρόκειται για μια ΠΕΡΙΠΕΤΕΙΑ πολυτελείας και υψηλότερου επιπέδου. Γυρίζεις ξάφνου σ' εκείνα τα καλοκαίρια, που οι διακοπές κρατούσαν ένα μήνα κι οι σελίδες των comics, γύριζαν τραγανιστές, από άμμο και ζάχαρη λουκουμά. Πλημμυρίζει ο τόπος θαλασσινή αλμύρα και πεύκο, φλοίσβους και τζιτζίκια. Φευγαλέα περνούν από το νου σου ξαπλώστρες, βότσαλα, μυρωδιά αντηλιακού ή καουτσούκ από μάσκα και βατραχοπέδιλο, ήχοι camping, γλυκιά μεσημβρινή νάρκη, σπασαρχίδικες μύγες και φαγούρα στον κώλο από τ' αλάτι. Μια θαλπωρή κατακάθεται μαυλιστικά στην καρδιά σου κι η όμορφη ιστορία ξεδιπλώνεται γλυκά, δίχως γιατί και πώς, δίχως να αναρωτιέσαι αν είσαι παιδί ή ενήλικας! Παραμένεις καθηλωμένος σ' εκείνη τη ρωγμή του χρόνου, όπου τα πάντα ήταν έτσι και θα είναι αιώνια. Δίχως τις πολύπλοκες σκοτούρες ή την νοσηρή ανία της μεγάλης πόλης, αλλά γεμάτος χρώματα και περιπέτειες. Από αυτές τις αρχετυπικά τετριμμένες, όπου ο καλός δε σκοτώνεται ποτέ, στο τέλος κορίτσι και φιλί είναι δικά του και το απόγευμα κλείνει έτσι απλά, μ' ένα δροσερό παγωτό, τα πρώτα αστέρια και τα πρώτα αντιφεγγίσματα, εκείνης της παλιάς ασπρόμαυρης τηλεόρασης.

Δεν έχω κάτι άλλο να προσθέσω, προς το παρόν. Ο ΜΠΕΡΝΑΡ ΠΡΙΝΣ συστήνεται ανεπιφύλακτα, σε όσους αγαπούν το ευρωπαϊκό comic ή θέλουν απλά να χαλαρώσουν, χωρίς να ξεπουλήσουν τις καλλιτεχνικές τους απαιτήσεις ή ανησυχίες, με τη χυδαιότητα ενός CAMELOT 3000. Μην απαιτήσετε, όμως, από αυτό περισσότερα. Το πιθανότερο, τότε, να σας απογοητεύσει. Κι αυτό θα είναι άδικο και για τους δύο.

Μια εξαιρετική στιγμή του Hermann. Μελάνωμα, που τηρεί τις ισορροπίες,
στάση σώματος και αναλογίες εκπληκτικά φυσικές! Φοβερό σκίτσο!!