ΜΠΕΡΝΑΡ ΠΡΙΝΣ - Μπορεί, αλλά δε θέλει...

Η προηγούμενη ανάρτηση με βρήκε, μάλλον, σε μια στιγμή συναισθηματικής αδυναμίας κι αφέθηκα σε άτοπους και υπέρ του δέοντος λυρισμούς. Το γνωστό φαρμάκι, κατά παράδοξο τρόπο, ξεθύμανε και στη θέση του επιδόθηκα σε χειρομαλάξεις κι εντριβές γλυκανάλατης νοσταλγίας. Ας πάει και το παλιάμπελο, χαλάλι. Πες πως ήμουν άρρωστος. Τουλάχιστον, εγώ μπορώ να βελτιωθώ, ο Hermann πάλι... >;D

Κρατήστε τα μισά, απ' όσα έγραψα στην προηγούμενη ανάρτηση και προχωρήστε την όμορφη ζωή σας, χωρίς να σκοτίζεστε. Το παρακάτω αφιερωμένο, αντί αποχαιρετισμού...

Παπουτσάκι Νο 35, γιατί είναι ωραίο να ψωνίζεις από τα παιδικά.
Ή αλλιώς: Ο θαυμαστός, άγνωστος κόσμος της αναλογίας!
Έλεος! Η κουτσός είναι ο γιαλός ή κουτσός ο Hermann.
Δηλαδής και με το συμπάθειο: σαν είδε το καρέ τελειωμένο
του φάνηκαν όλα φυσιολογικά ή απλά κατουριόταν,;